บทที่1

" แกเป็นใครวะ "

ชายตรงหน้าตวัดสายตามองที่ผมอย่างรวดเร็ว จนตัวผมสดุ้งโหยง

" เห้ย!! ได้ยินที่ฉันถามไหมเนี่ย "

เสียงคนตรงหน้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม

" ขอโทษครับ คุณครูให้ผมมาที่ห้องประธานนักเรียนครับ " ผมเอ่ยตอบเขาด้วยเสียงเบา ผมช้อนตาขึ้นมองชายตรงหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนที่ผมจะเอ่ยถามต่อ แต่ชายตรงหน้าก็เอ่ยขึ้นมาก่อน

" แกเป็นนักเรียนใหม่หรอ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยว่ะ " ชายตรงหน้าเอ่ยถาม

" ครับ ผมพึ่งย้ายมาใหม่ " ผมตอบกลับคนตรงหน้า ชายตรงหน้ามองผมก่อนจะเดินไปยังโต๊ะ ผมเหลือบเห็นป้ายที่ติดตรงอกเสื้อนักเรียน

" คุณเป็นประธานนักเรียนหรอครับ " ผมเอ่ยถามชายตรงหน้า แต่ผมไม่กล้าสบตา คนบ้าอะไรน่ากลัวชะมัดคงไม่ใช่ประธานนักเรียนหรอกมั้ง ผมได้แต่คิดในใจ

" ใช่ ฉันนี่แหละ ทำไม " เสียงชายตรงหน้าตอบก่อนจะถามต่อ

" แกรู้ไหมว่าคนที่มาเหยียบห้องนี้มีแต่คนที่ทำผิดกฎ " ชายตรงหน้าเอ่ยพลางเหลือบมองมาที่เขา

" ผ...ผมไม่รู้ครับ " ผมเอ่ยตอบกลับไป

" แล้วแกชื่ออะไร " คนตรงหน้าเอ่ยถามพลางมองมาที่ผม

" ผ..ผมชื่อธีร์วราครับ " ผมตอบอย่างรวดเร็ว

" นามสกุลอะไร "

" ม..ไมยะครับ "

" ฉันจะจำแกไว้ครั้งนี้ครั้งแรก ฉันจะปล่อยแกไป " คนตรงหน้าเอ่ยตอบเขาพลางทำสีหน้าครุ่นคิด

" แกโชคดีมากนะที่เจอฉันไม่ใช่ยัยนั่น ยัยนั่นรักษากฎยิ่งกว่าอะไร ไม่งั้นแกคงได้นอนหยอดน้ำเกลือแน่ " ชายตรงหน้าตอบพลางทำสีหน้าเหมือนได้ช่วยคน ผมคิดในใจก่อนที่ผมจะคิดอะไรต่อชายตรงหน้าได้เอ่ยต่อ

" แกไปเรียนได้แล้ว จะยืนรออะไร " ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ผมก็ได้รีบวิ่งออกจากห้องทันที

หลังจากที่ผมเดินออกมาได้ไม่ไกลนัก ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากห้องนั้น ผมรีบเดินพลางคิดว่า ทำไมซวยแต่เช้าจังเลยวะ ตั้งแต่ตื่นสาย โดนหมาวิ่งไล่ ยังต้องมายืนอยู่ต่อประธานคนนั้นอีก ชาตินี้บุญคงหมดแล้วมั้งเนี่ย ผมจะไม่เข้าไปเหยียบห้องนั่นเป็นครั้งที่สองแน่

แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมสงสัยคือยัยนั่นที่ประธานคนนั้นพูดคือใครกันแน่ แล้วทำไมถึงได้บอกว่าผมโชคดีที่ไม่เจอเธอล่ะ ก่อนจะคิดไปมากกว่านั้นผมได้ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

" เชี่ย!! จะ 9 โมง ต้องรีบไปหาห้องเรียนแล้ว " ผมอุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปหาห้องเรียน ผมจำได้ว่าได้อยู่ห้อง 5-B

" 5- B อยู่ไหนนะ " ผมเอ่ยพลางมองไปยังห้องต่าง ๆ ด้านหน้าก็จะคิดไปมากกว่านั้นผมรู้สึกว่ามีคนอยู่ด้านหลัง ผมค่อย ๆ หันไปมองอย่างกล้า ๆ กลัว พลางคิดว่าคงไม่ใช่ผีหรอกนะนี่มันกลางวันแสก ๆ เลยนะเว้ย

" อ้ากกกกกกกกก!!!!"

" กรี้ดดดดดด!!!!"

ผมร้องลั่นพร้อมกับได้ยินเสียงร้องตกใจตามผม ก่อนจะค่อยๆ ลืมตามอง สิ่งแรกที่เห็นคือผู้หญิงรูปร่างดี หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ผมปล่อยยาวสยายตอนนี้เธอกำลังทำสีหน้าตกใจ

" ขอโทษครับผมนึกว่าผี " ผมรีบเอ่ยขอโทษคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

" เธอคงเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหมคะ "

เสียงหวานจากคนตรงหน้าเอ่ยออกมา พลางส่งยิ้มมาให้

ถ้าจะให้เดาคนตรงหน้าคงเป็นครูสินะ ผมจึงได้เอ่ยถามต่อ

" ไม่ทราบว่า ห้อง 5-B ไปทางไหนหรอครับ "

" งั้นเดี๋ยวพาไปนะคะ พอดีครูเป็นที่ปรึกษาห้องนั้นพอดีค่ะ " หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยตอบพลางยิ้มส่งมาให้ผม

5-B

คุณครูบอกให้ผมยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนที่เธอจะเดินไปให้ห้องพลางพูดอะไรสักอย่าง ก่อนที่เธอจะหันมาพูดกับผม

" เข้ามาเลยจ่ะ "

" ครับ " หลังจากที่เดินเข้าไปในห้อง ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม

" ส...สวัสดีเราชื่อ นายธีร์วรา ไมยะ เรียกเราว่าพีช ก...ก็ได้ครับ " หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จ คุณครูได้มองไปทั่วห้อง เพื่อหาที่นั่งให้กับผมก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาว่า

" เดินไปนั่งแถวสอง ตรงกลางทางด้านซ้ายของ มินนี่เลยจ่ะ "

ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้น " เราชื่อมินนี่ "

ผมเดินไปนั่งข้างเธอ พลางคิดว่าชื่อคนตรงหน้ามันคุ้นแต่ก็จำไม่ได้ ก่อนที่ผมจะได้ถามคนข้าง ๆ ก็ได้มีครูเดินเข้ามาสอนเสียก่อน

12:00 A.M

กริ่ง กริ่ง กริ่ง !!!!

เสียงกริ่งพักเที่ยงได้ดังขึ้น ทุกคนในห้องออกไปทานข้าวกันหมดเหลือแต่ผมกับผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ

" พีชน่าจะไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ไหน เดี๋ยวเราพาพีชไปเอง " เธอพูดกับผมด้วยน้ำเสียงน่าฟังก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง เราเดินไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

ตุบตับ ตุบตับ

เสียงพื้นรองเท้าที่เหยียบพื้นเสียงดัง ทำให้พวกผมหันหลังไปมองและพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่างสูงเหมือนนักกีฬากำลังวิ่งมาทางมินนี่ด้วยความรวดเร็ว

" พา-!! " ยังไม่ทันที่เธอจะเรียกชื่อคนตรงหน้า เธอก็โดนผู้หญิงแปลกหน้าวิ่งกระโจนจนเธอล้มไปนอนบนพื้น

" พาย!! แกทำอะไรของแกเนี่ย เราตกใจหมดเลย " เธอว่าพลางลุกขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นตามเนื้อตามตัว

ตอนนี้ผมกำลังงุนงง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ หญิงสาวแปลกหน้ากำลังทำหน้าสำนึกผิดก่อนที่อยู่ ๆ จะทำสีหน้าร่าเริงทำเอาผมเริ่มสับสน

" แล้วเฟย์ล่ะ ไปไหน " มินนี่ถามคนตรงหน้า

" มันน่าจะไปกระทืบคนไม่เข้าเรียนมั้ง "

หญิงแปลกหน้าพูดออกมาอย่างขบขัน กระทืบคนงั้นหรอ ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกย้ายมาโรงเรียนนี้

" ไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว " หลังจากเธอพูดเสร็จพลางหันมามองผม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

" ไอ้นี่ใครวะ " คนเข้ามาใหม่เอ่ยขึ้น พร้อมชี้มาทางผม ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้สักพักเเล้วนะ เธอไม่เห็นผมจริงหรอ แต่ผมแสดงออกอะไรมากไม่ได้ เพราะชื่อเธอผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำได้แต่แอบน้อยใจนิด ๆ

ก่อนที่พีชจะได้เอ่ยตอบ คนที่ยืนข้าง ๆ ผม ก็ชิงตอบไปก่อนเสียแล้ว " อ๋อ นี่พีชเพื่อนเราสมัยประถม ที่เคยเล่าให้ฟังอ่ะ "

ผมนี่อ๋อเลย ผมคุ้นหน้าคน ๆ นี้มาก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ผมเลยหันไปมองที่มินนี่ ก่อนจะพูดว่า

" เอ้า นี่มินเองหรอก็ว่าทำไมคุ้น ๆ"

ก่อนจะได้คุยไปมากกว่านั้น คนที่มินนี่เรียกว่าพายก็ลากพวกผมไปทานข้าว

โรงอาหาร

" สรุปพวกแกรู้จักกันมาก่อนหรอ " เธอพูดพลางเลิกคิ้วมองพวกผม

" ใช่ เราเคยเรียนประถมที่เดียวกัน " มินนี่เอ่ยตอบพลางยิ้มหวาน

" ช่างมันเถอะ แต่ได้ยินมาว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่ เข้าห้องประธานนักเรียนตั้งแต่วันเเรก " พายนั่งคุยกับมินนี่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ส่วนผมที่นั่งอยู่ตรงนี้รู้สึกเหมือนเป็นอากาศ หลังจากที่พายพูดจบผมก็สะดุ้งโหยง ก่อนเธอจะพูดต่อ

"แต่ที่แปลกคือออกมาโดยไม่เป็นอะไรเลย " หลังจากพายพูดจบมินนี่ก็ค่อย ๆ หันมามองผมก่อนที่พายจะหันตาม

เอาล่ะ...ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นคนอื่น แต่พอมาเห็นท่าทางสุดจะมีพิรุจของพีชแล้ว พวกเธอก็พอจะรู้แหละว่าใคร " สรุปแกคือคนที่เข้าห้องประธานนักเรียนจริงหรอพีช " มินนี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***