บทที่3 หนังสือเวทมนตร์

​

...บทที่3...

...หนังสือเวทมนตร์...

หลังจากเข้ามานั่งให้ตัวเองอึดอัดอยู่ในห้องทานอาหารที่มีคุณพ่อจอมเขม็งนั่งจ้องอยู่โดยที่ไม่ยอมพูอะไรเลยตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ครู่ใหญ่ และจนถึงตอนนี้คุณพ่อสุดโหดคนนี้ก็ยังไม่ยอมพูดซักที และเพื่อที่ผมจะได้ออกจากความอึดอัดนี้ ผมเลยทำใจกล้า เอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัดนี้ลง

"เอ่อ..ท่านพ่-"

แต่ก่อนผมจะเอ่ยความว่าท่านพ่อออกไป ผมก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ชอบให้ลูกชายคนเล็กของเขาอย่างลูกเซียนเรีกเขาว่า'พ่อ'เป็นที่สุด ผมจึงเปลี่ยนคำเรียกก่อนที่จะเอ่ยออกไปใหม่

"เอ่อ..ท่านดยุคเรียกจ้ามามีเรื่องใดจำเป็นต้องพูดกับข้าหรือ.."

ผมเอ่ยออกไปอย่างระมัดระวังพร้อมกับลอบมองสีหน่าเขาไปด้วย ด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะเกิดปจด.มากระทันหันแล้วก็มาเหวี่ยงใส่ผม

"..ที่ข้าเรียกเจ้ามาเพราะข้าแค่จะบอกเจ้าว่า ในอีก 3 วันข้างหน้าองค์รัชทายาทจะเสด็จมาที่คฤหาสน์เรา และเจ้า! ก็จงเจียมตัวเจียมตัว อย่าไปอย่าไปเสนอหน้าอย่าไปเสนอหน้าให้มาก!"

"..."

'อืมม..รู้สึกคันไม้คันมืออยากเสยหน้าคนแก่เล่น~~'

แต่ว่า..เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังก่อน เพราะตอนนี้ผมต้องใช้สมองคิดก่อนว่าทำไม'เขา'ถึงมาปรากฎตัวเร็วขนาดนี้ เพราะจริงๆแล้วต้องรออีก 3 ปีก่อนจะเจอกัน และขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ตาแก่หน้าถีบก็พูดจึ้นมาอีกว่า

"การมาขององค์รัชทายาทครั้งนี้ข้ากะจะแนะนำให้ลูคัสให้พระองค์รู้จัก.."

เขาเว้นช่วงพูดแล้วปรายตามามองผมแบบเหยียดๆแล้วพูดต่อว่า

"แล้วเจ้าน่ะก็อยู่เงียบๆจองเจ้าไปถ้าไม่ได้สั่งให้้้พูดก็สงบปากสงบคำไป"

"ครับ"

ผมยอมน้อมรับคำสั่งจองตาแก่นี่เพราะไม่อยากมีเรื่อง รวมกับผมกำลังคิดเรื่องพระเอกอยู่ด้วยว่าทำไมเขาถึงมาตอนนี้ มันไม่ควรเจอตอนนี้สิ! ขนาดต้นฉบับยังไม่มีฉากนี้เลย!

'หรือเราอ่านข้ามตอนไปหรือไม่เราก็จำไม่ได้'

ผมสีนหาคำตอบมาตอบคำถามนี้เพื่อปลอบใจตัวเองไม่ให้ว้าวุ่นไปมากกว่านี้

พอผมปลอบใจตัวเองเสร็จก็มานั่งทานอาหารกับตาแก่ในห้องทานอาการกับผม 2 คน ใช่! แค่2คน! เพราะลูคัสมีฝึกเช้าวันนี้อยู่แล้วกว่าจะกลับก็เลยเวลาอาหารเช้าไปแล้ว ปกติวันนี้เขาเลยจะไม่กลับมาทานอาหาร แต่จะห่อไปแทน ส่วนทางลีโอน่านั้น.....ทุกคนก็รู้กันอยู่ว่าลีโอน่าลีโอน่าผู้ที่ตอนนี้มีศักย์เป็นลีโอน่าผู้ที่ตอนนี้มีศักย์เป็นแม่โอ่าผู้ที่ตอนนี้มีศักย์เป็นแม่ของลูเซียน'รังเกียจเดียดฉันท์'ลูเซียนซะยิ่งกว่าอะไร จะให้นางมานั่งทานอาหารร่วมกับเขาคงเป็นเรื่องมหัศจรรย์อย่างมาก เลยทีเดียว

ด้วยเหตุนี้พอนางรู้ว่าเจสันเรียกเขามา นางเลยไม่มาทานอาหารด้วนเหตุผลอันแสน🍓ว่า

'เช้านี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายจึงไม่สามารถไปทานอาหารเช้าร่วมกับท่านดยุคและลูเซียนลูกรักจองข้าได้ ได้โปรดท่านพี่อภัยด้วย และฝสกบอกลูเซียนลูกรักด้วยว่า แม่ขอโทผาที่ไม่สามารถไปทานอาหารเช้าร่วมกับเจ้าได้ เนื่องด้วยสุขภาพที่ไม่รักดีของแม่..'

หลังจากพูดจบนางก็เช็ดน้ำตา(ทิพย์)

'🙄'

'รังเกียจที่จะมานั่งด้วยก็บอกมาเหอะ มาพูดแบบนี้คนเขาดูไม่ออกมั้งว่าแหลอยู่!'

'แหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่นะป้า!!😒'

พอทานข้าวเสร็จผมก็รีบเชิญตัวเองออกมาจากตรงนั้นเลยเพราะถ้าผมอยู่ต่อก็คงจะต้องนั่งฟัังตาแก่นั่นนั่งเทศนาจนหูชาแน่ๆ

ไม่มีอะไรทำเนื่องจากตาแก่นั้นไม่สนใจใยดีลูเซียนเลยซักนิด เขาก็เลยไม่มีโอกาสได้ฝึกได้เรียนอะไรเลย ได้แต่เรียนรู้ด้วยตัวเอง ซึ่งที่เขาอ่านออกและเขียนได้ นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาเรียนด้วยตัวเองจากหนังสือที่เขาเจอในห้อง เขาจึงเรียนรู้และอ่่นพวกมันได้รวมถึงเขียนด้วย และในนิยายก็บอกด้วยว่าเจาสามารถเลียนแบบลายมือได้ แถมยังเลียนเสียงได้ด้วยไม่ว่าจะเป็นเสียงคนหรือเสียงสัตว์

'ไอสไตน์ชิดซ้าย ลูเซียนจะเดิน!'

แต่ก็อีกแหละ ที่เขาโดนด่าว่าเป็นเด็กที่ไม่มีพรสวรรค์ไร้ความสามารถ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาเก่งกว่าลูคัสที่มีอายุห่างจากเขาถึง 3 ปี หลายเท่าก็เพราะยัยป้านั่นไปเป่าหูตาแก่ว่าเจาเนี่ยทำอย่างนู้นทำอย่างนี้ก็ไม่ได้เท่าลูคัส ผมนี่อยากจะเฉาะหน้ามันจริงๆแค่ใช้สมองคิดก็รู้แล้ววาอีป้ามันโกหก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีป้านี่ใช้เวทมนตร์คาถาเฮอร์ไมโอนี่รึไง ตาแก่นั่นถึงเชื่อ ผมนี่กุมขมับเลย แต่ก็นั่นแหละผมทำอะไรไม่ได้และนี่คือที่มาของการที่ผมไม่มีอะไรจะทำ

เอาเป็นว่า....ผมไปห้องสมุดละกัน! เผื่อจะมีอะไรให้อ่านเพลินๆแก้ว่างบ้าง และที่ผมรู้ก็เพราะผมถามคุณพี่สาวใช้สุดสวยและจอมพลังรวมถึงถามทางด้วย และก็น่าแปลกที่ผมสามารถจำทางตามที่พี่สาวใช้บอกให้ฟังได้เพียงแค่การพูดครั้งเดียว หรืออาจจะเป็นความสามารถจองลูเซียนที่ติดมาด้วย อืม....ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแสดงว่าความสามารถในโลกที่ผมจากมามันอาจจะสามารถติดตัวมาด้วยได้..แต่เดี๋ยวค่อยลองละกัน ไปห้องสมุดก่อนดีกว่า~

...ห้องสมุด...

ผมเดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมสำรวจไปด้วยว่าที่นี่เป็นยังไง และแน่นอนที่นี่คือห้องสมุดถึงจะสำรวจยังไงมันก็คือห้องสมุด ถึงแม้มันจะดูใหญ่ไปนิด(?)ก็เถอะ

...ชั้นที่ 1 หนังสือประวัติต่างๆ(หรือชั้นที่เป็นศูนย์รวมความรู้นั่นแหละ)...

...ชั้นที่ 2 หนังสือนิยาย...

...ชั้นที่ 3 เป็นหนังสือหายากเอาไว้สะสม(มีไว้อวดบารมีตัวเองเฉยๆ)...

ผมเดินหาหนังสือมาเรื่อยๆตั้งแต่ชั้น1-3พอชั้น3ผมก็เดินไปเจอมุมๆนึงที่มันสดุดตาผมมากเพราะมันมีออร่าแผ่ออกมาผมจึงเดินเข้าไปดู

ที่มุมนั้นมีหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์เต็มไปหมด และมันก็จะมีแยกเป็นธาตุๆไป 

เท่าที่ผมเดินดู 1 เล่ม จะมี 1 ธาตุ แล้วความหนาของแต่ละเล่มก็ไม่ใช่น้อยๆโดยมองด้สยตาเปล่าไม่ได้เอาอะไรมาวัดแล้วเล่มๆนึงดูเหมือนจะมีความหนากว่าหนังสือ The Complete Miss Marple ซะอีก

'จะหนาไปไหน'

ผมบ่นในใจพร้อมกับเดอนดูไปเรื่อยๆจนมาสดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่ง..

..............

The Complete Miss Marple เป็นนวนิยายของ อกาธา คริสตี ที่ได้ชื่อว่าเป็นหนังสือที่หนาที่สุดในโลก

...***ถ้าข้อมูลผิดพลาดแอดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะเพราะแอดไปหามาจากกูเกิ้ล***...

..................

แอดมาต่อแน้วน้าาาาา ลืมไรท์กันไปรึยังรีมุกคนนน૧(ꂹີωꂹີૂ)อย่าพึ่งลืมแอดนะกลับมาอ่านก่อนนน˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚ถ้ากลับมาอ่านแล้ว..แอดรักรีททุกคนน้าาา(っ'-')╮\=͟͟͞͞💌เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งทิ้งแอดไปไหนน้าาา・゜(。┰ω┰。).・゜แอดไปละบุยๆ

..................

​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***