เดนเดอรอน

มันแตกต่างไป ครั้งนี้คงไม่หัวเราะ

“คืนนี้โชคดีนะ ฉันจะคอยเชียร์ คอร์ทนีย์หลายอย และเดินชนประตูโครม โอ๊ย สูงเพรสเอื้อมมือไปเปิดประตูให้เธอ พยักหน้าให้เรานิดหนึ่งเป็นเชิงขอบคุณอย่ากระดก แล้วเหลือเสียง ฉันพร้อมยิ้มนิด ๆ แล้วเกสก็ไป ลุงเพรสบิดประตูแล้วมองฉัน

"โทษทีมปิดฉันต้องการให้เธอช่วยฉันอยากให้เธอมาที่ -- อีกแล้ว ไม่เหมือนสูงเพรสเลย ลุงเป็นคนเรียกคนเฉื่อย ๆ ฉันเอา ว่าเขาคงอายุราวห้าสิบเศษแต่ไม่ทำตัวเหมือนตาเล่า เขามักสนุ สนาน ไม่เอาจริงเอาจัง แต่คืนนี้ท่าทางสูงจริงมาก รอยจะหวาดกลัวเล็กน้อย

แต่ผมต้องเร่งสมบรองของเรานะ ผมสายแล้วด้วย

“เมื่อครู่ก่อนไม่เห็นเธอจะเดือดร้อนเรื่องนี้” ลุงโต้กลับ

มะ แต่ฉันตายแล้วจริง ๆ และเกมนี้สำคัญด้วย

“พ่อแม่กับแชนนอนไปที่นั่นแล้ว ถ้าผมไม่ไป “พวกเขาจะเข้าใจ ฉันจะไม่ขอร้องให้เธอทำอย่างนี้ ถ้าไม่คิดว่า มันสำคัญกว่าแข่งบาสเก็ตบอล...หรือจูบสาวสวยที่เพิ่งกลับไป

ฉันอยากเถียงซักหลัง แต่แหม ลุงท่าท่าเครียดมาก มันแปลก แล้ว ลุงก็เหมือนอ่านใจฉันออก “บียบปี เธอรู้จักฉันมาตลอดชีวิต เธอเคย เห็นฉันเป็นอย่างนี้หรือเปล่า

ฉันในจำเป็นต้องสอบ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่

“งั้นเธอก็รู้ว่านี่จริงจังแค่ไหน” เขาตัดบท

ฉันจนปัญญา ขณะนั้นทีมรอให้ฉันช่วยให้ชนะการแข่งระดับเขต แล้วยังครอบครัว เพื่อน ๆ และสาวที่เกือบจะเป็นแทนผู้รอให้ฉันวิ่ง เหยาะๆ เข้าไปในสนาม แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือญาติร่วมสายโลหิต ผู้อยากให้ฉันช่วย ลุงเพชรทำอะไรให้ฉันมากมายระหว่างที่ฉันโตขึ้นมา และไม่เคยขอสิ่งใดตอบแทนจนเดี๋ยวนี้ ฉันจะทำให้เขาผิดหวังได้อย่างไร “ถุงสัญญาว่าจะอธิบายให้ครูฝึกของผม พ่อแม่ และคอร์ทนีย์

เซ็ทไนต์ฟังนะ"

ลุงเพรสยิ้มเล็กน้อยเหมือนที่เคยทำและว่า “พวกเขาจะเข้าใจ”

ฉันพยายามคิดหาเหตุผลอื่นว่าทำไมไม่ควรไปกับลุงแต่นึกไม่ออก จึงได้แต่ถอนใจและพูดว่า “ก็ได้ฮะ ไปกันเถอะ” ซึ่งเพรสเปิดประตูหน้าทันที ฉันยกใหญ่พลางออกเดิน

เธอไม่ต้องใช้กระเป๋านั่นหรอก” เขาหมายถึงเป้ของฉัน ไม่รู้ สินะแต่ฉันรู้สึกว่ามันแปลกและเป็นทางชอบกล “สูงเพรสฮะ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

ถ้าเขาตอบคำถามตามจริงฉันคงวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนและซ่อน

อยู่ใต้เตียง แต่เขากลับพูดแค่ว่า “แล้วเธอจะรู้เอง” ลุงเพรสเป็นคนที่ฉันไว้ใจ ฉันจึงทิ้งเป้ลงบนพื้นแล้วเดินไปที่ประตู ลุงเพรสไม่ได้ตามมาทันที ฉันหันไปเห็นเขามองไปรอบบ้าน ฉันอาจ คิดไปเองแต่ดูเหมือนเขาจะเศร้าเล็กน้อย ราวกับเขาจะมาที่นี่เป็นครั้ง สุดท้าย หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขาถามว่า “เธอรักที่นี่ใช่ไหม รัก ครอบครัวด้วยใช่ไหม”

“เอ้อ....ใช่ฮะ แน่นอน” ฉันตอบ ถามอะไรโง่ๆ อย่างนั้น เขามองไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างอาลัย แล้วหันมาหาฉัน สีหน้า เศร้าสร้อยหายไป แทนที่ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นของคนผู้มีเรื่องต้องทำที่ไหน สักแห่ง

“ไปกันเถอะ” เขาพูด

ลุงเพรสเดินผ่านฉันไปตามทางเดินหน้าบ้านมุ่งหน้าไปยังถนน เขา

แต่งตัวแบบเดิมเสมอด้วยกางเกงยีนส์ รองเท้าบู๊ต และเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาล เข้ม เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงเข่า ขณะที่เขาเดินเสื้อคลุม สะบัดในสายลม ฉันเห็นภาพนั้นมาหลายครั้งแล้ว แต่ด้วยเหตุผลอะไร สักอย่าง ครั้งนี้ลุงเพรสดูเหมือนใครสักคนที่เวลาหยุดอยู่กับที่ ในเวลา

(โปรดติดตามตอนต่อไป ..)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***