ตอนที่ 5

[เช้าวันใหม่]

ครืดๆ

"ใครว่ะ" ผมงัวเงี่ยลืมตาขึ้น ผมคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวนอน 'หนิงสวยมาก' หึผมไม่ได้เป็นคนพิมพ์ชื่อมันนะมันเป็นคนพิมพ์และไม่ใช่เครื่องผมเครื่องเดียวทั้งกลุ่มเลย มีอะไรโทรมาแต่เช้า ติ๊ด

"ว่าไงมึงมีอะไรโทรมาแต่เช้า"

"ออกมาเปิดประให้กูหน่อยกูอยู่หน้าห้องมึง" ผมลุกขึ้นจะไปเปิดประตูตามที่มันบอก แต่ห้ะ!หน้าประตูคอนโดผมอ่ะหรอ ผมรีบเดินออกจากห้องนอนเดินไปประตูให้หนิง หนิงมันยิ้มร่าให้ผมพร้อมชูมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยข้าวของ มือซ้ายถือกระเป๋าเป้มือขวาถือน่าจะของกินละมั้ง

"ไงมึงกว่าจะมา ถ้ากูโดนฉุดนะ" มันทำหน้างอนๆใส่ผม แล้วเดินผ่านตัวผมไปด้านใน วางข้าวของลงบนโต๊ะอาหาร

"เดี๋ยว มึงมาทำไม"

"เฮ้อ~ กูทะเลาะกับพ่อมา กะจะมาพึ่งมึงสักแปป ตอนเย็นกูก็ไปที่อื่นแล้ว" มันว่าด้วยท่าทีสบายๆ นี่มันพึ่งทะเลาะกับพ่อมาจริงๆหรือแกล้งผมเล่นเนี่ย

"ทะเลาะกับพ่อเรื่องอะไรว่ะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมึงจะทะเลาะกับเขาเลย เรื่องต้องใหญ่มากเลยดิ" พ่อมันออกจะใจดีตามใจมันทุกอย่าง นึกไม่ออกเลยว่าเรื่องอะไร

"กูไปสารภาพกับพ่อกูว่ามีแฟนแล้ว" ผมมองมันที่กำลังหยิบของในถุงออกน่าจะเป็นพวกกับข้าวขนม นมเนย

"มึงมีแฟนแล้วหรอ แล้วยังไงว่ะแค่มีแฟน" ผมงงมากแค่มีแฟนพ่อมันถึงขั้นโกรธเลยหรอ

"มึงจำน้องปลาคณะแพทย์ปีสองได้ป่ะ" มันว่าเสร็ก็นั่งเก้าอี้หันมาหาผม

"ได้ดิแต่น้องเขาเกี่ยวอะไรด้วย"

"นั้นแหละแฟนกู" มันพูดเสร็จก็เดินไปหยิบจานชามมาใส่กับข้าว ปล่อยให้ผมยืนประมวลผลพอผมตั้งสติได้ก็มองไปทางมันอย่างอึ้งๆ

"น้องปลาที่มึงชอบไปรับไปส่งอ่ะหรอ อ่อๆกูเข้าใจแหละเวลาที่น้องมันมาหามึง ที่ไอ้ทิวไอ้ต้ามันพยายามจีบน้องเขา น้องเขาไม่เล่นด้วยเพราะมีมึงแล้วนี่เอง มึงด่าพวกมันสารพัดก็เพราะหึง?" ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

"ถูก กูเกือบแดกหัวพวกมันหลายรอบแล้ว ส่วนพ่อกูก็อึ้งเหมือนมึงเลยพอตั้งสติได้ก็ว่ากูนู้นนี่ แต่มึงไม่ต้องห่วงกูรู้นิสัยพ่อกูดีเดี๋ยวเขาก็โอเค กูไม่ใช่ลูกคนเดียวสักหน่อยพี่สาวกูก็มีและที่สำคัญกำลังจะแต่งงานเรื่องทายาทไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มี กูกะจะเปิดตัวน้องเขาก็พวกมึงเร็วๆนี่แหละแต่มึงดันรู้ก่อนไม่ตื่นเต้นเลย" มันพูดแบบชิวๆ

"อย่างงี้นี้เอง และที่บอกว่าตอนเย็นก็ไปแล้วคือจะไปหาน้องเขาว่างั้น" ผมถามมัน

"ใช่ เอออิงเดี๋ยวมึงไปเป็นเพื่อนกูเลือกขวัญให้น้องเขาหน่อยดิ พรุ่งนี้วันเกิดน้องปลา"

"เออได้ๆ" ผมเดินไปนั่งตรงข้ามมัน

"กูซื้อของโปรดมึงมาด้วยนะเว้ยกินๆกูเลี้ยง สายๆค่อยไปซื้อ" ผมสองคนลงมือทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยของแต่ละอย่างที่มันซื้อมามีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลย ผมตักนู้นตักนี้จนหมดไม่มีเหลือ ยังไม่อิ่มครับต้องมีของหวานด้วยจะได้ครบสูตรฮ่าๆๆ

[ห้าง YP]

ได้เวลามาช่วยเพื่อนคนสวยเลือกของขวัญวันเกิดให้แฟนมันแล้วครับ ผมรู้สึกตื่นเต้นแทนมันยังไงไม่รู้แต่ก็ไม่เท่าเจ้าตัวมันหรอกตอนนี้กำลังเลือกนู้นดูนี่

"อิงกูเลือกไม่ถูกเลยจะเอาอะไรให้น้องปลาดีว่ะ" มันเขย่าแขนผมไปมา

"มึงซื้ออะไรให้ น้องเขาก็ดีใจหมดแหละถ้ามึงเป็นคนซื้อให้"

"ก็จริงแต่มึง~ กูเลือกไม่ถูกจริงๆนะเว้ย" หนิงมันพูดเสียงอ่อยๆหน้าตามันดูสับสน เฮ้อ ผมถอนหายใจทีหนึ่งรู้สึกเห็นใจเพื่อนเลย หนิงมันไม่เคยทุ่มเทให้ใครเท่าน้องปลาแล้ว

"เอางี้ป่ะ กูเห็นเวลามึงพาน้องเขามาแต่ละครั้งเห็นน้องมันชอบใส่เครื่องประดับ มึงลองซื้อพวก สร้อยแหวน นาฬิกา สร้อยข้อมือดูดิ" ผมช่วยออกความคิดเห็นหนิงมันทำหน้าคิดตาม

"เออทำไมกุคิดไม่ได้ว่ะ"

"เดี๋ยวกูลองพามึงไปดูร้านเพื่อนของพี่กู" ผมไม่ว่าเปล่าเดินลากมันไปขึ้นชั้นสี่ ไปร้านเครื่องประดับชั้นนำในประเทศเลยก็ว่าได้ มีหลายสาขาเกือบทั่วประเทศ

ผมสองคนกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน แต่ต้องชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่ทันที เพราะคู่ชายหญิงคุ้นหน้าคุ้นตากำลังเดินออกมาจากร้าน คือไอ้ซันกับน้องเนยคู่หมั้นของมัน

"ไอ้ซัน มึงมาทำอะไรว่ะ" หนิงมันทักไอ้ซันที่กำลังเดินยิ้มแย้มออกมาพร้อมกับเนย

"กูมาเลือกแหวนหมั้นกับเนยอ่ะ เออหนิงนี่เนยคู่หมั้นกู" ไอ้ซันมันแนะนำเนยให้หนิงรู้จัก 'แหวนหมั้นหรอ มันมาเลือกแหวนหมั้นแล้วหรอ' ผมได้แต่พูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาไม่รุ้เพราะเหตุใด ผมหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองเพราะเสียงคนที่ยืนข้างๆผม

"คนนี้อ่ะหรอ หึ น่ารักดีหนิ" หนิงมันว่าเสียงนิ่งๆ ผมเลยหันไปมองมัน สีหน้ามันตอนนี้ดูไม่สบอารมณ์เลยสักนิดแต่พยายามเก็บอารมณ์อยู่ถ้าไม่มีใครสังเกต

"เนยนี่เพื่อนพี่ชื่อหนิงส่วนคนนี้เนยน่าจะรู้จักอยู่แล้ว" เนยยกมือไหว้ผมสองคนด้วยใบหน้ายิ้มๆ ผมยิ้มตอบให้น้องส่วนหนิงมันได้แต่นิ่งตอบกลับไป

"เออมึง งั้นกูไปก่อนแล้วกันกูรีบ" ซันมันพูดเสร็จก็จูงมือเนยออกไป ผมได้แต่พยัคหน้าหงึกๆให้มัน ผมไม่สามารถหันไปมองมันได้เพราะรู้สึกเจ็บแปล้บๆที่อกด้านซ้ายผมยกมือทาบอก ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จนผมสะดุ้งเพราะเสียงไอ้หนิง

"อิง อิงฟ้า!!" หนิงมันเขย่าแขนผมให้รู้สึกตัว

"อะ อะไรทำไมต้องตะโกนด้วย"ผมสะดุ้งตามเสียงเรียกของมัน

"กุเรียกมึงตั้งนาน แล้วเป็นอะไรเจ็บหน้าอกหรอไปหาหมอไหม" มันถามอย่างตื่นๆเห็นผมจับหน้าอก

"ป่าวๆกูคิดอะไรไปเรื่อยน่ะ มึงอ่ะไปเลือกของขวัญให้น้องปลาได้แล้วไป"ผมดันมันให้เดินเข้าไปในร้าน มันก็เลยเดินเข้าไปแต่โดยดี

ตอนนี้เรากลับมาที่คอนโดผมแล้วครับ ผมนั่งมองไอ้หนิงที่เอาแต่เชยชมห่อของขวัญกล่องเล็กๆแล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในนั้นบรรจุไปด้วยสร้อยข้อมือกว่าจะได้มามันดูแล้วดูอีก เห็นเพื่อนมีความสุขผมก็ดีใจครับ

"เออหนิงตอนที่เจอไอ้ซันกับคู่หมั้นของมัน ทำไมมึงมองน้องเขาแบบนั้นว่ะ" ผมนึกเรื่องนี้ขึ้นได้เลยถามมันซะเลย

"ใครจะชอบเล่นมาพังเรือผีกูขนาดนี้"

"มึงพูดว่าอะไรนะ อะไรผีๆ" ผมถามย้ำมันพูดเบามากจับใจความได้แค่ผีๆนี้แหละ

"อ่อป่าวๆ กูแค่อยากดูหนังผีน่ะ ที่กูมองน้องมันแบบนั้นกูกำลังแสกนอยุ่ว่าผ่านไหม" มันยกมือเกาหัว

"เอ่อ แล้วผ่านไหม" ผมถามันด้วยเสียงเบาๆผมพยายามเปร่งเสียงแล้วนะแต่พูดออกไปได้แค่นี้เหมือนกลัวมันได้ยิน แล้วได้ตอบคำตอบที่ในใจผมไม่ต้องการ

"ไม่อย่างแรง เฉยๆมากคนนี้สำหรับกู" หนิงม้นโบกมือโบกไม้ ไม่รู้เป็นอะไรคล้ายมีเวทมนต์ทำให้ผมต้องยิ้มออกมา

เวลาผ่านไปจนกระทั้งตอนเย็นหนิงมันก็ออกไปกินข้าวกับน้องปลามันบอกไม่กลับบ้านคงไปนอนบ้านน้องปลาของมันนั้นแหละ เฮ้อเพื่อนมีความสุขผมเองก็ดีใจด้วย แต่ทำไมกับใจผมเองถึงกลับรู้สึกอ้างว้าง เจ็บอย่างบอกไม่ถูก ช่วงนี้ผมเป็นอะไรเนี้ย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***