ความเจ็บปวด

"ผมอิ่มแล้ว ไปทำงานก่อนนะครับแม่"อัคพันธ์พูดกับแม่พร้อมกับถอนหายใจแล้วมองไปทางชลทิชา

"จ้ะ ไปเถอะขับรถดีๆนะลูก" คุณอ้อยใจพูดพลางมองหน้าลูกชายที่เศร้าสร้อยด้วยความเป็นห่วง

""จุ๋มไปก่อนนะคะคุณป้าไว่ว่างๆเดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่นะคะ"หญิงสาวพูดพร้อมกับยกมือไหว้คุณอ้อยใจ แล้วทั้งสองก็พากันเดินไปที่รถ

"พี่จะขับหรือให้จุ๋มขับคะ?"

:ยังไงก็ได้ครับแล้วแต่คุณจุ๋มเลย"

"โอเคคะงั้นเดี๋ยวจุ๋มขับเอง" แล้วทั้งสองคนก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปโดยที่ไลม่มีใครพูดอะไรกันเลยซักคำ

"คุณจุ๋มจอดตรงนี้ก็ได้ครับ" อัคพันธ์พูดขึ้นหลังจากรถวิ่งมาถึงแยกที่จะเลี้วเข้าบริษัท

"ทำไมหรอคะพี่จะไปใหนหรอ"

"ผมมีธุระต้องไปทำ"

"ธุระ???"

"ครับธุระ"

"แต่มันสายแล้วนะคะพี่จะไปทำงานทันหรอ?"

"ผมบอกให้จอดก็จอดสิ😤😤"เขาพูดเสัยงดังจนเธอตกใจแล้วก็เหยียบเบรกเพื่อจอดรถทันที

"พูดมาตรงๆเถอะคะ ไม่อยากไปพร้อมจุ๋มก็พูดมาเถอะ" เธอพูดขึ้นพร้อมกับตาแดงระเรื่อ

"ครับ !"เขาตอบคำเดียวสั้นๆ

"ถามจริงเถอะพี่เคยมีใจให้จุ๋มบ้างมั้ย??🥺🥺🥺แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร"

"ผมขอทษนะถ้าการกระทำของผมทำให้คุณเข้าใจผิดแต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดอะไรกับคุณเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนร่วมงานเลย"หลังจากพูดจบทั้งสองก็เงียบไปซักพัก

"ขอบคุณนะคะที่พูดความจริง ขอบคุณมากๆ.ลงไปเถอะคะ"

"เอ่อคือ คุณโอเคมั้ย"

"จะให้ตอบว่าไงหละ โอเคคะ แบบนี้หรอ"

"ผมขอโทษ"

"ไม่จำเป็น ออกไปจากรถจุ๋มได้แล้วคะ"

"คืออออ."เขากำลังจะพูด

"ออกไป!!"

"ผม...."

"บอกให้ออกไปไง๊🥺🥺ออกไป๊"หญิงสาวตะโกนขึ้นสุดเสียง อัคพันธ์ไม่มีอะไรจะพูดอีกเขาจึงเปิดประตูรถลงไป พอเขาลงไปเธอก็รีบขับรถออกไปทันที อัคพันธ์ตะโกนตามหลังเธอด้วยความเป็นห่วงแต่เธอก็หาฟังไม่เธอขับรถออกไปตามทางพลางน้ำตาเจ้ากำก็ใหลออกมาเป็นทางด้วยความเจ็บปวดพลางคิดในใจว่าทำไมเขาใจร้ายเหลือเกินทำไมเขาไม่เคยรักเธอเลย.เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพือให้เขารักแต่เขาก็ไม่เคยรักเธอเลย.โดยที่เธอหารู้ไม่ว่าชายหนุ่มก็เจ็บปวดไม่น้อยกว่าเธอเลยที่เขาต้องทำแบบนีเพราะความจำเป็นเพราะเขาคิดว่าเขาไมเหมาะสมกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว.เขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงบริษัทแล้วก็ทำงานเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ในใจเจ็บปวดมากไม่ต่างอะไรกับหญิงสาวเลย เธอขับรถไปเรื่อยๆจนไปถึงในก็ไม่รู้

!!!!!!!กริ้งงงงงง!!!!!!!เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นจึงได้สติกับมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตัดไฟแต่ต้นลม

บทต่อไป

แกล้งป่วย

