ความเป็นห่วงของพ่อแม่ยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก

ผ่านไป 1 อาทิตย์ ริรินมีอาการดีขึ้น สีหน้าเริ่มแจ่มใสขึ้น บาดแผลตามตัวเริ่มจางหายลง เหลือแค่รอให้ฟื้นขึ้นมาตรวจดูอาการแทรกซ้อนและภาวะจิตใจของริรินที่โดนกระทำอย่างหนัก

ในช่วงสายของวันคุณนายปานวาดมาเฝ้าริรินพร้อมกับสามีของเธอที่เดินทางกลับมายังต่างประเทศเมื่อสองวันก่อน

“ริน...เมื่อไรลูกจะฟื้นขึ้นมา...พ่อคิดถึงหนูรู้ไหม...หนูไม่คิดถึงพ่อหรอ...”คุณอานนท์นั่งลงข้างเตียงแล้วกุมมือริรินมาแนบที่แก้มของเขา ตอนนี้หัวใจของเขาเจ็บเหลือเกิน เขาเลี้ยงดูทะนุถนอมริรินมาอย่างดีให้สมกับที่รับปากแม่ของริรินไว้ก่อนตาย แต่...ตอนนี้เขาผิดสัญญากับแม่ของริรินที่อยู่บนสวรรค์

“คุณคะ...อย่าเครียดไปเลยค่ะ อีกไม่นานลูกก็ฟื้น”คุณนายปานวาดเข้าไปโอบไหล่คนรักไม่ให้คิดมาก

“ผมผิดเอง...ถ้าผมดูสนใจปานดาวสักนิดคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”อานนท์พูดขึ้น ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา ถ้าเขาสนใจปานดาวสักนิดเรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น ปานดาวคงไม่น้อยใจ และเข้าใจเขาผิด

“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอค่ะ คุณอย่าโทษตัวเองไปเลย สิ่งที่ผ่านมาก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะ เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ แต่เราสามารถทำปัจจุบันให้ดีก็พอ”คุณนายปานวาดพูดปลอบใจคนรักของเธอ

“คุณวาด….”อานนท์กอดคนรักของเขาไว้แน่น เขาเครียดจนคิดไม่ออกว่าจะจัดการกับเรื่องยังไงดี

นิ้วเรียวขยับขึ้นเล็กน้อย ทำให้อานนท์ที่กุมมือริรินอยู่รู้สึกได้ถึงการขยับของนิ้ว

“คุณวาด...ลูกขยับนิ้ว ผมรู้สึกได้…”อานนท์พูดขึ้นด้วยความดีใจ เขาเอามือริรินมาแนบไว้ที่แก้ว นิ้วเรียวของริรินขยับอีกครั้ง

“ริน...ลูกพ่อ”

ดวงตากลมโตที่ปิดลงลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆเธอกระพริบตาเบาๆเพื่อปรับม่านสายตา

“คุณ!!!ลูกลืมตาแล้ว ไปตามหมอมาเร็ว!!!”อานนท์พูดขึ้นด้วยความดีใจ เขาหันไปสั่งให้คนรักของเขาไปตามหมอทันที

“คุณพ่อ…”ริรินเรียกบิดาของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ริน...ลูกพ่อ!!!”คุณอานนท์กุมมือริรินด้วยความดีใจที่ลูกสาวของตนนั้นฟื้นขึ้นมาแล้ว

คุณนายคุณนายปานวาดเข้ามาพร้อมกับแพทย์หนุ่มที่รักษาริริน แพทย์ทำการตรวจอาการเบื้องต้นและสอบถามริรินในบางประโยคเพื่อดูว่าคนไข้นั้นมีภาวะทางจิตใจหรือไม และตรวจดูเพื่อมีอาการแทรกซ้อนขึ้นมา

“ตอนนี้อาการของคนไข้อยู่ในเกณฑ์ปกติ แต่ต้องรอดูอาการไปสักพักนะครับ ในส่วนอื่นๆก็ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”แพทย์หนุ่มพูดขึ้นอาการคราวๆของคนไข้

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ ริน...ลูกอย่าลืมขอบคุณคุณหมอเขานะ คุณหมอเขาเป็นคนเข้ามาช่วยลูกไว้”คุณอานนท์ขอบคุณแพทย์หนุ่มและหันไปมองลูกสาวว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตไว้ ราฟบอกเขาว่าแพทย์หนุ่มตรงหน้าเป็นคนช่วยลูกสาวเขาไว้

“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ต้องให้คนไข้พักผ่อนให้มาก จะได้หายไวไว น้องรินถ้าเราอยากจะกลับบ้านต้องพักผ่อนให้เยอะๆล่ะ”แพทย์หนุ่มพูดขึ้น และหันไปพูดกับคนไข้สาว

“ค่ะพี่หมอ ถ้ารินไม่ได้พี่หมอรินแย่แน่ๆรินขอบคุณพี่หมอมากนะคะ”ริรินยกมือไหว้ขอบคุณแพทย์หนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอไว้ สรรพนามที่เธอใช้เรียกกับแพทย์หนุ่มทำให้ผู้เป็นพ่อแม่สงสัยขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้ถามอะไร

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว ผมขอตัวไปตรวจคนไข้ก่อนนะครับ”

“เชิญครับหมอ”คุณอานนท์เดินไปส่งคุณหมอที่หน้าห้องกับคุณนายคุณนายปานวาด

“ริน….พ่อเป็นห่วงลูกมากเลยรู้ไหม”คุณอานนท์พูดขึ้น ความรู้สึกของเขาตอนนี้รู้สึกโล่งอกไปมาก คุณนายปานวาดยิ้มให้กับลูกสาว เธอปล่อยให้พ่อลูกคุยกัน

“ตอนนี้หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะคุณพ่อ คุณพ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ”ริรินพูดขึ้น เธอไม่อยากให้บิดาของเธอเครียดเพราะเรื่องของเธอ

“งั้น..ลูกพักผ่อนเถอะนะพ่อไม่กวนแล้ว พ่อโทรไปบอกคุณหญิงสักหน่อยว่าลูกฟื้นแล้ว พักผ่อนให้เยอะ ถ้าอาการดีขึ้นเดี่ยวจะพาหนูนิ่มมาหา”คุณอานนท์ปรับเตียงของริรินลง เพื่อให้ลูกสาวของเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ส่วนเขาและคนรักจะออกไปคุยโทรศัพท์

“ค่ะคุณพ่อ”

คุณอานนท์โทรไปหาคุณหญิงพิมพ์มาดาว่าลูกสาวของเขานั้นฟื้นแล้ว แต่...เขาห้ามไว้ไม่ให้มาเยี่ยมก่อน ค่อยมาพรุ่งนี้ เขาอยากให้ลูกสาวของเขาพักผ่อนให้เต็มที่

ทางด้านของหนูนิ่ม วันนี้เธอแต่งตัวสวยเพื่อรอคุณลุงราฟมารับเธอไปหามามี้ รอยยิ้มที่แสนสดใสยิ้มร่าเริงขึ้นอย่างมีความสุขที่จะได้ไปหามามี้ คุณหญิงพิมพ์มาดายิ้มให้กับภาพตรงหน้า หลานสาวของเธอนั้นดูมีความสุขมากที่ได้ไปเจอแม่ ถึงแม้เธอจะดูแลหนูนิ่มดีแค่ไหน แต่..ความผูกพันธ์ระหว่างแม่กับลูกก็ยังเชื่อมโยงต่อกัน หนูนิ่มจะเรียกหาริรินทุกคืน ทำให้เธออดสงสารไม่ได้ เมื่อสองวันก่อนคุณอานนท์พ่อของริรินโทรมาบอกว่าริรินฟื้นขึ้นแล้ว ตอนนั้นเธอรู้สึกอยากจะขอบคุณพระเจ้าที่เมตตาคนดีๆแบบริริน และวันนี้เธอจึงตัดสินใจพาหนูนิ่มไปหาริรินและดูแล้วริรินคงคิดถึงหนูนิ่มเหมือนกัน

“คุณลุงราฟ!!!”เสียงใสตะโกนดังขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนที่วิ่งไปหาคุณลุงสุดที่รักของตนเอง แล้วกระโดดกอดเข้าหาด้วยความคิดถึง

“ฟอดด คิดถึงหนูนิ่มจังเลย”

“หนูนิ่มก็คิดถึงลุงราฟเหมือนกันคะ พาหนูนิ่มไปหามามี้นะคะ หนูนิ่มคิดถึงมามี้”หนูนิ่มพูดขึ้นอย่างดีใจ ที่จะได้ไปหามารดา

“ได้เลยครับ งั้นเราไปเก็บของแล้วไปเยี่ยมมามี้กันนะคะคนเก่งของลุง”

“ได้เลยค่ะ ไปเลย!!!”สองลุงหลานพากันไปเก็บของแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเพื่อไปหาริรินโดยมีคุณหญิงพิมพ์มาดาตามไปด้วย

เมื่อถึงโรงพยาบาลคุณหญิงพิมพ์มาดาและราฟพาหนูนิ่มไปหาริรินที่ห้องพัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***