ดุครั้งที่ 1

ณ โรงประมูลทาสใต้ดิน

"เราเคลียร์ทาสไปได้เกือบหมดแล้ว เหลือกรงสุดท้ายด้านหน้านี้แล้วล่ะ นายคอยดูต้นทางไว้นะเซฟิล" ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีแดงใช้สายตามองสอดส่องห้องกรงขังทั้งสองข้างว่ายังมีทาสที่ถูกทิ้งหลงเหลืออยู่บ้างหรือไม่ พอมองเช็คจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีตนจึงหันไปบอกเพื่อนสนิทของตนที่เป็นคนคิดดำเนินเเผนการณ์ขึ้นมา

"...." ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของชื่อทำเพียงพยักหน้ารับรู้พลางเดินตามเพื่อนเข้ามายังกรงขังทาสที่จะนำมาประมูลอย่างผิดกฎหมายในคืนนี้

"เด็กๆปลอดภัยแล้วนะ พวกฉันมาชะ--อั้ก!!"

ตึง!!

เสียงทุ้มดูทะเล้นขาดห้วงไปพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ล้มตึง มีรอยฝ่าเท้าเล็กๆประทับลงบนใบหน้าคมตรงกลางอย่างพอดิบพอดี เป็นเพราะทำแบบทีเล่นทีจริงมากจนเกินไป แถมยังชะล่าใจที่อีกฝ่ายเป็นเด็กๆ จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

"....ตายหรือยัง?" เซฟิโล่ก้มมองไปยังร่างของเพื่อนที่โดนถีบจนหงายหลังล้มลงมาตรงเท้าของตนพอดี พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แล้วละสายตาไปมองเด็กชายร่างเล็กเรือนผมสีฟ้าอมเขียวมิ้นนัยตาสีทับทิมเจ้าของฝ่าเท้าที่เตะเพื่อนของเขาจนล้ม

"อย่าเข้ามานะ!!...เด็กๆ หลบหลังพี่เอาไว้" เสียงหวานที่พยามทำให้ดูน่าเกรงขามของใครบางคนที่อยู่ด้านในนั้นตะโกนออกมา เมื่อมองเข้าไปด้านในจะพบเด็กหนุ่มที่ดูโตกว่าเด็กๆ ข้างหลังมากๆ กำลังตั้งท่าเตรียมจะเข้าไปบวกกับทุกคนที่คิดจะเเย่งน้องๆ ของตนไป เหมือนที่ก่อนหน้านี้ในทุกครั้งที่มีคนเปิดประตูห้องขังก็มักจะมีเด็กที่ถูกเอาไปขึ้นเวทีประมูลอยู่ร่ำไป

"..พวกเราไม่ได้จะทำร้ายพวกเธอ" น้ำเสียงเรียบเอ่ยบอกกับร่างเล็กที่สั่นกลัวพร้อมกับเดินถอยออกมาเพื่อแสดงว่าตนไม่ได้มาทำร้าย

Rrr~~

ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรมากกว่านั้นก็มีสายเรียกเข้าจากคนสนิทเข้ามารายงานสถานะการเสียก่อน

"..."

'เตรียมพร้อมแล้วครับ'

"ทางนี้ก็เรียบร้อยแล้ว รอฉันให้สัญญาณ แล้วทำตามแผนต่อไปได้เลย ....อ้อแล้วก็เตรียมสถานที่ให้กับเหยื่อด้วย"

'รับทราบครับบอส'

หลังจากวางสายแล้วใบหน้าคมก็หันมาทางเพื่อนร่างใหญ่พลางพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าต้องออกไปจากที่นี่กันแล้ว ก่อนจะปรายตามองเด็กหนุ่มที่ยืนตัวสั่นกางแขนปกป้องเด็กคนอื่นๆ เล็กน้อยแล้วพูดออกมาด้วยเสียงเรียบๆ

"ถ้ายังอยากมีชีวิตรอดก็ตามฉันมา แต่ถ้าอยากตายอยู่ที่นี่พร้อมกับเด็กพวกนั้นก็อยู่ที่นี่ต่อไปละกัน" เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไปดูต้นทางให้ทิ้งให้เพื่อนเป็นคนจัดการที่เหลือต่อ

"อึก..เด็กๆ ไปกับพี่นะ" ใบหน้าหวานชะงักค้างไปหลังได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะตัดสินใจหันมาย่อตัวลงพูดกับเด็กๆ แล้วหันไปมองชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงที่ตนพึ่งจะถีบไป

"ช่วยปลดโซ่ล่ามที"

"อู่ยยย..อ่า ได้ๆ เธอนี่แรงดีชะมัด เอาซะฉันล้มตึงเลย5555"

ร่างสูงค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งพร้อมทั้งลูบรอยที่โดนประทับตีนไปมา ก่อนจะหยิบกุญแจไปไขโซ่ที่ล่ามเอาไว้ของเด็กแต่ละคนออกจะได้รีบๆ พากันหนีออกไปซักที

"เด็กๆ จับมือกันไว้นะ" ร่างบางในชุดเสื้อผ้าเก่าๆ อุ้มเด็กที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มขึ้นแนบอกก่อนจะบอกให้เด็กจับมือกันไว้แล้วพากันรีบออกไปจากที่นี่พร้อมกับร่างสูงเรือนผมสีแดง

เมื่อออกมาด้านนอกตนก็พาเด็กๆ เดินไปรวมกลุ่มกับทาสคนอื่นๆ พร้อมกับวางเด็กที่อุ้มมาลง

"พวกคุณจะทำยังไงต่อ" เจ้าของนัยห์ตาทับทิมที่ตอนนี้เปรียบเสมือนพี่ใหญ่ของเหล่าเด็กๆ ไปแล้วนั้น เอ่ยถามร่างสูงทั้งสองที่เข้ามาช่วยเอาไว้ด้วยน้ำเสียงจริงจังพยามไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวออกไป เพราะในตอนนี้มีแค่เขาเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งและเกราะกำบังให้เด็กๆ เหล่านี้ได้

"ทำความสะอาด" เซฟิโล่ปลายตามองเด็กหนุ่มเล็กน้อยแล้วหันไปมองต้นทางต่อ พลางตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"ตามมา" ก่อนจะพูดต่อและวิ่งนำทุกคนออกมาเมื่อเห็นว่าทางโล่งแล้ว โดยมีเพื่อนของเขาตามมาปิดท้ายเพื่อคอยระวังหลัง

"รถเตรียมพร้อมแล้วครับบอส"

เมื่อเดินตามร่างสูงออกมาก็พบกับรถตู้สีดำสนิทที่จอดรออยู่จำนวนหนึ่งซึ่งเพียงพอที่จะขนพวกเขาได้ทั้งหมด พร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญ่สวมสูทสีและแว่นสีดำท่าทางหน้ากลัวยืนอยู่ข้างรถแต่ละคันและอีกคนที่อยู่ภายในรถในตำแหน่งคนขับ

เซฟิโล่พยักหน้ารับรู้ที่ลูกน้องรายงานก่อนจะหันมาทางเด็กชายร่างเล็กที่เป็นเหมือนผู้นำของเหล่าเด็กๆ ที่ถูกจับมาประมูล แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แฝงด้วยคำสั่ง

"ขึ้นรถ"

"....ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณจะไม่ทำแบบคนพวกนั้น"

ใบหน้าหวานเชิ่ดขึ้นแสดงถึงความไม่ยินยอมที่จะให้เด็กๆ ด้านหลังตนขึ้นไปบนรถตู้หากยังไม่ได้ความมั่นใจว่าจะปลอดภัย ถึงแม้สถานะของเขาในตอนนี้จะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรใดๆ ทั้งสิ้น แต่เขาก็อยากจะให้เด็กๆ ปลอดภัยจริงๆ

'เอายังไงดี ถึงจะบอกให้เด็กๆ วิ่งหนีตอนนี้ก็คงจะไม่รอด แต่เราก็ไม่อยากให้เด็กๆ กลับไปเจอเรื่องแบบนั้นอีก'

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด เด็กๆ ด้านหลังเริ่มสั่นกลัวพวกบอดี้การ์ดร่างใหญ่ บางคนเริ่มสะอื้นเดินมาเกาะเเขน เกาะเอวของพี่ใหญ่อย่างร่างบางเพื่อเป็นที่พึ่งพิง

"อยากตายอยู่ที่นี่ก็ตามใจ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานที่ดูเหมือนจะแสบพอตัว

"เธอจะเลือกตายอยู่ที่นี่พร้อมกับเด็กพวกนั้น หรือจะตามพวกฉันที่เสี่ยงไปช่วยพวกเธอ เลือกเอานะ" เซฟิโล่เอ่ยออกมาอีกครั้งนัยห์ตาสีอเมทิสมองไปยังพวกเด็กๆ และเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่เรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความจริงใจที่ตั้งใจจะช่วยจริงๆ

"......"

"ผมจะเชื่อ...ผมจะเชื่อคุณ หวังว่าผมจะไม่ไว้ใจคนผิด"

ร่างบางเงียบไปซักพักก่อนจะมองสบตากับร่างสูงอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน แววตาของร่างบางนั้นก็สื่อว่าจะยอมไว้ใจร่างสูงอย่างจริงใจ

"เด็กๆ พวกเขาอาจจะน่ากลัว แต่พวกเขามาดีแน่นอน ขึ้นรถกันนะครับ"

เจ้าของเรือนผมสีเขียวอมฟ้าหันหลังกลับไปหาเหล่าเด็กๆ ก่อนจะนั่งลงยองๆ แล้วพูดเสียงอ่อนโยนเพื่อปลอมปโลมเด็กๆ ให้หายกลัว มือเรียวลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะจับจูงเด็กๆ ให้เดินตามกันขึ้นไปรถตู้ทีละคนๆ เมื่อส่งคนสุดท้ายขึ้นรถเสร็จ ร่างบางก็หันมาพยักหน้าให้ร่างสูงเป็นการบอกว่าเด็กๆ ขึ้นกันไปครบแล้ว

"เด็กๆ ขึ้นไปครบแล้ว..พวกคุณรีบออกรถเทอะไม่ต้องห่วงผม อย่างน้อยๆ ผมก็โตกว่าพวกเขาผมคงเอาตัวรอดได้อยู่" มือเรียวยกขึ้นมากอดตัวเองหลวมๆ พลางก้มหน้าซ่อนความกังวลไม่ให้ร่างสูงเห็น

"บอสครับจับตัวการไว้หมดแล้วครับ...ตอนนี้พวกนั้นอยู่กับทางตำรวจแล้วครับ" ชายชุดดำที่อยู่ในรถรายงานหลังจากที่วางสายจากฝ่ายที่รับผิดชอบอีกส่วนนึง ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันมามองร่างบาง

"ไม่ไป?" เมื่อเห็นว่าเด็กๆขึ้นไปกันครบแล้ว เหลือเพียงร่างบางที่ยังไม่ขึ้นเพราะที่บนรถตู้นั้นเต็มหมดแล้ว และดูเหมือนเด็กหนุ่มคิดที่จะเสียสละอยู่ที่นี่

ป๊อก!

นิ้วเรียวดีดเข้าไปที่หน้าผากน้อยๆเบาๆเพื่อเรียกสติเมื่อเห็นว่าร่างบางจะคิดไปไกลแล้ว พร้อมกับถือวิสาสะจูงมือเล็กๆให้ตามมากับตัวเองไปที่รถคันหรูที่มีคนสนิทของเขานั่งอยู่ประจำที่คนขับพลางดันร่างเล็กให้เข้าไปภายในรถ

"อึก!! นี่แก--อ้ะ! จะ จะพาไปไหน!?"

ใบหน้าหวานเบ้ลงเพราะความเจ็บที่หน้าผาก แต่ยังไม่ทันจะได้โวยวายอะไรก็ถูกอีกฝ่ายลากไปขึ้นรถคันใหม่แถมยังโดนดันเข้าไปแบบที่ขัดขืนไม่ได้อีกด้วย

"ฉันไม่ชอบทำอะไรที่ไม่เป็นไปตามแผน....ออกรถ"

เสียงทุ้มออกดุเล็กๆ แล้วเข้ามานั่งข้างๆ กับร่างบางเพื่อไม่ให้เขาได้ลุกหนี ก่อนจะหันไปสั่งคนสนิทให้ออกรถได้ ในมือหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจุดระเบิดที่ติดตั้งไว้ในสถานที่ประมูล

ติ้ด!

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นคล้อยหลังรถสปอร์ตคันหรูที่เคลื่อนที่อยู่บนท้องถนนหลังจากที่ขับห่างจากจุดเกิดเหตุได้ไกลพอสมควร

"แกมันเอาแต่จะ--"

ฟึ่บ!

ร่างบางที่ถูกยัดเข้ามาด้านในรถนั้นกำลังหันไปโวยวายใส่ร่างสูงที่เข้าตามเขานั่งข้างเขา แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเสียงดังสนั่นของระเบิดก็ทำเอาใบหูยาวๆตั้งขึ้นก่อนที่ร่างเล็กๆ จะพุ่งเข้าไปซุกอกร่างสูงด้วยร่างอันสั่นเทา เพราะตกใจกับเสียงระเบิดที่ด้านหลังจนไม่กล้าที่จะส่งเสียง

"...!!"

เซฟิโล่ตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆร่างเล็กก็พุเข้ามาซุกกับอกแกร่งพร้อมกับร่างที่สั่นเทาด้วยความตกใจจากเสียงระเบิด แต่เขาก็ไม่ได้ดันออกแต่อย่างใด กลับกันมือแกร่งก็เอื้อมมาลูบหัวเล็กๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยปลอบประโลมไปด้วย

"เธอเป็นกระต่ายสินะ...เสียงคงจะดังไปขอโทษด้วย"

ร่างที่กำลังสั่นเทานั้นค่อยๆ เบาลงเมื่อถูกร่างสูงที่ตนไม่ได้ตั้งใจจะพุ่งเข้าไปซุกแต่เป็นเพราะสัญชาตญาณจึงทำไปอย่างไปรู้ตัวนั้นลูบพร้อมกับประโยคที่เอ่ยขอโทษทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของร่างสูงเลย

"ขอบคุณ..." เสียงหวานเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา

"คุณชายครับคุณเฟียร์แจ้งมาว่าเด็กๆ ถึงบ้านพักที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ"

ลูกน้องคนสนิทที่กำลังขับรถอยู่รายงานกับเจ้านายตามที่ได้รับแจ้งมาว่ารถทั้งสองคันที่เด็กๆ ขึ้นไปนั้นไปถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว

"พรุ่งนี้เตรียมคนมาดูแลเด็กๆ ด้วย ทั้งการ์ดและแม่บ้าน ส่วนคืนนี้ส่งคนของคฤหาสน์ใหญ่ไปดูแลพวกเด็กๆ แทนก่อน" ร่างสูงพยักหน้ารับรู้พร้อมกับสั่งงานต่อไป มือแกร่งหยุดลูบหัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีฟ้าอมเขียวนุ่มเมื่อเห็นว่าร่างบางหายสั่นแล้ว

"คุณไม่ต้องห่วงว่าเด็กๆ จะดื้อนะครับ เดี๋ยวผมจะคุมพวกเขาเอง" ร่างเล็กๆ ค่อยๆ ขยับกระเถิบออกมาจากร่างสูงเพื่อเว้นระยะห่างให้เหมาะสมก่อนจะหันกลับมาพูดกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นการบอกกลายๆ ว่าตนจะเป็นคนดูเเลเด็กๆ เอง

"ตอนนี้พวกเธออยู่ในความดูแลของฉัน ให้คนของฉันดูแลน่ะดีแล้ว"

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆ โดยที่ไม่ได้มองไปทางร่างเล็กข้างๆ ก่อนจะเอ่ยต่อโดยที่ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูก

"ถ้าให้เธอเป็นคนดูเองก็คงจะไม่ไหว"

แก้มนุ่มพองออกอย่างไม่พอใจเเต่ตนก็ไม่ได้พูดอะไรทำเพียงนั่งหูกระดิกฟังร่างสูงไม่ได้เอ่ยขัดเเต่อย่างใด

Rrr

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น ทำให้การสนทนาของทั้งคู่ต้องหยุดลงก่อน นิ้วแกร่งกดรับสายเพื่อพูดคุยกับปลายสายที่โทรมา

'เซฟิล~ ได้ข่าวว่ารับเหยื่อในคดีนี้มาดูแลหรอ~' ทันทีที่กดรับสายเสียงหวานจากปลายสายก็ดังขึ้นทันที

"..ครับ" ซึ่งเสียงทุ้มก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

'ให้ฉันช่วยหาคนรับเลี้ยงเด็กๆ ให้เอาไหมจ้ะ~~ ฉันก็อยากมีเด็กมาวิ่งเล่นในบ้านสักคนสองคนพอดี'

"...เธอว่ายังไง"

เซฟิโล่ยกหูออกจากเครื่องมือสื่อสารแล้วเอ่ยถามความเห็นของร่างบางข้างๆ เพราะรู้ว่ายังไงอีกฝ่ายก็ได้ยิน

"...ผม..ผมไม่รู้ ต้องถามเด็กๆ และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าคนที่คุณคุยด้วยจะไว้ใจได้มากแค่ไหน"

ร่างบางนิ่งไปซักพักเพื่อขบคิดก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่มั่นใจ ใบหน้าหวานฉายแววความกังวลอย่างไม่ปิดบัง ใบหูเรียวลู่ลงแนบไปกับเส้นผมสีเขียวอมฟ้า

"ผมรู้ว่ามันอาจจะเป็นการขอมากไปแต่..ช่วยดูแลเด็กๆ จนกว่าพวกเขาจะแข็งแรงกว่านี้ก่อนได้มั้ยครับ พวกเขาตัวเล็กและก็ไม่ได้กินอาหารที่มากพอ ตอนนี้พวกเขายังไม่แข็งแรง"

เจ้าของนัยห์ตาทับทิมหลุบตาลงอย่าละอายใจก่อนจะก้มหัวให้ร่างสูงและพูดขอร้องด้วยน้ำเสียงหนักเเน่น พวกเขาไม่เคยได้กินอาหารดีๆ และไม่เคยไปรับในปริมาณที่พอเพียง ตลอดมาพวกเขาเคยได้กินแต่ขนมปังแข็งๆ เขาเป็นพี่ใหญ่ถ้าน้องๆ หิว เขาก็มักจะเป็นคนสละให้ตลอด หากสังเกตุจะเห็นว่าร่างบางนั้นตัวเล็กเกินไปไม่ถึงเกณฑ์ตามอายุ นอกจากนี้ยังตัวลีบเอามากๆ ถึงแม้ว่าจะพยามทำตัวเข้มแข็งก็ตามที

ใบหน้าคมพยักหน้ารับฟังความเห็นจากเด็กน้อยที่นั่งข้างๆก่อนจะตอบคำถามเมื่อครู่ของปลายสายพร้อมทั้งอธิบายเหตุผลไปด้วย

"..ตอนนี้คงยังไม่ได้ครับ...เด็กๆ คงยังไม่พร้อม..ไว้ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ผมจะให้คนติดต่อไปนะครับ"

'ว้า~~ เสียดายจัง งั้นว่างๆ ฉันจะเอาขนมไปฝากพวกเด็กๆ ละกันน้า~~ บายจ้า~~'

ติ้ด

"ไม่ต้องห่วง ฉันคัดคนที่จะรับพวกเด็กๆ ไปอย่างดี แต่ถ้าเธอยังไม่มั่นใจฉันจะเลื่อนออกไปก่อนตามที่เธอขอ และเด็กๆ จะได้รับการดูแลอย่างดีทั้งเรื่องอาหารและความเป็นอยู่ รวมทั้งเธอด้วย" หลังจากวางสายไป ก็หันมาพูดกับร่างเล็กข้างกายซึ่งพยายามจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ในสายตาของเขา พร้อมกับพูดปลอบไปด้วย

"ส่วนตอนนี้ฉันว่าเธอน่าจะไปอาบน้ำล้างตัวสักหน่อยนะเจอเรื่องมาทั้งวัน คงจะไม่ดีถ้าเด็กๆ เห็นเธออยู่ในสภาพแบบนี้" เอาจริงๆ เซฟิโล่เองก็แปลกใจที่ตัวเองพูดมากกว่าปกติ และดูใส่ใจเด็กคนนี้มากกว่าคนอื่นๆ

หงึกๆ

ร่างบางสะดุ้งโหยงเหมือนคนพึ่งคิดได้ จึงทำเพียงพยักหน้านิดๆ เห็นด้วยกับร่างสูง

'ก่อนหน้านี้เราพุ่งเข้าไปซุกเขาด้วยสิ ทำไงดี ชุดเปื้อนด้วย เขาจะโกรธมั้ยนะ...'

ตลอดทางนั้นนัยห์ตาสีทับทิมก็แอบลอบมองใบหน้าคมเป็นพักๆ เพื่อสังเกตุว่าอีกฝ่ายจะไม่โมโหจนถึงขั้นโยนเขาลงจากรถใช่มั้ย

....

ผ่านไปซักพักรถคันหรูก็มาจอดอยู่ที่คฤหาสถ์หลังใหญ่พร้อมกับมีบอดี้การ์ดเดินมาเปิดประตูให้กับผู้เป็นนาย

"บอกแม่บ้านเตรียมชุดสำหรับเด็กคนนี้ไว้ด้วย....มาสิ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับบอดี้การ์ดที่มารอรับ ก่อนจะหันมาหาร่างบางที่ยังนั่งอยู่ในรถ

"เอ้ะ อ่า ครับๆ" ร่างบางที่จ้องใบหน้าคมมาตลอดทางนั้นสะดุ้งโหยงก่อนจะคิดหันไปเปิดประตูทางฝั่งตนเอง แต่ก็ติดปัญหาใหญ่คือ..

ไอนี่มันเปิดยังไง???

"ฮึบ..อือ..ฮึบ เหวอ!"

ตุ้บ!

มือเล็กๆพยามกดๆดันๆประตูจนสุดท้ายก็เป็นบอดี้การ์ดที่มายืนรออยู่ข้างรถเป็นคนเปิดประตู จนทำให้ร่างบางที่กำลังออกแรงดันทรงตัวไม่อยู่จนกลิ้งตกลงไปกองอยู่บนพื้นข้างล่าง

"อูย..." มือเล็กๆลูบจมูกตัวเองที่ขึ้นสีระเรื่อปอยๆก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหาร่างสูงโดยที่เว้นระยะห่างเอาไว้ จมูกโด่งเชิ่ดรั้นขึ้นสีระเรื่อจากการตกลงไปกระแทกพื้นเมื่อซักครู่

"เป็นอะไรไหม..." เซฟิโล่ปรายตามองร่างเล็กที่เดินตามหลังเขามาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง มุมปากมีรอยยิ้มประดับนิดๆ ตอนเห็นท่าทางของเด็กหนุ่มตอนออกมาจากรถ ก่อนจะปรับสีหน้าเรียบเฉยดังเดิมและถามออกไปด้วยความเอ็นดู

"คะ แค่นี้ไม่เจ็บซักนิด!!" น้ำเสียงที่เเสดงถึงความไม่พอใจตอบคำถามร่างสูง ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บตรงจมูกแต่ก็ไม่อยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้ร่างสูงตรงหน้าเห็นเลยซักนิด

'ไอท่าทางน่าหมั่นไส้นั่นมันอะไรกัน ฮึ่มๆ!'

ได้แต่คาดโทษอยู่ในใจ..

ร่างสูงสมส่วนเดินนำเด็กหนุ่มมาถึงยังห้องน้ำภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ภายในห้องน้ำมีทั้งอ่างจากุชชี่และโซนที่เป็นฝักบัว มีแม้กระทั่งโซนที่ไว้สำหรับอบซาวน่า ซึ่งเซฟิลเลือกที่จะพาร่างบางมายังโซนที่เป็นฝักบัวเพื่อให้ง่ายต่อการอาบน้ำที่สุด

"อาบเองได้ไหม?"

ใบหน้าคมหันมาถามกับเด็กหนุ่มตัวน้อยที่เดินตามเขามาต้อยๆ จากที่เห็นปฎิกิริยาตอนลงจากรถ ทำให้เขาไม่มั่นใจว่าเด็กคนนี้จะใช้อุปกรณ์พวกนี้เป็นไหม และดูจากส่วนสูงของร่างเล็กแล้วแทบจะเอื้อมไม่ถึงฝักบัวที่แขวนอยู่ในตำแหน่งสูงกว่าหัวไหล่ของเขาเล็กน้อยเสียด้วย

"แค่อาบน้ำใครจะทำไม่เป็นกัน!"

ถึงร่างบางจะทำเป็นพูดดีอย่างมั่นใจก็เทอะ แต่เขาก็พยามจะเดินไปเอื้อมมือหยิบฝักบัวที่ดูท่าแล้วว่าคงจะต้องหาอะไรมาต่อขาจึงจะหยิบถึง

ร่างบางถอดใจแล้วเริ่มมองหาอย่างอื่นแทนจนกระทั่งเห็นอ่างล้างหน้าจึงฉีกยิ้มดีใจแล้ววิ่งไปยืนตรงอ่างล้างหน้าแทนทันที ร่างเล็กๆปีนขึ้นไปนั่งบนอ่างพร้อมกับหมุนๆก้อกน้ำอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าน้ำไหลแล้วจึงถอดเสื้อผ้าขาดๆออกแล้วเปลี่ยนร่างเป็นร่างกระต่ายสีเขียวอมฟ้าแทน

ปุ้ง! จ๋อม!...เจ้ากระต่ายตัวน้อยโดดลงไปในอ่างน้ำแล้วเเช่อย่างสบายใจแถมยังเชิ่ดใบหน้ารั้นๆขึ้นเหมือนจะสื่อว่าเป็นไงล่ะ แค่นี้ก็อาบน้ำได้แล้ว

"หึ..."

ร่างสูงมองกระต่ายตัวเล็กที่ทำเป็นเก่งจนกระทั่งหาวิธีอาบน้ำให้ตัวเองจนได้เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังอ่างล้างหน้าที่มีน้ำเกือบจะท่วมกระต่ายขนปุยอยู่แล้ว ถ้าเปลี่ยนร่างแบบนี้แล้วจะฟอกสบู่ยังไงล่ะ

มือแกร่งบิดก๊อกเพื่อปิดก่อนจะกดสบูเหลวกลิ่นหอมที่วางอยู่แถวนั้นใส่มือแล้วค่อยๆ ขยี้เบาๆ ลงบนก้อนขนที่กำลังแช่น้ำอยู่สบายใจ

"งี้ด!! งี้ดๆๆๆ"

"อยู่เฉยๆ"

เซฟิโล่ดุเจ้ากระต่ายที่ดิ้นต่อต้านเขาตอนที่มาอาบน้ำให้ มือแกร่งค่อยๆเกาๆขยี้ขนนุ่มเบาๆสลับกับนวดไปด้วยเบาๆสักพัก ก่อนจะเปิดน้ำอีกรอบเพื่อล้างสบู่ออกจากเจ้าก้อนขน

เจ้ากระต่ายตัวน้อยที่กำลังภูมิใจกับการอาบน้ำเองของตนอยู่นั้นเป็นอันต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็ถูกมือใหญ่จับลงบนขนนุ่ม เท้าเล็กพยามถีบๆ มือใหญ่พร้อมทั้งยังดิ้นไปมา เเต่พอถูกเสียงทุ้มดุใส่ก็ยอมอยู่นิ่งๆ ไม่ดิ้นอีก

โดนขยี้โดนเกาไปซักพักใบหน้าเล็กๆ ก็แสดงถึงความพึงพอใจเคลิ้มไปกับสัมผัสของร่างสูง ในตอนที่ถูกผ้าเช็ดตัวห่อเอาไว้นั้น ใบหน้าเล็กแสดงถึงความเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้ถูกเกาแล้วแต่ก็ยอมเปลี่ยนร่างกลับแต่โดยโดยดี

ก๊อกๆ

"คุณชายป้าเอาผ้าเช็ดตัวกับชุดของคุณหนูมาให้ค่ะ" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นที่หลังบานประตูห้องน้ำ พอดีกับที่ร่างสูงล้างสบู่ออกให้เจ้าตัวน้อยเสร็จพอดี

"เอาเข้ามา...เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง ป้าไปพักเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับคนด้านหลังประตู ก่อนที่ร่างท้วมของหญิงวัยกลางคนจะเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัว มือแกร่งหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อเจ้ากระต่ายน้อยเอาไว้ ส่วนเสื้อผ้าแม่บ้านคนนั้นก็วางเอาไว้ใกล้ๆ เขาในจุดที่ไม่เปียกแล้วเดินออกไป

"เช็ดตัว..แล้วก็แต่งตัวให้เรียบร้อย...แค่นี้คงทำเป็น" เสียงทุ้มเอ่ยทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป

"ใครบ้างทำไม่เป็น! ปกติผมเป็นคนใส่ให้น้องๆด้วยซ้ำ!" นอกจากจะไม่ยอมแพ้แล้วยังอวดสรรพคุณตัวเองกลายๆด้วย มือเรียวพยามเอาผ้าเช็ดตัวนุ่มๆเช็ดตัวให้แห้งก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้ามาดู

เสื้อคอกลมสีขาวและกกน.นั้นสามารถใส่ได้เองอย่างง่ายดาย แต่พอมองเอี้ยมสีฟ้าที่อยู่ตรงหน้านั้นร่างบางทำได้แค่เอียงคอมองอย่างงุนงุง

มันใส่ยังไง???

ร่างบางพยามจะใส่เองแต่พอใส่แล้วก็ร่วงลงไปอยู่ตรงข้อเท้าเหมือนเดิม ส่วนสายเอี้ยมนั้นตนไม่รู้จะทำยังไงจึงเอามาผูกกันแล้วมัดผูกปมให้เเน่นๆกางเกงจะได้ไม่หลุดอีก

"เสร็จแล้ว!"

ร่างบางในชุดเสื้อคอกลมกับเอี้ยมที่สายโดนใช้เป็นเชือกผูกเอวนั้นเดินออกมาหาร่างสูงที่รออยู่ด้านนอกห้องน้ำ พร้อมทั้งอ้าแขนโชว์ให้ร่างสูงเห็นการแต่งตัวเองของเขาอย่างเต็มตาด้วยท่าทางอวดดี

'หึ แค่ใส่เสื้อผ้าง่ายจะตาย'

เมื่อได้ยินเสียงใสเล็กๆ ดังขึ้น เซฟิโล่จึงหันไปมองทางประตูห้องน้ำ พอเห็นสภาพของร่างเล็ก ก็นึกเอ็นดูในใจ ตรงข้ามกับคำพูดที่พูดออกมา"ไหนว่าใส่เป็น แล้วจะดูแลเด็กๆ ได้ยังไง"

เซฟิโล่ใช้ร่างที่สูงใหญ่กว่าต้อนให้เด็กหนุ่มตัวน้อยกลับเข้าไปในห้องน้ำ แล้วนั่งลงเพื่อจะได้แต่งตัวให้ร่างบางได้ถนัด มือแกร่งแก้สายเอี้ยมที่มัดเป็นปมอยู่ตรงเอวออก แล้วแต่งให้ใหม่อย่างถูกต้องเสียงทุ้มก็เอ่ยสอนไปด้วย

"อันนี้ต้องใส่แบบนี้....อ่ะเสร็จแล้ว เธอทำไม่ได้ก็บอกไม่ได้ ไม่ต้องทำเก่งต่อหน้าฉันก็ได้ ยังไงเธอก็ยังเด็กอยู่ดีจะขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครว่าเธอหรอกนะ"

"อึก.."

เมื่อโดนพูดเรื่องดูเเลเด็กๆ ก็ดูเหมือนว่าใบหน้าหวานจะดูหม่นลง เขายอมยืนนิ่งๆ ให้ร่างสูงจัดเสื้อผ้าให้ใหม่พร้อมทั้งจดจำวิธีใส่ที่ถูกต้องเอาไว้ ใบหน้าหวานยังคงฉายแววกังวลอยู่ แต่พอได้ยินประโยคสุดท้ายของร่างสูง ใบหน้าหวานที่ก้มงุดอยู่ก็ค่อยๆ เงยหน้ามองใบหน้าคมอย่างอึ้งๆ เพราะไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับตนมาก่อน

"อื้อ..." ใบหน้าหวานพยักหน้ารับเงียบๆ

หลังจากที่แก้สายเอี้ยมเสร็จร่างสูงก็เดินนำเด็กหนุ่มออกมาจากห้องน้ำแล้วจับร่างเล็กนั้นนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ร่างบางเองก็เดินตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงไปอย่างว่าง่ายเมื่อนั่งลงก็มองสภาพตัวเองในกระจกอย่างอึ้งๆ เพราะเขาไม่เห็นตัวเองชัดๆ แบบนี้มาก่อน

มือแกร่งหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าเส้นผมสีเขียวมิ้นให้แห้ง ลมอุ่นๆ ที่ถูกเป่าลงบนเส้นผมทำให้ใบหน้าหวานดูเคลิ้มคล้ายจะหลับ ร่างสูงค่อยๆ หวีเบาๆ ให้ไม่พันกัน ระหว่างนั้นก็ถามคำถามที่ควรจะถามตั้งแต่แรกๆ นานแล้ว

"เธอชื่ออะไร?" เสียงทุ้มเอ่ยถามเด็กชายร่างผอมที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"....327" เด็กน้อยเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบา

"มันเป็นชื่อเรียกลำดับทาสน่ะ.." เสียงเล็กๆพูดอธิบายอย่างเศร้าหมองเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูสงสัยของร่างสูงที่สะท้อนจากบานกระจกด้านหน้า มือเล็กๆกำเอี้ยมของตนแน่น หยาดสีใสคลอหน่วยที่หางตา

"...งั้นต่อไปนี้ฉันจะเรียกนายว่า 'นีล' ตกลงไหม"

เซฟิโล่พอได้รับคำตอบจากร่างเล็กตรงหน้าก็ชะงักไปนิดนึง แล้วเริ่มหวีผมให้กับเด็กหนุ่มต่อพร้อมกับตั้งชื่อใหม่ให้ ส่วนในหัวก็เริ่มคิดที่จะส่งพวกเด็กๆ ให้ได้เข้าเรียนเพื่อที่จะสามารถเอาตัวรอดได้เมื่อโตขึ้น รวมถึงนีลด้วย

"ส่วนชื่อของเด็กคนอื่นๆ ฉันจะให้เธอเป็นคนตั้งให้ พวกเขาคงจะดีใจมากกว่าแต่ถ้าคิดไม่ออกก็ให้เฟียร์ช่วยคิด หมอนั่นน่ะเชี่ยวชาญเรื่องนี้พอสมควร"

พอหวีผมเสร็จเขามือแกร่งก็เผลอลูบหัวน้อยๆ โดยที่ไม่รู้ตัว เสียงทุ้มเอ่ยถามเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงด้วยความอ่อนโยน

"ไปหาเด็กๆ กันเลยไหม"

"อื้อ ตกลง..ขอบคุณนะครับ..."

ใบหน้าหวานหันกลับไปมองใบหน้าคมก่อนจะยิ้มหวานอีกฝ่ายอย่างดีใจราวกับเด็กๆ

...

หลังจากที่เดินทางมาถึงบ้านพักร่างบางก็รีบลงจากรถเองอย่างรวดเร็วเพราะร่างสูงสอนวิธีเปิดปิดให้แล้ว เมื่อไปลงไปก็พบกับเหล่าเด็กๆที่ใบหน้าดูสดใสขึ้นแถมยังได้ใส่ชุดใหม่น่ารักๆกันทุกคนเลย

"เด็กๆ!!"

"พี่ฮะ/พี่จ๋า"

เหล่าเด็กๆวิ่งมาหาร่างบางที่ก็วิ่งไปหาพวกเด็กๆเช่นกัน มือเรียวรวบตัวเด็กๆเข้ามากอดเท่าที่จะทำได้พร้อมทั้งลูบหัวพวกตัวเล็กให้ครบทุกคน

"เป็นเด็กดีกันใช่มั้ย ไม่ดื้อกันนะ เก่งมากครับ.."

"ขอบคุณที่ดูเเลเด็กๆให้นะครับ"

เสียงหวานเอ่ยถามไถ่พวกตัวเล็กก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปก้มหัวให้เหล่าพ่อบ้านแม่บ้านและบอดี้การ์ดหน้าโหดทั้งหลาย พวกเด็กๆเองก็ก้มหัวขอบคุณตามร่างเล็กกันอย่างขยันขันแข็งดูราวกับแม่เป็ดในดงลูกเป็ดที่เดินตามกัน

เหล่าพ่อบ้านและแม่บ้านที่คอยมาดูแลพวกเด็กๆ เผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมา ส่วนเหล่าบอดี้การ์ดก็มีความรู้สึกเดียวกันแต่ด้วยสถานะจึงทำได้แค่อมยิ้มมุมปากเท่านั้น

"เอาล่ะๆ ...ทุกคนนี่ก็ดึกแล้ว และพี่ของพวกเธอก็มาแล้ว...เพราะฉะนั้นเราไปกินข้าวแล้วก็เข้านอนกันดีกว่าเนอะ~~"

"ค้าบ~/ค่า~

ชายหนุ่มผมแดงที่ระหว่างรอเซฟิลก็ได้ทำความคุ้นเคยกับเด็กๆ มาระดับนึงแล้ว เด็กๆ จึงไม่กลัวเขาเท่าตอนแรก ส่วนพวกแม่บ้านพ่อบ้านเมื่อมาถึงก็แบ่งทีมกัน ทีมหนึ่งพาพวกเด็กๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ส่วนอีกทีมก็ทำอาหารเตรียมไว้

"เซฟิล~~~"

ระหว่างที่พวกเด็กๆ ไปทานข้าวกันชายหนุ่มร่างสูงสองคนก็ยืนมองดูความเรียบร้อยอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มผมแดงก็เอ่ยแซวขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้น ซึ่งเจ้าของชื่อก็ทำเพียงปรายตามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"..."

"นายชอบกระต่ายน้อยตัวนั้นหรอ~...ทำไมมาด้วยกันได้ล่ะะะ :) "

"เรื่องของฉัน" เสียงทุ้มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เช่นเดิมพร้อมกับเดินหนีออกมาด้วยความรำคาญ

"แหมๆ"

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงมองตามแผ่นหลังของเพื่อนตัวเองด้วยสายตากรุ้มกริ่มก่อนจะไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

.....

"เด็กๆค่อยๆกินนะ..หือ?.."

"เอ่อ...ขอโทษนะครับ คนที่มาส่งผมไปไหนแล้วหรอครับ?"

ในระหว่างที่ระหว่างช่วยเหล่าแม่บ้านยกจานอาหารมาให้เด็กๆจนครบนั้น ร่างบางก็พึ่งสังเกตุว่าคนที่มาส่งตนนั้นไม่ได้ตามเข้ามาด้านในด้วย จึงเดินไปถามพี่ๆบอดี้การ์ดแถวๆนั้นเอา

"นายท่านอยู่ที่รถด้านนอกครับ กำลังเตรียมตัวกลับคฤหาสน์"

"ขอบคุณครับ!!"

ร่างบางรีบก้มหัวขอบคุณบอดี้การ์ดหน้าโหดก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากบ้านพักเพื่อจะขอบคุณผู้มีพระคุณของตนอีกครั้ง

"เดี๋ยว รอก่อน!" เสียงหวานพยามตะโกนร้องเรียกหวังให้คนบนรถได้ยินทว่าระยะมันห่างเกินไป

'ไม่ทันแน่...เอาไงดี..อ้ะ ไอนั่นไง!!'

ปุ้ง!

นัยห์ตาว่องไวมองไปยังแผ่นไม้ที่ถูกวางเอาไว้ก่อนจะวิ่งไปเหยียบแผ่นไม้แล้วดีดตัวไปหาร่างสูงที่กำลังจะปิดประตู เปลี่ยนร่างกลางอากาศกลายเป็นกระต่ายตัวเล็กๆพอที่จะลอดผ่านช่องของประตูรถเข้ามาไปอย่างหวุดหวิด

ตุบ!!

ก่อนจะล่วงลงบนตักแกร่งของร่างสูง

"..นีล?" เซฟิลที่เห็นว่ามีก้อนขนอะไรบางอย่างหล่นลงมาบนตักก็แปลกใจเพราะเป็นเจ้ากระต่ายตัวน้อยที่คุ้นตา

"ทำไมมาอยู่ที่นี่?...ไม่อยู่กับพวกเด็กๆหรอ?" ในขณะที่ถามมือแกร่งก็ลูบหัวและตัวของเจ้ากระต่ายตัวน้อยบนตักไปด้วยอย่างเพลินมือ

ปุ้ง!

"คือว่า...คือผม..ผมคิดว่าในระหว่างที่เด็กๆ ยังไม่แข็งแรง ผมควรที่จะช่วยเหลือคุณในระหว่างนั้นตอบแทน...ถึงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองจะช่วยอะไรได้บ้าง.." ร่างกระต่ายเล็กๆ เปลี่ยนไปแทนที่ด้วยร่างบางอ้อนแอ้นลู่ลมเเทน ใบหน้าหวานนั้นแสดงสีหน้าทั้งจริงจังและกังวล

เรือนร่างเปลือยเปล่านั้นนั่งคร่อมอยู่บนตักแกร่งอย่างหมิ่นเหม่ แถมมือแกร่งที่ในตอนแรกกำลังลูบขนนุ่มอย่างเพลินมือนั้น กลับถูกวางอยู่บนแผ่นอกบางและบั้นท้ายนุ่มอย่างพอดิบพอดี

"ช่วย..ชะ ชะ ช่วย..ช่วย.." ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อเมื่อเริ่มสังเกตุเห็นว่าสภาพของเขาและร่างสูงในตอนนี้นั้นช่างดูน่าเข้าใจผิดเสียเหลือเกิน ดูเหมือนว่าร่างเล็กนั้นจะเริ่มพูดไม่ออกเสียแล้ว และร่างขาวๆ ก็เริ่มขึ้นสีชมพูจางๆจากอาการเขินแล้วด้วย

"เธอจะช่วยฉันยังไงล่ะ...หืม" เสียงทุ้มแหบกระซิบอยู่ใกล้ๆ หูยาวของร่างบางบนตัก ในขณะที่มือแกร่งก็ลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่ม โดยเฉพาะบริเวณใกล้ๆ บั้นท้าย ทั้งๆ ที่ผ่านเรื่องมามากมายแต่กลับมีผิวพรรณที่ดีมากกว่าลูกคุณหนูหลายๆ คนเสียอีก

"เริ่มจากตอนนี้เลยดีไหม.."

"ช่วย อึก..มะ ไม่เอา.."

นัยห์ตาสีทับทิมเริ่มพล่าเบลอเพราะเสียงทุ้มเเหบกระซิบที่ข้างหูยาวๆ จนมันตั้งตรงอย่างตื่นตระหนกแถมยังมีท่าทีที่คิดจะทำอะไรๆ มากกว่าเดิมทำให้ใบหน้าหวานเริ่มส่ายหน้าไปมาอย่างหวั่นๆ แต่เเล้วกลับกลายเป็นว่าเสื้อสูทตัวใหญ่นั้นถูกคลุมลงบนไหล่ของเขาทำเอาร่างที่เริ่มสั่นหยุดลงอย่างง่ายดาย

เมื่อแกล้งร่างเล็กจนพอใจเซฟิลก็ถอดเสื้อนอก ออกทำทีเหมือนจะทำมากกว่านี้ แต่สุดท้ายก็ทำเพียงแค่เอามาคลุมตัวร่างบางไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็นไปมากดว่านี้ แล้วอุ้มลงมาวางตรงเบาะด้านข้างตนแทน

"ถ้าเธออยากจะทำตัวให้มีประโยชน์กับฉัน เธอแค่คอยดูแลพวกเด็กๆ เหมือนที่ผ่านมาก็พอ แต่เธอต้องมาเรียนที่คฤหาสน์ใหญ่ ฉันจะให้ครูมาสอนหนังสือพวกเด็กๆ รวมทั้งเธอด้วยแต่เธอจะต้องเรียนหนักกว่าคนอื่น"

"ตกลงไหม" เสียงทุ้มเอ่ยเสนอออกมายาวๆ นิ้วเรียวเชยคางเล็กให้สบสายตากับนัยตาสีอเมทิสในระหว่างที่อธิบาย

"ตะ ตกลง! จะเรียนหรือว่าอะไรก็มาเทอะ! เรื่องแค่นี้สบายมาก!"

ใบหน้าหวานที่ไม่หลงเหลือความตกใจแล้วนั้นกอดอกเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจเต็มที่ มันช่างดูน่าหมั่นเขี้ยวเสียเหลือเกิน

"อ้อ ถ้ารอบหน้าคุณคิดจะทำตัวเป็นปลาหมึกอีก ต่อให้เป็นผู้มีพระคุณ ผมก็จะต่อยแน่"

นัยห์ตาทับทิมตวัดมองใบหน้าคมพร้อมทั้งหรี่ตามองด้วยสายตาคมกริบ พูดขู่ไม่พอยังยกมือที่กำแน่นขึ้นมาให้ดูเป็นการขู่เพิ่มไปอีก

"ผมไปล่ะ คุณก็กลับบ้านดีๆนะ ระวังตัวด้วย"

มือเล็กหันไปเปิดประตูรถก่อนจะลงไปยืนอยู่ด้านข้างแล้วยิ้มแฉ่งราวกับเด็กๆก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าของตนที่วางอยู่บนพื้นไปแอบแต่งตัวหลังต้นไม้แล้วรีบวิ่งกลับเข้าบ้านพักไปพร้อมกับเสื้อสูทของร่างสูง

"หึ....เธอมาอ่อยฉันก่อนเอง....ถ้าเป็นคนอื่นเธอไม่ได้มานั่งขู่ฉันหรอกนะ"

เซฟิลหัวเราะในลำคอ กับท่าทางที่น่ารักมากกว่าน่ากลัวนั่นของร่างบาง อดไม่ได้ที่จะพูดถึงเล็กน้อย

หลังที่ร่างเล็กลงไปแล้ว เซฟิลก็สั่งให้คนสนิทขับรถกลับคฤหาสน์ใหญ่ แล้วสั่งให้จัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อย

....

พอกลับมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ก็สั่งแม่บ้านให้เตรียมจัดข้าวของไว้สำหรับคนตัวเล็ก

แกร๊ก

ร่างสูงสมส่วนเดินเข้ามาภายในห้องกว้างและเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียง มือแกร่งยกขึ้นมาในระดับสายตา ภาพเรือนร่างเล็กขาวเนียนเข้ามาในความคิดสัมผัสนุ่มลื่นยังติดอยู่ที่มือ

แวบนึงมีความคิดบางอย่างผุดเข้ามาในหัว แต่เขาก็สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนจะลุกไปอาบน้ำแล้วมานั่งเคลียเอกสารของบริษัทต่อสักพักแล้วจึงเข้านอน..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***