ตอนที่ 17

ก็วันที่ห้าแล้วที่ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมร้องตัวโยงเลยที่เห็นหน้านี่พ่อแม่แล้วก็ยาย ใจผมโครตอ่อนแออ่ะแต่ได้กำลังใจจากทุกคนในครอบครัวผมพยายามทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้เพื่อลูกตั้งแต่มาถึงบ้านผมก็ปิดเครื่องโทรศัพท์ทันทีไม่อยากรับรู้อะไรเลย ผมนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านมองคนงานเดินไปเดินมาเพื่อรอเวลาเลิกงานแล้วจะได้กลับแคมป์คนงาน บ้านผมธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมหลายแหล่งในประเทศแล้วก็ทำสวนผลไม้ พ่อแม่กับยายเลือกที่จะอยู่ที่สวนพวกท่านบอกว่ามันไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองรมรื่นอีกตั้งหาก บ้านก็ไม่ได้เล็กหรอกครับออกจะใหญ่สามครอบครัวได้เลย

"อิงฟ้าลูกมากินข้าวเย็นได้แล้วจ้ะ" เสียงของแม่ทำให้ผมหลุดออกจากผวังค์

"ครับ เดี๋ยวอิงตามเข้าไปครับแม่" ผมลุกขึ้นยืนกำลังจะก้าวขา แต่จู่ๆก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา

"คุณหนูครับเป็นไรไหมครับ" ลุงทัพเข้ามาประคองผมไว้

"เอ่อ ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ" ผมส่ายหัวนิดๆ

"ตาทัพคุณหนูเป็นอะไร" ป้าพิมวิ่งหน้าตั้งเข้ามาประคองอีกแรง

"ผมดีขึ้นแล้-" ผมกำลังจะยืนตั้งหลักแต่ทุกอย่างก็ดับวูบลง

"ว้าย ตาทัพแกพยุงคุณเข้าบ้านเร็ว" หญิงมีอายุเร่งเร่าสามีตนให้พยุงคุณหนูของพวกเขาเข้าบ้าน

"รู้แล้วๆ อุ้มเลยแล้วกันคุณหนูตัวเล็ก"

"แกจะทำอะไรก็รีบทำเร็วๆเข้า" แล้วชายผู้เป็นสามีก็อุ้มคุณหนูรีบเดินเข้าบ้านไป

"แม่น้องเป็นลมแม่ พ่อยาย" เสียงร้อนรนจากหญิงสาวตะโกนลั่นบ้านที่เห็นน้องชายตัวเองหลับคาอ้อมแขนของลุงทัพดูจากการตื่นตะหนกของสามีภรรยาคู่นี้ที่รีบวิ่งเข้าบ้านมาก็รู้ว่าน้องต้องเป็นลมแน่ๆ

"ลุงทัพอุ้มอิงฟ้าไปวางที่โซฟาห้องนั่งเล่นเลยจ้ะ" ลุงทัพรีบเดินไปวางคุณหนูของเขาที่โซฟาตามคำสั่งคุณหญิง

"นกๆ ไปหายาดมมาเร็วเข้า" ผู้หญิงอวุโสสุดของบ้านสั่งคนรับใช้เสียงดัง

"มาแล้วค่ะๆ"

"ตั้งแต่น้องกลับบ้านมาน้องก็ใจเหม่อตลอดเลย ข้าวก็กินได้น้อย นี่ถ้าพวกเราไม่ยุให้น้องกินข้าวไม่บอกว่ายังมีเจ้าตัวเล็กในท้องน้องคงไม่ยอมกิน" อิงดาวมองดูน้องชายตัวเองก็นึกอดสงสารไม่ได้ ที่น้องเป็นแบบนี้คงไม่พ้นเรื่องพ่อของหลานเขาแน่ๆ

"อิงฟ้าหลานยาย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยลูก" มือหยาบกร้านลูบหัวหลานคนเล็กไปมา

ฝั่งนี้ดูวุ่นวายที่คนตัวเล็กเป็นลมสลบไป แต่อีกฝั่งหนึ่งก็วุ่นวายไม่แพ้กัน

มันหายไปไหนของมันว่ะ ไปหาที่คอนโดก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่รับถามพวกไอ้ทิวก็ไม่รู้เรื่องผมแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว หลังจากกลับมาที่บ้านเพื่อเคลียร์ทุกอย่างพ่อแม่ฝั่งผมกับเนยก็อึ้งมากที่เราสองคนเล่าทุกอย่างให้ฟังรวมเรื่องที่เนยท้องกับโจวันนั้นโจก็มาคุยด้วยขอขมากันวันนั้นเลยจะให้พ่อแม่มาสู่ขอให้เร็วที่สุด ทางพ่อเนยก็ดูโกรธๆแต่ก็ยอมรับทุกอย่างได้ ผมก็เลยถือโอกาสบอกพ่อแม่ผมเลย ว่าผมรักไอ้อิงพวกท่านก็ดูตกใจแต่ก็ดีใจในคราวเดียวเพราะท่านก็รักก็เอ็นดูอิงเหมือนลูกคนหนึ่ง เมื่อทุกอย่างจบลงผมกะจะมาสารภาพกับอิงมันว่าผมคิดยังไงกับมัน แต่พอมาถึงคอนโดก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่รับ นี่ก็ผ่านมาห้าวันผมยังติดต่อมันไม่ได้เลย

ผมเดินวนไปวนมาคิดไม่ตกเลยจริงๆ ใจไม่เป็นสุขเลยผมกินข้าวไม่ค่อยได้นอนก็ไม่ค่อหลับ คิดถึงแต่มันเป็นห่วงแต่มัน

"อิงฟ้ามึงไปไหนของมึงว่ะ มึงจะรู้ไหมกูกินนอนไม่ค่อยหลับก็เพราะมึงเลย กูคิดถึงมึง กูรักมึงนะเว้ย" ผมได้แต่พูดแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา นั่งไม่ติดเก้าอี้เลย

ครืดด~

"ครับแม่"

"ไหนบอกจะพาอิงมาหาพ่อกับแม่ไง แม่รอกินข้าวกับอิงกับเราอยู่นะ" แม่พูดน้ำเสียงออกหงุดหงิดแต่ก็ไม่จริงจังอะไร

"แม่คือ.. อิงมันเอ่อ"

"ทำไมอิงเป็นอะไร นี่ตาซันแกทำอะไรอิง" แม่ครับใจเย็นๆ ดูเสียงตื่นตะหนกนี่มันอะไรกัน

"ป่าวครับผมไม่ได้ทำอะไรอิงมัน"

"งั้นก็รีบๆพูดมาสิลูกคนนี้แม่รอฟังอยู่" แม่เร่งเร้าให้ผมรีบพูด

"อิงมันไปไหนก็ไม่รู้แม่ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ โทรหาก็ไม่รับไอ้สามคนก็ไม่รู้เรื่องเลย ห้าวันแล้วผมยังติดต่อมันไม่ได้เลย"

"ห้ะจริงหรอ แกลองโทรหาพ่อแม่อิงยัง" เออว่ะโอ๊ยทำไมผมโง่แบบนี้

"แหะๆ ยังเลยแม่งั้นแค่ก่อนนะครับ"

"โอ๊ยตาซันแกนี่มัน-" ผมรีบตัดสายแม่ก่อน รีบเลื่อนหาเบอร์แม่ของอิง 'นี่ไงเบอร์แม่อิง' ผมไม่รอช้ากดโทรหาท่านทันที

ตื๊ดด~

"ว่าไงลูกซัน" รอไม่นานแม่อิงก็รับสาย

"แม่ครับเอ่ออ... อิงอยู่กับแม่ไหมครับ" ใจผมเต้นตึกๆลุ้นให้แม่มันพูดว่าอยู่ ถ้าแม่บอกไม่อยู่ผมคงเป็นบ้าเพราะไม่รู้จะตามหาที่ไหน

"อยู่ลูก อิงฟ้ากลับมาได้ห้าวันแล้ว"

"จริงหรอครับแม่" ผมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่มีปิดบังอะไรเลย

"จริงสิจ้ะ นี่ซันลูกช่วยมาดูอิงหน่อยสิตั้งแต่กลับมาเหม่อลอยตลอดเลย ข้าวแม่กับทุกคนต้องบังคับให้กิน ซันรู้ไหมลูกอิงเป็นอะไร" แม่พูดจบใจผมไม่อยู่สุขเลยมันเป็นแบบนี้เพราะผม

"เดี๋ยวผมไปตอนนี้เลยครับแม่" ผมรีบเดินไปหยิบกุญแจรถ แต่ก็ต้องชะงักมือ

"ไม่ต้องรีบมาหรอก มืดแล้วพรุ่งค่อยมาจ้ะ" ก็จริงตอนนี้ผมยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย คงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่

"งั้นก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะรีบไปหาอิงนะครับแม่"

"ได้จ้ะลูก แค่นี้นะจ้ะ"

"เดี๋ยวครับแม่ ตอนนี้อิงทำอะไรอยู่ครับ" ผมคิดถึงมันมากขอแค่ได้รู้ว่ามันทำอะไรอยู่ก็โอเคแล้วครับ

"กินข้าวเสร็จก็ขึ้นนอนไปแล้วจ้า คงจะเพลีย"

"โอเคครับ ผมไม่รบกวนแล้วครับ" แล้วแม่อิงก็วางสายไป

ผมยืนยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของมันที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านั้นคือต้องมีผมนอนกอดมันอยู่ข้างๆ "พรุ่งเจอกันแม่หมูของกู"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***