ชีวิตที่ท้อแท้

...สวัสดีผมชื่อ ฮารุมะ ผมอายุ21แล้วปีหน้าเข้า22ฮาฮ่าดูแก่ขึ้นอีกปีไงๆไม่รู้ ฮาฮาฮา......

...มาเฟีย:(เสียงกระทืบ) ฮารุมะ!! แกเมื่อไหร่จะจ่ายค่าหนี้ที่พ่อกับแม่แกทำไว้ไห้หมด...

ฮารุมะ:เดือนหน้า ฉันจ่ายเองหนา ขอเวลา(ไอ)อีกสักแปปสิ

มาเฟีย:ได้แต่ถ้าครั้งหน้าแกไม่มีครบจำนวนแกได้โดนฆ่าแน่อวัยวะแกน่าจะขายได้หลายบาทนิฮิฮิฮ่าๆ

มาเฟียเดินจากไปพร้อมกับร่างฮารุมะที่สบักสบอบ

ฮารุมะ:อ่าาเลอะอีกแล้วเหรอเนี่ยตัวเรา

ในระหว่างทางที่ฮารุมะกลับหอพักได้มีเหตุไฟไหม่ตึกด้านขางหอพักของเขาเขายื่นดูสักระยะและได้เห็นผู้หญิงคนหนึงกำลังร้องขอไห้ช่วยลูกเธอ

ฮิรุมะ:..เอาว่ะต่อไห้ตายก็ไม่เสียดายที่ได้ช่วยคนชีวิตฉันมันมดประโยชน์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว(ยิ้ม)

จากนั้นฮิรุมะจึงได้วิ่งพุ่งเข้ากองเพลิงอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเหลือคนในนั้นออกมาไห้ได้

ในใจที่ท้อแท้ร่างกายที่ไร้ประโยชน์ความทรมานที่ถูกเก็บสั่งสมมาเขาจะปลดปล่อยตัวเองจากที่แห่งนี้แม้ว่าจะแลกด้วยชีวิตเขาก็ไม่อยากไห้ใครต้องมีการพรากจากครอบครัวที่รักไห้เหมือนกับเขาแล้ว

ฮิรุมะ:เสียงเด็กร้องนิ

เด็ก:แง~แม่จ้าแม่!!

ฮิรุมะ:(วิ้งไปต้นตอของเสียง)

ฮิรุมะ:เจอแล้วนี้เจ้าหนู

เด็ก:(เงยหน้า)

ฮิรุมะ:ฉันมาแล้วเลิกร้องได้แล้วนะ

เด็ก:(สะอื้น)คุณลุงงงงช่วยหนูด้วย

ฮิรุมะได้อุ้มเด็กคนนี้พร้อมกับออกมาจากอาคารแต่น่าเสียดายนะฮิฮิ...

แม่เด็ก:ลูก!

เด็ก:แม่!(วิ้งไปกอดแม่)

เจ้าหน้าที่:ไปปฐมพยาบาลเขาเร็ว

ตึกสั่นและเริ่มได้ถล่มลงทับร่างฮิรุมะที่กำลังจะออกจากประตู