ตอนที่ 15

ผมแทบลุกขึ้นไปต่อยหน้าไอ้ต้า พูดมาได้ไงว่าอิงเป็นเมียมัน 'อิงมันคือแม่หมูของกูเว้ยย!!' ผมได้แต่ร้องตะโกนในใจ เลยต้องลุกไปดูบุหรี่เพื่อดับอารมณ์ตัวเองรู้แหละว่ามันพูดเล่นแต่ใจผมมันไม่เล่นด้วยไง 'หวงอ่ะหวงเข้าใจป่ะ' ผมเดินออกมาทางหลังร้านตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ดีน่ะที่พอมีลมพัด ใจผมจะได้สงบลงบ้าง

เลยลวงซองบุหรี่ขึ้นมา หยิบบุหรี่มาม้วนหนึ่งพร้อมลวงไฟแช็คขึ้นมาจุดผมยืนสูบไม่นานก็มีสายเข้า

ครืดด

"ว่าไงเนย" ผมทักทายน้องสาว

"เนยมีเรื่องจะบอกอ่ะเฮีย"ผมขมวดคิ้วเพราะเสียงเนยออกตื่นเต้นบวกกับทำตัวไม่ถูกในเวลาเดียวกัน

"อะไรหรอ"

"เนยท้องเฮีย ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยโจก็ได้แต่ดีใจทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ต่างจากเนยเลย" ผมตาโตที่ได้ยิ้น

"ห้ะ เนยท้องจริงหรอ" ผมร้องตกใจแต่ต้องรีบดึงสติกลับมา น้องมันโทรมาเพื่อหาทางออก

"เราสองคนต้องรีบบอกผู้ใหญ่เรื่องงานหมั้นให้เร็วที่สุด.. งั้นพรุ่งนี้เลยพี่จะเขาไปรับเรากับพ่อแม่มาคุย"

"งั้นตามนั้นเลยพี่ซัน เราสองคนจะได้มีความสุขกับคนที่เราสองคนรักกันสักที" ผมหันไปมองด้านหลังเมื่อกี้รู้สึกเหมือนมีใครอยู่ พอหันไปก็ไม่เจอใครคงคิดไปเองมั้งผมคิดในใจ ผมหันมาสนใจบทสนทนาที่ทำให้ยิ้มต่อเนยรู้ครับว่าผมชอบใครรักใคร เนยบอกเนยดูออกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วตอนที่อิงมันไปกินข้าวด้วย

"ดีเหมือนกันพรุ่งนี้พี่จะบอกพ่อกับแม่พี่ด้วยว่าพี่มีคนที่พี่รักแล้ว" ผมพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ใจผมเต้นแรง

"ขอให้เราสมหวังกันที่สองคนนะพี่" เนยพูด

"นั้นสิพี่รอแทบไม่ไหวแล้วเนี่ย" จริงๆนะครับผมอยากพูดความในใจแทบแย่แล้ว ผมรอให้ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางก่อนแค่นั้นเอง

"งั้นแค่นี้ก่อนนะเฮีย"

"โอเค" ผมกดวางสายไป บุหรี่ในมือก็หมดไปสักแปปแล้ว ผมยืนผึ่งลมให้กลิ่นบุหรี่จางลง เมื่อเห็นว่ากลิ่นจางแล้วผมก็เดินยิ้มเข้าไปในร้าน เดินไปที่โต๊ะนั่งลงกวาดสายตามองหาแม่หมูของผม อ้าวหายไปไหนว่ะ

"พวกมึงอิงมันไปไหนว่ะ" ผมถามหาคนตัวเล็ก

"มันบอกเวียนหัวอ่ะเลยขอกลับบ้านก่อน"หนิงมันตอบผม ผมได้ยินแบบนั้นเลยลวงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกางกะจะโทรหามัน ไอ้ทิวก็ห้ามก่อน

"ไม่ต้องหวงหรอกมันแชทมาบอกแล้ว ว่าถึงคอนโดกินยาเรียยร้อยแล้ว อย่าไปกวนมันให้มันพักเถอะ"ไอ้ทิวบอก ผมพยัคหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอิงอยู่ดี

"เออซัน กูขอโทษนะเว้ยที่พูดอะไรแบบนั้น" ไอ้ต้าพูดไปยิ้มไป เป็นบ้าอะไรของมึง

"อะไรของมึงกูไม่ได้โกรธที่มึงพูดสักหน่อย" ผมเก็กเสียง

"หราาา"พวกมันสามคนทำหน้าทำตาแบบหรอ อ่ะกูจะเชื่อก็ได้ไรงี้

"เออสิ"

"ซันกูถามจริงๆมึงคิดยังไงกันแน่กับไอ้อิงมัน ถ้ามึงไม่ได้ชอบมันเกินเพื่อน กูขอเตือนให้มึงเลิกทำตัวแบบนี้กับมันเลย ที่มึงทำอยู่ตอนนี้คือมันเกินเพื่อนไปแล้วว่ะ กูไม่เห็นด้วยอย่างแรงอีกอย่างมึงก็มีคู่หมั้นแล้ว" หนิงมันทำเสียงจริงจัง นี่ผมแสดงออกไปขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

"ก็เห็นด้วยที่หนิงมันพูด มึงจะเอายังไงกันแน่ถ้ามึงเลือกคู่หมั้นก็อย่าทำอะไรแบบนี้อีก อิงมันก็มีหัวใจนะเว้ยเจ็บเป็น"ไอ้ทิวไม่เว้นช่องให้ผมอ้าปากพูดเลย

"พวกมึงใจเย็น กู.. เอ่ออ" จะพูดมันก็รู้สึกเขินๆเหมือนกันนะเนี่ยย

"อะไร พวกกูรอฟังอยู่" ไอ้ต้าเร่งผม แปปดิว่ากูก็เขินเป็น

"กูไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ แต่รู้ตัวกูก็รักมันเกินเพื่อนแล้วว่ะ" ฉ่าา~~ รู้สึกได้ว่าหน้าเริ่มแดง

"เชี่ยย" พวกมันทำหน้าตกใจกัน

"กูไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนอย่างมึงจะรักใครเป็นเห็รฝนแต่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า" ไอ้ต้าพูด

"แหม่ไอ้ห่า กูก็คนนะครับ"

"เหอะ มึงรักมันแล้วยังไงว่ะมึงมีคู่หมั้นแล้ว" หนิงมันพูดขึ้นไอ้ทิวไอ้ต้าพยัคหน้าเห็นด้วยรัวๆ

"คืองี้ กูจะเล่าให้ฟัง...บลาๆ" แล้วผมก็เล่าทุกอย่างให้พวกมันฟัง

"อ่ออ เชี่ยยั่งกับหนังเลย" ไอ้ต้าพูดอย่างตื่นๆ

"ควายเอ้ย ไอ้ซันถ้ามึงพูดอธิบายให้อิงมันฟังมันก็เข้าใจมึงทำให้ยุ่งยากไปได้" หนิงมันว่า

"มึงพูดเหมือนมันมีใจให้กูเหมือนกัน แล้วจะฟังที่กูพูดอ่ะ" ผมมองหน้าไอ้หนิง

"ก็เออน่ะสิมันก็แอบรักมึงเหมือนกัน" ไอ้ทิวพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆมองมาที่ผม

"อ่องี้เองมันก็รักกูห้ะ มันก็รักกูหรอ" เหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งหลายล้านใบเลย ใจผมเต้นตึกตักไม่หยุด

"เออดิ แต่มึงรีบเคลียร์ทุกอย่างหน่อยก็ดีนะซันก่อนที่อิงมันจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้" ไอ้ทิวเสนอ

"อืมกูจะไปคุยทุกอย่างพรุ่งนี้เลย"

"แปปนึ่งนะ กูยังอึ้งอยู่เลยว่ะ"ไอ้ต้าที่นั่งฟังพวกผมคุยกันทำหน้าอึ้งๆไม่หาย ทำให้พวกผมพากันขำลั่น

.

.

พวกผมนั่งคุยกันอีกสักพักก็พากันแยกย้านกับบ้านใครบ้านมัน ผมเดินมานั่งที่โซฟารู้สึกเป็นห่วงอิงมันจังขอได้ยินเสียงมันสักแปปคงไม่เป็นการรบกวนหรอกมั้ง

ผมกดโทรหามันหลายสายจนล่าสุดมันปิดเครื่องไปอะไรว่ะ อิงมันเป็นอะไรต่อให้เราทะเลาะกันแรงแค่ไหนมันก็จะรับสายผมแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ผมนั่งไม่อยู่กับที่เดินไปเดินมา จนทนไม่ไหวเดินไปหยิบกุญแจรถเดินออกจากห้องลงไปที่ลานจอดรถขับรถออกทันที

ผมมายืนที่หน้าห้องมันไม่รอช้ากดรหัสห้องมันด้วยความร้อนรน วิ่งเข้าไปในห้องทุกอย่างมืดเลยเดินไปที่ห้องนอนมัน ในห้องมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟมไฟตั้งโต๊ะข้างหัวเตียง ผมเดินไปนั่งที่เตียงข้างๆตัวมันผมขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะตามันบวมแดงนิดๆมีคราบน้ำตาอยู่ มันร้องไห้หรอ ร้องไห้เรื่องอะไรหรือว่ามันจะร้องไห้เพราะเรื่องของผมกับเนย โธ่เอ้ยไอ้ซันมึงมันควายจริงๆถ้าบอกทุกอย่างให้มันฟังมันคงไม่คิดมากมาร้องไห้แบบนี้ผมได้แต่ด่าตัวเอง ผมยกมือลูบแก้มที่เปราะไปด้วยน้ำตาเอามือเช็ดออกเบาๆ แต่มันก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัว อิงมันพยายามลืมตามองแต่ก็หลับไปเหมือนเดิม ผมเดินอ้อมเตียงมาอีกฝั่งหนึ่งขึ้นเตียงแล้วเอื้อมมือปิดไฟหัวนอน ล้มตัวนอนอย่างถือวิสาสะ ผมดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้มันแล้วก็ตัวผมด้วย ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อมันลูบท้องมันไปมา "หึแม่หมูของกู รอก่อนนะอีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว" ผมกระชับแขนดึงมันเข้ามากอด แล้วผมก็หลับตาลงตามมันไป

.

.

ผมตอนมาในตอนเช้าแม่หมูผมยังไม่ตื่นเลย ไปทำข้าวต้มไว้ให้มันกินดีกว่า ผมเดินเข้าครัวลงมือโชว์ฝีมือทำข้าวต้มให้มัน แหะๆทำเป็นอย่างเดียวหนิครับ ผมตักข้าวต้มใส่ถ้วยมาตั้งไว้ที่โต๊ะอาหาร

ครืดด

"เฮียมาตอนไหนอ่ะ" เนยโทรมาถาม

"เดี๋ยวออกไป" เกือบลืมไปเลย ผมกดวางสายเดินไปหยิบกระดาษโพสอินกับปากาบรรจงเขียน 'กินเยอะๆนะแม่หมูของกู' ผมเขียนเสร็จก็วางลงข้างๆถ้วยข้าวต้มแล้วเดินออกจากห้องไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***