ตอนที่5 งูปัญหา

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จฉันก็รีบเอายาที่คุณหมอโซเฮได้ให้เอาไว้สำรับนายเเบดน้อยออกมาวางบนจานพร้อมกับเเก้วน้ำปล่าว1เเก้ว... น่าอนาจใจจริงๆทำไมไอ้หมอนี้ถึงทำบัตรประจำตัวหายเเล้วไหนจะสมองไปหมดอีก... ชื่อก็ไม่รู้บ้านช้องก็จำไม่ได้เเถมฉันยังดวงซวยเดินเข้าไปเป็นคนเเรกที่เขาเห็นอีก... ถ้าทีของเขาเหมือนลูกเป็ดจริงๆ

"มากินยาได้เเล้ว"

ฉันเรียกเขาที่ตอนนี้นั้งดูการ์ตูนเด็กออ้งกี้กับเเก้งเเมลงสาป(ชื่อนี้หรือปล่าวไม่รู้นะ)

"ครับเมย์"

เขาตอบรับฉันเเต่สายกับจ้องไปที่ทีวีไม่คิดจะหันมาทางนี้ด้วยซ้ำ...

"ฉันจะวางไว้ตรงนี้นะเเล้วอย่าลืมกินละ"

"ครับ..."

เหมือนเดิมเขายังนั้งจ้องมองทีวีดูการ์ตูนอยู่อย่างนั้น...โอเคถ้านายจะดูอยู่อย่างนั้นฉันจะไปอาบน้ำก่อนเเล้วกัน... ฉันคิดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูลงกลอน

"เฮ่อ~ดีนะที่เขาไม่เปิดหนังสือนั้นดูเพิ่มไม่งั้นฉันคง..."

ฉันบ่นพึมพำเบาๆคนเดียวก่อนจะเปิดน้ำลงอ่างอาบน้ำเเล้วหันมาผสมนสบู่ก่อนเทลง

"ใส่เสื้อขาวเขาว่าหนีเเฟนเที่ยว~ ใส่เสื้อเขียวเขาว่าออ่ยเอามัน~..."(ร้องเพลง)

"เมย์ครับ! มันมีตัวอะไรไม่รู้เลื้อยอยู่ใต้โซฟาครับเมย์!!"

นายเเบดน้อยพูดไปทุบประตูไปด้วย

"เดี้ยวๆนายใจเย็นๆ ขอฉันล้างตัวก่อน!"

ฉันตะโกนตอบเขาพร้อมกับรีบเปิดฝักบัวเเล้วล้างตัวทันทีก่อนจะใส่ผ้าเช็ดตัวเเล้วเดินออกมา

"...ไหน?.."

ฉันถามนายเเบดน้อยก่อนจะเดินไปอยู่หน้าเขา

"ตรงนั้นครับ..."

เขารีบยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่เบาะนั้งบนโซฟา

...นั้นคือ...!!!

"อ๊ากก! งู!ไม่เอานะ!~"

ฉันรีบกระโดดขึ้นกอดตัวเขาทันที

"เมย์...มันมาทางนี้เเล้วครับ!"

"หนี!"

ฉันพูดจบเขาก็วิ่งออกนอกบ้านไปในสภาพที่มีฉันกอดตัวเขาเเน่นติดไปด้วยเเบบฉันเองก็ไม่รู้ระยะทางที่เขาพาฉันวิ่งออกมา

"นาย...!...พาออกนอกบ้านทำไม...เเล้วที่นี่ที่ไหน!?~"

"ครับ?.. ก็เมย์บอกผมให้หนี... ผมเองก็ไม่รู้.."

เขามองหน้าฉันก่อนจะทำหน้าสำนึกผิด

โหย~ งานเข้าเวรกรรมอะไรของชั้นกัน!

"เมย์... น่าจะรู้ทางกลับบ้านใช่มั้ยครับ.."

นายเเบดน้อยถามฉันที่ตอนนี้นั้งทำหน้าเซ็งชนิดเซ็งไม่ไหว

"บ้าน.. ฉันเพิ่งซื้อเมื่อเดือนก่อนอาทิตย์เดียวเอง...ทางผ่านบ้านฉันก็ไม่รู้ เพราะปกติฉันจะให้ยัยนินมาส่ง... เเล้วฉันก็นอน.. "

ฉันพูดไปนั้งโง่ไปโทษตัวเองไป

"โอ๊ย~ ถ้ารู้ว่าวันนึงจะเกิดเรื่องเเบบนี้นะจะเดินทางจากบ้านไปโรงเรียนเลย!"

ฉันว่าไปบ่นไปในขนะที่นายเเบดน้อยกำลังพยยามคิดวิธีคิดหาทางก่อนจะทักฉัน

"เมย์ครับ เมย์โทรหานินๆอะไรคนนั้นสิครับ เขาจะต้องรีบมารับเเน่ๆครับ"

เขาเสนอ... เเต่ โทรศัพ..อย่าถามถึงเลยขนาดตัวฉันเสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่เลย..หนาวก็หนาวทางนี้ก็โคตรน่ากลัวอ่ะเเม่ ฮึก~

"เมย์... ผมขอโทษนะครับ.. ผมทำให้เมย์ร้องไห้.. ผมมันเด็กไม่ดี ฮือ~"

อยู่นายเเบดน้อยก็โทษตัวเเล้วร้องไห้ซะจนน้ำหูน้ำตาหลั่งมเป็นธาร~ อิฉันละหัวจะปวดลืมไปได้ไงว่าเขาตัวเป็นใหญ่เเต่ใจเล็ก..เพราะสมองไปหมด

"โอ๋ๆ... อย่าร้องนะเรื่องเเบบนี้มันก็ต้องมีเกิดขึ้นบ้างเเหละอย่าร้องนะ~"

"ผะ...ผม ผมมันเด็กไม่ดีฮือ~"

"นายอย่าร้องเลยนะฉันกำลังพยยามนึกทางอยู่นะถ้านายร้องไห้ฟูมฟายฉันจะเอาสมาธิไหนมาคิดละ หืม"

ฉันบอกกับนายเเบดว่าใช้ความคิดนึกทางกลับเเต่ความจริงคือ... โอย~ อยากให้วันนี้ยัยนินมาเยือนบ้านชะมั้ด! ถ้ายัยนินอยู่ด้วยละก็...

"ฮัดชิ้ว!"

ฉันจามออกมาหนึ่งทีหลังจากที่นายเเบดน้อยหยุดร้องสักพักเเละตัวฉันทีเอาเเต่พวนาให้ยัยนินมาบ้าน

โห อากาศหนาวเป็นบ้าเลยยย~

"เมย์...หนาวหรอครับ.. ผมขอโทษนะครับ.."

นายเเบดน้อยจ้องตาฉันปริๆ คล้ายจะร้องไห้ก่อนจะถอดเสื้อที่ยืมคุณหมอใส่กลับมาด้วยให้ฉันใส่ก่อนที่เขาจะบอกให้ฉันเดินตามทางเผื่อจะโชคดีกลับถูกทาง

"มันหนาว... เมย์ใส่ไว้นะครับจะได้อุ่น"

"เออ..เเต่ว่านายจะหนาวเอาได้นะ"

ฉันพูดในขนะที่ตายังจ้องไปตามเรือนร่างท้อนบนของเขา หุย~ เเซ่บเวอร์ค่ะเเม่กล้ามเป็นมั้ดๆพอดีเลยอ่ะนี้สเปกฉันเลยนะถ้าสมองยังดียุ(รักตายเเน่)

"ผมไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่หรอกครับ.. ผมนะเป็นลูกผู้ชายต้องรูจักเสียสละ.."

เขาตอบฉันในขนะที่ท้าวยังเดินต่อไปไม่หยุด

"...เออคือว่า..."

"มีอะไรหรือครับเมย์?"

เขาถามในขนะที่เท้ายังไม่หยุดเดิน..

"อ่อ..ไม่มีอะไรเเล้ว"

ฉันตอบเขาว่าไม่มีอะไร ... ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจฉัน.. เท้าหนูบวมไม่ไหวเเล้วนายเเบดน้อยนายค่อยๆเดินก็ได้เดินช้าๆหน่อย~

พรึบ~

อยู่ๆตัวของฉันก็ลอยขึ้นเหนือพื้น

"... เมย์เจ็บเท้าเเล้วสินะครับ..ผมจะอุ่มเมย์ไปเอง.. "

"อะ.. เออเเต่ฉันตัวหนักนะ..."

ฉันตอบนายเเบดน้อยไปในขนะที่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย อรายย~ ยัยเมย์นี่เเกอย่าหลงตัวเองเชียวที่เขาอุ่มเเกเพราะนึกว่าเเกเป็นเเม่ ถ้าเเม่เเกบาดเจ็บเเกจะเเบกมั้ย เเน่นอนเเกต้องเเบก

"เมย์เจ็บตรงไหนอีกหรือปล่าว.."

"มะไม่เลย.."

ฉันตอบเลิกลักก่อนที่เเขนฉันจะสัมผัสโดนเนินอกกำยันเเกร่งที่เย็นเฉียดเเต่เเข็งเเรงของนายเเบดน้อย..

"หยุดก่อน..."

"มีอะไรหรือปล่าวครับเมย์?"

นายเเบดน้อยถามหลังจากหยุดเดินก่อนที่ฉันจะบันจงถอดผ้าเช็ดตัวสีชมพูอ่อนมาผูกไว้ทำเหมือนผ้าคลุมซุปเปอร์เเมนให้เขากันลมหนาวสักนิด

"ถึงจะดีไม่เท่าเสื้อนายเเต่ดีกว่าไม่มีนะ"

ฉันพูดก่อนจะบอกกับเขาให้หน้าเดิน

"ถ้าหนักก็วางฉันลงได้นะ"

"ไม่เลยครับเมย์ตัวเบามากเลย"

โหเขาบอกว่าฉันตัวเบาเเต่ฉันกลับรู้สึกว่าตัวหนักมากเลยนะ...

ปิ๊ด!ๆ

"อ๊ะ!"

ฉันหลับตาลงทันทีที่เเสงไฟของรถคันข้างหน้าส่องมา

"เมย์!"

เสียงเรียกเป็นห่วงเป็นใยที่คุ้นเคยดังดังเข้ามา

"ยัยนิน!"

ฉันเรียกยัยนินด้วยความตื่นเต้นดีใจก่อนจะรีบกระโดดวิ่งไปหายัยนินเพื่อนเลิฟ(เวลาทุก)

"เมย์! นี่ทำไมเสื้อเธอ!"

ยัยนินถามด้วยสีหน้าตกใจเมื่อฉันทำท่าจะวิ่งเข้ากอดเพื่อนรักอย่างเทอ

"อ่อคือมีเรื่องนิดหนอยนะ...เเฮะๆ"

ฉันพูดก่อนจะหัวเราะเเห้งเเล้วหันไปหานายเเบดน้อยที่ตอนนี้เดินมาอยู่ข้างหลังฉันไม่รู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่

"ผู้ชายข้างหลังนั้นคอใคร!?"

ยัยนินถามด้วยสีหน้าโกรธจัดก่อนจะเดินไปยืนประจันหน้ากับนายเเบดน้อยชนิดที่ว่า ท่าดึงคอเสื้อขึ้นได้เนี่ยทำเเล้วนะ

"เเกทำอะไรเมย์!"

ยัยนินถามด้วยท่าทางพร้อมต่อยเเบบสุดจนฉันต้องรีบหาทาง

"ฮัดชิ้ว!~...คือว่า...นินส่งกลับบ้านก่อนได้มั้ยง่า..ฉันหนาวมากเลยตอนนี้"

"ได้ๆ..มาๆ"

ยัยนินพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูข้างคนขับให้ฉันเข้าไปนั้ง

"อ่อ เเล้วก็ผู้ชายคนนั้นให้ขึ้นรถมาด้วยนะ..."

"อื่อ...หะ!"

"ก็คนนั้นนะ...ให้ขึ้นมาด้วย"

"ผู้ชายนั้น..."

"น๊าาๆๆ เดียวถึงบ้านเเล้วจะอธิบายให้ฟัง..."

ฉันพูดพร้อมกับงัดลูกอ้อนสุดหน้ารักของฉันออกมาใช้งานทันทีจนกระทั้งยัยนินยอมให้นายเเบดน้อยขึ้นมาบนรถ... สงสัย..คืนนี้ฉันคงไม่ได้นอนเฮ่อ~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***