รัชทายาทหลงรักองค์ชายสอง

...บทที่สาม ตำแหน่งต่างกันแค่ปลายเขตแดน...

...ณ นํ้าตกหลังพระตำนักพระองค์ องค์ชายทรงอาบนํ้าให้บุตรของตนตามและเล่นนํ้าอย่างสนุกโดยการไม่ทันตั้งตัวนั้นอ๋องสิบเก้าก็แอบมาอยู่ข้างหลังของพระองค์เสียแล้ว เมื่อมาทรงรู้ภายหลังเขาก็สวนกอดพระองค์เป็นอันที่เรียบร้อยพระองค์ทั้งสั่นกลัวทั้งตกใจเป็นอย่างมากพระองค์ทรงนํ้าตาไหลเป็นทางไม่รู้ตัวเลย อ๋องสิบเก้าเห็นอย่างนั้นก็รีบปล่อยพระองค์ทันที

'ฟางเอ๋อ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฟางเอ๋อ ข้าผิดไปแล้ว'

'เจ้า....เจ้าทำตัวเสียนิสัยมากเกินไปแล้ว !'

'ฟางเอ๋อ ข้าขอโทษ ท่านฟังข้าอธิบายก่อนได้ไหม ฟางเอ๋อ ข้าแค่อยาก-'

'กลับไปอยู่กับงานของเจ้าเสีย กลับไปหาเหล่าสนมของเจ้าเสีย !'

'ฟางเอ๋อ ข้าผิดไปแล้ว ขอขอโทษ'

'...ข้าอยากอยู่คนเดียวสักเดือน เวลาหนึ่งเดือนนี้เจ้าพาหงหลินไปอยู่ด้วยก็แล้วกัน'

'ขอบคุณ ฟางเอ๋อ หนึ่งเดือนนี้ข้าจะดูแลหงหลินเป็นอย่างดีเลย ท่านไม่ต้องห่วงไปหรอก'

'อืม อย่าให้เหล่าสนมของเจ้าเข้าไกล้บุตรข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่เหลือเหล่าสนมสักผู้เดียว!'

'ข้าเข้าใจที่ท่านกล่าวมาแล้ว ข้าจะไม่ให้พวกนางเข้าไกล้หงหลิน'

'เด็ดขาด ต้องเด็ดขาดด้วยไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่เห็นหน้าข้าอีกตลอดไป'

'ฟางเอ๋อ ข้า...'

'เจ้าจงกล่าวมาซะอ๋องสิบเก้าแห่งอาณาจักรใต้ไม่งั้นข้าจะไปเสียตอนนี้!'

'ฟางเอ๋อ ท่านรู้ได้อย่างไรกัน'

'อ๋องสิบเก้า เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่องกับคนเช่นข้า!'

'เด็ดขาด ข้าจะไม่ให้เหล่าสนมเข้าไกล้หงหลินเด็ดขาด ฟางเอ๋อข้ากล่าวทีนี้ท่านอย่าไปเลย'

'...ข้ากลับตำนักก่อนละกัน เวลาที่ข้าไม่อยู่เจ้าดูแลเขาด้วย'

'ข้าเข้าใจแล้ว ฟางเอ๋อ'

ครึ่งเดือนต่อมา ณ ลานสวนผลเกิดกลางพระตำนักของพระองค์

'เจ้าต้นไม้วันนี้เจ้าคงตื่นสายเหมือนเช่นเคย งั้นวางเนื้อย่างไว้ตรงศาลาละกัน เกิดเจ้าหิวก็มาทานกับข้าได้เสมอ'

...'จริงสิข้าเตรียมนํ้า...ผลไม้ที่เจ้าชอบให้ด้วยรีบออกมาเสียก่อนที่ของที่ข้านำเจ้าไม่ได้ทานแล้วก็ได้'

'เวลานี้ก็สายมากแล้ว ข้ากลับเข้าตำนักก่อนแล้วกัน'

'ท่านช่างมีจิตใจดีซะเหลือเกินเพราะเเบบนี้ข้ายิ่งไม่อยากให้ท่านจากข้าไปไหนยังไงเล่าพระชายาของข้า'...

...บทที่สี่ แสดงออกไม่เก่งเหมือนคนอื่น...

^^^ครึ่งเดือนต่อมา ณ ห้องตำราภายในพระตำหนักส่วนพระองค์ อ๋องสิบเก้าบังเอิญเข้ามาเห็นองค์ชายสองจับมือหงหลินวาดภาพวิวด้านนอกอย่างสบายใจ บนใบหน้าของพระองค์นั้นมีแต่รอยยิ้มที่มีให้แต่หงหลินบุตรของตนเท่านั้นจนอ๋องสิบเก้าเกิดอยากสันหารหงหลินขึ้นมาในทันใด แต่สุดท้ายอ๋องสิบเก้าก็ทำไม่ลงเพราะถ้าทำเช่นนั้นอ๋องสิบเก้ารู้ดีต่อจากนั้นจะเกิดการตัดขาดทันที

'อ๋องสิบเก้า เจ้าเทน้ำท่วมมือข้าแล้วมั้ยนั้น'

'เออ...ข้าขอโทษ ฟางเอ๋อข้าผิดไปแล้ว ข้า-'

'ถ้าเจ้าเกิดไม่สบายหรือเป็นโรคก็อยู่ที่นี่สักหกเจ็ดคืนเสีย เดียวข้าต้มยาสมุนไพรรักษาเจ้าเอง'

'ฟางเอ๋อ แต่ท่านไม่อยากให้ข้าอยู่ไกล้ท่านไม่ใช่รึ'

'...เจ้ากล้าต่อปากต่อคำกับข้ารึ'

'ฟางเอ๋อ ข้าคือข้าขอรักท่านได้หรือป่าว แต่...แต่ถ้าท่านไม่สบายใจข้าก็จะไม่ตาม-'

'ได้ จะมาขอข้าทำไมกันเจ้ารักข้าไปแล้วไม่ใช่หรือไง'

'ฟางเอ๋อ ข้า'

'เจ้าพาหงหลินไปนอนที่เตียงได้แล้ว เดียวข้าเก็บของเหล่านี้ก่อนแล้วจะต้มยาสมุนไพรรักษาเจ้า'

'ขอบใจ ฟางเอ๋อ'

'อืม'

ณ เวลาตอนเย็น

'แค่ก---'

'ฟางเอ๋อ ท่านไม่สบายรึนั้น'

'อย่าสนใจเลย เดียวก็ดีขึ้นเอง '

'ฟางเอ๋อ-'

'อย่าเสียงดังเดียวหงหลินก็ตื่นหรอก'

'แต่ข้าเป็นห่วงท่าน'

'เจ้าเด็กนี่ ข้าบอบว่าอย่าเสียงดัง หงหลินตื่นเลยเห็นไหม'

'ข้าขอโทษ'

'ท่านพ่อ ท่านโดนท่านอารังแกอีกแแล้วรึพะยะค่ะ''ไม่ๆๆ พ่อแค่บอกให้ท่านอาของเจ้าอย่าเสียงดังเพราะจะทำให้เจ้าตื่นได้'

'แต่ข้าตื่นมาแล้วทำไงดีพะยะค่ะ'

'อืม..งั้นอีกเดียวพ่อพาเจ้าออกไปชมดวงจันทร์เอาไหมเล่า'

'จริงหรือพะยะค่ะ ท่านพ่อ'

'จริงสิหงหลินแต่ท่านอาของเจ้าต้องทานยาสมุนไพรให้หมดก่อนพ่อถึงจะพาเจ้าออกไปชมดวงจันทร์ได้'

'ได้เลยพะยะค่ะ'

'ท่านอาพะยะค่ะ ท่านทำเพื่อข้าได้หรือไม่พะยะค่ะ'

'หงหลิน เจ้าขอร้องข้าแบบนี้คงมีอะไรแลกกับข้าใช่หรือไม่'

'ใช่พะยะค่ะ'

'ถ้าเจ้าทำอะไรแย่ๆๆกับหงหลินข้าไม่ให้อภัยเจ้าแน่อ๋องสิบเก้า'

'ฟางเอ๋อ ท่านรีบโกรกข้าไปใย'

'พรุ่งนี้ข้าอยากเจอเหล่าสนมของเจ้าซะจริงทำไมถึงมัดใจเจ้าไม่ให้มากวนชีวิตของได้กัน''

'ฟางเอ๋อ ท่านอย่าไปเลย เดียวเหล่าสนมอาจทำให้ท่านรำคาญใจเปล่าๆๆ'

'เรื่องอื่นข้าเชื่อเจ้าแต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันเลย'^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***