ความเสียใจของหนูนิ่ม

“ป๊ะป๋าขา หนูนิ่มวาดสวยไหมคะ?..”

หนูนิ่มเดินเข้าไปหาบิดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น โดยในมือนั้นกำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเองได้วาดรูปอย่างตั้งใจเพื่อเอามาโชว์ เธอยืนกระดาษที่เธอวาดรูปครอบครัวให้บิดาดู

“ออกไป!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!เอาของสกปรกนี้ออกไปด้วย”

ราจีฟเงยหน้าขึ้น เขามองภาพวาดของหนูนิ่มที่วาดรูปครอบครัว เขาแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างรังเกียจ เขามองหนูนิ่มที่ยืนยิ้มให้ ทำให้เขายิ่งเกลียดรอยยิ้มของหนูนิ่มที่เหมือนริริน มือหนาบัดแผ่นกระดาษในมือของหนูนิ่มออกพร้อมกับตะคอกเสียงดังใส่อย่างรำคาน

“ฮืออ ฮึ!! ทำไมป๊ะป๋าต้องเสียงดังด้วย ฮือออ”

ดวงตากลมโตสั่งระริก ริมฝีปากเม้นตรงจากนั้นก็โฮร้องออกมาเสียงดังด้วยความเสียใจ

“หนวกหนู จะร้องทำซากอะไรวะ!! แล้วนี่อะไร หึ!วาดรูปไร้สาระ แควกก”ราจีฟหันไปตะคอกใส่ลูกสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ ดวงตาแข็งกร้าวหันไปเห็นแผ่นกระดาษที่บนตักของตนเองแล้วหยิบขึ้นมาดู ก่อนที่จะหัวเราะขึ้นอย่างน่าสมเพส จากนั้นก็ฉีกแผ่นกระดาษที่หนูนิ่มตั้งใจวาดมาให้จนไม่เหลือชิ้นดี

“ฮือออ ป๊ะป๋ามาฉีกของหนูนิ่มทำไม?...หนูนิ่มวาดให้ป๊ะป๋านะคะ ฮือออ

”หนูนิ่มก้มลงเก็บแผ่นกระดาษที่ถูกทำลายลงด้วยความเสียใจ ดวงตากลมโตสั่นระริกจ้องมองบิดาด้วยความเสียใจ“

"วาดให้ฉันหรอ? ฉันไม่ต้องการ ยิ่งเด็กแบบแกแล้วฉันยิ่งไม่ต้องการ ไอ้มารหัวขน!!”

วูบหนึ่งในห้วงจิตใจของเขารู้สึกสงสารขึ้นมา แต่เมื่อนึกถึงในสิ่งที่แม่ของเด็กคนนี่ทำกับเขาไว้ ทำให้ราจีฟแสยะยิ้มขึ้นมาพร้อมกับพูดที่ได้ยินแล้วก็ต้องตกใจ

สาวใช้ที่เดินเข้ามาตามคุณหนูนิ่มของเธอไปทานของว่างเห็นเจ้านายของเธอกำลังหัวฟัดหัวเวียงใส่คุณหนูน้อย เธอจึงรีบวิ่งไปตามคุณหญิงพิมพ์มาดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่สระน้ำใกล้กับห้องนั่งเล่น

“ราจีฟ!!  เพี้ยะ!!”

คุณหญิงพิมพ์มาดารีบวิ่งมาดูหลานสาวทันทีเมื่อคนใช้ไปรายงานว่าลูกชายของกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ลูกสาว แต่พอมาได้ยินคำพูดที่ลูกชายของตนพูดใส่หลานสาวทำให้หล่อนทนไม่ไหวเข้าไปตบใบหน้าลูกชายอย่างแรง

“แม่!!”

ราจีฟหันหน้ามามองมารดาด้วยสายตาตัดพ้อ

“ราจีฟ!! ทำไมลูกพูดแบบนี่ห๊ะ!!! หนูนิ่มลูกสาวของเรานะ ทำไมถึงใจร้ายกับหนูนิ่มขนานนี้ เห็นไหมว่าหนูนิ่มรักเรามากแค่ไหน?...”

คุณหญิงพิมพ์มาดาพูดขึ้นด้วยความเสียใจ ลูกชายของเธอนั้นทำเหมือนหนูนิ่มไม่ใช่ลูกสาวของตน

“ผมไม่สน ใครใช้ให้มารักผม ผมไม่ต้องการความรักของยัยเด็กนี่ ผมเกลียด!!มันสองคนทั้งแม่ทั้งลูก เกลียดที่มาทำลายชีวิตของผม ผมเกลียด!! เกลียดที่มันทำให้ดาวต้องหนีผมไป ผมไม่ต้องการความรักที่สกปรกของสองแม่ลูกนี่!!!”

“เพี้ยะ!!”

มือบางตวัดลงบนแก้มลูกชายอีกครั้ง หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ที่ต้องมาทนเห็นการกระทำของลูกชายที่คอยทำร้ายจิตใจลูกสะใภ้และหลานสาวของเธอมาโดยตลอด

"ฮือออ คุณย่าตีป๊ะป๋าทำไมคะ?...ฮืออ คุณย่าอย่าตีป๊ะป๋านะคะ ป๊ะป๋าเจ็บ ฮือออ”หนูนิ่มเข้าไปกอดผู้เป็นย่าไม่ให้ทำร้ายบิดาของตนเอง ก่อนที่หันไปกอดต้นขาบิดา

“ปล่อยขาฉัน!! เอามือสกปรกของแกออกจากขาของฉันเดี่ยวนี้ แล้วเลิกร้องไห้ซ่ะมันน่ารำคาน!! ตุบ!!”

ราจีฟก้มลงมองลูกสาวที่กอดขาของตนก่อนจะที่สะบัดออกอย่างแรงจนหนูนิ่มล้มลงแล้วเดินออกไปจากห้อง

“ป๊ะป๋า!!!”

หนูนิ่มกรีดร้องเรียกผู้เป็นบิดาขึ้น หยาดน้ำไหลทะลักออกมาจากดวงตากลมโตด้วยความเสียใจ

“หนูนิ่ม...หลานย่า ทำไมหลานย่าต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ ราจีฟลูกยังเหลือความเป็นคนอยู่บ้างไหม ทำไมไม่หันมาสนใจลูกเมียบ้าง...”

คุณหญิงพิมพ์มาดารีบเข้าไปกอดปลอบหลานสาวทันที

ริรินที่กลับมาจากทำธุระข้างนอกได้ยินเสียงลูกสาวสุดรักร้องไห้ ทำให้หัวใจของผู้เป็นแม่เจ็บขึ้นมาทันที เธอรีบเดินเข้าไปหาหนูนิ่มที่กำลังซบอกผู้เป็นย่าอยู่

“หนูนิ่ม!!! หนูร้องทำไมลูก ใครทำหนูบอกมามี้มาสิคะใครทำหนู...”

เธอถามลูกสาวสุดรักขึ้น ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาเมื่อได้เห็นน้ำตาของลูกสาว หัวใจของผู้เป็นแม่แทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“มามี้ขา ฮือออ หนูนิ่มเสียใจ ทำไม....ป๊ะป๋าไม่รักหนูนิ่มล่ะคะ?...”

เด็กสาวโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาทันที่พร้อมกับร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก

“ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มมากเลยรู้ไหมค่ะ... แต่ที่ป๊ะป๋าเสียงดังเพราะว่าป๊ะป๋าเหนื่อยยังไงล่ะค่ะ

”คำพูดของลูกสาวทำให้เธอถึงกับนิ่งขึ้นมาทันที ก่อนที่จะพูดโกหกปลอบลูกสาวของเธอ

"จริงๆนะคะมามี้ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มใช่ไหมคะ?...”

หนูนิ่มเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ ดวงตากลมโตใสซื่อจ้องมองผู้เป็นมารดาอย่างรอคำตอบ

“ใช่ค่ะ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มมากเลย  รักเหมือนที่มามี้รักหนูยังไงล่ะลูก”

เธอกลั้นใจพูดออกมา ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องโกหก แต่เพื่อทำให้ลูกสาวของเธอดีใจ มีความสุข เธอก็ยอมเป็นแม่ที่ไม่ดี ที่ต้องมาโกหกว่าคนเป็นบิดานั้นรักตนมากแค่ไหน

"ป๊ะป๋ารักหนูนิ่ม..แล้วทำไม ป๊ะป๋าต้องฉีกภาพของหนูนิ่มด้วย หนูนิ่มตั้งใจวาดมาให้ป๊ะป๋าดู ฮือออ หนูนิ่มเสียใจมามี้

….”

หนูนิ่มยืนเศษกระดาษที่ถูกฉีกเป็นแผ่นๆให้มามี้เธอดู

“ไม่ร้องนะคะคนเก่งของมามี้ เดี่ยวมามี้ต่อกลับให้ใหม่นะคะ มามี้อยากเห็นฝีมือวาดภาพของหนูนิ่มว่าสวยหรือเปล่า หนูนิ่มวาดรูปอะไรคะ”

เธอพูดเบี่ยงเบนความสนใจหนูนิ่มเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องราจีฟ

“วาดรูปครอบครัวค่ะ มีมามี้ ป๊ะป๋า หนูนิ่ม คุณย่า คุณตา คุณยาย และก็คุณลุงราฟ หนูนิ่มอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่...ป๊ะป๋าไม่เคยกอดหนูนิ่มเลย ไม่เคยพาหนูนิ่มเข้านอน หนูนิ่มอยากกอดป๊ะป๋า อยากให้ป๊ะป๋าพาหนูนิ่มไปเที่ยวเหมือนเพื่อนคนอื่นบ้าง ฮือออ

””

หนูนิ่มร้องไห้ขึ้น เธออยากให้ป๊ะป๋ากอดเธอบ้าง ไปส่งเธอเหมือนเพื่อนๆที่โรงเรียน

“ใครบอกว่าป๊ะป๋าไม่เคยกอดหนูนิ่ม  ป๊ะป๋าเข้าไปกอดตอนนี้หนูนิ่มนอนหลับแล้วต่างหากล่ะ หนูนิ่มต้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน อย่าทำให้ป๊ะป๋าผิดหวังรู้ไหมคะ ถ้าหนูนิ่มเป็นเด็กดี  ป๊ะป๋าอาจจะพาหนูนิ่มไปเที่ยวก็ได้นะคะ”

เธอพยายามพูดโน้มน้าวใจหนูนิ่มไม่ให้คิดถึงราจีฟ หนูนิ่มนั้นนั่งเฝ้ารอราจีฟทุกวัน เวลาไปโรงเรียนก็คอยมองหาราจีฟ เพื่อว่าราจีฟจะไปส่ง เธอเห็นสายตาของหนูนิ่มที่มองครอบครัวของเพื่อนๆที่มีพ่อแม่มาส่งที่โรงเรียน สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้าความเสียใจ เธอไม่รู้จะทำยังไงดี แค่ให้ราจีฟหันมาสนใจหนูนิ่มสักนิดเขายังไม่ทำเลย นับประสาอะไรที่จะให้ไปส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนอย่าหวังว่าเขาจะทำ

“จริงๆนะคะมามี้  งั้นหนูนิ่มจะเป็นเด็กดี ไม่ไปกวนใจป๊ะป๋าอีก ป๊ะป๋าจะได้รักหนูนิ่มมากๆเหมือนที่หนูนิ่มรักป๊ะป๋า”

หนูนิ่มเชื่อในสิ่งที่มามี้พูด ถ้าเธอเป็นเด็กดีป๊ะป๋าต้องพาเธอไปเที่ยวแน่ๆ

“ดีค่ะคนเก่งของมามี้ งั้นมามี้จะเอารูปที่หนูวาดไปติดสก๊อตเทปแล้วเอาไปใส่กรอบไว้ที่ห้องนอนของเรานะ ตอนนี้ถึงเวลาของว่างแล้วหนูนิ่มไปทานของว่างนะคะ”

ริรินเรียกสาวใช้พาหนูนิ่มไปทานของว่าง

“ค่ามามี้ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”หนูนิ่มจุ๊บลงที่แก้มมามี้แล้ววิ่งไปทานของว่างกับสาวใช้

“รินหนูไปพักก่อนเถอะลูก  แม่เสียใจที่ราจีฟทำแบบนี้กับหนูนิ่มไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนเข้าสิงถึงได้ทำแบบนี้กับลูกสาวด้วยเอง

”คุณหญิงพิมพ์มาดาพูดขึ้นอย่างเอือมระอา เธอเลิกสนใจราจีฟตั้งแต่ที่วันที่สั่งให้ริรินไปทำแท้ง เธอผิดหวังในตัวราจีฟที่สุด เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงที่แสนร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ที่ทำให้ริรินต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตนเองไม่ก่อ เธอรู้เรื่องระหว่างริรินกับปานดาวว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าทำไมปานดาวถึงได้เกลียดริริน มันเป็นเหตุผลที่บ้าบองี่ง่าที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา

"อย่าไปสนใจเลยค่ะคุณแม่ รินเจ็บจนชินแล้วค่ะ หัวใจของรินมาเจ็บจนชาไปหมดแล้วกับการกระทำและคำพูดของราจีฟ รินผิดเองค่ะที่ไม่รู้จักป้องกันทำให้ต้องมีหนูนิ่ม  รินไม่ได้ตั้งใจจะทำลายชีวิตของเขาเลยนะคะ ถ้าตอนนั้นรินมีทางออกมีที่ไป รินคงไม่แบกหน้าไปหาเขาแน่นอนคะคุณแม่

”เธอพูดขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น วันที่เขาเข้าใจเธอผิดและข่มเหงรังแกเธอ เธอก็ไม่ต้องมาทนเจ็บจนทุกวันนี้ เจ็บกับการกระทำที่ไร้หัวใจของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เธอเป็นได้แค่เมียตีทะเบียนเท่านั้น ขนานลูกสาวของเธอกับเขา เขายังไม่มาสนใจไยดีอะไรเลย ทุกวันนี้ที่เธอต้องมาอดทนไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อลูกสาวของเธอเท่านั้น

“โถ่!!...รินของแม่ ฟังแม่นะต้องให้ราจีฟมันไม่สนใจเราสองคนแม่ลูก แต่อย่าลืมนะว่าแม่กับราฟยังรักเราสองคนแม่ลูก เห็นไหมตั้งแต่หนูนิ่มเกิดมาที่บ้านของเราก็มีสีสันมากขึ้น มีเสียงหัวเราะกลับมา รินต้องทนเมื่อลูกสาวของเรานะ ถ้าทนไม่ไหวให้รีบบอกแม่ทันที แม่จะพาเราไปอยู่ต่างประเทศทันที”

“ค่ะคุณแม่ รินขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่สงสารเราสองคนแม่ลูก”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***