ตอนที่ 20

"มึงอ่าา อาบน้ำให้กูหน่อยก็ไม่ได้"ซันมันเดินห่อเหี่ยวลงบันได

"ทำเป็นเด็กไปได้เขารอกินข้าวอยู่"ผมเดินลากมันลงมา

"โอ๊ยเบาๆสิเมียจ๋า ผัวเจ็บนะ" มันทำเสียงอวดครวญ

"แผลแค่นี้ทำเป็นสำออย" ผมเดินลากมันมาที่โต๊ะอาหาร เหมือนพึ่งจัดโต๊ะเสร็จเพราะพี่ดาวกับพี่เดวิทพึ่งเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร

"แหม่ๆ เคลียร์กันแล้วหรอจับมือจับไม้มาขนาดนี้" พี่ดาวแซว

"ลากชัดๆพี่" ผมตอบแล้วพากันนั่งลง

"ซันจะอยู่นี่สักกี่วันละ"คุณยายถาม

"ผมอยู่ตามอิงมันเลยครับ มันอยู่ไหนผมอยู่นั้น"ซันมันตอบด้วยท่าทีจริงจัง

"งั้นห้องนอนนี้ก็นอนกับอิงใช่ไหม" พ่อผมถาม

"แน่นอนครับพ่อ" ซันมันหันมายิ้มแฉ่งให้ผม

"เรามากินข้าวกันเถอะค่อยไปคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่น" แม่ผมตัดบท เราลงมือกิข้าวกันเป็นมื้อที่ผมรู้สึกว่าผมกินเยอะมากอิ่มสุดๆ

เรากินเสร็จก็พากันมานั่งเล่นคุยนู้นนี้ไปเรื่อยตามประสาครอบครัว ไอ้ซันมันเข้ากับทุกคนในครอบครัวผมได้หมดเลย เรานั่งคุยได้ไม่นานทุกคนก็พากันแยกย้ายไปเก็บกระเป๋าไปสมุย พ่อมีประชุมด่วนเรื่องเปิดทำการโรงแรมที่สมุย พ่อไปไหนแม่ก็ต้องได้ด้วย ส่วนยายโดนพี่ดาวกับพี่เดวิทพาไปเที่ยวสมุยซะเลย ผมกับไอ้ซันอาสาเฝ้าสวนเองไปแค่สองสามวันผมดูแลสวนได้

.

.

ตอนนี้ผมเป็นลูกมือคอยหยิบคอยจับส่งนู้นนี้ตามคำสั่งไอ้ซัน มันอาสาทำชิงช้าให้ผมแต่ย้ายมาทำใต้ต้นไม้ใหญ่แทน ตอนแรกผมก็อยากทำใต้ต้นไม้แหละแต่เพราะท้องไงเลยไม่อยากปีนป่ายเผื่อพลาดขึ้นมาไม่คุ้มเลยจะไปทำที่ศาลามันไม่สูงเกินไปโยนเชือกง่ายดี

"อ่ะเสร็จแล้วลองนั่งดู" มันจับตัวผมมาลองนั่งดูมันหาเบาะนิ่มๆมาเสริมให้ มันบอกผมจะได้นั่งสบายๆ

"สบายดีจัง" ลมก็โชยมาอากาศดีสุดๆ ซันมันเริ่มไกวชิงช้าเบาๆ

"กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะมีลูกด้วยกันได้" มันพูดไปด้วยไกวชิงช้าไปด้วย

"กูก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันเหมือนกูฝันเลย" มือข้างหนึ่งจับเชือกไว้มืออีกข้างมาลูบที่ท้อง

"มึงว่าลูกเราจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ"ซันมันถามด้วยความอารมณ์ดี

"ได้หมดแหละ" ผมรักหมดแหละครับผู้หญิงผู้ชายจะดูแลใหดีที่สุด

"ถ้าเป็นหญิงกูคงต้องไว้หนวดแน่ๆ หรือไว้ตอนนี้เลย"

"เวอร์จะรีบเพื่อ อีกตั้งสองาสามเดือนถึงรู้เพศลูก" มันนี่โครตเว่อร์อ่ะ

"ลูกส่วนลูก แต่ที่จะรีบไว้เพราะมึงเลย"

"กูไม่ใช่ลูกมึงนะ"

"ก็ไม่ใช่ลูกไง แต่เป็นเมียกูและกูก็โครตหวง" ฉ่า~ หน้าผมร้อนแผ่วเลย

" พุงกูป่องขนาดนี้เขาคงคิดว่ากูเป็นโรคกันใครจะมาสนกู ก็มีแต่มึงนี่แหละ"

"เหอะยังไงก็หวงอ่ะ และอย่ารู้นะว่ามึงแอบมีใคร" มันหยุดแกว่งชิงช้าแล้วเดินมานั่งชันเข่าข้างหน้าผมแล้วเอามือมากุมมือผมไว้

"ทำไมมึงจะทำอะไรกู"ผมพูดแกล้งมัน

"กูไม่ทำอะไรหรอก กูคงเสียใจจนเป็นบ้า กูรักมึงมากเลยนะเว้ยไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีใจกูก็ขาดมึงไม่ได้แล้ว"มันเอาหน้าซบตักผม

"กูเองกูขาดมึงไม่ได้เหมือนกันซัน" มันเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผม

ผมกับมันไปเดินตรวจตามสวน คอยถามไถ่คนงานว่าเป็นไงบ้าง ข้างกายก็มีไอ้ซันเดินถือร่มให้ตามต่อยๆ คนงานในนี้รู้หมดแล้วครับว่าผมท้องได้ ตอนแรกพวกเขาก็ตกใจกันแต่ก็รับได้คอยช่วยดูแลผมว่าง่ายๆผมเหมือนไข่ในหินสุดๆ มื้อกลางวันก็ไปกินกับคนงานพวกเขาเป็นกันเองมากครับ ถามผมจะกินนี่ไหมกินนู้นไหม

.

.

ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านรู้สึกเมื่อๆ ไอ้ซันพาผมมานั่งที่ห้องนั่งเล่น

"มึงนั่งรอกูตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปทำกับข้าวให้กิน" มันกำลังจะลุกขึ้นผมคว้ามือมันไว้ก่อน

"กูขอทำเถอะ มึงดูแลกูมาทั้งวันแล้วกูขอทำให้มึงบ้างนะ"

"กูเต็มใจทำให้" มันยิ้มมาให้ผม

"แต่-" ผมกำลังจะพูดมันก็แทรกขึ้นมาก่อน

"งั้นกูทำมื้อเย็นมึงทำมื้อเช้าโอเคป่ะ" ผมพยักหน้ารับ มันก็เดินออกไปเข้าครัว รอไม่นานมันก็เดินมาตามผมให้ไปห้องครัว

"นี่ไข่น้ำกับผัดผงกระหรี่" หน้าตาน่ากินมากครับ

"ว้าวไม่น่าเชื่อว่ามึง- อุ๊บ!" ผมกำลังจะนั่งลงกลิ่นแกงกระหรี่ตีขึ้นจมูกทันที ผมรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำไม่ไกลจากห้องนั่งเล่น "อ้วกก แหวะอึก แหวะ"

"อิงๆ มึงเป็นไรไหมกูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงจะเหม็น" ซันมันวิ่งหน้าตาตื่นมาลูบหลังให้ผม

"อึก ไม่เป็นไร" ผมเช็ดปากแล้วลุกขึ้นไปที่อ่างล้างหน้า เปิดน้ำล้างปากอีกที

"มึงโอเคยัง" มันถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงปนรู้สึกผิดโธ่ๆ เวลาหน้าจ๋อยนี่น่ารักมาเลย

"โอเคแล้ว มึงไม่ต้องทำหน้าแบบนี้เลยกูก็ไม่รู้ว่ากูแพ้อะไรบ้าง แกงกระหรี่ไม่ได้กินเลยตั้งแต่ทั้งเลยไม่รู้ว่าแพ้" ผมยิ้มตอบมัน

"งั้นกูเอาไปทิ้งนะ เดี๋ยวกูทำยำแซ่บๆให้มึงกินเอง" มันก็พาผมมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม "รอผัวแปปเดี๋ยวนะเมียจ๋า" แล้วมันก็วิ่งไป

"งื้อ~ กูโครตหลงมึงเลยไอ้ซัน" ผมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รอแปปเดี๋ยวอย่างที่มันพูดไอ้ซันก็เรียกผมไปกินข้าว มันทำอร่อยเหมือนกันนะเนี้ย ไม่ได้มีแค่อาหารที่มันทำไว้ให้ยังจัดเตรียมยาบำรุงอะไรไว้ให้เสร็จสรรพ ผมกับมันกิข้าเสร็จก็พากันขึ้นบนห้องอาบน้ำอาบท่า

ตอนี้ผมนอนเล่นรอซันมันอาบน้ำอยู่รอไม่นานมันก็เดินพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวแบบหมิ่นๆออกมา มันเดินตรงมาที่เตียงขึ้นเตียงมาคร่อมตัวผมไว้

"อ่ะ มึงจะทำอะไรลงไป" ผมถามมันแบบเลิ่กลั่ก

"กูอยากอ่ะ" ไม่พูดเปล่าเหมือนมีอะไรมาโดนขาผม ผมตาโตเลยมันไม่ได้พูดเล่น

"ลงไปซัน หมอยังไม่ให้มีอะไรกันในช่วงนี้" ซันมันหน้าหงอยแล้วลงมานอนข้างๆผม

"ซันเอ่อ.." เห็นหน้าแบบนี้ของมันแล้วสงสารจัง

"ชั่งมันเถอะกูก็เป็นห่วงลูกเหมือนกัน ขอโทษนะที่จะทำอะไรโดยไม่คิด กูไปใส่เสื้อผ้าแปปเดี๋ยวมานอนกัน มันลุกไปในบ็อกเซอร์ตัวกับเสื้อยืดเดินมาปิดไฟขึ้นเตียง

ตอนนี้ในห้องเงียบกริบ ผมได้แต่นอนกัดปากตัวเองสงสารมันจัง แต่ก็เป็นห่วงลูกเหมือนกันงั้นมีทางเดียวเท่านั้น ผมยันตัวขึ้นจับให้มันนอนหงาย

"เป็รอะไรรึป่าวอิง" มันกำลังจะลุกขึ้นแต่ผมดันมันไว้ก่อน

"ให้กูช่วยมึงนะซัน" แสงจันทร์ด้านนอกส่องเข้ามาพร่างให้เราเห็นหน้ากันและกัน

"แต่ลูก"มันลังเล

"ป่าวกูจะใช่ปาก" มันตาโตที่ได้ผมพูด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***