ตอนที่ 11

ตอนนี้ผมอยู่คอนโดแล้วครับ ตอนนี้ผมได้แต่นั่งมองหนิงกับไอ้ทิวพากันจัดพวกกล่องอาหารบำรุงครรภ์ ผักผลไม้เนื้อสงเนื้อสัตว์ หนิงมันเป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างหาดูข้อมูลในเว็บสารพัด ไอ้ทิวก็ไม่ต่างกันเลยมันจะซื้อจำพวกของเด็กแรกเกิด เล่นซะผมยกมือกุมหน้าผากเลย ห้ามมันแทบไม่ทัน บ้าบอลูกผมพึ่งได้แค่เดือนเดียวเอง มันมีการอิดออดจะไม่ยอมด้วยนะ แต่สุดท้ายก็ยอม

"กูจัดของกันเสร็จแล้ว อิงมึงห้ามแดกของที่ไม่มีสาระนะ หลานกูต้องกินแต่ของมีประโยชน์เข้าใจไหม" หนิงมันหันมาเตือนผมรอบที่ร้อยแล้วครับ

"โธ่ๆๆ กูจำขึ้นในแล้วครับเพื่อน" ผมตอบอย่างขำๆให้กับความโอเว่อร์ของมัน

"ดีมากก เอออิงพรุ่งก็ปิดคอร์สหมดแล้ว อาทิตย์หน้าไปอ่านหนังสือที่ไหนดีว่ะ และไม่ต้องบอกว่าจะติวที่นี่เลย ไปเปิดเปิดตาบ้างโอเคนะ" ดักทางกูได้ตลอด

"งั้นไปร้านกาแฟพี่แอมดีป่าวชั้นสองของร้านพี่เขาจัดให้เป็นที่อ่านหนังสือ บรรยายกาศก็โอเคเลย" ผมออกความคิดเห็น

"โอเคตามนี้แล้วกัน มึงพักผ่อนเถอะพวกกูจะกลับบ้านแล้ว"ไอ้ทิวมันบอกก

"เออพากันขับรถดีๆละพรุ่งนี้เจอกัน" พวกมันพยัคหน้าแล้วก็เดินออกไป

ไปอาบน้ำดีกว่าผมเดินไปเลือกชุดที่ใส่แล้วสบายเป็นกางเกงขอบยานๆกับเสื้อยืดของไอ้ซันมันตัวมันใหญ่ดีครับยืมใส่นิดใสหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก พอได้เสื้อผ้าที่ตัวเองต้องการผมก็เดินเข้าห้องน้ำ ผมถอดเสื้อออกไปยืนหน้ากระจกตรงอ่างล้างหน้า มองดูท้องเริ่มป่องของตัวเอง

"ไงตัวแสบ เล่นม๊าซะเป็นลมเลยนะแต่ก็ขอบคุณนะ ถ้าไม่เป็นลมก็คงไม่รู้ว่ามีเราอยู่ในนี่"ผมยกมือขึ้นมาลูบท้องตัวเอง แต่ต้องชะงักเพราะพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเรียกแทนตัวเองว่าอะไร ตอนนี้หน้าผมร้อนแผ่วเลย

"ต้องป๊าสิเนอะอุบ!! อ้วกก" ดีว่ายืนใกล้อ่างล้างหน้าพอดี จู่ๆก็อ้วกขึ้นมาเฉยเลยเหมือนเป็นการประท้วงของเจ้าตัวแสบ

"โอเคๆม๊าก็ม๊า ไม่แกล้งกันแล้วนะมันทรมาน" ผมล้างหน้าล้างตาตัวเองเสร็จก็ยืนพรึมพรัมคนเดียว เริ่มจะบ้าแล้วผม ฮ่าๆๆ ไปอาบน้ำดีกว่าผมพาร่างตัวเองเดินไปที่อ่างอาบน้ำ เมื่อแช่น้ำจนสบายใจผมก็แต่งตัวเดินไปที่ห้องครัวอุ่นนมร้อนๆมากิน จัดแจงทุกอย่างเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนตรงไปที่โต๊ะใกล้หัวเตียง ผมเลื่อนลิ้นชักออกมาหยิบสมุดเล่มๆหนึ่งขึ้นมาดู มันคือสมุดฝากครรภ์ครับใช่ผมทำเรื่องฝากครรภ์ก่อนออกจากโรงพยาบาลและแน่นอนว่ามีแค่ชื่อผมที่เป็นแม่เด็กคนเดียวส่วนตรงชื่อพอเด็กว่างเปล่า อยู่ๆๆน้ำตาก็ไหล

"อึก ฮื่ออๆไม่เป็นไรเนอะแค่นี้ อึกม๊าเลี้ยงเราได้สบายๆฮื่อเลย"ผมเอามือลูบท้องตัวเองคล้ายปลอบประโลมตัวเองแล้วก็ลูกในท้อง ผมเช็ดน้ำตาตัวเองเมื่อมองเห็นนาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้คุณแม่ควรนอนพักผ่อนได้แล้ว ผมเดินไปปิดไฟแล้วเดินขึ้นมาบนเตียงปิดไฟหัวเตียงเสร็จสรรพไม่ลืมที่จะลูบท้องกล่อมเจ้าแสบ

.

.

[7:04 น.]

เป็นเช้าที่สดชื่นมากครับ วันนี้ผมไม่มีอาการแพ้ใดๆเลย ผมเอาแต่ลูบท้องขอบคุณลูกที่วันนี้ไม่ดื้อ ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปมหาลัยอยู่ครับ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงแล้วครับผมเดินยิ้นหน้าบานไปที่โต๊ะ

"ว้าวอารมณ์ดีมาเลยนะมึง ทำไมเมื่อวานได้หญิงไปนอนด้วยหรือไง" ไอ้ต้าทักผมคนแรกเลย

"มากกว่าได้หญิงเป็นสองเท่าเลยว่ะฮ่าๆๆ" ผมตอบไอ้ต้าไปตามความจริง ผมมีความสุขมากกว่าได้หญิงเป็นไหนๆๆ ในจังหวะเดียวกันตาผมประสานเข้ากับตาไปซันพอดี

"กูไปหาอะไรแดกก่อนนะ" ไอ้ซันมันพูดอย่างหัวเสีย

"อะไรของมันว่ะ"ต้ามันเกาหัวงงๆ ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ ก่อนมันจะลุกไปมันมองผมแบบไม่พอใจอะไรสักอย่าง

"ช่างมันเถอะ นี่อิงกูซื้อผัดหน่อไม้ฝรั่งใส่กุ้งไว้ให้มึงด้วยย" หนิงมันเลื่อนจานมาให้ผม ว้าวมาถึงก็ลาบปากเลยนะเนี่ยย

"นี่ๆ กูก็ซื้อมาขนมโตเกียวสี่อันเลย"ไอ้ทิวมันยื่นมาให้ ผมรับมาวางข้างๆจานข้าว

"ไรแว้~~ ไม่เห็นซื้อมาให้กูมั่งเลย อิงกูขอกินด้วยดิ"ไอ้ต้ากำลังจะหยิบโตเกียว แต่โดนมือไอ้ทิวจับไว้

"ไอ้สัด ไปซื้อเองห้ามแย่งมันแดก" ไอ้ทิวว่าไปต้าเสียงแข็ง ผมกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไร เสียงไอ้ซันก็ดังขึ้น

"อะไรวะ แค่นี่เองมึงทำเป็นหวงเพื่อนไปได้"ซันมันเดินเข้ามานั่ง

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ไงว่ะ" ไอ้ทิวมันเริ่มหงุด

"เอ่ออพวกมึงกูแค่ล้อมันเล่นเฉยๆ" ไอ้ต้าพูดเหมือนพยายามห้ามเพื่อน

"ทำไมของที่มึงซื้อให้อิงมัน คนอื่นแตะต้องไม่ได้เลยไง"ไอ้ซันถามเสียงไม่สบอารมณ์

"มึงใจเย็นๆก่อนดิ เรื่องแค่นี้เอง"ผมเห็นท่าไม่ดีเลยห้ามมันอีกเสียง

"เหอะ หวงกันดีจริงๆ" ผมขมวดคิ้วที่ได้ยินไอ้ซันพูด

"อะไรของมึงซัน" ผมถาม

"ป่าวหนิ" มันก้มหน้ากินข้าว

"มึงเป็นอะไรก็พูดมาดีกว่าไอ้ซัน" ไอ้ทิวถามเสียงแข็ง

"ก็เห็นมันออกตัวแทนมึงเฉยๆ" ซันมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"เหอะ มึงหึงกูหรอ" ไอ้ทิวพูดผมตาโตเลย

"อะ อะไรกูจะหึงมันทำไม" ซันมันทำหน้าเลิ่กลั่ก แต่มันทำให้ใจผมเจ็บแปลบๆ

"หึ อิงมึงกูข้าวเถอะเดี๋ยวกูไปซื้อน้ำมาให้" แล้วไอ้ทิวก็ลุกออกไป ผมก้มหน้ากินข้าวต่อ

ไลน์~ #คนเห่อหลาน#

ทิวหล่อที่สุด: กูว่ามันหึงแน่ๆๆไอ้อิง มึงเห็นหน้ามันป่ะ55555 กูนี่เก็กกลัวหลุดชิป

^^^ คงไม่ใช่หรอก :อิงแค่อิง^^^

หนิงเจ๊ใหญ่: กูเห็นด้วยกับไอ้ทิวว่ะ หน้ามันหึงชัดๆกูพึ่งเคยเห็นมันทำหน้าแบบนี้

^^^พอกูจะแดกข้าวไอ้ทิวรีบๆซื้อน้ำมา :อิงแค่อิง^^^

ผมก้มหน้ากินข้าวต่อไม่นานไอ้ทิวก็เดินมาพร้อมยื่นน้ำมาให้ เราพากันกินข้าวจนอิ่ม

"ป่ะพวกมึง ได้เวลาเรียนแล้ว" หนิงมันพูดขึ้น พวกผมพากันพาไปเรียนผมก็นั่งข้างไอ้ซันเหมือนเดิมและครับ

"ไอ้ทิว" ซันมันเรียกไอ้ทิว

"อะไร" ไอ้ทิวก็เก็กขรึมหันมาผมหมั่นใส้มันมาก

"มึงใจเย็นๆค่อยๆคุยกัน"ผมจับมือไอ้ซันไว้ มันหันมามองแล้วยิ้มให้

"กูแค่จะขอโทษมันกับมึงเฉยๆ ช่วงนี่กูหงุดหงิดง่ายน่ะ"ไอ้ซันบอก

"หงุดหงิดรึว่าหึง"ไอ้ทิวมันพูดเบา แต่ผมพอจับใจความได้

"มึงว่าอะไรนะ" ซันมันถาม

"อ่อกูบอกว่ามึงหงุดหงิดอะไรมา" แหม่แถไปเรื่อยผมนึกขำในใจ

"อ่อ เอ่ออ กูเครียดเรื่องงานหมั้นนิดหน่อยน่ะ"ซันมันตอบ อ่อที่หงุดหงิดขนาดนี้เครียดเรื่องงานหมั้นนี่เองผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาจดตามที้อาจารย์อธิบายอย่างเงียบๆ เผลอเอามือลูบท้องอย่างลืมตัว

"ปวดท้องหรอ" ไอ้ซันพูดแค่ให้ผมได้ยิน

"ป่าวๆ กูชินอ่ะเวลาอิ่มชอบลูบท้อง"

"หรอไหนกูขอลูบบ้างดิ"แล้วไอ้ซันมันก็เอามือมาลูบท้องผม

"มึงอ้วนขึ้นนะเนี่ย แม่หมูของกู" มันเงยขึ้นมองผมแล้วยิ้มให้ จู่ๆใจผมก็เต้นแรงขึ้นในท้องมันวิบๆวิ้วๆเหมือนมีผีเสื้อนับฝูงมาบินท้อง ผมดันมือมันออก

"พอเรียนๆ ตั้งใจหน่อย" ผมบอกมันปัดๆ

"ทำไมหน้ามึงแดง หื้ม" เสียงมันดังใกล้หูผม ผมเลยหันไปหามัน แต่ก็ต้องสะดุ้งตาโตเพราะแก้มผมชนเข้ากับปากจมูกไอ้ซัน พระเจ้าาา!!! ผมกลับมาได้สติเพราะเสียงมันอีกครั้ง

"กูชอบหน้ามึงตอนนี้นะ" ไอ้ซันมันมากระซิบข้างหูผม สติสตังค์ผมไม่อยู่กับตัวแล้วครับตอนนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***