เริ่มตอน 5 ทุ่ม

หลังจากคำพูดเช่นนี้ ฝูงชนก็กลับฟื้นอีกครั้ง

"วิ่งวันละครั้งก็เยอะกว่า 1000 กูก็ยอมทำซิ"

“ฉันด้วยนะ”

เห็นฝูงชนโห่ร้อง ตุ๋ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“นี่ๆๆ มีสิ่งดีๆ กูก็คิดถึงพวกมึงอยู่ตลอดนะ? เรียกกูพี่ทั้งวัน พี่จะให้พวกมึงเสียค่าหรือไง? "

พอตุ๋ยพูดจบ คนปกติชอบพูดคำเยินยอรีบปรบมือกัน

เสียงปรบมือดังขึ้น ตุ๋ยยิ้มอย่างสดใสยิ่งขึ้น

ตุ๋ยหรี่ตาและมองไปรอบๆ อีกครั้ง ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสายตาของเขา จริงๆ ตุ๋ยพูดต่อว่า

“ฉันบอกแล้วนะ ทั้งงานนี้และเงิน มันเป็นแบบนี้ อ่า เป็นงานที่ดี แต่มีจุดเล็กๆ ที่ไม่ต่อยดี อ่า นี่ทำรอบกลางคืน”

"อะไรวะ กะ....กลางคืน? เฮ้ยกูก็รู้ ทำไมอยู่ดีๆแค่ไปรอบเดียวต้องจ่ายเพิ่ม ไปโรงงานกระดาษ? ดึงผีรึไง? "

“ใช่ซิ ได้ยินมาว่าหมู่บ้านโน่นไม่สะอาด มักถูกผีหลอกโดน”

“ดูดิๆ ผีอยู่ไหน ร่างตัวใหญ่ กลัวความมืดหรอวะ

ที่นั่นไม่มีหมู่บ้าน มีคนรายงานมาให้สำนักงานเมืองว่า ชาวบ้านจำนวนมากเข้าเมืองช่วงกลางวันไปขายผัก แต่กลับคืนไม่ได้ เลยสั่งให้เพิ่งเส้นนี้เพื่อให้ชาวบ้านทางโน้นได้สะดวกขึ้น ”

“โอ๊ย ชาวบ้านพวกนั้นขายผักที่ตลาดกลางคืนถึง 4ทุ่ม แล้วรถจะออกกี่โมง?”

ตุ๋ยเม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เริ่ม 5ทุ่ม”

โรงงานกระดาษอยู่ในแถบชานเมือง รถออกจากสถานีหลักของเราเวลา 23.00 น. แม้จะไม่มีรถติดในตอนกลางคืน แต่ก็จะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงโน่น

นั่นหมายถึง ตอนกลับจากโรงงานตอนนั้นต้องเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉันก็เลิกคิดที่จะขับรถคันนี้ พิงกับประตู แล้วหาวง่าง

ไม่มีใครตอบเสียง ตุ๋ยรู้สึกอักอ่วน พูดอีกว่า

“แหม พวกนายเป็นคนขับรถ แล้วยังเลือกเส้นทางกับเวลาออกรถเหรอ?”

จิ๋วทนไม่ไหวแล้ว

"ไอ้ตุ๋ย ไม่ใช่ว่พวกเราไม่ขับ นี่เรามีเมียลูก กลับบ้านก็ตีสองตีสามแล้วลูกๆ นอนกันหมดแล้ว มันจะรบกวนเด็กเข้าเรียนการสอบไม่ใช่รึ”

“ใช่ๆๆ กูก็มีลูกด้วย ปีนี้ม.3 กำลังเตรียมสอบเข้าม.ปลาย”

“กูก็มีลูกด้วย ปีนี้ม.6 เตรียมสอบเข้ามอ”

"ลูกผมอยู่มอปี 3 เตรียมสอบใหญ่"

........

ไม่ว่าลูกตอนนี้อายุเท่าไร ดูเหมือนทุกคนก็ใกล้จะมีการสอบละ

เมื่อฉันแอบดุคนเหล่านี้ขาดคุณสมบัติอยู่ ตุ๋ยหันมามองฉันและพูดด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย:

“ไอ้ลิน มึงยังโสดใช่ปะ ไม่มีลูกเนาะ”

ทันใดนั้น คนขับทั้งห้องมองมาทางนี้พร้อม ๆ กัน ชั่วขณะฉันพูดไม่ออกสักคำ และก่อนจะพูดได้ก็มีมือมาตบไหล่ฉัน

“ลิน น้องยังเป็นหนุ่มนะ ตอนนี้ต้องพยายามทำงานหาเงิน สู้ๆนะ”

ขณะที่ฉันจะพูด อีกมือหนึ่งก็ตบไหล่ฉัน

“ลิน ตอนกลางคืนรถไม่ติด ไม่เหนื่อยหรอก และมีสาวน้อยขึ้นรถเยอะกันแน่ คว้าโอกาสให้ดีนะ”

ก่อนที่ฉันจะปฏิเสธ คนพวกนี้ก็รีบเปิดประตูด้วยรอยยิ้มแจ่มใส ราวกับว่าตัดสินใจเลือกฉันโดยปริยาย

ทุกคนหายตัวไปในทันที มีเพียงฉันกับตุ๋ยยังอยู่ในห้อง

ริ้วรอยบนใบหน้าของตุ๋ย ซ้อนกันเหมือนใบกะหล่ำปลีที่เหี่ยวแห้ง พูดกับฉันโดยยิ้มอย่างไม่จริงใจ:

"ลิน เรื่องนี้อย่าปฏิเสธแล้วนะ เอางี้ พี่ไปขอเพิ่มอีก 500 บาทแก่เธอ ก็จะมีรายได้มากกว่าคนอื่นๆ ทั้งหมด 2500บาทนะ"

เขาพูดอย่างนี้ฉันแค่รู้สึกงี่เง่า กำลังจะตอบเขาด้วยคำยาบ แต่ตุ๋ยจับมือฉันก่อนและวางกุญแจมาใส่ฝ่ามือฉัน

“คุณไม่ต้องกังวลงานกลางวันละ พี่จะช่วยจัดการให้ ต่อไปลินไปขับรถ2386 ที่จอดอยู่ที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือ มีไรก็บอกพี่นะ พี่เชื่อใจว่าน้องทำดีได้นะ”

ฉันกำลังจะพูดต่อ อีตุ๋ยก็โบกมือวิ่งไปยังประตู

เมื่อครึ่งตัวเขาออกจากประตู เขาหันกลับมาและพูดกับฉันว่า:

“อ๊ะลิน อันนี้ประกาศเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่พี่เพิ่งจำได้เมื่อคืน เลยก็ คืนนี้ต้องเริ่มทำนะ 5ทุ่ม อย่าลืมนะ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***