ตอนที่2 โรงบาล

"...ยัย....ยัยเมย์...ตื่นเเล้ว!"

เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหูจากตอนเเรกที่ว่ามาสู่ตอนท้าย

"เเอ๊ก!...โอ๊ย~หูฉัน..."

"กรี๊ดดด!~ ยัยเมย์ฟื้นเเล้ววว"

"หาฟื้นเเล้ว"

อยู่ๆเหล่าสหายกกเหล้าก็พากันพร้อมใจเดินเข้ามากอดรัดฉันเอาไว้เเน่น

"พอเหอะ...ฉะฉันจะ...หาย-ใจ-ไม่-ออก!"

ฉันค่อยเน้นคำทีละคำให้พวกเพื่อนที่กอดฉันเเน่นยังกะปลากระป๋อง

"อุ่ย! ขอโทษเเหะๆ คือว่าเเกไม่เป็นไรเเล้วใช่มั้ยนะ"

ยัยนินถามพร้อมกับมองมาที่ขาของฉัน

"ไม่...ไม่เป็นไรก็บ้าเเล้ว! เเม่งโคตรเจ็บเลยเเงงงง~"

ฉันเเทบจะร้องให้ออกมาจริงๆเมื่อลองขยับขาตัวเองดูโฮกกขาฉัน~ ขาเรียวยาวอันน่าพอใจของฉันทำไมถึงได้กลายเป็นเเบบนี้ละเนี่ย หลังจากสังเกตุเห็นขาที่ถูกพันเเผลไว้อย่างดีดูเเล้วนี่มัมมี่...ขาฉันน่าจะหักเเล้ว..

"เออ เเล้วก็ขอบใจมากเลยนะเพื่อนเเกมันเพื่อนที่ดีที่สุดเลยทั้งที่หนีออกไปได้เเล้วเเท้เเต่ยังอุส่าวิ่งกลับมาช่วยฉันอ่ะ"

ยัยเเตงโมไม่พูดปล่าวยังเดินเข้ามากอดฉันก่อนจะหอมเเก้มสองสามฟอด

"ใช่ๆเเกนี่มันเพื่อนเเท้ของพวกเราเลยวะ...ว่าเเต่นายเเบดบอยนั้นที่ช่วยเเกอะก็เขาโรงพยบาลนี้เหมือนกันนะเห็นว่าอาการสาหัดกว่ามากอ่ะ"

ยัยนินพูด ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ โอฉันต้องไปขอบคุณเขาพระเจ้าถ้าไม่ส่งเขามาช่วยลูกชีวิตที่สวยงามนี้คงจบไปนานเเล้วต้องไปขอบคุณเขาสักหน่อย!

"นั้นฉันไปเจอเขาได้ยังนะ"

"โหนี่เป็นครั้งเเรกเลยนะที่เห็นเเกถามหาที่อยู่ผู้ชาย"

ยัยอันพูดนะ

"ก็เขาอุส่าช่วยฉันนิถ้าไม่ได้เขาช่วยตอนนี้พวกเเกอ่ะได้ไปนั้งฟังเพลงธรนีกันเเสงเเล้วเเหละ"

ฉันพูดกึ่งประชด

"โอ๋ๆจาจริงจะถ้าไม่ได้เขาหรือว่าเเกยังไงหนึ่งในเเกกับฉันก็อาจจะตุยเลยก็ได้ นั้นฉันจะไปขอบคุณเขาเป็นเพื่อนเเกเองอิๆ"

ยัยเเตงโมพูดก่อนสเเยะยิ้มอันชั่วร้ายออกมา โห~ ไม่ต้องบอกก็รู้ยัยนี่กะจะกินเขาทั้งตัวเลยเเน่ๆเฮ่อ

"อือๆเเล้วเเต่เหอะ...เเต่ก่อนอื่นเมื่อไหร่ขาฉันจะใช้งานได้ละ..."

ฉันถามยัยเพื่อนรักอันดูเผื่อจะรู้เพราะในกลุ่มนี้คนที่เป็นการเป็นงานที่สุดลองลงมาจากฉันก็ยัยอันวานี่เเหละ

"อ่อ หมอบอกว่าใช่เวลาเดือนนึงอ่ะ น่าจะหาย"

ทันทีที่ยัยอันพูดจบฉันเเทบจะสลบลงเลยละหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนเลยนะเเล้วผลการเรียนของฉันจะไม่ร่วงหายหรอโฮไหนจะเรื่องที่ฉันกำลังเรียนจะจบม.6 เองนะเเงถ้าครูจับได้ว่าขาหักเพราะเที่ยวผับเที่ยวบากับเพื่อนคะเเนความประพฤติของฉันได้หายไปรัวๆเเน่เเงโหดร้ายเกินไปเเล้ววว

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่าคุณครูจับไม่ได้หรอกเพราะพวกเราใช้เงินฟาดเจ้าหน้าให้ปิดปากเงียบกริบไว้เเล้วอิๆทีนี้เรื่องขาหักของเเกก็จะมีเเค่ว่าขับรถเเล้วเกิดอุบัติเหตุเท่านั้น อิๆเป็นไงละอำนาจเเห่งเงินตราของชั้น"

ยัยนินพูดอย่างยกยอตัวเอง เออปล่อยมันเหอะดีนะที่บ้านนางมีเงินไม่งั้นจบเเน่

"อ่อเเล้วก็ค่ะเเชมเปญที่พวกเราดื่มอ่ะเราได้ใช้บัตเครดิตเเกจ่ายไปเเล้วเรียบร้อยนะ ไม่ต้องขอบคุณพวกฉันก็ได้นะโฮ๊ะๆๆ"

เท่านั้นเเหละสิ้นเสียงเเตงโมโอโหน้ำตาเเทบไหลเป็นสายน้ำ โฮ๊ะๆๆบ้านเเกนะสิยัยเพื่อนไม่รักดีตอนนี้กะตังฉันคงไม่เหลือเเล้วเเน่เลยย~

"ว่าเเต่เเกโคตรจนเลยอ่ะในบัตรมีเเค่หนึ่งเเสนสองหมื่อนเอง จ่ายค่ะเเชมเปญพวกฉันครั้งเดียวมันก็เหลืออยู่เเค่ไม่กี่หมื่อนเเละ"

ยัยนินพูดออกมาอย่าหน้าตาเฉย อ๊ากกนี้พวกเธอไม่รู้กันเลยใช่ไหมว่าเงินนั้นมันค่าอยู่ค่ากินของฉันตั้งปีนึงเลยนะะะ

"เฮ่ย! เป็นไรอ่ะยัยเมย์ดูสีหน้าเเกไม่ค่อยดีเลย"

ยัยอันทักหลังจากที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพดาน

"ยังจะมาถามอีก อยากจะบ้าตายเเล้วววโฮๆเงินค่าอยู่ค่ากินฉันหายไปตั้งเยอะจะไม่ให้เศร้าได้ไงย่ะฮึกๆ"

"โอ๋ๆ ถ้าเเค่เรื่องนั้นเดียวเป้ให้ตังใช้ก่อนก็ได้"

ยัยนินเดินมาปลอบใจฉันก่อนจะพูดต่อ

"ขอโทษลืมไปนะว่าทางบ้านเเกฐานะกลางๆไว้จะใช้คืนให้เเล้วกันนะอิๆ ถ้าจีบนายเเบดบอยนั้นติดเมื่อไหร่ก็จะให้เมื่อนั้นนะ"

ยัยนินพูดก่อนกอดฉันเเน่นไม่ดีใจสักนิดให้ตายเหอะ นี่กะจะให้ฉันจีบนายเเบดบอยน้อยนั้นให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย!

"สัญญานะหม้าคืนคำละชิ!"

ฉันหันไปชูนิ้วทำอารมณ์ประมาณว่ามาเกี่ยวก้อยสัญญากันกับยัยนินซึ่งยั้ยนั้นก็ยอมเกี่ยวก้อยสัญญากับฉันเเต่โดนดี พวกเราพูดคุยกันตามประสาเพื่อนซี้กันสักพักก่อนจะเเยกย้ายกัน โอ้นี่ฉันเพิ่งรู้นะว่าการนอนโรงบาลเนี่ยช่างน่าเศร้าอะไรขนาดนี้ที่นี่ดูน่ากลัววังเวงยังกะไรดีฮึกเพื่อนไม่มีใครคิดจะนอนเป็นเพื่อนฉันสักคืนเลยใช่มั้ย~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***