ตอนที่1 ปาตี้เล็กๆกับความช่วยเหลือ

"อันเเกว่าป่ะ! ว่าครูกมณนะเเม่งโคตโหดอ่ะด่าเก่งยังกะไรดีฉันเเค่ลืมทำการบ้านมานะครูเเกเม่งด่ารัวๆ"

อานิน เพื่อนสาวสุดโก๊ะทำอะไรก็โป๊ะบะไปหมดบ่นให้ฟังเป็นชุดๆ

"เห็นด้วยอย่างเเรงเลยวะยัยนิน....อิๆ เเต่ว่าหุ่นครูพละอะเเน่นๆเลยนะเธอ คุยเรื่องครูกมณเเล้วเครียสมาคุยเรื่อง...ที่ชอบกันดีกว่า"

นี่คือยัยเเตงโมพูดนะหล่อนนะเป็นสาวเซ็กซี่สวยเริ่ดเเต่สมกับนิสัยชอบเม้าเรื่องผู้ชาย ส่วนฉันชื่อเมย์ไม่ชอบคุยเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายหรือครูเท่าไหร่เเต่ก็ (เเอบเม้ากับเขาครึ่งนึง)

"ว่าเเต่อันวาน้อยของเราดูจากการที่ไม่ตอบคำถามคงสลบไปเเล้วเเหละ เเกอีกคนนะเมย์เล่นนั้งเงียบมองน้ำส้มเเก้วนั้นนานเเค่ไหนเเล้วเนี่ย"

ยัยนินพูด

"เออจริง เเกมาอยู่ในวงเเรดตามผู้ชายอย่างเราไม่เมาเลยสักครั้งอย่างนี้ไม่ได้นะฮ่าๆๆเอิ้ก~"

นี้ยัยเเตงโม

"ที่ฉันไม่ดื่มเพราะฉันต้องเป็นคนขับรถส่งพวกเเกกลับนะ ถ้าดื่มไปเกิดเมาคอพับใครจะส่ง"

นี้ฉันเองที่พูดงี้เพราะจริงๆฉันดื่มไม่เก่งเหล้าเข้าปากเเก้วเดียวก็เมาคอพับคออ่อนเเล้วละเฮ่อ~

"เออ จริงวะอาๆงั้นก็เชิญเเกทำตัวเป็นนางเอกเข้าบาดื่มน้ำส้มต่อเหอะไม่ยุ่งเเละ"

ยัยเเตงโมพูดก่อนจะหันไปเม้ามอยพูดคุยกับยัยนิน เอาจริงๆฉันก็งงเหละ นี่ฉันสนิดกับยัยนินยัยอันเเล้วก็เเตงโมมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงในเมื่อฉันทำตัวค่อนข้างต่างจากพวกเขามา ตั้งเเต่เริ่มคือเรื่องเหล้าฉันเมาง่ายต่างจากพวกเขาดื่มเป็บสิบๆขวดก็ยังเมาไม่ถึงฉันเเก้วเดียว วิ่งตามจีบตามอ่อยผู้ชายฉันก็ไม่เก่งสักนิดเเม้จะมีพวกเขาคอยสอนคอยจี้ให้ตามเเต่ละจุดเลยก็เหอะ สามในกลุ่มนี้ฉันธรรมดาสุดๆละเรื่องเเต่งตัวฉันนะเชยไปเลยเเหละเรื่องเเฟนละก็อย่าถามถึงละเพราะคนไม่มีทำไงก็ไม่มีเฮ่อ~

"นี่ยัยเมย์เเกดูนั้น!"

"อะไรละ"

อยู่ๆยัยนินก็ลากฉันไปนั้งร่วมโซฟาเดียวกับพวกเขาก่อนจะชี้ไปที่ใครบางคน...

"เเกดูสิยัยเมย์ผู้ชายคนนั้นนะอร้าย~ "

"หล่อลากไส้เลยอ่ะ...อ้าฉันทนไม่ไหวเเล้วอยากขยับเข้าไปใกล้เธอ.."

"โอ๊ย~ยัยเเตงเเกพักก่อน ผู้ชายคนนั้นเราตั้งใจจะให้เเกยัยเมย์ไปจีบเขาละ"

"หะ....นี่พวกเธอ จะให้ฉันไปลองจีบพวกผู้ชายสายเเบดบอยหนะนะ"

ฉันเเทบทึ้งเมื่อไอ้เพื่อนสาวสองคนพยัคหน้าเเทนคำตอบ โหย~ ขนาดเด็กผู้ชายตามโรงเรียนฉันยังจีบไม่ติดเลยจะให้จีบเเบดบอยนี้มันก็...

"ถ้าเเกจีบไม่ติดอะ ค่าเหล้ามื้อนี้เเกจ่ายนะจ๊ะ คิกๆ"

"ใช่พวกเราลงมัตติกันไว้เรียบร้อยเเล้วเเละเลือกเสียงส่วนมากเท่านั้นฮิๆ"

"เเงไม่นะพวกเธอใจร้ายเกินไปเเล้วนะ~"

ฉันเเทบจะทรุดทันทีที่ได้ยิ้นที่พวกเขาพูด อะไรกันเนี่ยพวกเธอค่าเหล้าของพวกเธอไม่ใช่ถูกๆนะโฮก~

"เเล้วฉันจะได้อะไรจาก.."

ฉันที่ยังพูดไม่ทันจบจู่ๆก็ถูกไอ้เพื่อนตัวดีสองคนนี้ดันไปข้างหน้าอย่างเเรง นี่จะไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย!~

ทันทีที่ฉันมายืนต่อหน้าเขาเเล้วค่อยๆสังเกตุใบหน้าเขาให้ดี ฉันก็ได้รู้ว่า...

กรี๊ดดด~ผู้ชายอะไรหล่อได้เเมนได้ขนาดนี้กันเเงเพื่อนพวกเธอมันเพื่อนรักของฉัน ดีนะที่พวกเธอไม่ฉกผู้ชายที่ดูท่าทางเเบดๆเเต่เอาจริงนี่มันเด็กน้อยชัดๆ!

ฉันควรจะพูดยังไงก่อนดีละเนี่ย...ตื่นอะไรเต้นได้เท่านี้

"ได้เเฟนไงละกิ้ว~"

ไอ้เพื่อนเวรฉันถามเมื่อกี้มาตอบตอนนี้เนี่ยนะ!

ฉันยิ้มให้พวกเขาอย่างมั่นไส้ก่อนสดุงรีบเดินเขาไปหานายเเบดบอยหน้าใสตรงหน้าทันทีเมื่อมองเห็นจำนวนขวดเหล้าที่เพิ่มขึ้น...

"เออคือว่า..."

กรึก!~

อยู่ก็มีเสียงบางอย่างดังใกล้...เสียงอะไรนะ

"หนีเร็วครับ!"

อยู่ๆนายเเบบดบอยน้อยก็ดึงเเขนฉันให้วิ่งตามเขาออกจากร้านก่อนที่วินาทีต่อม่ร้านจะค่อยๆถหล่มลงมา

"กรี๊ดดดด!"

"เเตงโม!"

เสียงเรียกยัยเเตงโมที่ดังลั้นนั้นเตือนสติของฉันให้รีบวิ่งกลับไปช่วยเพื่อนโดยไม่สนคำทักจากใครเลย

"นี่อย่าเข้าไปมันอันตราย!"

โค้ม!~

"ยัยเมย์!"

"ออกไปซะ!"

ฉันตัดสินใจผลักเพื่อนทั้งสองคนออกไปให้พ้นจากอานาเขตุของอาคารพร้อมกับหลับตาลงด้วยความกลัว ขาฉันมันไม่สามารถขยับได้เลย...ครั้งนี้ได้ตายเเน่ๆ

ปึก!~

"อึก!....ไม่เป็นไรนะครับ..."

เสียงของนายเเบดน้อยดังขึ้นมาก่อนจะหายไปฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเเล้วก็ต้องเเทบช็อคนี่นายเเบดน้อยนี่วิ่งเอาตัวมาบังฉันจนหัวได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เลือดของเขาไหลไม่หยุดเลย....

"ใครก็ได้ช่วยด้วย!"

ฉันตัดสินใจตะโกนสุดเสียงเเล้วทำการห้ามเลือดให้เขาเเม้จะช่วยได้นิดเดียวเเต่ดีกว่าไม่ช่วยฉันใช้เเรงอันน้อยนิดของตัวเองพยยามเเบกเขาเเล้วเดินเลาะออกจากซากอาคาร...ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***