ตอนที่1 กลับมาเเล้ว

Intro

"อืม อ่าาอ๊ะ อ๊ะอ่า พี่เท็กเเรงอีกค่ะ"

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นภายในห้องเก็บของบ้านของ"โช"นักธุรกิจหนุ่มที่รวยที่สุดในเมืองตอนนี้

"อืมม อ่า"

เท็กซัส หนุ่มเพย์บอย สอบเร่งความเร็วเมื่อได้ยินเสียงอ้อนวอนของหญิงสาวตรงหน้า

"อ่ะๆ มีมี่จะถึงเเล้วค่ะ"

"อ่า พี่ก็ใกล้เเล้ว..อ่า "

มีมี่ เธอเป็นคนรับใช้ของบ้านหลังนี้เเละมีความสัมพันธ์กับเท็กซัสมาหลายวันเเล้ว ย้ำว่าหลายวันไม่ใช่หลายปี ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกหรือใหญ่โตอะไรสำหรับคนที่รู้เห็น

ก็นะ ไม่ว่าเขาจะเล่นกับคนใช้ที่นี่สักกี่คนในบ้าน โชก็ไม่ได้มาสนใจอยู่เเล้ว เพราะคนอย่างโชน่ะไม่ชอบมีปัญหาให้ตามเเก้ เลยไม่เคยยุ่งกับคนใช้บ้านตัวเองทั้งที่บางคนสวยสุดๆ คงกลัวจะโดนเอานินทานั่นเเหละ ไม่ใช่ว่าโชทำอะไรไม่ได้ถ้าโดนนินทาขึ้นมาจริงๆ เเต่สำหรับโชเเล้วคนตายเท่านั่นที่พูดไม่ได้ ถ้ามีคนนินทามากๆเข้าที่นี่ได้กลายเป็นสุสานเเทนบ้านคนเเน่ เเต่ถึงโชจะโหดขนาดนี้ ก็รักพรรคพวกสุดๆเหมือนกัน

taxus:

ผมว่าน้อยครั้งแหละที่จะมีเหตุผลดีๆที่จะเข้ามาบ้านของเฮียโช(เหตุผลที่ว่าคือจะมาชวนไปกินเหล้า55)

ปังๆๆๆๆๆ (เสียงทุบประตูดังขึ้นอย่างรัวและแรง)

"ชิท!"

ผมที่กำลังใกล้ถึงประตูสวรรค์สบถออกมาอย่างเหลืออด ให้ตายเถอะจะเคาะหาวิมานไรวะประตูสวรรค์ปิดก่อนจะทำไง เวรจริง

ผมยังดำเนินกิจกรรมกับน้องมีมี่ต่อ โดยที่ไม่สนใจเสียงเคาะประตูแต่อย่างใด

ปังๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งนี้มันแรงขึ้นกว่าเดิมมากก่อนจะมีเสียงเเทรกตะโกนตามมาด้วย

"ไอ้เ...ี้ยเท็ก มึงออกมาเร็วๆเลยเว้ย ด่วน!"

ชายหนุ่มถึงกับแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมากับเสียงของเจ้าของบ้านที่ตะโกนลอดผ่านบานประตู

เท็กซัส เจ้าของใบหน้าเทพบุตรจุติ เเละเจ้าของรูปร่างสูงโปร่งซิกเเพ็คเเน่นดั่งงานปั้นจิตรกรรมชั้นเอกของพระเจ้า หยุดดำเนินกิจกรรมที่ทำอยู่ทันที

เขาค่อยๆจัดแจงเครื่องแต่งกายเเม้จะไม่เรียบร้อยนัก ก่อนจะเปิดประตูออกไปด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

"เฮีย!เป็นอะไรเนี่ย!"ผมถามเฮียโชเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้ดูตื่นตระหนกเเปลกๆ

"แม่มดมาเว้ย มึงรีบเเต่งตัวดีๆเลยเเล้วออกมาด่วน" โชพูดออกมาเเบบนั้นยิ่่งทำให้ผมไม่เข้าใจไปกันใหญ่

"แม่มดเชี่ยอะไรของเฮียวะ"เฮียเเม่งดูเฮลี่พอตเตอร์เเล้วเมาประสาทหลอนชัวร์

"เออน่ามึงรีบเเต่งตัวดีๆเหอะ"

"อะโลโมล่า"

"ห้ะ มึงพูดไรเนี่ย"

"คาถาปลดล็อคประตู เฮียเปิดประตุไม่ได้ก็ใช้คาถาปลดกลอนดิ ไม่เห็นต้องเคาะรัวขนาดนี้ มันตกใจนะเฮีย"

"กูจริงจังไอ่เท็ก อย่ามาล้อกูเล่น กูไม่ใช่เพื่อนเล่น"

"ก็พ่อมดเเม่มดไรเฮียอ่ะ ดูเฮลี่พอตเตอร์มากละมาประสาทหลอนกับผมเนี่ย บอกเเล้วให้เบายาหน่อยเฮียอ่ะ เล่นวะผมค้างเลย"

ตึก ..ตึก ...ตึก.. เสียงรองเท้าส้นสูงของใครบางคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"สวัสดี น้องชาย:)"

การมาของหญิงสาวทำให้เจ้าของบ้านกับคนรับใช้ตกใจไม่น้อย

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมพอเห็นหน้าอกที่เซ็กซี่น่ามองเล็กน้อย กางเกงสีดำยาวเข้ารูปทำให้เห็นรูปร่างงามชัดเจน ใบหน้าโฉบเฉี่ยวดูเป็นผู้หญิงร้ายๆทว่ายังคงไว้ซึ่งความสง่าเเละน่ารักในตัว

ยูราเจ้าของเรือนร่างเเละใบหน้างามมองจิกไปที่มีมี่เเละเท็กซัสสลับกันไปมาด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

มีมี่ที่ตอนนี้ยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบหน้าถอดสีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันไม่อยู่ซะนาน อะไรๆมันก็ดูเปลี่ยนไปหมดเลยสินะ" เธอเชิดหน้าพูด

เฮียโชเจ้าของบ้านไม่สิตอนนี้ถูกลดตำเเหน่งเป็นน้องชายเจ้าของบ้านไปเเล้ว เพราะเจ้าของตัวจริงยืนอยู่ตรงหน้าพวกผม ถึงกลับเหงื่อแตกพลักพลัก

"ถ้าฉันยังเห็นผู้หญิงคนนี้ทำงานอยู่ที่บ้านของฉัน ภายใน 2-3 วันนี้แล้วหล่ะก็.. ได้เห็นดีกันแน่! เอะ ไม่สิภายใน3 2 1"ยูราทำถ้านับนิ้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบจนคนฟังขนลุกไปตามๆกัน

เฮียโชรีบสะบัดมือไล่มีมี่ที่ยืนอยู่ทันที มีมี่เธอก็วิ่งออกไปอย่างว่าง่าย ไม่มีการขอร้องอ้นวอนคนไล่เธอออกเลยสักนิด ซึ่งผิดวิสัยคนใช้ทั่วไป เเต่ผมเคยได้ยินจากน้องเเตงโมเด็กผมอีคนที่ทำตำเเหน่งคนใช้ที่นี่เหมือนกันบอกผมว่า คำสั่งเจ้าของบ้านตัวจริงคือ ประกาสิทธิ์ ต้องทำตามอย่างเดียวเท่านั้น ผมคิดว่าระบบเผด็จการเหอะ เเต่ผมพูเดอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะบ้านคนอื่น เเล้วที่ยังมีคนอยากมาทำงานที่บ้านนี้มากมายคงเป็นเพราะเงินเดือนที่มากกว่าที่อื่นถึง4เท่านี่เเหละ

ผมมองหน้าเฮียโชด้วยความงุนงงปกติแล้วเฮียไม่ใช่คนกลัวอะไรง่ายๆโดยเฉพาะคนยิ่งยากไปใหญ่ แต่ดูท่าจะกลัวผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่น้อย

เธอปรายตาไปมองมาที่ผมที่กำลังยืนงงหน้าเหวออยู่

"ที่นี่มันบ้านไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากผสมพันธุ์ก็กรุณาเลือกที่เลือกทางด้วย"เธอพูดออกมาด้วยความเหยียดหยาม ก่อนจะมองค้อนไปที่เฮียโช

"เเล้วนี่อะไรโช จ้างแม่บ้านหรือกะหรี่ สอบตกการบริหารคนอย่างสิ้นเชิง ถ้าอยากจ้างคนเเบบนี้ก็ทำธุรกิจซ่องโสเภนียังดีกว่า คงได้กำไรงามๆมาให้ฉันได้ชม"

"แม่งปากดีว่ะ" ผมเผลอสบถออกมาเบาๆ ทว่าหญิงสาวกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

เฮียโช หันมามองค้อนผมอย่างเอาเรื่อง "เงียบเลยไอ่เท็ก!" เฮียโชกระซิบปราม

ดวงตาโฉบเฉี่ยวของเธอเหลือบมาหาผมอีกครั้ง

"โชนั่นเพื่อนหรอ?" เธอถามโช นี่เเกล้งจำผมไม่ได้หรือเป็นพวกสมองปลาทอง

"ช..ใช่พี่ เอ่อ พี่หิวหรือยังพอดีผมให้คนจัดอาหารของโปรดพี่ไว้เยอะเลย"ง่ะ เฮียโชเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอ่ะ พี่ยูราก็เหมือนจะจำผมไม่ได้ เเต่จะว่าไปตอนนี้ก็ไม่อยากให้จำได้เท่าไหร่เพราะผมกับพี่ยูราก็ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่

"ไม่มีสัมมาคารวะ"ยูราไม่สนใจเฮียโชพูดเธอหันกลับมาเเขวะผม พ่อเเม่ผมยังไม่เคยว่าเเบบนี้เลยอ่ะ

ผมมองตาเธอเเบบพร้อมจะกระโดดกัดหูเธอได้ทุกเมื่อ ชักเหลืออดเเล้วว่ะ

ผมทำท่าเอาเรื่องเธอ แต่ถูกสายตาของโชปรามไว้ก่อน

"โช ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก"พี่ยูราเลิกสนใจผม เธอเมินผมไปเลยหันไปพูดกับเฮียโช

ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้นไปที่ห้องทำงานทันที พร้อมทั้งโชที่ตามหลังมาติดๆ

ส่วนผมเห็นสถานการณ์ไม่ดีก็เลือกที่จะกลับบ้านก่อนดีกว่าไม่อยากความซวยมาหวยออกที่ผม

เหอะ! ทำไมผมจะจำพี่ยูราพี่สาวของเฮียไม่ได้ ถึงเธอจะดูสวยขึ้นผิดหูผิดตาจนเกือบจำไม่ได้ก็ตามเเต่คำพูดเเละเเววตาที่เหยียดหยามผม ผมจำมันได้ชัดเจน ผู้หญิงคนนี้เคยดูถูกผมสารพัด เเถมยังบอกให้โชเลิกคบกับผมอยู่บ่อยครั้งตั้งเเต่สมัยมัธยม บงการชีวิตคนอื่นเป็นกิจวัตร เเถมยังทำวีรกรรมไว้อีกเยอะ ผมทั้งซวยธุรกิจเจ๋งเพราะเธอมาก่อน เเถมยังอีกหลายๆเรื่องที่พูดวันนี้ก็ไม่จบ

...'ไปเรียนถึงเมืองนอก กลับมาก็ไม่ได้ทำให้ความปากดีมันลดลงเลยสินะ'ผมได้เเต่คิดเเบบนี้ เเต่ก็ไม่เคยทำอะไรได้เลยขนาดเฮียยังกลัวผมจะทำไรได้ ...

ทั้งที่ผม ไม่เคยทำอะไรให้เเท้ๆ ไม่ว่ายูราจะด่าผม หรือเเม้เเต่ทำอนาคตเขาพังไม่เป็นท่ากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมก็ไม่เคยเอาเรื่องเธอหรือเเค้นเคืองเธอเลย อาจจะเพราะเห็นเเก่หน้าเฮียโชที่เป็นทั้งรุ่นพี่เเละเพื่อนที่ดีก็ได้ ผมก็พอรู้ว่าที่โชรวยเเละเรียนจบ มีธุรกิจเป็นของตัวเองใหญ่โต ก็เป็นเพราะพี่ยูรานี่เเหละถ้าไม่มีพี่ยูราเฮียโชอาจจะไม่ได้เนียนหนังสือด้วยซ้ำ อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็รักน้องชายมาก เเม้จะกดดันน้องตัวเองเกินไปในบางครั้งก็ตาม บางทีก็ไม่รู้ว่าจะจงเกลียดจงชังอะไรผมนักหนา ทำอย่างกับว่าผมเอามีดกระหน่ำเเทงท้องพ่อเธอ68เเผลพร้อมด้วยกระซวกไส้พ่อนางออกมางั้นเเหละ

นี่มันดูไม่เมคเซนส์เอาซะเลยว่างั้นไม๊

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***