ตอนที่ 19

มึงใจเย็นๆนะเว้ยอิงกูกำลังรีบไป มึงอย่าพึ่งทำอะไรไม่ดีนะลูกเราอ่ะ นึกถึงลูกของเราดิว่ะผมวิ่งไม่ยั้งมาถึงทางลาด ปึก ครึกๆๆ โอ๊ย! นี่กูโง่ขนาดวิ่งสะดุดเท้าตัวเองเลยหรอว่ะ ไม่ๆกูจะมามั่วด่าตัวอยู่ไม่ได้เมียกำลังคิดสั้นผมรีบลุกขึ้นยืนไม่มีเวลามาปัดฝุ่นออกแล้ว ผมก้าวขาวิ่งต่อ และแล้วก็มาถึงศาลาทันเวลา ผมเห็นอิงมันกำลังโยนเชือกขึ้นไปบนขื่นศาลาใจผมตกไปอยู่ตาตุ่ม นี่มันคิดจะทำอะไรบ้าๆจริงๆหรอ ผมวิ่งเข้าไปคว้ามือมันพร้อมดึงมันเข้ามากอดทันที

"นี่มึงคิดจะทำอะไรอิง มึงจะมาฆ่าตัวตายแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย กูรักมึงนะกูรักมึงมาก ขอให้กูได้เป็นพ่อของลูกเรานะ" ผมรัวคำพูดไม่ยั้งกอดมันแน่นขึ้น

[อิงฟ้า]

ผมยืนอึ้งในล้อมกอดไอ้ซัน มันมาได้ไงและที่มันพูดนี่คือความจริงหรอ มันรักผมจริงๆหรอผมผละตัวออกจากมัน มันทำท่าขัดขืนแต่ก็ยอม

"กูจะผูกเชือกทำชิงช้านั่ง" ผมบอกมัน

"อ้าวหรอ กูเห็นแบบนี้ก็คิดดิว่ะกูใจหายหมดเลยรู้ไหม" มันยกมือเกาหัว

"มึงมาได้ไง" คำถามแรก

"กูโทรมาถามแม่มึง"

"ที่มึงพูดนี่จริงไหมที่มึงเอ่ออ..รักกูจริงๆหรอ"ผมก้มหน้าลงพื้นนิดๆ

"จริงดิ ถ้าไม่รักกูไม่มาหามึงหรอก กูพึ่งรู้ตัวไม่นานมานี่ว่ากูรักมึง มึงละรักกูไหม"มันจับมือผมทั้งสองข้างขึ้น ผมเงยหน้ามองมันเราสองคนสบตากัน

"กูก็..รักมึง รักมาได้สักพักแล้ว" ผมพูดจบก็ก้มหน้าลงรับรู้ได้เลยว่าหน้าแดง มันจับคางให้ผมเงยขึ้น

"มึงใจร้ายมากนะที่ไม่ยอมบอกว่ามีซันน้อยในนี้"มันเอาลูบท้องผมเบาๆ

"กูกลัว อึกกลัวมึงจะรับผู้ชายที่ท้องได้ไม่ได้ กูกลัวแม้กระทั่งคำว่าเพื่อน อึกๆมึงจะจบความสัมพันธ์นี้ลง" แล้วน้ำตาผมก็ไหล ผมกลัวจริงๆนะ

"โอ้ๆไม่ร้องนะแม่หมูของกู ทำไมกูจะรับไม่ได้นั้นมันลูกกูนะมึงกับเขาคือดวงใจกู"ซันมันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ ผมพยัคหน้ารับรู้ที่มันพูด จู่ๆภาพเนยเข้ามาในหัวผม ใช่แล้วเนยละ

"เนยละมึงต้องอึก หมั้นกับน้องเขาไม่ใช่หรอ"ผมพยายามกั้นน้ำตาตัวเองไว้

"กูยกเลิกงานหมั้นแล้ว มึงวางใจได้"

"กูจะวางใจได้ไง ก็เนยท้องกับมึงมึงต้องกลับไปรับผิดชอบเขาดิว่ะ กูดูแลตัวเองได้กูเป็นผู้ชายแต่เขาเป็นผู้หญิงเขาต้องมีมึงคอยดูแล!" ผมตะโกนใส่หน้ามันทั้งน้ำตา ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นคนแบบนี้ ผมดูแลตัวเองได้แต่น้องเขาต้องมีมันคอยดูแลถึงจะถูก ผมเดินหนีมันออกมาได้แค่สองก้าว ก็ถูกมันดึงเข้าไปอยู่อ้อมกอดของมัน

"ไม่ใช่อิง มึงกำลังเข้าใจผิดแล้วเขาไม่ใช่ลูกกู"มันกอดผมแน่น

"มึงอย่ามาโกหกซัน ปล่อยกูบอกให้ปล่อย" ผมพยายามแกะมือมันออก

"ฟังกูก่อนอิง ฟังกูก่อนกูจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง" แล้วมันก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟังจนจบโดยไม่ปล่อยผมออกจากอ้อมกอดมันเลย จากที่ผมร้องไห้อยู่ก็เงียบลง

"ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรก" ผมถามมัน

"เป็นเพราะความโง่ของกูเองแหละที่คิดว่า จะจัดการทุกอย่างให้จบก่อนถึงจะบอกมึง แต่ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ กูไม่คิดว่ามึงจะต้องเป็นแบบนี้เพราะกูขนาดนี้" ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลย

"ไปกินข้าวกันเถอะ ดูเหมือนแม่มึงจะทำกับข้าวเสร็จแล้ว" มันปล่อยผมออกจากอ้อมแขนมันแล้วมาจับมือผมแทน

"อืมกูก็เริ่มหิวแล้ว"

"โอ๊ย เจ็บแขนเจ็บขาเจ็บทั้งตัวเลย" ผมหันไปสำรวจตัวมัน เสื้อผ้าเปรอะฝุ่นตรงศอกมีเลือดออกแต่ไม่มากขาก็มีเลือดซิบ มันไมทำอะไรมาเนี่ย

"เห้ยมึงไปทำอะไรมา" ผมเดินไปจับๆดูศอกมัน

"ตอนกูวิ่งมาหามึงอ่ะสะดุดขาตัวเองตรงทางลาดแหะๆ" มันน่าขำตรงไหนละไอ้นี่หนิ ผมตีอกมันไปทีหนึ่งเบาๆ

"ไปๆอาบน้ำทำแผลก่อนค่อยกินข้าวกัน" ผมเดินไปประคองมัน

"มึงต้องอาบให้กูนะ กูอาบเองไม่ไหวแน่ๆ" ยังไม่ทันไรมือก็เป็นปลาหมึกเลยนะ ผมตีมือมันไปเบาๆเพื่อเป็นการเตือน

"ก่อนหน้านี้มึงยังไม่เห็นเจ็บเลยซัน" ผมว่ามัน

"ก็ตอนนี้กูเป็นห่วงเมียกับลูกนี่หว่า เลยลืมความเจ็บปวด"

"พูดอะไรของมึง ใครเมียมึงไม่ทราบ" ผมถามยังเชิงมัน

"ก็มึงไงแม่หมูของกู ถ้าไม่ใช่เมียกูแล้วจะมีซันน้อยในนี้ได้ไง" มันเอื้อมมือมาลูบท้องผมพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้

"มึงจะไปไหมบ้านอ่ะ ถ้าไม่ไปกูไปละ"ผมทำท่าจะเดินหนีมัน มันก็คว้ามือผมไว้ก่อน