หัวใจแหลกสลายของริริน

“มามี้ขา”หนูนิ่มวิ่งเข้าไปในห้องพักทันที เมื่อเดินมาถึง

“หนูนิ่ม!!”ริรินเสียงหนูนิ่มด้วยความดีใจ เธออยู่คนห้องพักคนเดียวเนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอต้องเข้าไปประชุมที่บริษัท

“มามี้!!”หนูนิ่มรีบปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วโผเข้ากอดมามี้ด้วยความคิดถึง ริรินโฮร้องออกมาด้วยความคิดถึงหนูนิ่ม สารพัดความเครียดที่มีแทบหมดไปเมื่อได้เห็นหน้าแก้วตาดวงใจของเธอ หนูนิ่มเหมือนน้ำทิพย์ที่มาชโลมหัวใจเธอ เป็นน้ำทิพย์ที่คอยหล่อเลี้ยงชีวิตของเธอให้สู้ต่อไป

“ฟอดด หนูนิ่มคึดถึงมามี้จังเลย มามี้...หนูนิ่มมีอะไรจะบอก คุณลุงราฟเล่านิทานฟังไม่รู้เรื่องเลย เล่าลูกหมูสามตัวเป็นลูกหมีด้วย”เสียงเจื้อยแจ้วเล่าเผาคุณลุงหนุ่มให้มามี้ฟังอย่างมีความสุข ราฟได้แต่ยิ้มแห้งๆอย่างอายๆที่โดนหลานสาวเผาแทบไม่เหลือชิ้นดี ริรินนั่งมองหนูนิ่มเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟัง เธอไม่รู้จะขอบคุณราฟกับคุณหญิงพิมพ์มาดายังไงดีที่เอ็นดูเธอคอยดูแลหนูนิ่มให้

“มามี้...ป๊ะป๋าไปไหนหรอคะ หนูนิ่มคิดถึงป๊ะป๋า”หนูนิ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า ทั้งสามคนต่างหันหน้าไปมองพร้อมกัน ต่อให้ราจีฟทำร้ายหนูนิ่มขนานไหน หนูนิ่มก็ยังโหยหาความรักจากราจีฟ ยังคงถามหาแต่ราจีฟทุกวัน ถึงแม้ราจีฟจะไม่สนใจก็ตาม เหมือนสมองสั่งการให้หนูนิ่มถามหาแต่ราจีฟตลอดและถามแต่เรื่องเดิมๆ

“ป๊ะป๋าไปทำงานค่ะ เดี่ยวหนูนิ่มก็ได้เจอป๊ะป๋าแล้วนะคะคนเก่งของมามี้”

“มามี้...ทำไมป๊ะป๋าไม่กอดไม่อุ้มหนูนิ่มเหมือนที่มามี้ทำล่ะคะ ป๊ะป๋าไม่รักหนูนิ่มหรอคะ”น้ำตาไหลเผาะออกมาจากดวงตากลมโตอย่างเสียใจ เป็นประจำแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่หนูนิ่มถามราจีฟและต้องมีคำถามที่ทำให้เธอไม่สามารถที่จะตอบได้

“ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มค่ะ ป๊ะป๋าแค่เหนื่อยจากทำงานเลยไม่มีแรงอุ้มหนูนิ่มยังไงล่ะค่ะ”ริรินพูดโกหกไปเพื่อให้หนูนิ่มสบายใจ เธอไม่อยากโกหกหนูนิ่ม แต่หนูนิ่มยังเด็กเกินที่จะมารับรู้เรื่องราวร้ายแบบนี้

“จริงๆนะคะ”หนูนิ่มถามมามี้เพื่อความแน่ใจ

“จริงค่ะคนเก่งของมามี้”

“ลุงราฟขา หนูนิ่มหิวแล้ว”หนูนิ่มหันไปพูดกับคุณลุงสุดหล่อ แล้วลูบพุงป่องๆของตัวเอง แล้วยิ้มแฉง ส่งสายตาอ้อดอ้อนให้คุณลุงสุดหล่อพาไปหาของกิน

“กินได้ตลอดเลยนะหนูนิ่ม งั้นลุงพาไปซื้อขนมกินที่ร้านค้านะคะ ไปกันค่ะคนสวย”ราฟลุกขึ้นไปอุ้มหนูนิ่มไว้ในวงแขน

“เดี่ยวหนูนิ่มซื้อขนมมาฝากมามี้กับคุณย่านะคะ”

“จ้า”

สองลุงหลานพากันออกไปหาของกิน ซึ่งเป็นเวลาเดียวที่ราจีฟกับปานดาวมาโรงพยาบาลหลักจากที่ราจีฟไม่มีเวลาพามาก่อนหน้านี้ ปานดาวแสร้งทำเป็นป่วยเพื่อที่จะให้ราจีฟพามาโรงพยาบาล เธอต้องการที่จะเยาะเย้ยริริน สายตาของเธอเหลือบมองไปเห็นร่างป้อมที่กำลังยืนซื้อของกิน ทำเธอยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเล่ห์

“ราจีฟค่ะ ดาวหิวน้ำจังเลย ไปซื้อน้ำให้ดาวหน่อยได้ไหมคะ”ปานดาวพูดขึ้น

“ได้ครับ งั้นดาวไปพบหมอก่อนแล้วกันนะครับ”

“ค่ะ”

ราจีฟเดินแยกไปร้านค้า ปานดาวเปลี่ยนสีหน้าที่ ใบหน้าสวยมองหนูนิ่มด้วยความคับแค้นใจ ทั้งหนูนิ่มและริรินเป็นที่รักของพ่อกับแม่ของเธอ เธอเกลียดพวกมันสองคนแม่ลูก

“หึ!!โง่ นังหนูนิ่ม!!ช่วยไม่ได้นะที่ดันเกิดมาเป็นลูกของนังริริน อโหสิกรรมให้ป้าด้วยล่ะหนูนิ่ม”ปานดาวเดินไปยังที่ลาดจอดรถ เธอสั่งให้ลูกน้องเอารถมาจอดไว้ที่โรงพยาบาลล่วงหน้าเพื่อที่จะกำจัดเสี้ยนหนามให้หมด เธอไม่คิดเลยว่าแผนการของเธอจะง่ายดายขนานนี้ นึกว่าจะต้องไปหลอกล่อให้เสียเวลา แต่ที่ไหนเหยื่อของเธอกลับมาอยู่ตรงหน้า ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่เธอต้องการก็ตาม

ราฟเดินเข้าไปไปจ่ายเงิน เขาปล่อยให้หนูนิ่มยืนดูของในร้านค้า

“ป๊ะป๋า!!”หนูนิ่มหันไปเห็นบิดาที่กำลังเดินมาหาที่ตนยืนอยู่ ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปกอดที่ต้นขาของราจีฟทันที

“หนูนิ่ม!!”ราจีฟตกใจขึ้น ที่อยู่ดีๆหนูนิ่มโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้วิ่งมากอดขาเขาไว้

“หนูนิ่มคิดถึงป๊ะป๋าจังเลย ป๊ะป๋าหายไปไหนมาคะ ทำงานเหนื่อยไหมคะ”เสียงใสถามขึ้น ดวงตากลมโตใสซื่อมองบิดาด้วยความดีใจ

ราจีฟยืนตกใจยืนแข็งทื่อกับคำพูดของหนูนิ่ม นี่หนูนิ่มรักเขามากขนานนี่เลยหรอ ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้ความรักเลยแม้แต่สักนิด หน้าพ่อเขาก็ไม่เคยทำ ไม่เคยกอด ไม่เคยอุ้มหนูนิ่มเลยสักนิด เขาก้มลงมองหนูนิ่มที่ยิ้มแฉงให้เขาอย่างดีใจ เขายิ้มตอบกลับไป มือหนาลูบศีรษะหนูนิ่มเบาๆแต่มีเสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัว

“ราจีฟค่ะ เราจะมีลูกด้วยกัน สร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน คุณสัญญากับดาวนะคะว่าจะไม่รักไม่สนยัยสองแม่ลูกนั้น”

ราจีฟรีบชักมือออกทันที เขาพยายามแกะมือของหนูนิ่มออกจากต้นขาของเขา

“ปล่อยเดี่ยวนี่!!ยัยเด็กบ้า!!ปล่อย!!”ราจีฟพยายามที่จะสะบัดหนูนิ่มให้ออกไป

“แง่!!!ฮือออ หนูนิ่มไม่ปล่อย ฮือออ ทำไมป๊ะป๋าต้องพูดเสียงดังด้วย ฮือออ”หนูนิ่มโฮร้องออกมาด้วยความเสียใจ มือเล็กกอดขาของบิดาไว้แน่น

“ฉันบอกให้ปล่อยไงไอ้มารหัวขน!! ฉันเกลียดเธอยัยเด็กบ้า!!”ราจีฟสะบัดขาอย่างแรงจนร่างเล็กปลิวล้มลงที่พื้นถนน

“กรี๊ด!! ตุบ!!”

หนูนิ่มกรีดร้องขึ้นด้วยความกลัว ร่างเล็กปลิวล้มลงบนพื้นอย่างแรงทำให้ข้อศอกไปกระแทกกับพื้นถนนอย่างแรง

ทันใดนั้นรถจากไหนก็ไม่รู้วิ่งพุ่งเข้ามาชนหนูนิ่มร่างอย่างแรง แล้วขับหนีไปอย่างรวดเร็ว

“โครม!!!”

ริรินเดินตามหนูนิ่มลงมาข้างล่าง แต่เธอต้องหยุดชะงัดขึ้นกับภาพเหตุการณ์ที่เห็น หนูนิ่มโดนรถยนต์พุ่งเข้าอย่างแรง จนทำให้ร่างเล็กปลิวละลอยไปตกอีกฝั่งของโรงพยาบาลจากการชนอย่างแรงของรถ

“กรี๊ด!!!! หนูนิ่ม!!”

ริรินกรีดร้องออกมาแทบขาดใจตาย สองเท้ารีบวิ่งเข้าไปหาหนูนิ่มทันที ร่างเล็กนอนสลบกองจมเลือด ลมหายที่เริ่มอ่อนลงทันที

“กรี๊ด!! หนูนิ่มลูกแม่!! ไม่!!! อย่าทิ้งมามี้ไปนะหนูนิ่ม!!ฮือออ ฟื้นมาคุยกับมามี้สิ หนูนิ่ม ฮือออ”ริรินกอดร่างหนูนิ่มไว้แน่น เธอร้องไห้ออกมาแทบจะขาดใจ ดวงใจน้อยๆของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆออกมา ถ้าไม่มีหนูนิ่มเธอก็ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร

เสียงดังโวยวายทำให้ราฟหันไปมองหนูนิ่ม แต่เขากลับไม่เห็นหนูนิ่มเขาจึงเดินออกข้างนอก ภาพที่เขาเห็นริรินกำลังกอดร่างของหนูนิ่มที่เต็มไปด้วยเลือด เขารีบวิ่งไปหาริรินทันที

ริรินกอดร่างของหนูนิ่มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผู้คนต่างพากันมุ่งดูด้วยความสงสารและเห็นใจกับสภาพของเด็กน้อย พยาบาลและบุรุษพยาบาล รีบเข้ามาช่วยทันที

“ไม่!!! หนูนิ่ม!! ฮือออ หนูนิ่ม!!!ตื่นมาคุยกับมามี้!!!หนูนิ่ม!!!”ริรินกอดหนูนิ่มไว้แน่น เธอพยายามพูดกับหนูนิ่มให้ลืมตาขึ้นมาคุยกับเธอ ตอนนี้สติของริรินแทบไม่มี

“คุณค่ะ คุณปล่อยลูกก่อนเถอะคะ”พยาบาลเข้ามามาแกะมือของริรินออกเพื่อที่จะพาหนูนิ่มไปรักษา

“ไม่!!! ออกไป!! อย่ามายุ่งกับหนูนิ่ม!!”ริรินตะหวาดใส่พยาบาลเธอผลักพยาบาลจนล้มลง

“ริน!!!ปล่อยหนูนิ่มก่อน ให้พยาบาลพาหนูไปรักษา ก่อนที่หนูนิ่มจะอาการสาหัส ริน…”ราฟเข้ามาจับริรินเอาไว้ เขาพยายามพูดเรียกสติของริรินกลับมา

“ไม่!!! อย่ามาแตะตัวหนูนิ่ม!!! หนูนิ่มลืมตามาคุยกับมามี้สิลูก…”ริรินตวาดใส่ราฟและพยาบาลที่เข้ามาแตะตัวหนูนิ่ม

“พยาบาลครับ...จัดการเลยครับ เดี่ยวผมจับตัวเธอไว้เอง”ราฟให้ไปพูดกับพยาบาลให้จัดการเต็มที่ ส่วนเขาจะดึงริรินออกมาจากหนูนิ่มเอง เพราะตอนนี้หนูนิ่มเสียเลือดหนักมาก

ทั้งพยาบาลและบุรุษพยาบาลช่วยกันแยกริรินกับหนูนิ่มออกจากกัน ราฟกอดริรินไว้แน่น หมอเข้ามาจัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้นจากนั้นบุรุษพยาบาลรีบเข็นร่างของหนูนิ่มเข้าห้องฉุกเฉินทันที

“กรี๊ด!!! เอาหนูนิ่มกลับมาเดี่ยวนี้!! ฮือออ พี่ราฟ!! หนูนิ่ม!! ตัวหนูนิ่มเต็มไปด้วยเลือด”ริรินกรี๊ดร้องโวยวายขึ้น พยายามที่จะเข้าไปหาหนูนิ่มแต่ถูกราฟกอดตัวไว้แน่น

“ริน!! ตั้งสติดีๆตอนนี้หนูนิ่มถึงมือหมอแล้ว!!”ราฟพยายามที่จะพูดเรียกสติของริรินกลับมา แต่ตอนนี้สติของริรินแทบไม่มี เธอตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้สติหลุดออกไป

“ปล่อยรินเดี่ยวนี้!!!รินจะไปหาหนูนิ่ม!!!ปล่อย!!กรี๊ด!!!”ริรินกรี๊ดร้องโวยวายจนช็อกสลบไป

“ริน!!!”ราฟอุ้มพาริรินไปยังห้องฉุกเฉินทันที พยาบาลเข้ามานำตัวริรินไปเข้าไปรักษาต่อ

ราจีฟตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาทรุดลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง เขาไม่ได้ตั้งใจที่ทำให้หนูนิ่มต้องโดนรถชน ถ้าเขาไม่สะบัดหนูนิ่มออก หนูนิ่มคงไม่โดนรถชนแบบนี้ เขาได้ยินพยาบาลที่เดินผ่านไปเมื่อกี้พูดว่าหนูนิ่มเสียเลือดมาก ทำให้พยาบาลต้องรีบเร่งหาเลือดมาให้หนูนิ่มด่วน เขารีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในโรงพยาบาลเพราะหนูนิ่มเลือดกรุ๊ปเดียวเขา กรุ๊ปเลือดของเขาเป็นกรุ๊ปเลือดหายาก สภาพของหนูนิ่มที่เขาเห็นค่อนข้างแย่ เพราะโดนชนอย่างแรงและเขาก็เห็นใบหน้าคนขับว่าเป็นใคร ซึ่งเป็นคนที่เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนๆคนนั้น คนที่เขารักมากที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***