ตอนที่4 ความยากลำบากอันเเสนเข็น

"เออ ปกติฉันจะอยู่คนเดียวบ้านเลยอาจจะรกๆหน่อยดังนั้นอย่าถือสาละ..."

ฉันไปยืนกอดอกประจันหน้ากับนายเเบดประสาทกลับพร้อมกับพูดเเนะนำโซนต่างๆของบ้านหลังนี้ไป

"โซนนี้คือโซนห้องครัวถ้าหิวหรืออะไรก็จัดการอาหารเองเเล้วกันนะพอดีฉันต้องไปโรงเรียนอาจจะไม่สามารถ...อาาานี่นายทำอะไรเนี่ยนั้นมันสมุดโน๊ตของฉัน!"

ฉันรีบวิ่งไปดึงสมุดโน๊ตของฉันทันทีก่อนจะกลายเป็นเสสกระดาษ จะบ้าตายสมุดนี้สำคัญมากเลยนะ...

"ผมขอโทษครับ..."

เขาพูดอย่าสำนึกผิด...

"อือๆ...คราวหลังอย่าทำลายข้าวของ....!!"

"อันี้คืออะไรเหรอครับ?"

เขาไม่พูดปล่าวยังเอามือไปเเตะเเละจับขึ้นมาเล่นอีก

"วากกก~ อย่านะอย่าเอาวางไว้ที่เดิมนะ...อย่าทำตกเชียวนะ..."

ฉันไม่พูดปล่าวเท้าก็เดินไปหาเขาก่อนจะหยิบออกจากมือเขาอย่างเร่งรีบเเล้ววางกลับที่เดิม...ดีนะที่เเกไม่เป็นอะไรอะ

โครก!~

"มามี้...ผมหิวเเล้วครับ..."

เขาพูดพร้อมกับทำดูดนิ้วชี้ตัวเองเหมือนเด็กเล็กก่อนจะนั้งลงพื้น

"เออ..เเต่ว่าในตอนนี้บ้านไม่มีอะไรที่น่าจะกินได้เลยนะ.."

ฉันพูดพร้อมกับเดินไปดูตู้เย็น

"โห... ใครมาบ้านฉันกัน...มาม่าสำเร็จรูปถึงได้เพียบเเบบนี้นะ..."

ฉันมองตู้เย็นของตัวเองอย่างอึ้งอ้ำ... ค่าเหล้าเเชมเปญหกหมื่อนสองพัน... ค่ะไฟเองน่าจะเกินสามร้อยเเน่เลย... ตอนนี้ฉันรับเเบดน้อยประสาทกลับมาเลี้ยงในบ้านอีก... ฉังคงต้องหางานทำเเล้วฮึกๆ

"ผม...หิวมากเลยเเงๆ~"

ไม่พูดปล่าวเขารีบนอนลงกับพื้นร้องไห้ถีบมือถีบเท้าร้องไห้บ่นหิวทันที...

อะ... เออนายอย่างร้องนะเดียวฉันจะไปทำอะไรให้กินก็ได้..."

ฉันพูดก่อนจะยื่นมือไปเพื่อจะดึงเขาให้ลุกเเต่เเล้วกลับต้องเซตัวลงหาเขาเอง เออลืมไปได้ไงว่านายเเบดน้อยนี่เเรงกระทิง...

"มามี้...อุ่มผมไปด้วยนะครับ...."

พรืด!~

น้ำที่เพิ่งกระดกเข้าปากรีบพากันวิ่งออกปากฉันทันทีที่ได้ยิ้นคำว่าให้อุ้มเขา

"หะ....นี่นายเอาจริงใช่มั้ย..."

ฉันมองหน้าเขาอ้ำอึ้ง... โหให้ตายเหอะขนาดยัยนินที่หุ่นสวยเอวบางล่างน้อยฉันยังอุ้มไม่ไหว.... นับประสาอะไรกับกระทิ้งน้อยอย่างนาย... ไม่มีวันยกขึ้นเเน่นอนตัวนายไม่ใช่เล็กๆเลยนะเป็นถึงผู้ชายร่างใหญ่เเค่หน้าละอ่อนเเบดๆนิดคิดจะให้ฉันอุ่มเนี่ยนะ

"มามี้ไม่ต้องอุ้มผมเเล้วก็ได้ครับถ้าผมทำให้มามี้เหนื่อย... ผมจะเสียใจ.."

โอตอนนี้ค่อยน่าเอ็นดูขึ้นมาหน่อยนะฮึก~

"อย่าเรียกฉันว่ามามี้... ตั่งเเต่นี้ไปให้เรียกฉันว่าเมย์เข้าใจมั้ย..."

ฉันพูดพร้อมกับเดินหยิบหม้อที่ล้างไว้เเล้วมาใส่น้ำพอประมานก่อนจะเปิดเตาเเก๊สเเละจัดการกับมาม่าสองซองนอกตู้เย็นที่เตรียมไว้

"ครับ...เเต่ว่าผมเรียกมามี้ว่ามามี้ไม่ได้หรอครับ..."

เขามองหน้าฉันอย่างออดอ้อน กรี๊ดดดใจฉันมันเต้นไม่หยุดเลย ใจเย็นไว้เเกต้องมีมาทหน่อยเมย์ ฮึบ!

"อือไม่ได้เพราะว่าฉันอายุอานามบางทีอาจน้อยกว่านายอีกฮึก~"

ฉันพูดคุยกับเขาสักพักก่อนจะบอกให้เขาไปเล่นที่ห้องนั้งเล่นเเล้วจัดการจัดจานมาม่ามาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะไปเรียกเขามาทานอาหาร

"นี่นายเเบดน้อยมาทานข้าวได้เเล้วนะ อุบ!.."

ฉันตกใจสตั้นหยุดนิ้งไปสักพักกับการกระทำของนายเเบดน้อยครั้งนี้ นี่มัม....มัน! จูบเเรกของช้านนนโอ๊มายกอด~

ฉันรีบผลักเขาออกทันทีที่ได้สติกลับมา

"นะนี่นาย!"

ฉันตั้งถ้าจะตบเขาเเต่เเล้วก็ต้องชะงัดมือตัวเองเอาไว้ถ้าฉันตบ... หัวสมองเขาอาจะกระทบกันอีกครั้งมันก็จะหายช้ากว่าเดิมอีก...

"เมย์ผมก็ทำตามที่หนังสือบอกนะครับ..."

เขาไม่พูดปล่าวชี้นิวไปที่หนังสือภาพข้างโซฟาในห้องรับเเขก เท่านั้นเเหละ...

"หึๆ... ฉันรู้เเล้วว่าใครที่มันกล้ามาใช้บ้านฉันตลอดเวลาเดือนนึง..."

ยัยเเตงโมเเกทำให้ฉันเสื่อมเสียฉันอยากจะซีกเเกเป็นชิ้นๆเลยอ๊ากก~

(ป้าข้างบ้านได้ยิ้นเสียง...ในบ้านหลังนี้เเทบทุกคืน)

ฉันคิดในใจก่อนจะดึงตัวเองกลับมา... เออว่าเเต่เป็นหนังสือเเบบไหนกันนะ? ฉันเดินเข้าไปนั้งบนโซฟาก่อนจะหยีบขึ้นมาดู นี่มันนหนังสือโป๊!

"...เมย์หรือว่าผม..ยังทำได้ไม่ดีพอหรอครับ..."

นายเเบดน้อยพูดอย่างรู้สึกผิดต่างกับฉันที่ตอนนี้หน้าเเดงดันหนังสือออกไกลตัวก่อนจะตอบเขา

"ไม่... ห้ามนายทำเเบบนั้นอีกเข้าใจมั้ย!"

ฉันรีบร้อนบอกเขาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวก่อนจะเเงมดูภาพดานในอีกนิดก่อนจะหน้าเเดงโยนหนังสือเข้าถังขยะ

"อะเเฮ่ม!...มาทานข้าวได้เเล้วนะจะได้ไปนอน..."

ฉันเรียกนายเเบดก่อนจะยกมาม่าไปที่โต๊ะ

"ครับ..."

เขาเดินมาอย่างว่าง่ายนั้งลงก่อนจะใช้นิ้วหยิบมาม่า

"โอ๊ย!...ฮึกๆ~"

"ทำอะไรของนายนะมาม่ายังร้อนอยู่เลยนะ"

ฉันตกใจกับการกระทำอันเงิบเง่าของเขาก่อนจะเดินเข้าไปช่วยเป่านิ้วมือให้เขาที่เอาเเต่ร้องให้

"นายนี่มัน... จิ.."

ฉันคิดจะว่าเขาอีกสักชอดเเต่เเล้วก็ต้องหยุดการกระทำนั้นลงเมื่อเขาทำสีหน้ารู้สึกผิดเอาเเต่ก้มหน้าก้มตา มองพื้นพร้อมท่าทางเศร้า... เอื่อ!~ ฉันโดนดาเมทคนหล่อเข้าเต็มว่าไม่ได้ด่าไม่ลงทั้งน่ารักน่าสงสารโง่เง่าในเวลาเดียวกัน...

"..มันร้อมมากเลยครับ...ฮึก.."

เขาพูดพร้อมกับมองนิ้วตัวเองที่เริ่มเเดง..ก่อนจะจับซ้อมขึ้นมาคีบอย่างทุลัก

"เฮ่อ..เอามานี่เดียวฉันจะป้อนนายเอง.."

ฉันพูดก่อนจะจัดการใช้ช้อนซ้อมตักเส้นมาม่าเเล้วม้วนให้พอดีคำก่อนจะเริ่มเป่าให้เย็นลงเเล้วค่อยป้อนเข้าปากเขา ถ้านายเจอบ้านช้องที่อยู่ของตัวเองเมื่อไหรอย่าริอาจลืมบุญคุณชั้นเด็จขาด~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***