5 ข้าชอบซือจุนจริงๆหรอ

หลังจากที่ปิงเหอเดินออกไป ไม่นาน ระบบก็รีบมาด้วยความลนลาน....

"ยินดีด้วย ยินดีด้วย คุณได้ทำให้ตัวละครหลักของเรามีความฟินขั้นสุดคุณได้ค่าความฟิน100แต้ม "

หลังจากพูดจบระบบก็หายไป..

ด้วยความมึนงงนั้นเองชิงชิวก็มานั้งคิดคำกับที่ระบบบอก..ทำไห้ตัวละครหลักมีความฟินขั้นสุด?เอ๊ะมันคือยังไงฟินแบบไหน? ข้าไปทำอะไรไห้ปิงเหอฟิน? แล้วคำว่าฟินในความหมายของระบบมันคืออะไร มีความสุขหรือ หลังจากคิดไปสักพักชิงชิวก็เผลอหลับไป...

ตัดถาพมาที่ปิงเหอ

ปิงเหอนอนไม่หลับเอาแค่คิดแล้วคิดอีก..ทำไมกันนะเวลาที่ซือจุนเข้ามาไกล้ๆทำไมหัวใจถึงสั่นเพียงนี้..ยิ่งเวลามองซือจุนแล้วยิ่งทำไห้หน้าแดง ตัวร้อนไปหมด หรือข้าจะชอบซือจุนจริงๆหรือ😲(น้องรักของน้องมาตัั้งแต่เด็กที่เจอชิงชิวร่างก่อนแล้วนะงับตอนนั้นน้องเองก็เด็กมากเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร) จนมาถึงตอนนีี้น้องเลยเริ่มรู้ในตัวเองมากขึ้น

ในความคิดนั้นเอง ปิงเหอได้แต่หน้าแดงขึ้นมาทันใด เอาแต่กลิ้งไปมาจนเกือบตกเตียงทั้งกับคิดตอนเวลาที่ตนอยู่กับซือจุนแล้วบางทีได้กลิ่นตัวบางๆ (อาจจะไม่ได้หอมนัก)แต่กับทำไห้ปิงเหอแทบจะคุมตัวเองไม่ได้พอคิดไปมาก็รุ่งเช้าพอดี ตนเลยได้ไปทำอาหารเช้าไห้ซือจูนเป็นปกติ หลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้ว ก็ยังไม่กล้ายกไปกลัวจะไปรบกวนถ้าหากซือจุนยังไม่ตื่น... แล้วแต่ซือจุุนตื่นแล่วละ..จะไม่หิวเอาหรอ ปิงเหอเอาแต่คุยกับตัวเองไปมา ผ่านไปไม่นานก็รวบรวมความกล้าเดินไปหาซือจุนที่ห้อง(แค่จะแอบดูว่าซือจุนตื่นหรือยังถ้าตื่นแล้วก็จะยกอาหารไปไห้แต่ถ้ายังตนเองก็จะไม่ได่รบกวนซือจุนด้วย) ปิงเหอก็เดินไปที่ห้องซือจุนอย่างเบาที่สุดพูดง่ายๆคือย่องไปนั้นแหละ พอถึงหน้าประตูห้องปิงเหอก็พยามหารูที่จะส่องเพื่ออยากรู้ว่าซือจุนตื่นหรือยัง ... แต่หารูเท่าไรก็ไม่มี แน่สิ...เสิ่นชิงชิวเป็นท่านอาจารย์เชียวนะ ระดับนี้แล้วจะไห้ประตูเป็นรูก็ไม่ใช่เหตุ ปิงเหอคิดอยู่นาน...ก็เลยตั้งสติ ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือ... สายตาปิงเหอก็ได้มุ่งตรงไปที่เตียงนอนของซือจุน แต่ด้วยความที่ซือจุนเป็นตัวไม่ใหญ่มากแต่เตียงกับกว้างราวกับนอนได้2-3คนมันไม่แปลกที่ถ้ามองด้วยระยะไกลก็คงเห็นไม่ชัด ปิงเหอก็ตัดสินใจเดินเข้าไปไกล้..ในใจคือก็กลัวว่าถ้าซือจุนตื่นขึ้นมาแล้วเจอตนตรงหน้าคงโดนตีเป็นแน่...แต่จะถอยก็คงถอยไม่ได้แล้วแหละ😂บุกเข้าห้องมาขนาดนี้แล้ว... พอเดินไปไกล้เป็นจริงดังว่า...ซือจูนนอนตะแคงไปอีกฝั่ง ด้วยระยะที่ไกล้ขนาดนี้ปิงเหอก็ได้เห็นซือจุนนอนเงียบอยู่ พอมองรอบๆแล้วซือจุนนั้นมีผมยาวดำเงามีกลิ่นหอมอ่อนๆ ผิวขาวเนียนเหมือนเด็กทารก มองด้วยตาเปล่าน่าจะนิ่มมากเลยทีเดียว ซือจุนนั้นเป็นคนสูงแต่มีรูปร่างที่ดูกำยำอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้กำยำมากนัก..พูดง่ายไปหุ่นอาจจะไม่ได้ดูมีซิกแพคเท่าไหร่นักส่วนเอวของซือจุนนั้นดูบางเฉียบแต่ก็ไม่ใช้บางเหมือนผู้หญิง พอดูรวมๆแล้วก็ถือว่าเป็นคนหุ่นดีมากเลยทีเดียว ไม่กำยำเกินไป แต่ก็ไม่ดูบางเหมือนผู้หญิงเกินไป

หลังจากปิงเหอดูหุ่นของซือจุนไปสักพัก...ชิงชิวก็หันมาตรงข้ามปิงเหอแบบต่อหน้าต่อตา..(แต่ยังคงหลับอยู่) นาทีทีปิงเหอเห็นซือจุนของตนหันมาตอนคิดว่าคงตื่นมาแล้วเป็นแน่หัวใจปิงเหอแทบหลุดออกมาจากตัว..แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น...ทันทีที่ปิงเหอเห็นว่าซือจุนยังไม่ตื่นแถมยังหันมาหาตนสายตาก็เผลอไปดูหน้าของชิงชิวโดยไม่รู้ตัว.. ตอนนั้นเองปิงเหอก็พยามเข้าไปไกล้ๆ เพื่ออยากจะเห็นแบบชัดๆ พอเข้าไปไกล้แล้วกลับเห็นว่าซือจุนตอนนอนดูขัดกับตอนตื่นยิ่งนัก...ตอนตื่นนั้นชอบทำหน้าตึง ไม่ดูค่อยคลายแบบนี้..จมุกของซือจุนนั้นโด่งสวยพอดีกับโครงหน้าคิ้วดูดำเข้มเหมือนถูกวาดมาแบบพอดี ส่วนปากนั้นก็ชมพูอ่อนๆ ปากเล็กเป็นกระจับ แก้มก็เหมือนจะมีอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใช้มีแก้มเยอะจนหน้าเกลียด พูดง่ายๆเลยคือซือจุนนั้นอาจจะพูดไม่ได้ว่าหน้าตาดีที่สุด แต่ก็ถือว่าหล่อเอาการ หลังจากที่ปิงเหอวิเคราะห์จบ กับหน้าแดงและร้อนขึ้นมา แบบไม่รู้ตัว..ด้วยความที่ปิงเหอไม่เคยรู้สึกเป็นแบบนี่มาก่อนเค้าก็มึนงงแล้วก็เอาแต่ถามตัวเองไปมา..

"ข้าชอบซือจุุนจริงๆใช้ไหม?" หลังจากคิดนั้นเองร่างกายเหมือนโดนคุมด้วยอะไรสักอย่างปิงเหอเอามือไปไกล้ๆมือของชิงชิวแบบไม่รู้แล้วแล้วจับมือของชิงชิวมาแล้วก็จุฟไปหนึ่งที หลังจากจุฟมือไปแล้ว ปิงเหอก็หน้าแดงตัวสั่นใจเต้นตุบๆ คุกเข่าตัวเเข็งอยู่แบบนั้น ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยแถมมือก้ยังจับมือของซือจุนของตนใว้เบาๆ ในตอนนั้นเอง..ชิงชิวก็ลืมตาขึ้นมาแล้วถามปิงเหอไปว่า...

"จับมือข้าทำไม?"

ปิงเหอได้ยินคำถามนั้นก็ทำเอาตกใจเป็นอย่างมากแล้วก็รีบปล่อยมือโดยเร็ว พันคิดว่าคำพูดที่จะตอบซือจุนแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ชิงชิวเห็นหน้าปิงเหอ หน้าแดงกล่ำแถมยังยืนตัวตรงแข็งไม่ขยับก็หลุดหัวเราะมาแบบไม่รู้ตัว 55555ปิงเหอเจ้าเป็นอะไรไป..

ทำไมที่จับมือข้าจะตรวจวัดชีพจรไห้ข้้าหรือ?แต่เอ๊ะเจ้ามีจินตานระดับล่างอยู่นะเจ้าจะตรวจวัดได้หรือ...แล้วสรุปเจ้าจับมือข้าทำไม?... ชิงชิวถามไปอีกแล้วพร้อมทำหน้าจริงจังขึ้น... ปิงเหอทึ่เห็นแบบนั้นก็ตัวสั่นหน้าชาหาคำตอบไม่ได้ ผ่านไปไม่นาน...ชิงชิวก็เหมือนจะขี้เกลียดรอฟังเลยพูดออกไปว่า...

"เอาละๆข้าไม่อยากรู้ละ.."

"ขอรับ"

เจ้าไปเตรียมอาหารมาไห้ข้าเถอะ... หลังจากที่ปิงเหอได้ยินรีบวิ่งออกไป... พอปิงเหอออกไปแล้วชิงชิวก็เดินไปที่หน้าต่างพร้อมน้ำเปล่า1ขั้น..และได้ทำการล้างหน้าล้างตาตนเอง..พอล้างเสร็จไปนานปิงเหอก็ยกกับข้าวมา...

"วันนี้มีโจ๊กนะขอรับ"

...ปิงเหอพูดออกพร้อมกับนั่งรินชาอยู่ข้างๆ..หลังจากกินเสร็จ..ชิงชิวก็พูดว่า...

"ตอนนี้เจ้าฝึกวิทยายุทธเป็นอย่างไรบ้าง"

"เริ่มดีขึ้นขอรับ.."

งั้นหรอกหรือ...เจ้าต้องพยามไห้มากนะ..เพราะศิษย์คนอื่นเค้านำเจ้าไปเยอะแล้ว..พูดจบก็ชิงชิวก็เอามือไปลูบที่หัวปิงเหอเบาๆ แล้วพูดว่า...

รวมในเป็นหนึ่งเดียวตอนฝึกอย่าคืดเรื่องอื่นเรื่องไหนที่อยู่ในใจไห้เกิบเอาไว้ก่อนเข้าใจหรือไม่?

หลังจากพูดจบศิษย์พี่เยวี่ยชิงหยวนก็เดินเข้ามา... แล้วพูดว่า...

"ข้ามาผิดจังหวะหรือไม่?"

"ไม่หรอกขอรับศิษย์พี่มีอะไรชี้แนะ."

. พอพูดจบปิงเหอก็จะลุกเดินออกไป..อย่างรู้ดีว่าคงจะมีเรื่องส่วนตัวคุยกัน...ก่อนที่จะลุกไปปิงเหอก็พูดออกมาว่า.

"ซือจุนขอรับมีอะไรไห้ปิงเหอรับใช้อีกหรือไม่? "

ชิงชิวยกมือทำท่าไห้เห็นว่า..ไม่ต้องการแล้ว ปิงเหอก็เดินออกไป.. หลังจากที่ปิงเหอเดินออกไปนั้น..ศิษย์พี่ทำหน้านิ่งแล้วยิ้มแบบบางๆแล้วพูดว่า..