viren's article (end)

.by viren.(ตัดพ้อกับตัวเอง)

นี่ฉัน ใกล้จะตายจริงๆแล้วหรอเนี่ย

มันจะน่ากลัวแค่ไหนกันนะ

เฮ้อ..ไม่อยากตายเลยแฮะ

แล้ว..ตอนนี้'คูน'จะทำอะไรอยู่นะ...ยัยไวเรนเอ้ยแม้แต่นาทีสุดท้ายของชีวิต ก็ยังนึกถึงเค้าเนอะ

แต่ก็นะ ถึงจะเป็นความทรงจำที่ไม่น่าจำ

แต่ก็เป็นความทรงจำที่แสนพิเศษ ของครั้งหนึ่งในชีวิต

คิดถึงจัง อยากเจอพวกนายอีกครั้ง แต่..ตายตรงนี้แล้วหายไป

แบบ'สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง'คงเหมาะสุดแล้วล่ะ

5..4..3 ..2..1 ตัวเลขฉัน...เอ๊ะ!? ทำไมมันไม่ลดแล้วหละ? .

.by viren.(พูดกับคูน)

"อ๊ะ...คูน ปล่อย! ฉันยังสร้างฉันอีกคนไม่เสร็จเลยนะ

ถ้าไม่คิดจะให้ชีวิตเพิ่มก็อย่ามากวนสิ"

(ใครบอกว่าฉันจะไม่ให้เธอล่ะ)

'คูน'ดึง'ไวเรน'เข้ามาจูบ ไวเรนตกใจเบิกตาโพลง

คูนค่อยๆผละหน้าออกมามองเธอ เขาแอบยิ้มเมื่อเห็นเธอดูตกใจขนาดนั้น

แต่ต่อมากลับเป็นเขาที่ตกใจยิ่งกว่าเมื่อ'ไวเรน'เป็นฝ่ายจูบคืนบ้าง

ทั้งสองต่างค่อยๆสัมผัสกันและกันอย่างลึกซึ้งจากอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและดูดดื่ม

'แกร๊ก'เสียงเปิดประตูเข้ามา

"เห้!! เจ้าเต่าฟ้า เห็นกล้วยข้ามะ"

แทบจะทันทีที่ทั้งสองคนผละออกจากกันไปคนละมุม

"อ้าว'ยัยเต่าล่องหน'ก็อยู่ด้วยหรอ"

เจ้าเข้ เดินไปหยิบกล้วยและกำลังเดินออกไป

"พวกเจ้าดูหน้าแดงๆนะเป็นไรกัน"

'ตึ้ง' เจ้าเข้วางระเบิดก้อนใหญ่ไว้แล้วก็ไปเลย..

"งะ...งั้นฉันไปสร้างฉันอีกคนก่อนนะ ขอบใจนะสำหรับ..ชีวิตเมื่อกี้".

.by wang nam.

"นี่เธอ!! ยัยเด็กน้อย จะหนีไปไหนเนี่ย นี่รอเดี๋ยวสิ!!"

เขาคว้าแขนเธอไว้ เธอจึงหันหน้ามามอง

และในตอนนั้น เขาก็ตะลึงกับใบหน้าที่เห็น

ผมสีขาวปลายสีม่วง ดวงตาสีม่วงอ่อนประกายสีชมพู

ริมฝีปากนุ่มบาง

ใบหน้าเล็กเรียวได้รูป

น่ารักเสียจน หยุดมองไม่ได้เลย

เธอเป็นใครกัน? ไม่น่าเชื่อเจ้าหญิงจาฮาดแน่ๆ..

และในตอนนั้นเองเขาก็เห็นหญิงสาวขยับปากพูดบางอย่าง

"วัง..นัม.." .

.by every one.

หลังทานอาหารเสร็จ

คูน : "อร่อยจัง" วันนี้มีแต่อาหารที่ทุกคนชอบทั้งนั้น

วันนี้ไวเรนมาแปลกจัง..

แต่ทุกคนที่กินกลับดูไม่มีความสุขเลย..อะไรกัน?

เจ้าเข้ : "นี่ ยัยเต่าล่องหน ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆหรอ.."

ทุกคนต่างก็มองไวเรน ด้วยสายตาละห้อย

พัฒ : "นั่นสิ'คุณไวเรน' เราลองคิดกันดูอีกสักตั้งดีไหม? ให้คุณคูนคิดด้วยก็ได้.."

คูน : "พวกนาย พูดเรื่องอะไรกันน่ะ?" งง

ทุกคนก็หยุดพูดและมองไวเรน

ไวเรน : "ฉันจะบอกเรื่องนี้กับคุณคูนเอง..ขอเวลานะ" .

.by khun.(พูดกับไวเรน)

'"ไวเรน' เธอบ้าไปแล้วหรือไง เธอเพิ่งผ่านความตายได้ 3 วันเองนะ อีกอย่างฉันก็กำลังเปลี่ยนตัวเองแล้วไง

มันยังเหลืออะไรอีก? อาหารวันสุดท้าย? งานเลี้ยงสุดท้าย? อะไรกัน..ฉันไม่ต้องการ!!

แถมพวกนั้นก็ยังรู้เรื่องทั้งหมดยกเว้นฉัน!?

"..อา..ฉันรู้ว่าถ้าบอกนายแล้วมันจะเป็นแบบนี้ไง..ฉันขอโทษ "

คูน มองไวเรนด้วยดวงตาที่ปริ่มนำ้ ก่อนจะคว้าเธอมากอด

"ไวเรน..เชื่อฉันมันต้องมีทางอื่นอีก มันต้องมีอีกแน่ๆ"

' ไวเรน 'ผละจากคูน เธอยิ้มเล็กน้อย

" ไม่มีทางอื่นแล้วคูน มันไม่มีแล้ว"

" ฉันไม่เชื่อ!! มันมีแน่ เพียงตอนนี้เธอ.."

" นายไม่ไปที่ชั้นเห็นความตายได้ไหมล่ะ!!

พวกนายทุกคนไม่ไปที่นั่นได้ไหม!!"

คูนถึงกับกลืนคำพูดลงไป

"มัน..เลวร้ายมากขนาดนั้นเลยหรอ.."

" พัม จะตาย ยูริจาฮาด เอ็นโดรซีย์ ทุกคน!!

และแม้แต่นาย..ก็จะตายด้วยเหมือนกัน"

คูน อึ้งดวงตาเริ่มแดงกล่ำ

ทำไมเขาถึงคิดไม่ออกเลย หาทางช่วยเธอไม่ได้เลย!!

"ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรถ้าพวกนายตายไป"

"ความทรงจำที่มีกับพวกนายมันมีค่ามากพอสำหรับ'สิ่งไม่มีอยู่จริง'อย่างฉัน ขอบคุณนะ

และลาก่อน"

เธอกำลังจะเดินหายไป คูนคว้าเธอเข้ามาจูบ..

เนิ่นนานมาก เธอผละเขาออกและจ้องตาสั่งให้ปล่อย แต่คูนก็คว้าเธอมากอดไว้

'พวกพัม'ดูพวกเขาผ่าน'ไลท์เฮ้าส์'ทุกคนต่างเสียใจที่เธอจะไป

เจ้าเข้ : ยัยเต่าล่องหน ฮึก .. ฮึก

พัม : คุณไวเรน..

คนอื่นๆ : ไวเรน.

คูนกอดไวเรน แน่นมากขึ้นอีก

เธอพยายามผลักคูนออกแต่ก็ยังไม่เป็นผล

" ไวเรน..ได้โปรด"

เธอร้องไห้ก่อนจะใช้พลังของตัวเองทำให้คูนแตะต้องเธอไม่ได้

"ลาก่อน ..คูน" เธอพูดและจากไปด้วยรอยยิ้ม

"คุณคูน!!" พัมวิ่งมาหาคูน เขายืนอยู่ข้างๆคูนที่ยังคงมองไปบนฟ้า

"อา..ไอ้น้ำบ้าๆนี่ ทำไมมันไม่ยอมหยุดไหลสักทีนะ" น้ำตาของคูน ที่ไม่อาจหยุดมันไว้ได้ ก็ไหลออกมาแทนความเจ็บปวด ที่อยู่ข้างใน

เขานึกถึงประโยคสุดท้ายก่อนที่เธอจะไป

"ฉันสร้างคนๆนึงโดยใช้เลือดของนาย นายจะเรียกตัวเองว่า'พ่อ'ก็ได้นะถ้าต้องการ เธอจะเป็นตัวแทนของฉัน ที่ดีกว่าฉันอย่างแน่นอน"

นี่คือคำพูดที่เธอพูดไว้ก่อนไป

"ฝากนาย ดูแลเธอด้วยนะคูน"

'end'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***