Chapter 1 หิวกลางดึก

คำเตือน : ??

ณ กลางดึก เวลาเที่ยงคืนตรง

"หิวจังเลยนะ ฉันจำได้ว่ากินไปแล้วนี่"

เสียงงัวเงีย ของฉันยามดึก

ฉันชื่อว่า กาล อายุ 22ปี ฉันตื่นมากลางดึกเป็นครั้งที่12แล้วเท่าที่นับได้ ตัวฉันรู้สึกหิวอยู่ตลอดเวลา และนี้คือครั้งที่13ในคืนนี้ กลางดึกฉันจะต้องลุกขึ้นมาหาอะไรกิน ไม่งั้นตอนเช้าที่ฉันตื่นขึ้นมาจะปวดท้องและปวดหัวมาก

แอ๊ดด... เสียงประตูจากลูกบิดที่ฉันบิดและเปิดออกอย่างช้าๆทำให้เกิดเสียงเพราะเป็นประตูเก่าแล้วด้วยเลยมีเสียงน่ากลัวออกมา ฉันเริ่มจะชินกับเสียงประตูแล้วละ

ฉันออกจากห้องนอนตัวเอง และพยายามเดินให้เบาที่สุดเพราะ กลัวคุณย่าจะตื่น

คุณย่าเป็นคนที่หูดีมาก ถึงแม้คุณย่าจะอายุเยอะแล้วก็ตาม ใช่แล้วฉันมาอยู่กับคุณย่า เพราะไม่มีตังค์เก็บที่มากพอจะไปเช่าหออยู่ ถึงมี แต่ไม่พอสำหรับค่าอาหารที่ฉันต้องจ่ายด้วยอย่างแน่นอน

เอี๊ยด....เอี๊ยด...เอี๊ยด..เอี๊ยด เสียงบันไดไม้แต่ละขั้นที่เยียบลงมา แม้จะเก่าและฉันใช้ขึ้นลงเป็นประจำแต่ฉันก็ไม่ชินกับเสียงบันไดน่ากลัวนี้แต่ครั้งนี้มันทำให้ฉันกลัวกว่าทุกครั้ง เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้

"ยังไงฉันก็ไม่ชินกับเสียงบันไดนี้" มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากกับเสียงบันไดเจ้าปัญหา แต่ฉันก็เดินลงมาจนถึงตู้เย็นจนได้

"ไหนดูสิ คืนนี้มีอะไรกินบ้าง"

พูดไปมือคว้าหาของไป เผื่อมีของน่าอร่อยซ่อนอยู่ ฉันหาของได้สักพักนึง จู๋ๆฉันก็ขนคอลุกขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"ฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ" เสียงกระซิบข้างหูฉัน ทำเอาหัวใจของฉันแทบทะลุออกมาจากอก

"หึ้ย! เสียงอะไรอะ....!!"

ฉันมองซ้าย มองขวา มองหลัง ก็เจอแต่

ฟอนิเจอภายในห้อง และความมืด แต่ฉันก็ยังขนลุกไม่หายและสาบานว่าฉันได้ยินจริงๆ

ฉันมีเหงื่อไหลออกมาที่ต้นคอและทุกส่วนของร่างกาย ถ้าฉันบอกว่าพึ่งอาบน้ำมาก็คงมีคนเชื่อแน่ๆ แต่มันไม่ใช่น้ำจากก็อกหรือฝักบัว มันคือเหงื่อของฉันเอง เสียงเมื่อกี้ฉันคงจะหูแว้วไปเองละมั้ง เพราะมันก็ดึกแล้ว แต่เมื่อกี้ทำฉันตกใจมากจนฉันดันบีบขวดน้ำส้มในตู้เย็นหก และตอนนี้น้ำมันกำลังไหลเป็นทาง

"ตายแล้วๆ ผ้า ผ้า ผ้า ผ้า" ฉันเดินหาผ้าด้วยความลนลานอย่างมากเพราะกลัวคุณย่าจับได้ว่าแอบมาหาอะไรกินตอนดึก

ฉันไม่รู้ว่าฉันใช้เวลากับการหาผ้าและเช็ดพื้นไปนานเท่าไหร่ แต่ในที่สุดฉันก็ได้กินจนอิ่มท้องและพื้นก็สะอาดอีกด้วย ฉันรู้สึกว่าท้องใหญ่ๆของฉันยังไม่ย่อย เลยไปนั่งเล่นบนโซฟารอย่อยไปก่อน

เอี๊ยด.......เอี๊ยด......เอี๊ยด... เสียงที่ฉันคุ้นเคยได้ดังขึ้นข้างหลังของฉัน มันเป็นเสียงคนกำลังลงบันได เสียงนั้นทำให้ฉันกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ใจฉันสั่นระรัวจนในห้องแถบจะมีแต่เสียงหัวใจฉันที่เต้นอยู่

ฉันไม่เคยได้ยินเสียงหัวใจของฉันชัดขนาดนี้มาก่อน

.........

........

"ค...คุณย่าหรอคะ?"

คุณย่าไม่น่าตื่นเวลานี้หนิ แต่ถ้าไม่ใช่คุณย่า แล้ว...ใคร..? เกิดคำถามในหัวฉันขึ้นมากมาย

ตัวฉันสั่น และเหงื่อไหลลงมาตามสัญชาติญาณ

ปากฉันสั่น และนั่งตัวแข็งทื้อไม่กล้าขยับ ฉันค่อยๆหันไปมองตามที่มาของเสียง ฉันไม่เห็นเพราะมันมืดเกินไป ตอนนี้ฉันยังก็ยังสั่นไม่หยุด

"คุณย่า...ลงมาทำอะไรคะ..."

ฉันหวังแต่ขอให้เป็นเสียงคุณย่าที่ตอบกลับมา เพราะฉันคิดไม่ออกเลยว่าถ้านั้นไม่ใช่คุณย่า ฉันควรจะทำยังไงดี ทันใดนั้นเอง ฉันรู้สึกโลงอกเหมือนเอาภูเขาออกจากอกของฉัน เพราะเสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงอันแหบแห้งของคุณย่า นั้นสิท่านน่าจะตื่นเพราะเสียงเราที่ตกใจแน่ๆเลย แต่มันนานแล้วไม่ใช่หรอทำไมพึ่งลงมาละ...แต่ถ้าไม่ใช่คุณย่าแล้วจะเป็นใครอีกละเนอะ

"โถ คุณย่า กาลตกใจหมดรู้มั้ย น้ำตาไหลเลยเนี่ย55555"

"จะกลัวทำไมละ ไอกาล ถ้าย่าอยู่ พวกมันไม่กล้าทำอะไรกาลหรอกนะ"

ฉันรู้สึกโล่งอกมาก แต่ตัวฉันมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด

ฉันเลยจะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าหน่อย ฉันเปิดประตูห้องน้ำ กดเปิดสวิตช์ไฟ และเปิดก็อกล้างหน้าล้างตา ฉันดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดหน้าให้แห้ง

แต่...

"เดี๋ยวนะ 'พวกมัน' ที่คุณย่าพูดถึงคืออะไร"

แล้วคุณย่าไม่สงสัยหรอว่าเราลงมาทำอะไร ปกติน่าจะดุไปแล้วนี่....

ฉันเกิดคำถามในหัวเป็นครั้งที่ 2 และ 3 พร้อมพร้อมๆกัน ฉันจึงรีบปิดไฟออกมาจากห้องน้ำ ฉันไม่เห็นคุณย่าแล้ว...แกจะหายไปไหนได้ไง แกไม่น่าเดินไวขนาดนั้นหนิ

อื้ดด.....อื้ดด...... เสียงโทรศัพท์ฉันสั่น ฉันเช็คมือถือ ภาพที่ฉันเห็นคือข้อความจากคุณย่า ฉันรู้สึกงงมากว่าอยู่ใกล้กันแค่นี้ทำไมต้องส่งข้อความหาด้วย เลยไม่ได้กดเข้าไปดู

"คุณย่าอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง เอามือถือมาให้หนูดูก็ได้ไม่ต้องส่งมาหรอก" ฉันพูดออกไปท้ามกลางความมืด แต่ก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามีอะไรขยับตามฉันและมีกลิ่นน้ำหอมของคนแก่อยู่ด้วย

"คุณย่าหายไปไหน ไม่เล่นสิคะ มาๆหนูจะพาเข้านอนแล้ว หนูจะอ่านแชทให้คุณย่าก็ได้อ่านเสร็จหนูจะขึ้นไปนอนเองแล้วนะ ถ้าคุณย่ายังไม่เลิกเล่นน่ะ"

ฉันเห็นคือข้อความในแชทคุณย่านั้นเป็นข้อความเสียง

.....

"สวัสดีครับ ทางเราเห็นว่าคุณคือคนที่ติดต่อกับเจ้าของเครื่องล่าสุด เราเลยส่งข้อความหาคุณ เสียใจด้วยนะครับเจ้าของเครื่องถูกคนร้ายฆ่าขมขืน ตอนนี้จับคนร้ายได้แล้ว ส่วนศพจะถูกเก็บไว้ที่โรงพยาบาล****ก่อนนะครับ ถ้าเห็นข้อความเสียงนี้โปรดทำใจเย็นๆ และมารับศพด้วยนะครับ"

.... ห๋าาา!!?

นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันโดนโทรแกล้งกันหนักขนาดนี้ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเดี๋ยวนี้แก็งคอลเซนเตอร์จะทำได้ถึงขนาดนี้แล้วหรอ ทำฉันรู้สึกหงุดหงิดมากๆ

ฉันรู้สึกโกรธมากที่มาล้อเล่นแบบนี้ ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีสุดๆ แต่จู๋ๆ ไอสมองความจำปลาทองของฉันมันได้จำเรื่องที่น่าตกใจได้อยู่หนึ่งเรื่อง วันนี้คุณย่าจะกลับจังหวัดบ้านเกิดตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรอ ใช่แล้ว ฉันมองมือถือของตัวเองปรากฏว่านี้ตี3กว่าๆแล้ว

คุณย่าคงไม่อยากไปแล้วละมั้ง แต่ทำไมบรรยากาศในห้องรอบๆได้น่าขนลุกแปลกๆ

"คุณ..คุณย่าคะ กลับมาตอนไหนหรอคะ...ทำไมไม่เห็นบอกเลยว่าจะอยู่ที่นี้ต่อ..."

ฉันรู้สึกว่านั้นไม่ใช่คุณย่า...มันแปลกที่มีเสียงอะไรขยับตลอดเวลาจนเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง ฉันพึ่งสังเกตุว่าตอนนี้คุณย่า เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ยืนนิ่งหันหลังให้.... ฉันตกใจสุดขีดหัวใจแทบหยุดเต้น มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมฉันไม่เห็นตั้งแต่แรก ทันใดนั้นเองภาพที่ฉันเห็นคือ

คุณย่า คอค่อยๆบิด เสียงกร๊อบแกร๊บดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มีน้ำดำๆไหลออกมาจากรอยพับคอ ที่เห็นกระดูกสันคออย่างชัดเจน จนตามองตากัน และภาพต่อไปนี้คือสิ่งที่ฉันจะไม่ลืม

เด็ดขาดคือภาพที่คุณย่ายิ้มให้จนปากฉีกไปถึงใบหู น้ำดำปนแดงไหลออกมาจากรอยฉีกของปาก และคอ ฉันได้ยินเสียงของมันก่อนที่ฉันจะสลบไป

"กว่าจะรู้ตัวสักทีนะ ฉันเฝ้าดูเธอจากบนเพดานมาตลอดเลยนะ เธอเลยไม่เห็นฉันไง ฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ"

-End-

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***