ตอนที่ 12

[ร้านกาแฟ]

"สวัสดีครับพี่แอม//สวัสดีค่ะพี่แอม" ผมกับหนิงยกมือไหว้พี่แอมเจ้าของร้าน

"เออๆ มากันแค่นี้หรอพวกไอ้ตงไอ้ต้าล่ะ" พี่แอมถาม

"อ่อป่าวพี่ เดี๋ยวพวกไปซันจะทยอยมาทีหลัง" หนิงตอบ

" ตามสบายเลยจะกินอะไรก็สั่งไว้เดี๋ยวให้เด็กขึ้นไปเสิร์ฟให้ มึงสองคนขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนเลย" แล้วพี่แอมก็หันไปตรวจความเรียบร้อยในร้าน พวกผมพากันสั่งนู้นนี่ สั่งจนหน่ำใจแล้วก็พากันขึ้นชั้นสอง บรรยากาศชิวๆ มีต้นไม้ต้นเล็กๆตกแต่งตามจุดต่างๆ แล้วก็อ้อมล้อม(แงงนึกไม่ออกว่าต้องใช้คำไหน)ไปด้วยชั้นหนังสือจัดเป็นระเบียบ มีโต๊ะเก้าอี้จัดไว้ให้นั่งอ่านหนังสือมีแบบโต๊ะญี่ปุ่นให้นั่งพื้นด้วยแหละ โครตชิวเลย

"เป็นไงบ้างมึงยังมีอาการแพ้อยู่ไหม" หนิงมันหันมาถามเสียงปกติเพราะยังไม่มีใครขึ้นมานอกจากเราสองคน

"มีบ้างเล็กๆน้อย แต่เดี่ยวนี้ชอบประท้วงกู แสบจริงๆเลยหลานมึงอ่ะ"

"ยังไงว่ะ" มันทำหน้าสงสัย

"ก่อนนอนกูต้องลูบท้องถ้าไม่ลูบนะกูเริ่มเวียนหัว หรือไม่ก็ปลุกกูกลางดึกด้วยเสียงโครกครากในท้องจนกูทนไม่ไหมต้องลุกไปหาอะไรกิน"ขอฟ้องหน่อยเถอะ ฟ้องกับหนิงมันนี่แหละไม่รู้จะไปพูดให้ใครฟัง

"ฮ่าาาๆ ท่าทางจะติดมึงนะเนี่ยให้คอยลูบตลอด" สงสัยจะใช่มั้ง ผมเดินนำไปที่โต๊ะวางสัมภาระลงหยิบหนังสือออกมาเริ่มอ่าน อ่านไปสักพักก็มีเด็กเสิร์ฟขึ้นมาเสิร์ฟของกินที่ผมสั่งไว้

"ว้าวว สตอเบอร์ปั่นกับเค้กส้ม"

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้มึง" หนิงมันว่าผม ผมได้แต่ตวัดสายตามองมันนิดหน่อยหันมาสนใจของกินตรงหน้าต่อหยิบช้อนตักเค้กขึ้นมากินคำหนึ่ง หื้มอร่อยมาก~

ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับตอนนี้ก้มหน้ากินอย่างกับเด็กที่เจอของกินถูกใจ ใช้เวลาไม่นานสิ่งที่อยู่ในจานก็อันตรธารหายไป

"หนิงกูอยากแดกอีกกอ่า"

"พอก่อนอ่านหนังสือต่อเดี๋ยวคอยกินใหม่" หนิงมันพูดกับผมแต่ตาจ้องแต่ตัวหนังสือ

"ชิ ค่อยกินใหม่ก็ได้เนอะลูกเนอะ" ผมยกมือลูบท้องตัวเอง หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ

"พวกกูมาแล้ว คิดถึงกูหรือป่าว"ไอ้ต้าเดินอ้าแขนเดินมาที่โต๊ะ ข้างๆคือไอ้ทิวผมพยายามมองหาไอ้ซัน

"ไปไกลๆกู เดี๋ยวน้องปลากูมาเห็น" หนิงมันหลบไปต้า แต่ผมไม่ได้สนใจไอ้ต้าเลย แต่มองหาไอ้ซันแบบเนียนๆ

"มันยังไม่มาหรอก มันบอกจะมาสายอ่ะ" รู้ได้ไงว่ะอุส่ามองหาแบบเนียนๆ

"อะไรของมึง กูไม่ได้มองหาไอ้ซันเลย"

"กูยังไม่ได้พูดว่ามึงมองหาไอ้ซันเลยนะ ร้อนตัวจริงๆเลยใช่ไหมไอ้ต้าไอ้หนิง" ทิวมันพูดขำๆแล้วหันไปถามไอ้สองคน

"ช่ายย//จริงๆ" แหม่ไม่เป็นต้องพูดพร้อมกันไหม

"เหอะๆ กูอ่านต่อแหละ" เชอะ เบื่อพวกรู้ทันจริงๆ

ทุกอย่างก็ค่อยๆอยู่ในความสงบ แต่ละคนก้มหน้าก้มตาอ่านของใครของมัน ไม่เข้าใจอะไรก็พากันถามพากันตอบ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงไอ้ซันก็มา

"โทษทีว่ะ กูไปทำธุระให้พ่อมา" ซันมันหอบนิดๆอยู่ข้างๆผม

"ช่างมันเถอะอ่านหนังสือเลยมึงอ่ะ เพื่อนเขาอ่านไปถึงไหนต่อไหนแล้ว อ่ะเอาของกูไปอ่านกูไฮไลท์ไว้แล้ว แล้วเอาของมึงมากูจะอ่านต่อ" ผมจัดการเปลี่ยนเสร็จสรรพ

"ฮิ้ววว~ /แหม่ๆๆ/ กูอิจฉาสัดๆ" หึแล้วเสียงแซวก็ตามมาเป็นระลอก ผมได้แต่ส่งสายจิกกัดตอบไป

โครกก จ้อกก~ ไม่ต้องถามเสียงท้องใครท้องผมเองครับ ก็คนมันหิวอ่ะ

"พักกันก่อนพวกมึง หาอะไรกินกัน" ไอ้ซันเอ่ย

"อะไรหว่าาทีก่อนหน้านี้ ท้องกูร้องไม่เห็นบอกให้เพื่อนหยุดอ่านเลย สองมาตฐานชัดๆ"ไอ้ต้าบ่นอุบอิบ

"มึงมันแค่เพื่อน ส่วนไอ้อิงมัน....."ไอ้ทิวมันหยุดพูด ทำให้ผมลุ้นใจผมเต้นแรง มันเหล่มองผมพร้อมขยิบตาให้ข้างหนึ่งแล้วพูดต่อ "เพื่อนสนิ๊ด สนิท" ผมมองมันสายตาคาดโทษ

"เออกูเริ่มหิวแหละ ป่ะๆหาแดกกัน"หนิงมันพูดแล้วยืนบิดขี้เกียจ แล้วก็เดินนำออกไปพวกผมที่เหลือก็ลุกเดินตาม

กว่าจะได้กินเถียงกันนานมากเลยครับคนหนึ่งจะกินนู้นคนหนึ่งจะกินนี้ สุดท้ายก็มาจบที่อาหารตามสั่งที่ผมออกความคิดเห็น พวกมันก็ยอมแต่โดยดี ต่อด้วยผลไม้ผมตบท้ายด้วยไอศกรีมอีกถ้วย แต่พวกมันอิ่มมีผมกินคนเดียว

"มึงจะแดกเยอะอะไรขนาดนั้น ดูสิแก้มป่องแล้ว"ไอ้ต้าแขวะผม

"เขาเรียกว่าคนกำลังเจริญเติบโตครับเพื่อนต้า" ผมตอบมันไป

"ใครได้เป็นเมียนี่คงหมดเนื้อหมดตัว เพราะแดกข้าวแดกน้ำบ้านเขาหมด ฮ่าๆ" ยัง ยังไม่เลิกแขวะ

"กูนี่ไงเลี้ยงได้"ไอ้ซันมันพรึมพรัมอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว

"เดี๋ยวนะไอ้ต้า เมื่อกี้มึงพูดผิดนะไอ้ห่าต้องผัวสิ" ผมแย้งมัน ส่วนไอ้ทิวไอ้หนิงพากันส่ายหน้าเอือมๆ

"ไม่แน่นะมึง อนาคตมึงอาจจะมีผัวก็ได้" ต้าพูดไปทำท่าคิดตามที่ตัวเองพูดไปด้วย

"เหอะ" เบื่อจะพูดกับมันแล้ว เหนื่อย

"ไปอ่านหนังสือต่อเถอะมึง" หนิงมันบอก

พวกเราอ่านหนังสือกันจนมืด ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนมาหนิงมันไปรับผมมาครับแต่ตอนกลับมันต้องไปทำธุระต่อ ไอ้ต้าไอ้ทิวบ้านก็คนละทางเลย อย่างที่ทุกคนคิดแหละครับผมได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถไอ้ซันมัน ผมนั่งหาข้อมูลการเลี้ยงลูกอยู่เงียบๆ ตอนแรกไอ้ซันชะง้อหน้ามามอง ผมเลยสั่งมันให้ตั้งใจขับรถไป

"อิง วันนี้มึงไปนอนกับกูดิ" ซันมันพูดแทรกความเงียบ

"อ่ะ อืมได้สิกูไม่ได้ไปนอนสักพักแล้ว" กูคิดถึงกลิ่นกายมึงมาก ไม่รู้ว่าผมโรคจิตหรือป่าวแต่เวลาได้กลิ่นตัวมันมันทำให้ผมสบายตัวมาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***