5

โชน

" เธออย่าเรื่องมากได้ไหมกินๆไปเถอะ ฉันทำอะไรให้ก็กินไปอย่ามาบ่นฉันไม่ชอบ " ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังเถียงกับคนเล็กอยู่ มีอย่างที่ไหน ผมทำข้าวต้มกุ้งให้บอกไม่ชอบกินกุ้ง แม่งเรื่องมากชิบหายมาอาศัยอยู่กับผมแท้ๆ

" ก็ฉันไม่ชอบกินกุ้ง คุณอยากกินก็กินไปสิเดี๋ยวฉันไปหากินที่มหาลัยก็ได้ " พูดจบก็ทำท่าลุกจากโต๊ะอาหารเตรียมตัวหันหลังให้ผม คิดว่าผมจะยอมหรอ นี่เกิดมาผมยังไม่เคยทำอาหารให้ใครกินเลยนะแม้แต่แม่ผมก็ไม่เคย

" ถ้าเธอไม่กินอย่าหาว่าฉันไม่เตือน "

" 😥😥😥 ทำไมต้องบังคับทุกอย่างด้วยล่ะคะ กับอีแค่ข้าวต้มกุ้งที่หนูไม่ชอบกินคุณก็ยังจะบังคับหนูอีกหรอ " ดีแต่บีบน้ำตา คิดว่าผมจะสงสารหรอ? ไม่มีทางหรอก ลูกไม้ตื้นๆแบบนี้ผมเจอมาเยอะแล้ว ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ยังครับ ยังนิ่งไม่ยอมแตะข้าวต้มกุ้งแม้แต่นิดเดียว ได้!! เมื่อผมพูดดีๆแล้วไม่ฟัง ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน

" แค็กๆๆๆ พี่ทำอะไรเนี่ยยัดเข้ามาได้หนูเจ็บปากนะ แล้วหนูก็บอกแล้วไงว่าหนูไม่ชอบกินกุ้ง ไม่อยากกินกุ้ง กินกุ้งไม่ได้เข้าใจไหม !!! " อะไรวะแค่ข้าวต้มกุ้งแค่นี้ต้องโมโหด้วยหรือไง

" แค็กๆๆๆ พี่โชน ช่วยไปหยิบยาในกระเป๋าให้หน่อย แค็กๆๆ " คิดว่าเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาใช้ผมวะ แล้วนี่เป็นอะไรอีก อยู่ดีๆก็ไอหน้าดำหน้าแดงไปหมดแล้ว

" ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเธอ แล้วเธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย จะกินไหมข้าวหรือต้องให้ฉันยัดเหมือนเดิม ทำไมเรื่องมากแบบนี้วะ " ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เกิดมาก็ขึ้นเคยเจอผู้หญิงอะไรไม่รู้วุ่นวายชิบหายปัญหาก็เยอะ

" นะ.หนู หายใจไม่ออกช่วยด้วยค่ะ นะ.หนู ไม่ไหวแล้วขอยาหน่อย " เชี่ย!!! เธอเป็นอะไรของเธอวะ. ผื่นขึ้นเต็มตัวเลย ไหนจะอาการไอแล้วดูเหมือนเธอจะหายใจไม่ออกด้วย อย่าบอกนะว่าแพ้กุ้ง แม่งเอ้ย ทำไมไม่บอกว่ะว่าแพ้กุ้ง พูดทำห่าไรว่าไม่ชอบกินกุ้ง

20% แค่นี้ก่อนเนอะ

ต่อ...

ทันทีที่ผมเห็นอาการของคนเล็กไม่ไหว ผมจึงตัดสินใจอุ้มคนเล็กเข้าไปยังห้องนอนทันที ดีนะที่ห้องผมมีกล่องปฐมพยาบาล ไม่อย่างนั้นคงต้องเสียเวลาขับรถไปโรงพยาบาลแน่เลย ผมตัดสินใจจับคนเล็กฉีดยาแก้แพ้อย่างเร่งด่วน

" ฮื้ออออ เจ็บ 😥😥 " แม่งแค่มาอยู่กับผมแค่วันเดียว ก็วุ่นวายกับชีวิตผมแล้วเนี่ย

" อดทน. อย่าเรื่องมาก " ผมบอกออกไปเสียงเรียบ ให้รู้ตัวซะบ้าง ว่าสร้างความรำคาญให้กับผม

" อื้อออ ง่วงจังค่ะ " ก็นอนสิว่ะ จะบอกผมทำไม ดูเหมือนการหายใจของเธอเริ่มกับมาเป็นปกติแล้ว

" นอนไปสิ ใครเขาแหกตาเธอไว้ละ ฉันจะออกไปเก็บถ้วยชามข้างนอก " ผมบอกคนเล็กแล้วเตรียมตัวลุกออกจากเตียงเพื่อออกไปข้างนอก

" ดะเดี๋ยวค่ะ . อยู่กับคนเล็กก่อนได้ไหม ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ "

" ห๊ะ!!!! เป็นผู้หญิงภาษาอะไรวะ มาขอกอดผู้ชายเนี่ย ฉันไม่ใช่ผู้ชายทั่วๆไปของเธอนะ "

" ฮึกๆๆ แค่กอดเอง นะคะ หนูอยากกอดคุณจริงๆ "

ทำไมงอแงแบบนี้วะ อย่าบอกนะว่าจะไม่สบาย ไวกว่าความคิดก็มือของผมเนี่ยแหละครับ ที่ตอนนี้ไปวางแมะอยู่บนหน้าผากของคนเล็กเรียบร้อยแล้ว

" นี่เธอไม่สบายหรอ ? "

" สงสัยมั้งค่ะ ปวดหัวมากเลย ฮื่ออ " ตอบผมพร้อมกับเสียงสะอื้น โอ๊ยยย กูอยากจะบ้าตาย นี้มันเวรกรรมอะไรของผมว่ะ

" เออๆอยากกอดก็กอดแล้วก็รีบกลับเร็วๆด้วย ฉันมีธุระอย่างอื่นต้องทำไม่มีเวลามาดูแลเด็กน้อยอย่างเธอหรอกนะ " รู้แบบนี้ผมไม่เอามาอยู่ด้วยให้ปวดหัวก็ดี กะว่าจะเอามาแกล้งให้เข็ดสักหน่อย ทำไมกลายเป็นผมที่โดนกระทำให้วุ่นวายอยู่ฝ่ายเดียววะ

" ค่ะขอบคุณนะคะ "

.

.

.

คนเล็ก

ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ประมาณบ่ายโมงแล้ว นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ตอนนี้ฉันรู้สึกเริ่มหิวแล้วแหละ เมื่อเช้าก็ไม่ได้ทานอะไรเลย ไหนจะต้องขาดเรียนอีกดีนะวันนี้ไม่มีวิชาสำคัญ

แอ๊ดดด 🚪🚪🚪

" 😶😶😶 "

" คุณจะออกไปทำงานแล้วหรอคะ "

" อืม หายดีแล้วหรือยัง " สงสัยเพราะเมื่อเช้าฉันอาการหนักมั้ง เลยทำให้เขาถามฉันออกมาแบบนี้

" ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ดูแลฉัน "

" ฉันเป็นหมอ ยังไงซะคนไข้ก็สำคัญที่สุด ถึงแม้จะเป็นคนน่ารำคาญแบบเธอก็ตาม " 🙄🙄🙄 พอฉันหายหน่อยก็พูดจาปากหมาใส่ฉันเลยนะอีตาหมอเถื่อน

" ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ ยังไงซะฉันก็ต้องขอบคุณ. คุณอยู่ดี ขอโทษนะคะข้างล่างพอมีร้านอาหารบ้างหรือเปล่าพอดีเมื่อวานฉันไม่ได้สังเกต "

" อยากกินอะไรก็โทรสั่งเคาน์เตอร์ด้านล่างฉันใช้บริการประจำ กินเสร็จแล้วก็ลงบัญชีฉันไว้ทุกสิ้นเดือนฉันจะจัดการเอง " wow โชว์ป๋าไปอีก คอยดูเถอะฉันจะสั่งให้แหลกลาญเลยจะเอาให้กระเป๋าแบนเลย

" แต่ถ้าสั่งมาแล้วเธอกินไม่หมด เตรียมตัวเจ็บตัวได้เลยนะคนเล็ก " ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย หมอเถื่อนที่จะรู้ความคิดของฉันได้ยังไง อุตส่าห์จะแกล้งสักหน่อย น่าเบื่อจริงๆเลย

" ใครเขาจะทำแบบนั้นกันล่ะคะ. เสียดายของตายเลย วันนี้คุณอยู่เวรดึกหรือเปล่า "

" ทำไม มีอะไรหรือเปล่า คงไม่คิดจะออกไปสร้างความวุ่นวายให้ฉันอีกหรอกนะ "

" ทำไมคุณชอบว่าฉันอยู่เรื่อยเลย อะไรก็วุ่นวาย ฉันไม่ได้วุ่นวายซะกะหน่อย " ฉันเถียงออกไปทันที ฉันว่าวันนี้นะเขาพูดคำว่าวุ่นวายเยอะเกินไปแล้ว ฉันไม่เห็นจะวุ่นวายอะไรเลยฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ มีแต่เขานั่นแหละที่วุ่นวาย

" เธอจะได้รู้ตัวสักทีไง ว่าเธอน่ะตัววุ่นวายที่สุดแล้ว "

" 😔😔😔 ค่ะ ขอโทษก็แล้วกัน ที่วุ่นวายกับคุณมากเกินไป ต่อไปนี้ฉันจะพยายามไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับคุณอีกแล้ว ขอโทษอีกทีนะคะ " ฉันพูดออกไปจากใจจริงถ้าฉันทำให้เขาวุ่นวายจริงๆแหละ ฉันว่าฉันกลับไปอยู่บ้านไม่ดีกว่าหรอ อยู่แบบนี้มันจะพาลให้อึดอัดทั้งคู่นะ

" ไม่ต้องทำหน้าเศร้าฉันไม่เห็นใจเธอหรอกนะ แล้วอีกอย่างนึง เธอมาอยู่ในฐานะผู้อาศัย ก็ช่วยทำตัวให้มันเหมือนผู้อาศัยหน่อย จำเอาไว้เธอไม่ใช่เจ้าของห้อง อย่าทำตัวเกินหน้าเกินตาฉัน ฉันไม่ชอบ!!! "

" ค่ะ "

ปั้ง!!!!!!! 🚪🚪🚪

กรี๊ดดดดด ออกไปซะได้ก็ดี คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆหรือไงกัน ดีนะที่เมื่อกี้ฉันตีบทแตกทำหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ฮ่าๆๆรู้จักคนเล็กน้อยไปซะแล้ว เตรียมตัวรับผลกรรมได้เลยค่ะคุณหมอเถื่อน

คนเล็กลูกหนูกำลังเล่นกับไฟนะเบาๆหน่อยก็ได้มั้งจ๊ะ ตายๆคุณหมอสุดหล่อของฉันจะรับมือกับคนเล็กยังไงอย่าลืมติดตามกันนะคะ เจอคำผิดตรงไหนบอกเราด้วยนะเดี๋ยวเรามาแก้ไขให้ 💕💕

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***