ตอนที่ 14

หลังจากคืนที่มันลูบท้องและนอนกอดผม เราก็แทบไม่คุยกันเลย ผมเองแหละที่ตีตัวออกห่างมันเพื่อจะตัดใจจากมันพยายามไม่เข้าใกล้พยายามไม่พูดคุย มันเองก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างพออ่านหนังสือเสร็จก็รีบกลับบ้านมันขนาดวันสอบสองวันที่ผ่านมามันยังรีบกลับเลย น่าจะพาเนยไปกินข้าวที่บ้านก็นั้นแหละก็ใกล้ถึงกำหมดวันหมั้นมันแล้วหนิช่วงปิดนี้ ก็ต้องพาคู่หมั้นไปหาพ่อแม่บ่อยๆทำความรู้จักกันเข้าไว้ ผมไม่รู้ว่าจะไปร่วมงานหมั้นมันดีหรือป่าวกลัวใจตัวเองเจ็บกลัวทำใจไม่ได้จริงๆ

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายครับแล้ววิชาที่ผมกำลังทำคือวิชาสุดท้ายเหมือนกัน นักศึกษาเริ่มทยอยลุกทีละคนสองคนจนเหลือแค่กลุ่มผมที่นั่งอยู่ ไอ้ทิวลุกคนแรกตามด้วยไอ้หนิงไอ้ต้าแล้วก็ไอ้ซันผมเป็นคนสุดท้ายที่ลุกขึ้นไป เราเดินลงมาด้านล่างอาคารเรียน

"เชี่ย ข้อสุดท้ายพวกมึงตอบอะไรกันว่ะกูตอบงู"ไอ้ต้าหันมาถามพวกผม

"ไก่/ไก่ว่ะ"หนิงกับไปทิวตอบพร้อมกัน

"ไก่สิว่ะ" ไอ้ซันมันตอบ

"กูก็ตอบไก่" ผมเสริมอีกเสียง

"หรอว่ะ ตอนแรกกูก็จะตอบก. ไก่นั้นแหละแต่ไม่มั่นใจ"ต้ามันพูดพรางตีหน้าขาตัวเอง

"หราาาา"เราสี่คนประสานเสียงกัน ไอ้ต้าหันมาขำแห้งๆให้พวกผม

"เราไปกินฉลองกันดีกว่าพวกมึงสอบเสร็จสักที" ต้ามันเปลี่ยนเรื่องหันมาทำหน้าจริงจัง

"เออไปดิกูก็อยากกินเหล้า"ซันมันพยัคหน้าเห็นด้วย

"อ้าววันนี้มึงไม่มีธุระแล้วเหอะกูคิดว่าจะไปกับเพื่อนไม่ได้ซะอีกนะเนี่ย" หนิงมันพูดเชิงแขวะะไอ้ซัน

"มึงจะแขวะกูเพื่อ"ซันมันหันมาถามหนิงที่ยืนข้างๆผม แต่หนิงมันหันหน้าหนีทำท่าไม่รู้ไม่ชี้

"พอๆแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อไป อิงมึงไปกับกู กูต้องแวะไปหารุ่นน้องกูด้วยทางเดียวกัน"ไอ้ทิวพูดขึ้นเพราะเมื่อเช้าผมนั่งแท็กซี่มาขี้เกียจขับรถเอง

"ได้ดิ"ผมตอบมัน

"มึงไปกับกูสิอิง คอนโดมึงกับกูใกลๆกันเองปกติเรากลับด้วยกันบ่อยหนิ" ซันมันแทรกขึ้นทันที

"ไม่เป็นไร กูกลับกับไอ้ทิวได้" ผมไม่อยากอยู่ใกล้มันอีกแล้วผมกลัวใจตัวเองมาก กลัวตัดใจไม่ได้

"แต่-" ซันมันกำลังจะพูดแต่หนิงมันแทรกขึ้นมาก่อน

"ไอ้ซันมึงจะไปอะไรกับอิงมันมากมันไม่ใช่เมียมึงสักหน่อยหรือเป็น เหอะ!คงไม่ใช่เพราะมึงเจ้าของแล้ว" หนิงมันหันมาแขวะไอ้ซันยับเลย ไอ้ซันกำลังจะอ้าปากเถียงแต่ต้าพูดแทรกเพื่อห้าม

"พอเลยพวกมึงจะแดกกันไหมเหล้าอ่ะ แยกย้ายกันสิว่ะหนิงมึงไม่ไปส่งน้องปลากลับบ้านไง" ต้ามันพูด

"เออว่ะกูลืมเลย ไปก่อนนะพวกมึงเจอกัน" หนิงมันรีบวิ่งออกไป ส่วนพวกเราที่เหลือก็แยกย้ายกันผมเดินมาที่รถไอ้ทิวประตูเข้ามานั่งในรถ

"ทำไมมึงไม่ไปกับมันว่ะ จะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง" ทิวหันมาทำท่าทางล้อเลียน

"กูจะตัดใจจากมันว่ะมึง ถ้าให้กูไปกับมันกูคงตัดใจยากว่ะคนที่เรารักอยู่ใกล้ๆ"ผมก้มหน้าลง

"กูก็ว่าอยู่ทำไมมึงดูทำตัวเหินห่างมัน แต่กูว่านะมันก็มีใจให้มึงเหมือนกันแหละว่ะ มันเแคร์มึงมากใส่ใจมึงโครตๆอาจมีหวังก็ได้"ไอ้ทิวพูดพร้อมขับรถออก

"มีหวังหรอคงไม่ มึงอย่าลืมว่ามันมีเนยแล้ว" ขอบตาผมร้อนแผ่วเหมือนน้ำตาคลอ

"เออกูลืม กูขอโทษแต่ยังไงมันก็พ่อของลูกมึงนะเว้ย"

"พ่อของลูกแล้วไงว่ะ ยังไงมันก็มีเนยแล้วอีกไม่นานมันก็หมั้นกัน"จากที่น้ำตาคลอๆตอนนี้มันไหลแล้วครับพูดไปเจ็บไป

"เห้ยอิงกูขอโทษ เงียบเลยเดี๋ยวหลานกูร้องตามหรอก" อึบผมเงียบตามที่มันบอกใช่ ผมจะอ่อนแอไม่ได้มันมีผลต่อลูกผม

ผมอาบน้ำแต่งตัวรอไอ้ทิวกลับมารับมันบอกไปหารุ่นน้อง น้องไหนของมันก็ไม่รู้ รอไม่นานมันก็โทรมาบอกให้ลงไปข้างล่างผมลงมาก็เห็นรถไอ้ทิวจอดอยู่ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถพอเห็นว่าพร้อมแล้วไอ้ทิวก็ออกรถมุ่งหน้าไปร้านเหล้าของพี่เก้า

.

.

"ทางนี้ๆ"ไอ้ต้าตะโกนเรียก ผมไอ้ทิวเดินไปนั่งเหลือว่างสองที่คือข้างไอ้ซันกับไอ้ต้า ที่ไอ้หนึ่งนั่งได้แค่คนเดียวเพราะมันนั่งหัวโต๊ะ ผมเดินไปนั่งข้างไอ้ต้า ทิวมันก็ไปนั่งกับไอ้ซันแทนปกติผมจะเป็นคนนั่งข้างไอ้ซัน

"อิงมึงมานั่งกับกูดิ" ไอ้ซันมันเรียกตาก็มองมาที่ผมอย่างเดียว

"นั่งไหนก็เหมือนกันแหละน้า" ผมบอกมัน

"ฮ่าาๆ เมียต้องนั่งข้างผัวสิเนอะน้องอิงคนดี" ไอ้ต้ามันพูดหยอกเพื่อนก็พากันขำท่าทางมัน แต่มีคนเดียวที่ไม่ขำด้วยคือไอ้ซันตามันเอาแต่จ้องไอ้ต้าเขม่ง

"เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ"เสียงซันบ่งบอกชัดว่าไม่พอใจเอามากๆ จากบนโต๊ะมีเสียงขำกลายเป็นเงียบกริบ

"เมียต้องนั่งข้างผัวไง" ไอ้ต้าตอบหน้าตาเฉย มึงไอ้ต้าเอ้ยย! บทจะโง่ก็โง่มันกำลังโกรธอยู่ ถึงผมไม่ค่อยแน่ใจว่ามันโกรธที่ไอ้ต้าพูดหรือป่าวแต่ก็หวังลึกๆ

ปึก! ไอ้ซันมันเอามือทุบโต๊ะมองหน้าไอ้ต้าแล้วหันมามองผมด้วยสายเจ็บปวด อะไรกันมันมองผมแบบนั้นทำไม ผมรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก

"ซั-" ผมยังไม่ทันเรียกชื่อมันจบมันก็ลุกยืนขึ้นก่อน

"เดี๋ยวกูออกไปดูดบุหรี่แปป" ซันมันพยายามระงับอารมณ์ต้วเองไว้ ผมมองตามหลังมันไปตาละห้อยจนสุดสายตา

"กูผิดอะไรว่ะ"ต้ามันหันมามองผมอย่างงงๆ

"บทจะโง่ก็โง่มากไอ้ต้า" หนิงพูดขึ้น

"มึงเคยหวงของที่มึงรักป่ะ" ไอ้ทิวพูดขึ้นมาผมชะงักเลยใจเต้นตึกๆ

"เคยสิว่ะแล้วมันเกี่ยวอะไรที่กูพูดล่ะ"ไอ้ต้ายังคงทำหน้างงๆอยู่มันนั่งทำหน้าคิดอะไรสักอย่าง แล้วเบิกตากว้างขึ้นหันมาหาผม "อย่าบอกนะมันหึงมึง" ไอ้ต้าพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น

"มึงพึ่งรู้" ไอ้ทิวถาม

"ก็ไม่คิดนี่หว่า คนอย่างไอ้ซันหึงหวงใครเป็นแต่กูยังอึ้งไม่หายเลยที่ไอ้ซันมันหึงกูกับไอ้อิง" เหมือนใจผมจะทะลุออกมานอกหน้าอกแล้วครับเต้นแรงเกินไปแล้ว

"พูดบ้าอะไรของมึงไอ้ต้า กูไปดูมันก่อนแล้วกัน" ส่วนหนึ่งที่ลุกหนีมาก็เพราะรู้สึกว่าหน้าเริ่มแดงนี่แหละ

ผมเดินมาหลังร้านมองหาไอ้ซันเห็นมันยืนหันหลังดูบุหรี่อยู่ผมเดินเข้าไปหามัน เดินใกล้ถึงต้องชะงักเท้าเพราะกลิ่นบุหรี่เหม็นมากลืมไปเลยว่าท้องเจ้าตัวเล็ก ผมกำลังเดินหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหยุดเดินอัตโนมัติ

"ว่าไงเนย" เสียงไอ้ซันเรียกคนในสาย ทำผมใจเต้นโครมคราม

"อะไรหรอ"

"ห้ะ เนยท้องจริงหรอ" เปรี้ยง! เหมือนสายฟ้าฟาดกลางอกผม เนยท้อง เนยท้องกับไอ้ซัน ไอ้เป็นพ้อของลูกเนย โอ๊ยทำไมมันเจ็บที่ใจแบบนี้ ผมพยายามฝืนเดินออกมาช้าๆก้าวขาไม่ออกจริงๆ ด้วยความที่ก้าวขาช้าเลยทำให้ได้ยินประโยคตอกย้ำกลางอกอีกรอบ

"เราสองคนต้องรีบบอกผู้ใหญ่เรื่องงานหมั้นให้เร็วที่สุด.. งั้นพรุ่งนี้เลยพี่จะเขาไปรับเรากับพ่อแม่มาคุย" น้ำตาผมไหลเลยทำไม ทำไมผมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยผมรีบเดินพาร่างตัวเองเข้ามาในร้าน รีบเช็ดน้ำตาลวกๆ เดินมาที่โต๊ะ

"อ้าวอิง ไอ้ซันล่ะ" หนิงถาม

"กูไม่รู้"

"เอ้าก็มึงบอกจะไปดูมัน" ไอ้ต้าถามผม ที่กำลังหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเอง

"กูเปลี่ยนใจไปเข้าห้องน้ำมาอ่ะ"ผมพยายามกั่นเสียงสะอื้นไว้

"มึงจะไปไหนอิง" ไอ้ทิวสังเกตเห็นผมหยิบกระเป๋าตังค์แล้วไม่ยอมนั่งลง

"เอ่ออ กู.. กูรู้สึกเวียนหัวอ่ะว่าจะกลับคอนโดก่อน" ผมไม่ได้โกหกนะ ผมเริ่มเวียนหัวจริงๆ

"เป็นไรมากป่าว" หนิงมันถามอย่างเป็นห่วง

"คงเพลียละมั้ง กูกลับก่อนแล้วกัน"

"กูไปส่ง"ทิวอาสา

"กูไปด้วย"หนิงมันกำลังลุกขึ้นยืน ผมต้องยกมือห้ามมันไว้

"ไม่ต้องหรอก พวกมึงแดกกันต่อเถอะกูนั่งแท็กซี่กลับเองได้"หนิงกับไอ้ทิวเหมือนไม่ยอม แต่ก็ยอมแต่โดยดีคงไม่อยากขัดคนท้องมั้ง

"มึงโอเคนะ กลับดีๆนะเว้ย" ผมยิ้มตอบไอ้ต้าแบบฝืนๆ เดินออกจากร้านเรียกแท็กซี่นั่งกลับคอนโด ร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางไม่อายคนขับเลยสักนิด มันเจ็บจนกลั้นไม่อยู่เลยต้องร้องออกมา

.

.

ผมนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างห้ามไม่อยู่ อยู่บนเตียงมือก็ลูบท้องเพื่อปลอบใจลูกไปด้วย

"ม๊า อึก เลี้ยงเราคนเดียวอึกได้" ผมพูดเพ้อๆเหมือนคนบ้า ทำไมกัน ทำไมผมต้องรักมันขนาดนี้ผมเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว

ครืดด~

ผมยกโทรศัพท์คนมาดูชื่อ เป็นชื่อไอ้ซัน ไม่ผมไม่พร้อมที่จะได้ยินเสียงมันตอนนี้ไม่พร้อมเลยจริงๆ แล้วมันก็โทรมาอีกหลายๆสายจนผมต้องกดปิดเครื่อง ผมร้องไห้สักพักแล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป ผมรู้สึกตัวเพราะมีอะไรมาสัมผัสที่แก้ม ผมพยายามลืมตาขึ้นเห็นเป็นผู้ชายลางๆ ใครน่ะ ใครกัน แล้วทุกอย่างก็ดับลงอีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***