บทที่2 ยอมรับชะตากรรม

...บทที่2...

...ยอมรับชะตากรรม...

ผมดันทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายแสนอนาถในนิยายเรื่อง'เธอเปรียบดั่งดอกไม้ที่งดงาม'ซะได้!?

แต่ดีนะที่ผมทะลุมาตอนที่ยังไม่ได้เริ่มเรื่องราวอะไรมาก

อ้อ! ลืมบอกไป ตัวร้าย(?)ตัวนี้มีชื่อว่า 'ลูเซียน การ์เนท' ซึ่งตอนนี้ที่ผมทะลุมาอยู่ในร่างของลูเซียน เขก็พึ่งจะมีอายุได้ประมาณ 4 ขวบ แต่ในนิยายเนื้อเรื่องจะเริ่มต้นประมาณลูเซียนอายุได้ 7 ขวบ ในเนื้อเรื่่องก็ประมาณว่าลูเซียนตอนอายุได้ 7 ขวบ เจาได้ตาม'เจสัน การ์เนท'หรือพ่อแท้ๆของเขาเข้าไปในพระราชวังตามธรรมเนียม แต่พี่ชายของลูเซียน หรือก็คือ'ลูคัส การ์เนท'ที่ไม่ยอมไปไม่ว่าจะบอกว่ามันเป็นธรรมเนียมหรืออะไรก็แล้วแต่ลูคัสก็ยังยืนยันคำเดิมว่า'ไม่ไป' และคำตอบนี้ก็ทำให้เจสันถึงกับจนปัญญา เพราะไม่ว่าจะทำยังไงลูคัสก็ไม่ยอมไป เขาจึงหาข้ออ้างต่างๆนาๆมาแก้ตัวให้ลูกชายสุดที่รักของตัวเอง ซึ่งฉากนี้ได้สร้างความสงสัยให้กับเหล่านักอ่านอย่างมาก รวมถึงตัวผมด้วยเช่นกัน และเพราะเรื่องนี้พวกนักข่าวที่ต้องการทำผลงานก็รีบแย่งกันไปสัมภาษณ์นักเขียนนิยายเรื่องนี้อย่่งบ้้าคลั่ง และคำตอบที่ได้จากคุณนักเขียนก็คือ

'ความลับ🤫'

....

นั่นคือคำตอบที่ได้มา...

แล้วเหตุผลที่ลูคัสไม่ยอมเข้าวังในฉากนั้นก็ยังคาใจนักอ่านอย่างเราๆมาจนถึงตอนนี้...

😶

"เห้อ~"

"แล้วจะทำไงต่อไปดีเนี่ยย"

ผมทึ่นั่งคิดอยู่ก็ตัดพ้อออกมาอย่างจนใจ

ทะลุมิติมาเป็นตัวร้าย(?)ที่โดนนางเอกใส่ร้ายจนตาย

'เห้อ~ ตายอนาถแท้'

'แต่เดี๋ยวนะ!'

เมื่อผมคิดว่าลูเซียนตายยังไง ผมก็นึกออกขึ้นมาทันทีว่าจะทำอะไรต่อไปเมื่อต้องใช้ชีวิตในถานะลูเซียน ตัวร้ายตายอนาถ

"แล้วเจอกันนะ'โอลิเวีย':)"

"อืมม.."

"นอกจากโอลิเวียแล้ว.."

"คงจะต้อง จัดการพวกท่านด้วย"

"ท่านพ่อ..ท่านแม่.."

... "และ...ท่านพี่ที่น่าเคารพ:)" ...

...☁☀☁...

"ปัง!!!!"

"!!!!"

ผมสดุ้งตื่นทันทีเมื่ิได้ยินเสียงเปิด(?)ประตูอย่างแรง เมื่อผมลืมลืมตาขึ้นมาก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาด้้้้วยท่าทางหงุดหงิดก่อนจะเอ่ยกับผมว่า

"นายน้อยลูเซียนเจ้าคะ นายท่านใหญ่เรียกพบนายน้อยเจ้าค่ะ"

เมื่อผมได้ฟังแระโยคที่สาวใช้คนนี้พูดก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะในนิยายก่อนที่ลูเซียนจะอายุถึง 7 ปีเจสันพ่อแท้จองลูเซียนไม่เคยเรียกพบหรือแม้แต่สนใจไยดีเลยซักนิด แต่ทำไมตอนนี้ถึงเรียกพบ? ผม ครุ่นคิดโดยลืมน้ำเสียงแข็งกร้าวและท่าทางรำคาญของสาวใช้คนนั้นเมื่อต้องพูดกัยผมไปโดยปริยาย

"นายน้อยเจ้าคะ ตอนนี้นายน้อยสมควรจะเตรียมตัวได้แล้วนะเจ้าคะ"

ผมหลุดจากความคิดของตัวเองเพราะเสียงเรียกของ สาวใช้คนนั้น และผมก็พึ่ึ่่งนึกได้ว่าน้ำเสียงของเธอที่ใช้พูดกับผมมันฟังดูแข็งกร้าวและรำคาญมาก รวมกับท่าทางที่บ่งบอกชัดเจนว่ารังเกียจผม แต่ผมก็จะไม่ถือสาเอาความเรื่องแต่ผมก็จะไม่ถือสาเอาความเรื่องกิริยามารยาทที่บ่าวรับใช้ควรปฏิบัติกับเจ้านาย เพราะว่าผมรู้อยู่แก่ใจดีว่าทำไมสาวใช้ถึวปฎิบัติอย่านี้กับผม สาเหตุมันก็เป็นเพราะว่าลูเซียนเป็นลูกที่เรียกได้ว่า พ่อไม่รัก แม่รังเกียจ พี่ชิงชัง ทำเหมือนกับว่าลูเซียนไม่ใช้คน.. หรืิิาจคิดว่าลูเซียนไม่ใช่คนจริงๆก็ได้ แต่ พวก เขาอาจจะคิดว่าลูเซียนเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉาน คิดจะทำยังไงกับสัตว์ตัวนั้นก็ได้แล้วก็ตั้งว่าตัวเองมีบุญคุณต่อสัตว์ตัวนั้น แล้วถ้าจะให้สาวใช้ปฎิบัติกัับผมแบบดีๆก็คงจะเป็นเรื่องแปลก

'เหอะ!'

'เจ้านายเป็นแบบไหนทาสก็เป็นแบบนั้นจริงๆ!'

เห้ออ คิดแล้วก็สงสารลูเซียนจริงๆที่ต้องเกิดมาอยู่ในคริบครัวแบบนี้ทั้งยังมีชะตากรรมที่โหดร้ายอีก แต่ก็นะ ไม่มีใครเลือกเกิดได้หรอก

'แต่ไม่เป็นไรนะ'

พอผมได้ยินชื่อนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก กำลังจะบอกสาวใช้คนนั้นว่าไม่ต้องแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะสาวใช้คนนั้นได้วิ่งออกไปแล้ว..

ผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นจนมีสาวใช้ร่างใหญ่เดินเข้ามาและยกตัวผมที่กำลังนั่งอึ้งพาดบนบ่าแล้วแบกเอาผมไปแต่งตัว

                    .....................

พึ่งแต่งตัวเสร็จผมก็อยากจะถอดละ  เพราะชุดที่ผมใส่ คือมันอึดอัดมากกก เพราะมันรัดตัวผมจนแน่น แถมยังมีเครื่องประดับติดบนเสื้ออีกกก บุญหัวแค่ไหนละที่ตอนใส่ผมไม่เป็นลมไปเสียก่อน ผมนี่นับถืิผู้ชายที่นี่จริงๆ ใส่เข่าไปได้ไงทั้งวันเหนื่อยตายเลย ถึงเขาจะทนได้ขนาดไหนแต่ผมจะไม่ทน!!!

                   ห้องทานอาหาร

ถึงผมจะพูด(?)อย่างนั้นไปก็เถอะ แต่ผมก็ต้องทนใส่มาอยู่ดี เพราะโดนคุณสาวใช้จอมพลังหรืิก็คือไอซ์บังคับมาಥ\_ಥ

แต่ใดๆเลยคือ...

'ฉันมาทำอะไรที่นี่~'

ผมได้แต่ร่ำไห้ในใจ..

และสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่า..

     ย้้อนกลับไปก่อนจะถึงห้องทานอาหาร

"เอ่ออ..ไอซ์..รู้รึป่าวว่าท่านพ่อเรียกข้าไปพบด้วยเหตุผลอันใด"

ผมเอ่ยถามคุณสาวใช้จอมพลังด้วยความสงสัยและอึดอัดตั้งแต่ถูกคุณพี่สาวใช้จอมพลังคนนี้'ลาก'มาพี่แกก็เงียบสุดๆ คือแบบ..เงี๊ยบเงียบ เงียบจนให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ป่าช้าเลย

"บ่าวก็ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ"

และพี่แกก็ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือ ตอบด้วยเสียงหุ่นยนต์ ส่วนสิ่งที่เพิ่มเติมก็คือคำตอบที่ไม่ได้ไขความกระจ่างให้กับคำถามผมซักนิด แล้วคุณพี่แกก็เงียบไปเหมือนเดิมจนถึงห้องทานอาหาร

                 หน้าห้องทานอาหาร

"ก๊อก ๆๆ"

"นายท่านใหญ่เจ้าคะ นายน้อยลูเซียนมาแล้วเจ้าค่ะ"

พี่สาวใช้เคาะประตูก่อนจะเอ่ยถามคนที่อยู่ด้าแล้วคนที่อยู่ด้านในก็เอ่ยตอบอนุญาตอย่างเย็นชา ก่อนที่พี่สาวใช้จะเปิดประตูห้องอาหารแล้วพา(ลาก)ผมไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะถอยไปยืนข้างๆ

"..."

"..."

ฮือออ~ อึดอัดอะ:(

เรียกมาแล้วก็ไม่พูดด้วยว่าเรียกมาด้วยเรื่องอะไร เอาแต่นั่งเจ้องหน้าตา เขม็ง

'เห้ย!คุณพ่อ!นี่คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ เล่นเล่นนั่งจ้องตาเขม็งขนาดนี้ ผมก็อึดอัดเป็นนะโว้ยย!!!'

ผมกรีดร้องในใจ˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚

—————————————————————————

อ่ยยย เอ็นดูยัยน้อนนน

แล้วหนูไปตั้งชื่อให้พี่สาวใช้เขาแบบนั้นได้ไงลู๊กกก🤣🤣

—————————————————————————

ขอบคุณรีททุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ และแอดก็ฝากทุกคนเอ็นดูยัยน้องด้วยน้าา

—————————————————————————

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***