บทที่1 ทะลุมิติเฉยยย

...บทที่1...

...ทะลุมิติเฉยยย...

"*อื้อ~ โอ้ย!!"

ผมกำลังลืมตาขึ้นมาแต่หนังตายังไม่ทันได้เปิด หัวสมองผมก็ปวดจี๊ดขึ้นมา

"โอ้ย!!! อะไรวะเนี่ยย!"

หลังจากมีความรู้สึกปวดจี๊ดที่สมองขึ้นมาก็มีภาพความทรงจำของใครไม่รู้โผล่ขึ้นมาในหัวของผม

"ทำไมเจ้าจึงทำไม่ได้แบบพี่ของเจ้า!!!"

"ข้าขออภัยครับ"

ในความทรงจำนั้น ผมเห็นชายวัยกลางคน 1 คน กับเด็กอายุประมาณ 4-5 ขวบกำลังทะเลาะกันอยู่ แต่จะว่าทะเลาะกันอยู่ก็ไม่เชิง เพราะว่าเด็กน้อยดูจะไม่เถียงชายวัยกลางคนซักคำ แต่เหมือนกำลังก้มหน้ารับโทษหรือขอโทษอะไรซักอย่าง อ้อ! ที่ผมบอกว่าเหมือนเพราะว่าเขาพูดภาษาอะไรกันก็ไม่รู้แต่ผมเหมือนจะฟังออกซะงั้น แต่เพราะอะไรผมก็ไม่รู้

ในบทสนทนาก็จะประมาณว่าชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นพ่อของเด็กคนนั้นเอาเด็กคนนั้นไปเปรียบเทียบกับอีกคนที่น่าจะเป็นลูกชายอีกคนของเขาซึ่งคงเป็นพี่ชายของเด็กที่คุกเข่าอยู๋

"แล้วไอคำว่าขอโทษของเจ้าเนื่ย มันทำให้้้้้้้เจ้าทำได้เหมือนพี่ของเจ้ารึ!!!"

"ข้าขออภัยครับ แต่ว่าข้า....ข้าพยายามเต็มที่แล้วนะครับ"

"นี่คือคำว่า'เต็มที่'ของเจ้างั้นรึ!!!"

"เจ้ารู้มั้ย ว่่่่่่าไอคำว่า'เต็มที่'ของเจ้าเนี่ย..ยังไม่ได้ครึ่งของพี่เจ้าเลย!!!"

"แต่ข้าพยายามเต็มที่แล้วจริงๆนะขอรับ ท่าน พ่อ..."

"เจ้าอย่ามาริอาจเรียกข้าว่า'พ่อ'ถ้าเจ้ายังทำได้แค่นี้!!!"

"เพล้ง!!!"

ด้วยความโมโหที่คนเป็นลูกทำไม่ได้ดั่งใจที่เขาหวัง เขาจึงหยิบแจกันดอกไม้ที่ทำมาจากเหล็ก'ไวบ์ไนท์'ที่วางไว้ข้างๆเขาพอดีแล้วโยนไปที่คนเป็นลูก แต่ด้วยความที่ปาแม่นเกินไปรึปล่าวก็ไม่รู้ แจกันใบนั้นจึงถูกโยนไปโดนที่หัวของคนเป็นลูกพอดิบพอดี แล้วคนเป็นลูกก็สลบไป

"โอ๊ย!!!"

"ท่าน...พ่อ...."

หลังจากความทรงจำของใครก็ไม่รู้จบลง ผมก็ ลืมตาขึ้นมา แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้ มันเป็นห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยเครื่องใช้และและเครื่องประดับหรูหราหมาเห่า และแน่นอนราคาป็ต้องแพงหูฉี่มากก

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ยยย"

ผมมองไปรอบๆก็คิดอยู่ในใจว่า

'ทำไมห้องมันคุ้นๆวะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนซักที่....'

ผมพยายามใช้สมองเค้นความทรงจำว่าผมเคยเห็นห้องนี้ที่ไหนมาก่อน แต่หลังจากผมนึกออกเท่านั้นแหละ ผมก็ตกใจจนเหมือนว่าหัวใจจะหลุดออกมาทางปาก

"ม..ไม่จริงน่า..ม..ไม่ใช่มั้ง.."

ผมพยายามใองหากระจกเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ผมก็แอบหวังว่าจะไม่นะ

"อ๊ะ! นั่นไงกระจก!"

พอผมเจอกระจกปุ๊ป ผมก็แทบกระโดดไปหาเลย แต่พอผมเข้าไปส่องกระจกปั๊ป..'เปรี้ยง!!!'เหมือนมีสายฟ้้าสายหนึ่งฟาดลงมากลางหัวของผมอย่างจัง

"ม..ไม่จริง"

ผมส่ายหน้าด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"ร..เราต้องฝันอยู่แน่ๆ"

พอผมคิดได้ดังนั้นจึงคิดที่จะเอาหัวโขกกำแพงเพื่อเช็คว่าผมฝันอยู่รึปล่าวด้วยความหวังสุดทท้าย