ตอนที่ 6

[19:45 น.]

ผมกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ จู่ๆก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้น ผมขมวดหัวคิ้วเข้าหากันเพราะร้อยวันพันปีไอ้คนที่ทักมา มันทักหาผมน้อยมากผมเลยกดเข้าไปอ่านข้อความแต่ก็ต้องขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

ทิวหล่อที่สุด: ออกมาเปิดประตู

^^^ห้ะ!! :อิง แค่ อิง^^^

ผมตกใจเลยลุกไปเปิดประตูให้มัน พอเปิดประตูไปมันก็ยืนยิ้มหน้าบานแล้ว

"มึงมาทำไม เมื่อเช้าหนิงมันก็มาหากูตอนนี้มึงก็ดันมาอีก และนั้นอะไรอย่าบอกนะว่าทะเลาะกับที่บ้านมาแล้วมาหากู" ที่ผมถามไปแบบนั้นเพราะมันถือกระเป๋าเป้เล็กๆไว้ในมือ

"ป่าวกูจะมานอนกับมึง" มันพูดเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องผม แหม่เพื่อนกูแต่ละคนมีมารยาทกันทั้งนั้นเลยผมได้แต่เหน็บแนมพวกมันในใจ ผมปิดประตูเดินตามมันไปที่โซฟาหน้าทีวี

" แล้วมึงจะมานอนกับกูทำไมบ้านมึงก็มี"

"พอดีโน้ตบุ๊คกูพังอ่ะเอาไปซ่อมอยู่ นึกขึ้นมาได้ยังไม่ทำรายงานแก้ของวิชาอาจารย์แม่ กูเลยมาพึ่งมึงเพราะมึงมีกระดาษเครื่องปริ้นพร้อม"มันฉีกยิ้มกว้างก่อนหันไปเปิดทีวี มึงแน่ใจว่ามาทำงาน? จ้อกๆ~ ไอ้ทิวหันมามองผมทันที ผมก็ได้แต่ยกมือลูบท้องตัวเองเบาๆ

"กูหิวว่ะ มึงแดกอะไรมายัง" ท้องร้องดีนัก เลยถือโอกาสถามมันซะเลย

"ยังเลยกูกะจะมาฝากท้องกับมึง" ผมมองบนใส่มันไปทีหนึ่ง มาพึ่งกูและยังจะมาขอข้าวกูแดกอีก เหอะ

"เคยได้ยินไหม อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่นอ่ะ"

"รอมึงมีลูกก่อนแล้วกัน กูจะปั้นให้ลูกมึงเล่น" ไอ้ทิวมันพูดอย่างขำๆ

"กูเปรียบเปรยเว้ยแม่ง ไปหาอะไรแดกกัน" ผมตอบปัดๆมันไป เพราะท้องเริ่มร้องอีกแล้ว

"เออๆ แล้วจะแดกอะไรดีล่ะกูคิดไม่ออก" คิดไม่นานภาพยำมะนาวกุ้งสดก็แล่นเข้ามาในหัว อึก ผมกลืนน้ำลายลงคอโอ๊ยโครตเปรี้ยวปากเลย

"กูอยากแดกยำว่ะ อึก" ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อีกครั้งคว้ารีโมทมาปิดทีวี แล้วลากไอ้ทิวออกจากคอนโด เราสองคนเดินไปทางตลาดที่อยู่ใกล้ๆคอนโดผม

ผมมองหาร้านเป้าหมายสักพักก็ไปเจอร้านๆหนึ่งเลยเดินนำไอ้ทิวไป

"ป้าครับผมเอายำมะนาวกุ้งสดพิเศษ แต่ลวกกุ้งให้ผมนิดหนึ่งนะครับแค่พอสะดุ้งๆพอ มึงละเอาอะไร" ผมสั่งป้าเขา แล้วหันไปหาไอ้ทิว

"ของผมเอายำวุ้นเส้นทะเลพิเศษครับ ข้าวเปล่าด้วยนะครับ"

"ผมด้วยเอาข้าวเปล่าด้วย"

"ได้เลยจ๊ะพ่อหนุ่ม ไปนั่งรอกันเลย" ป้ายิ้มให้พวกผมทีหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตาทำต่อ พวกผมพากันเดินเข้าไปนั่งรอโต๊ะที่ว่าง รอไม่นานก็มีเด็กเสิร์ฟเดินมาเสิร์ฟ

"ว้าววว~ ยำมะนาวกับกุ้งตัวโตๆ" ผมตาโตมองบนจาน

"ทำเป็นเด็กไปได้ไอ้อิง" ผมไม่สนใจที่มันพูดลงมือตักมะนาวมาเคี้ยวก่อนเลยเปรี้ยวปากมานาน

"ซี๊ดด อ่าาโครตสะใจเลย" ผมตักกินนอย่างอร่อย ตักกุ้งตัวโตๆใส่จานข้าวสวยร้อนๆอย่างฟินอ่าา

"มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอว่ะ" มันถามผมที่กำลังตักกินอย่างเพลินๆ

"เออ มึงลองแดกดิๆๆ" ผมเลื่อนจานไปหน้ามัน มันตักกุ้งกับมะนาวเข้าปาก ผมมองมันแบบลุ้นๆ ตามันโตมากตอนนี้เหมือนกำลังจัคายออก ผมเลยเอื้อมมือปิดปากมันไว้ "อย่าคายไอ้ห่าเสียของ!" พอเห็นมันเคี้ยวแล้วกลืนลงคอเลยปล่อยมือออก

"โอ๊ยไอ้เชี่ยเปรี้ยวสัดๆมึงแดกได้ไงเนี่ย" มันตักข้าวเข้าปาก ตามด้วยน้ำเปล่า

"เหอะ อร่อยจะตายมึงแดกไม่เป็นเอง" ผมดึงจานยำคืนมา ไม่แดกก็ไม่ต้องแดกอุส่าแบ่งให้กิน

"เชิญแดกให้อร่อยเถอะเพื่อน" แน่นอนอร่อยมาก พวกเราพากันกินจนหมด จ่ายตงจ่ายตังค์เสร็จก็เดินช็อปของกินต่อผมไว้กินตอนดึกๆน่ะครับ แฮร่ๆ

ตอนนี้เรามาถึงคอนโดแล้วครับ ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาหามัน ที่นั่งอยู่กับพื้นทำงานอยู่ตรงโต๊ะกระจกหน้าทีวี ผมหยิบหนังสือขึ้นไปนอนอ่านบนโซฟาอ่านไปได้สักพักก็เริ่มหิวอีกแล้วครับ

"ทิวเอาไหร่ไม กูจะไปของกินมากิน" ผมถามขณะยืนขึ้น

"อิงมึงไม่อิ่มหรอว่ะ กูยังจุกอยู่เลยขอผ่านละกัน"

"เออหิวอีกแหละ" ผมเดินเข้าห้องครับเปิดตูเย็นหยิบผลไม้มาหลายอย่างมาล้างน้ำแล้วก็ปอกเปลือกออกจัดลงจาน แล้วก็เดินกลับมานั่งที่โซฟา

เวลาผ่านไปนานพอสมควร นานแค่ไหนจนผมหลับคาจานผลไม้อ่ะคิดดู มารู้ตัวอีกทีก็โดนไอ้ทิวปลุก

"อิงๆ อิงฟ้า อิงตื่นๆ" ผมลืมตาขึ้นมองมันอย่างงงๆ อือออตามมันไปแล้วลุกไปเข้าห้องนอนตัวเอง

.

.

[เช้าว้นต่อมมา]

ก็อกๆ

"ไอ้อิงๆ ตื่นได้แล้ว"ผมลืมตาขึ้นตามเสียงเรียกของใครคนหนึ่ง

"ใครว่ะ"ผมสมทบออกมาอย่างหงุดหงิด คนจะหลับจะนอน ผมลุกไปเปิดประตูห้องนอนเจอไอ้ทิวที่ใส่ชุดนักศึกษายืนรออยู่

"มัวมองกูทำไม ไปอาบน้ำได้แล้วไอ้สัดจะสายแล้ว" พอมันพูดจบปุบผมตาโตปับ หันไปมองนาฬิกาที่ติดบนผนังห้อง พอเห็นเวลาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีใช้เวลาไม่นานผมก็จัดการกับตัวเองเสร็จสรรพ เรารีบลงจากคอนโดไปที่ลานจอดรถทันที

ไอ้ทิวขับรถมามหาลัยทันเวลา เราสองคนยังพอมีเวลาหาอะไรกิน ผมเดินแยกกันไปซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนๆ อยู่พร้อมหน้ากันเลย

"ยำอีกแล้วหรอว่ะ เมื่อวานก็กิน"ไอ้ทิวมันถามผมที่นั่งลงข้างๆมัน

"ก็กูอยากกิน" ไม่มีข้อห้ามนิ ว่ากินของซ้ำไม่ได้

"ระวังจะเจ็บท้องแดกโครตเปรี้ยว" ไอ้ทิวพูดไปพรางทำหน้าเหยเกนึกถึงความเปรี้ยวเมื่อวาน

"ยุ่ง"

"เอ่อ.. ทำไมมึงมาด้วยกันได้ว่ะ แล้วทำไมมึงถึงรู้ว่ามันแดกยำเหมือนเมื่อวาน"ไอ้ต้าถามไอ้ทิว

"ก็กูไปนอนคอนโดมันมาก็ต้องรู้สิว่ะ" ไอ้ทิวตอบ มือก็ตักข้าวกินไปด้วยผมเองก็เช่นกัน ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว

"ห้ะ! จริงหรอไอ้อิง" จะตกใจอะไรขนาดนั้น

"เออใช่ แล้วทำไมต้องตกใจ"

"ป่าวกูแค่แปลกใจ ร้อยวันพันปีกูพึ่งเคยเห็นมึงมาด้วยกัน" หนิงมันตอบ

"มึงไปนอนคอนโดมันทำไม บ้านมึงไม่มีให้นอนไง" ไอ้ซันถามเสียงห้วนๆ

"กูลืมทำรายงานแก้วิชาอาจารย์แม่ พอดีโน้ตบุ๊คกูพังไปซ่อมอยู่ เลยไปพี่งไอ้อิงมันอ่ะ"

"อ่ออ" ไอ้ต้ามันพยักหน้าเข้าใจ

"ไอ้ซันเมื่อวานที่มึงไปเลือกแหวนหมั้นเนี่ย สรุปยังไงใกล้ถึงวันหมั้นแล้วหรอ อะไรยังไงบอกพวกกูหน่อยดิๆ" คำถามไอ้หนิงผมถึงกับชะงักแล้ววางช้อนลงเงยหน้าฟังพวกมันคุยกัน

"อืมอีกไม่นานหรอก กำหนดวันคืออยู่ในช่วงเวลาปิดเทอมนี้" ซันมันมองมาที่ผมนิ่งๆคาดการไม่ได้จริงๆว่ามันรู้สึกอะไรอยู่ ผมได้ยินที่มันพูดแค่นั้นแหละอาการเจ็บหน้าอกด้านซ้ายกำเริบเลย มันเป็นความรู้สึกเจ็บแปลบๆ ทุกอย่างมันจุกอกไปหมดและผมก็ไม่รู้ว่าหน้าผมตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ผมก็เลยเลือกที่ก้มหน้ากินข้าวต่อ พวกมันพากันพูดคุยเรื่องสัพเพเหระไปทั่วจนได้เวลาเข้าเรียน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***