ตอนที่4 ตระกูลโดโนแวน

หลังจากที่เราสองพี่น้องตกลงช่วยก็อบลินทั้งห้า พวกเราก็เดินทางไปกับก็อบลินเพื่อไปยังที่พักพิงของพวกเขาข้างในป่ามีต้นไม้ใหญ่มากมาย ถัดเข้าไปมีสายธารไหลเย็นข้างๆ และมีกระโจมหลังเล็กๆอยู่กระโจมนั้นเพียงพอต่อพวกเราพอดี

“ข้าอยากรู้ว่าอาการของการของกาดำเป็นยังไงบ้าง แล้วพวกเจ้าใช้สมุนไพรอะไรนำมารักษาหรอ”

“พวกข้าทั้งห้า…เก็บมาทุกอย่างที่คิดว่าใช้ได้หน่ะเพราะพวกเราไม่มีความรู้ในเรื่องสมุนไพรเลยนะ แฮะๆ” ก็อบลินตัวที่ห้าพูดไปพลางลูบหัวตัวเองไป

“แล้วกาขาวที่ขอให้พวกเจ้าไปหาสมุนไพรมาไม่รู้หรือไงว่าต้องใช้สมุนไพรอะไรรักษาโรคนะ??” อาเธอร์ทำสีหน้ามึนงง

“เอ่อคือท่านกาขาวก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะ” ก็อบลินอีกตัวตอบ

“งั้นพวกข้าขอเข้าไปดูอาการของกาดำได้ไหม”

“พวกข้าต้องขออนุญาตจากท่านกาขาวก่อนนะสิ งั้นข้าไปขออนุญาตให้เองพวกเจ้ารอหน้ากระโจมนี้แป๊บเดียวนะข้าจะรีบกลับมาบอก”

หลังจากนั้นเจ้าก็อบลินก็เดินเข้าไปในกระโจม ที่กาขาวกับกาดำพักอยู่

ฝั่งของก็อบลินและกาขาว

“ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่ท่านกาขาว”

“เข้ามาสิ เจ้ามีธุระอะไรหรอ”

“พวกข้าพามนุษย์ที่น่าจะช่วยท่านกาดำได้ มาช่วยท่านกาดำขอรับ”

“มนุษย์งั้นหรอ เจ้ารู้มั้ยมนุษย์พวกนั้นยโสโอหังแค่ไหน”

“แต่ว่า…ขอร้องเถอะขอรับ พวกข้าอยากช่วยผู้มีพระคุณต่อพวกข้าจริงๆ หากพวกเขาทำไม่ดีต่อท่าน เอาชีวิตพวกข้าไปได้เลยขอรับ”

ด้วยความตื้อของก็อบลิน ทำให้กาขาวใจอ่อนลง

“งั้นข้าจะออกไปคุยกับพวกเขาเอง”

หลังจากนั้นกาขาวก็บินออกมาจากกระโจม และมองไปที่อาเรียกับอาเธอร์มันคิดในใจว่ามนุษย์เด็กงั้นหรือ

“กา กา กา (ข้าขอให้พวกเจ้าก็แปลคำพูดข้าให้เด็กพวกนั้นฟังให้ทีนะ) ” กาขาวขอให้ก็อบลินที่ฟังภาษาสัตว์ออกแปลคำพูดให้

“เอ่อคือว่าท่านกาขาวพูดว่า………”

“ไม่เป็นไรพวกข้าเข้าใจและฟังรู้เรื่อง” อาเธอร์รีบตอบ

“พวกเราขอแค่ดูอาการของกาดำตัวนั้นและรักษาแลกกับการขอพักที่นี้สักคืน และขอเพียงข้าวปลาอาหารจะได้หรือเปล่า” อาเรียถามกาขาว

“ขอแค่เจ้าช่วยทำให้อาการของน้องชายข้าดีขึ้นได้แม้แต่นิด ข้ายินดีที่จะให้ทุกอย่าง”

“งั้นพวกเราขอเข้าไปดูอาการน้องของเจ้าเลยแล้วกัน”

“อาเธอร์ อาเรียรอเราสามพี่น้องด้วยสิ” พี่น้องหิ่งห้อยก็บินตามไปติดๆ

เมื่อเข้าไปในกระโจม กาดำที่นอนอยู่บนกองเศษผ้า อาการดูแย่มากๆ แต่พอมองดูดีๆแล้วอาการนี้คงจะเกิดจากการพักผ่อนน้อยและรับประทานอาหารไม่เพียงพอแถมยังดูเหมือนได้รับพิษอ่อนๆ อีกด้วย แต่โชคดีที่อาเธอร์พกยารักษามาด้วย อาเธอร์หยิบยาออกมาแล้วยื่นมาให้ฉัน ฉันนั่งลงข้างๆกาดำแล้วค่อยๆ นำยาออกมาป้อนให้กาดำ

“คงต้องรอดูว่าพรุ่งนี้อาการของกาดำจะดีขึ้นไหม”

“งั้นข้าจะเฝ้าน้องข้าเอง พวกเจ้าออกไปหาอะไรกินแล้วพักผ่อนเถอะนะ”

หลังจากที่เรากินข้าวเสร็จพวกเราสองพี่น้องก็เข้าไปนอนในกระโจมที่ก็อบลินเตรียมไว้ให้ หิ่งห้อยทั้งสามที่บินอยู่รอบๆ กระโจมส่องแสงระยิบระยับ ภาพตรงหน้าสะกดจิตใจให้มองจนเคลิ้มแล้วหลับไป

ทางฝั่งของนิเนียน่ากับโคล

โคลวิ่งตามหาผู้เป็นนายแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของนายเลยสักนิด มันทำได้เพียงขอให้ผู้เป็นนายทั้งสองปลอดภัยและมันรีบตรงดิ่งไปทางทิศเหนือเผื่อผู้เป็นนายไปถึงก่อนแล้ว เมื่อมาถึงกลับเห็นเพียงแต่นายหญิงที่ยืนชะโงกรออยู่มันรีบตรงไปแล้วถามกับนายหญิงของมันว่า นายน้อยทั้งสองกลับมาหรือยัง…… โครม!!! เจ้าโคลหมดสติไปเพราะบาดแผลใหญ่ที่มีเลือดอาบ

“โคล โคล เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ!!” หญิงสาวดวงตาสีฟ้าใสร้องเสียงสั่นๆพร้อมกับมีน้ำน้อยๆ ที่ไหลออกจากตา

“ลูกก็ยังมาไม่ถึงโคลก็มีบาดแผลพูดคุยกันยังไม่ได้ความ มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้ากันแน่” ฮรึก ฮรือ…

“ข้าจะออกไปตามหาลูก”

“นายหญิงนีเนียน่าข้าว่าท่านควรจะอยู่ที่นี้ อยู่รักษาโคลที่นี้และรอนายหญิงน้อยกับท่านชายน้อยกลับมาจะดีกว่าหากทั้งสองท่านกลับมาไม่เจอท่านพวกเขาคงจะรู้สึกแย่และเป็นห่วงท่านมากๆ ยังไงชะคืนนี้นายท่านก็ใกล้จะมาถึงที่นี้แล้วค่อยให้พวกอัศวินตามหาอีกแรง ส่วนข้าจะออกไปตามหานายหญิงน้อยกับท่านชายน้อยก่อน”

“อื้อ… ฮรึก…เซอร์ ไค ข้าขอฝากด้วยนะ”

"ขอรับ"

หลังจากที่นิเนียน่ารักษาบาดแผลของโคลเสร็จแล้ว เธอก็ออกไปนั่งรอผู้เป็นพ่อสามีและแม่สามีอย่างใจจดใจจ่อเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามเสียงควบม้าดัง กุบกับ กุบกับดังมาจากป่าข้างหน้า นิเนียน่าลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปหาเสียงนั้นทันดีสายตามองไปเห็นหนุ่มวัยกลางคนและสาววัยกลางคนกำลังควบม้าตรงดิ่งมาหาเธอ และรีบลงจากรถม้าทันที

“ท่านพ่อ ท่านแม่” นิเนียน่าพูดไปพลางสวมกอดกับแม่สามี

“นิเนียน่าลูกแม่พวกเจ้าน่าสงสารนัก ถ้าหากข้ารู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นข้าจะตามไปฆ่ามันเอง”

“ริฮานน่าใจเย็นก่อนสิ"

“โธ่ ดีแลนคะ ทั้งลูกชายกับลูกสาวพวกมันก็ยังทำร้ายเจียนตาย แต่แล้วมันยังไม่เว้นลูกสะใภ้กับหลานน้อยของฉันไว้เลยนี่คะ”

“ท่านพ่อ ข้าขอร้องท่านช่วยประกาศให้ทุกคนออกตามหาอาเธอร์กับอาเรียทีได้ไหมคะ พวกเด็กๆ คงจะหลงไปในป่าแล้วมันเป็นความผิดของข้าเองค่ะ ข้าทิ้งให้เด็กๆเดินทางออกมาก่อนข้าเป็นแม่ที่แย่มากๆ"

“นิเนีย ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลยสักนิดแต่เจ้าอย่าลืมสิ พวกเขาเป็นหลานของข้าเชียวนะแม่ทัพหญิงของตระกูลโดโนแวนที่แม้แต่ราศวงศ์ยังเกรงกลัว แถมยังเป็นสายเลือดโดโนแวนและเป็นหลานของตระกูลคิร่าของพ่อเจ้าอีก”    แม้ริฮานน่าจะปลอบใจนิเนียน่าให้หายเศร้าแต่มันกลับตรงกันข้าม ภายในใจคนเป็นย่ากับร้อนรุ่มกว่าเสียอีก

“ถ่ายทอดคำสั่ง พวกเจ้าบางส่วนจงออกไปตามหาหลานของข้าบัดเดี๋ยวนี้”ดีแลนผู้เป็นดยุกสั่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***