คนขับรถบัส

ฉันอายุ30 กว่าๆ เป็นคนขับรถบัส

ยังเป็นคนขับที่อายุน้อยที่สุดของบริษัทอีกด้วย

หลายคนอาจคิดว่าชายหนุ่มมาขับรถบัสไร้ค่ามาก

แต่ฉันไม่สนใจ ไม่ได้ขโมยหรือปล้น พึ่งตัวเองได้ ยกเว้นไม่มีแฟน อย่างอื่นก็ยังมีอยู่

ฉันออกจากสถานีตรงเวลา5:00 น. ทุกเช้า กลับไปที่สถานีเริ่มต้นเวลา7:00 น. วิ่งกลับไปกลับมาในตอนบ่ายอีกรอบหนึ่ง และเลิกงานประมาณบ่าย4 โมงครึ่ง

คนหนึ่งได้หากินเพียงพอ ทั้งครอบครัวก็มีของกิน ทุกวันสบายกายสบายใจ ชีวิตช่างสงบเรียบง่าย

ตุ๋ยเป็นหัวหน้าของทีมเรา

ปกติทุกเรื่องต้องไปคุยกับเขาก่อน ไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กก็ตาม เป็นคนที่เห็นแก่ตัว เจออะไรที่ดีก็จะเป็นคนแย่งชิงคนแรก

วันอาทิตย์นี้คือวันหยุดของฉัน และบังเอิญมีฝันหวาน ฉันไปคบกับฟ่านปิงปิง! กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ใกล้จะจับมือกันแล้ว55555 บุ๊บก็ได้ยินเสียงดนตรีด้งขึ้น

เหี้ยใครเต้นรำอยู่รึวะ เปิดเครื่องเสียงดังขนาดนี้?

สุดท้ายในสายตาที่สับสนของปิงปิง ฉันตื่นขึ้นทันที

ฉันยกโทรศัพท์ที่กำลังกรีดร้องอยู่บนโต๊ะ กดปุ่มรับสาย และพูดอย่างมีอารมณ์ที่ไม่ดี:

“ใครจะบ้ารึ โทรมาตอนนี้”

คนอยู่สายนั้นตกตะลึง และเสียงตุ๋ยที่มีสำเนียงน่าเกลียดเข้ามาจากโทรศัพท์

“ลิน นี่พี่ตุ๋ยนะ อยู่บ้านใช่ปะ อย่าเพิ่งนอน รีบมาที่บริษัทเร็ว มีเรื่องด่วนต้องประชุมกัน”

แม้ว่าจะไม่พอใจนัก แต่ฉันก็ยังบอกได้แล้ววางสาย

นี่เป็นกฏของบริษัท ถึงจะติดวันหยุดก็ต้องไปบริษัทเมื่อติดเรื่องฉุกเฉิน

ล้างหน้าแต่งตัวเสร็จแล้วไม่มีเวลากินอาหารเช้า พอถึงที่ออฟฟิศก็เห็นเพื่อนร่วมงานยืนเต็มห้องแล้ว

ฉันพยายามบีกเข้าไปในห้อง ตุ๋ยเห็นฉันมา พยักหน้าต่อฉันแล้วพูดว่า:

“เอาล่ะ คนมาครบแล้ว เรื่องจะบอกคือว่า มีประกาศเมื่อสัปดาห์ที่แล้วว่า จะเพิ่มรถบัสจากโรงงานกระดาษมานี่ วันนี้เรามาประชุมกัน ว่าใครเป็นคนขับเส้นนี้"

“อะไรนะ โรงงานกระดาษ? นั่นร้างไปหมด ตั้งเส้นนี้ ขับรถไม่รับใคร”