ที่นี่ที่ไหน

ฟิ้ว ฟิ้ว

“นี่มันเสียงอะไรกัน ลมอย่างงั้นหรอ”

ชายหนุ่มได้รู้สึกถึงเสียงของลมพัดไปมา ชายหนุ่มได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพแรกที่ชายคนนั้นได้เห็นคือป่าไม้และธรรมชาติที่รายล้อมตัวของชายคนนั้นอยู่ ชายคนนั้นงงกับสิ่งที่เห็นอย่างมาก เขาคิดว่าทำไมตัวของเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แต่ก็นึกไม่ออก เหมือนว่าชายหนุ่มคนนั้นสูญเสียความทรงจำทั้งหมด

“ฉันนึกอะไรไม่ออกเลย นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน นึกสิ นึกสิ นึกให้ออก”

ชายหนุ่มพยายามที่จะนึกอีกครั้ง พยายามนึกแบบสุดชีวิต ชายหนุ่มยังนึกไม่เลิกจนได้มีภาพบางอย่างเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม เป็นภาพของตัวชายหนุ่มที่รอบตัวเต็มไปด้วยสีสันประหลาด แต่เหมือนว่าชายหนุ่มจะฝืนนึกต่อไปไม่ไหวแต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยุดพยายามนึก ในความทรงจำที่ปรากฎในหัวของชายหนุ่มก็ได้พูดว่า ฉันชื่อสตีฟและฉันจะกลับมาหาแน่นอน

“เมื่อกี้นี่มันคืออะไรน่ะ สตีฟนั้นคือชื่อของฉันหรอ แล้วที่ว่ากลับมาหามันหมายความว่าอะไรกันแน่”

ในหัวของชายหนุ่มมันตีกันไปหมด คิดอะไรไม่ออกแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงจะงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่แต่ก็มีทางเลือกเพียง2ทาง นั้นคือเอาชีวิตให้รอดหรือไม่ก็นอนรอความตายอยู่ที่นี่

“ถึงจะนอนอยู่ที่นี่คงไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น”

ใช่แล้วถ้าอยากรู้ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ก็ต้องรอดชีวิตต่อไป ถึงมันจะแปลกๆ แต่ก็ดีกว่าตายแหละนะ และด้วยเหตุนั้นทำให้ฉันต้องออกเดินทาง ถึงจะไร้จุดหมายที่จะไปแต่ก็เป็นสิ่งที่ฉันควรทำในตอนนี้

การเดินทางที่ยาวนานมากสำหรับฉัน ระหว่างการเดินทางที่ไร้จุดหมายฉันได้เจอต้นไม้และพืชต่างๆ ที่น่าสนใจมากแต่ฉันก็ไม่ได้เก็บมันมาหรอก แต่ฉันยังรู้สึกแปลกอยู่ เพราะฉันเดินมานานขนาดนี้แต่กลับไม่เจอใครสักคนเลย หรือว่าโลกนี้มีฉันอยู่แค่คนเดียว

ถึงฉันจะคิดว่าอาจมีแค่ฉันคนเดียวบนโลกใบนี้ แต่ก็หวังว่าจะมีใครสักคนที่อยู่บนโลกใบนี้บ้าง ฉันเดินมาจนเจอเข้ากับสิ่งก่อสร้างบางอย่าง ซึ่งสิ่งที่เห็นตรงหน้านี้มันดูคล้ายกลับเหมืองมาก ด้านในมีคบเพลิงอยู่ติดกับผนังไหวเป็นทาง

“ทั้งทีเหมืองมันดูเก่ามากแต่คบเพลิงดูเหมือนว่าจะจุดได้ไม่นานนัก หรือว่าอาจจะมีตนอยู่ก็ได้”

ฉันได้รีบเข้าไปในนั้นเพื่อหวังจะเจอใครสักคนที่อยู่ที่นั้น ฉันได้เดินไปตามทางเรื่อยๆ จนได้ไปเจอโถงขนาดใหญ่ถึงมันจะยังไม่สุดทางแต่ในโถงนี้ก็มีของเยอะแยะมากมาย แต่พอมาลองดูดีๆ มันก็มีแค่ขวาน ที่ขุด กับดาบที่ทำมาจากเหล็กทั้งนั้น แต่ก็ยังดีที่มีชุดอยู่

“มีชุดด้วยหรอเนี่ย ชุดหนังสัตว์หรอ มีแต่ชุดสีฟ้า กับกางเกงสีน้ำเงินเก่าๆแค่นี้หรอเนี่ย”

แน่นอนว่าต้องใส่อยู่แล้วเพราะถ้าไม่ใส่มันฉันก็เปลือยเปล่าหมดน่ะสิ ฉันคิดที่จะเอาอุปกรณ์ติดตัวไปเพื่อที่จะเดินทางไปต่อเผื่อจะยังมีใครที่อยู่ในเหมืองนี้ แต่ก่อนที่ฉันจะเดินลงไปก็ได้ยินเสียงประหลาดที่ดังมาจากทางที่ฉันกำลังจะลงไป เสียงที่ได้ยินต้องไม่ใช้คนแน่นอนเพราะว่าฟังดูน่ากลัวมากเป็นเสียงกีดร้องของสิ่งมีชีวิตบางอย่างเสียงนั้นมันเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ฉันตัดสินใจหนีออกมาจากเหมืองนั้น และหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันหนีจนฟ้าเริ่มที่จะมืดแล้ว แต่เพราะเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้หรือความรู้สึกส่วนตัวก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่ทำให้คิดว่าตอนกลางคืนไม่ปลอดภัย

“ทำไมถึงรู้สึกว่ากลางคืนต้องเจออะไรที่น่ากลัวแน่นอนเลย”

ในระหว่างที่ยืนอยู่นั้นหางตาก็ดันไปเห็นอะไรแปลกๆ มีลักษณะคล้ายคนแต่มันกลับไม่ใช่คนมีผิวที่ซีดเหมือนคนตายมีฟันที่ราวจะกัดทุกอย่างให้ขาดได้ ดวงตาสีแดงก่ำเหมือนกับเลือด มันวิ่งด้วยความเร็วในทันทีที่มันได้เห็นฉัน ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีมันก็เข้ามาประชิดตัวของฉัน ในตอนนั้นฉันกลัวมากสิ่งที่คิดได้ในเวลานั้น คือทำยังไงก็ได้ให้รอดไปจากตรงนี้ให้ได้ ก็เลยเผลอใช้ดาบที่มีตัดคอของมันไป

“น นี่ นี่มันตัวอะไรกันเนี่ยน่ากลัวมาก แต่ดีที่เผลอตัดคอมันโดยไม่รู้ตัว”

แต่ยืนอึ้งอยู่ได้ไม่นานก็รู้สึกตัวว่าจำนวนของพวกมันมีเยอะมากจนนับได้ไม่หมด ก็แถมยังไม่ได้มีตัวประหลาดแค่แบบเดียวแต่ยังมีตัวประหลาดแบบอื่นอยู่อีก ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวจนขาไม่ขยับแต่ฉันกลับวิ่งทันทีที่รู้ว่ามันมีหลายตัวฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเลย

อะไรกันโลกพันนี้นี่มันนรกชัดๆ นรกบนดิน

ต่อให้มีชีวิตรอดแต่อยู่ในโลกแบบนี้ก็ไม่ต่างจากตายไปแล้ว

ฉันพลางคิดกับตัวเองว่าทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ถ้าตายซะก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบบนี้ แต่ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ขาก็ยังไม่หยุดวิ่ง วิ่งเหมือนไม่รู้สึกเหนื่อย ฉันวิ่งไปทั้งที่ไม่รู้เลยว่าทางที่วิ่งจะพาไปไหน แต่ก็คงเป็นเพราะตามทางที่ผ่านและด้านหลังของฉันยังมีเจ้าพวกนั้นตามมาอยู่ และนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันหยุดวิ่งไม่ได้

“นั้นมันแสงไฟงั้นหรอ”

ทางข้างหน้าฉันตอนนี้มีแสงไฟจากหมู่บ้านอยู่ ฉันรีบวิ่งให้ถึงหมู่บ้านก่อนที่เจ้าตัวประหลาดพวกนั่นจะตามทัน แต่เพราะว่าฉันนั้นไม่ระวังจึงทำให้ฉันชนเข้ากลับตัวประหลาดอีกตัว แต่ตัวนี้มันต่างจากพวกที่ตามฉันมา ตัวนี้มันสูงเท่ากลับหลังคาบ้านเลย ตัวใหญ่กว่าพวกที่ตามมาหลายเท่าร่างกายแข็งราวกลับเป็นหิน มันจ้องมอกมาที่ฉันทำเอาฉันกลัวจนขยับตัวไม่ได้เลย แต่มันกลับไม่สนใจฉันแล้วเดินผ่านฉันไป

เอ๋? ทำไมมันถึงไม่ทำอะไรเราล่ะ

ฉันหันกลับไปดูก็เห็นไอเจ้ายักษ์นั้นเข้าไปโจมตีเจ้าตัวประหลาดที่ตามฉันมา ทำไมกันเพราะอะไรถึงเข้าไปโจมตีพวกนั้นไม่ใช่พวกเดียวกันหรอกหรอ

“นี่นายรีบเข้ามาก่อนเร็วข้างนอกนั่นปล่อยให้โกเลมตัวนั้นจัดการเถอะ”

เสียงเหมือนเด็กเลย เสียงที่ดังออกมาจากในหมู่บ้านแปลว่าที่นี่มีคนอยู่หรอ จะยังไงก็ชั่งเถอะเอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วกัน ฉันหันหลังกลับไปทางหมู่บ้าน ฉันเห็นเด็กคนนึงที่กวักมือเรียกฉันอยู่ ฉันรีบลุกแล้ววิ่งเข้าไปหลบในบ้านหลังนั้น ภายในบ้านก็ดูเหมือนบ้านทั่วไป

“ตัวประหลาดพวกนั้นมันคืออะไรน่ะ ทำไมมันตั้งวิ่งไล่ล่าฉันด้วยล่ะ”

ฉันถามเด็กน้อยคนนั้น ถึงคำถามที่อยากรู้ที่สุดในตอนนั้น เป็นคำถามที่คิดขึ้นในตอนที่หนีเจ้าพวกนั้นมา เพราะอะไรทำไมถึงไล่ล่าฉัน

“พวกมันไล่ล่าทุกคน ไอสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันฆ่าทุกคนไม่มีเหลือเลย”

เด็กน้อยคนนั้นพูดออกมาทั้งน้ำตาทำเอาฉันรู้สึกผิดเลย พอเห็นเด็กน้อยคนนั้นร้องไห้คำถามที่อยากจะถามเลยหายไปหมด หรือไม่ก็คงไม่กล้าถามเพราะอาจจะทำให้เด็กน้อยคนนั้นร้องไห้หนักกว่าเดิม หลังจากนั้นสักพักเสียงของการต่อสู้ข้างนอกก็เงียบลง ดูเหมือนว่าไอเจ้าโกเลมอะไรนั้นจะจัดการตัวประหลาดพวกนั้นไปหมดแล้ว

“นี่พี่ชายมาจากหมู่บ้านไหนหรอ แล้วทำไมถึงออกมาในเวลากลางคืนที่มีสัตว์ประหลาดอยู่ล่ะ”

ดูเหมือนว่าเด็กน้อยคนนั้นจะเลิกร้องไห้แล้วสิน่ะ แล้วไอที่ว่ามาจากหมู่บ้านไหนนี่หมายความว่ายังไง ยังมีคนอีกงั้นหรอเนี่ย คิดว่ามีแค่ฉันคนเดียวซะอีก

“คือฉันไม่ได้มาจากหมู่บ้านอื่นหรอก ฉันก็พึ่งรู้นี่แหละว่ามีหมู่บ้านด้วย”

“ว่ายังไงนะคุณไม่ได้มาจากหมู่บ้านอื่นหรอ”

“ใช่ๆ ฉันไม่ได้มาจากหมู่บ้านอื่น แต่มาจากที่ไหนฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

สายตาที่เด็กคนนั้นมองฉันมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือไม้สั่นอย่างเห็นได้ฉัน ตอนแรกฉันก็ไม่ทันได้เอะใจอะไร แต่พอเด็กน้อยคนนั้นเริ่มเดินถอยหลังไปทีละนิดก็ทำให้ฉันเริ่มเอะใจขึ้น เด็กน้อยคนนั้นถอยจนชืดกับกำแพงบ้าน

“หนุ่มน้อยเธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

“อย่าเข้ามานะออกไปให้พ้นเลย”

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***