3 ไปตลาด

ต่อจากตอนที่แล้ว...

ปิงเหอได้มารอชิงชิวก่อนเวลา (เพราะความตื่นเต้นที่จะได้ไปตลาดกับคนที่ตนรัก) ปิงเหอนั้นได้แต่งตัวเหมือนปกติที่เคยแต่งแต่เป็นชุดใหญ่ที่ดูดีกว่าตัวอื่นๆที่ปิงเหอเคยใส่ทว่าปิงเหอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่คอยเอาเงินหรือเอาเสื้อผ้ามาให้เหมือนศิษย์คนอื่นๆ 

ผ่านไปไม่นานชิงชิวก็ได้เดินมาถึง แล้วเอ่ยถามไปว่า..

"เจ้ามานานแล้วหรือยัง "

ปิงเหอตอบกลับไปว่า

"ไม่นานขอรับ"... หลังจากที่ชิงชิวพูดจบก็ได้เอาแขนของตนท้าวไหล่ของปิงเหอ..เหมือนอารมณ์พี่น้องที่สนิทกันแล้วก็พูดมาว่า..งั้นเราไปกันเถอะ ถ้าเจ้าอยากได้อะไรเจ้าบอกข้าเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ..คำๆนี้ทำเอาปิงเหอไปไม่ถูกทั้ง..งงและสับสนแต่ก็รู้สึกดีเอามากๆที่คนที่ตนรักหันมาสนใจเค้า... 

พอมาถึงตลาด

ชิงชิวก็พูดย้ำมาอีกว่า  "เจ้าอย่าได้เกรงใจที่ข้าพาเจ้ามาไม่ได้มีแผนร้ายแค่อยากพาเจ้ามาเปิดหูเปิดตาเหมือนศิษย์คนอื่นๆเท่านั้น "

ปิงเหอได้แต่ยิ้มและพูดออกไปว่า...ขอรับ!! เ

   วลาผ่านไป นาน2นานปิงเหอก็ไม่ซื้อสักที ผ่านร้านโน้นร้านนี้ก็ไม่สนใจพอถามก็บอกว่า....มันแพงไปบ้าง มันไม่สวยบ้าง จนตอนนี้ชิงชิวเริ่มเหนื่อยและโมโห..จึงได้ขึ้นเสียงไปว่า...

อะไรของเจ้ากัน!!! อันโน้นก็ไม่เอาอันนี้ก็ไม่สนแล้วข้าจะพาเจ้ามาทำไมเสียเวลา...(พูดไปด้วยความโมโหและเหนื่อย)แต่หารู้ไม่ว่าประโยคนั้นทำเอาปิงเหอน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่ชิงชิวได้เห็นน้ำตาของปิงเหอก็ได้แต่ตกใจและกลัว(เพราะถ้าเค้าทำไห้ปิงเหอโกรธหรือแค้นขึ้นมาเค้าก็จะตุยเย้แบบในนิยายอะสิ)... ทันได้นั้นเองเหมือนสวรรค์จะเห็นใจหรืออาจจะสงสารก็ไม่รู้😂 ได้มีสุนัขจรจัดวิ่งไล่กัดกับสุนัขอีกตัวอยู่... เค้าถึงใช้โอกาสนี้ช่วยปิงเหอโดยการเอาตัวไปบังและกอดปิงเหอไว้เนื่องจากปิงเหอมีนิสัยที่กลัวสุนักมาก (สาเหตุที่กลัวสุนักเพราะน้องเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองอยู่ไหนได้แต่ร่อนเร้ไปตามทางตามหมู่บ้านต่างๆค่ำไหนนอนนั่นเวลาหิวก็ต้องไปแย่งข้าวของสุนักจรจัดกินซึ่งทำให้สุนักจรจัดชอบมาทำลายและมากัดปิงเหอบ่อยจนเกิดเป็นความกลัวที่ฝั่งใจ)

พอสุนักวิ่งผ่านไป...ชิงชิวก็ได้ถามปิงเหอไปว่า...

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง???"

ปิงเหอได้แต่ยืนมองคนตรงหน้าของเค้าโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ด้วยความที่ชิงชิวกลัวปิงเหอตกใจมากเลยเอามือแตะหน้าเบาๆ แล้วถามไปอีกครั้ง ครั้งนี้ปิงเหอได้สติเลยตอบกลับไปว่า..

"ข้าไม่เป็นไรขอรับ" ของคุณท่านอาจารย์ที่ช่วย...(ความรู้สึกของปิงเหอตอนนั้นคือตกใจหมาแต่ก็รุ้สึกว่าตัวเองอบอุ่นมากเค้าไม่เคยรู้เลยว่าความอบอุ่นแบบนี้มันรู้สึกยังไงจนมาได้กอดจากชิงชิว ยิ่งทำไห้ปิงเหอหลงรักชิงชิวมากกว่าเดิม) หลังจากทุกอย่างจบลงชิงชิวก็พูดไปว่า 

  "ถ้าเจ้าไม่อยากได้อะไร..งั้นเราหาโรงเตี๊ยมหาข้าวปลากินก่อนเถอะตอนนี้ข้าหิวมาก" 

   ทั้งคู่ก็ได้เดินไปที่โรงเตี๊ยม..และได้สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะพร้อมกับน้ำชา1กา พออาหารมาเสร็จชิงชิวกำลังจะกิน แต่สายตาก็ได้หันไปมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีติดๆขัดเหมือนทำตัวไม่ถูก..เลยถามออกไปว่าทำไมเจ้าไม่กิน?พร้อมกับตัดกับข้าวไห้ พอปิงเหอได้เห็นกับข้าวที่ชิงชิวตักไห้ก็ยิ้มดีใจแล้วก็ได้พูดมาว่า

"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้กินอาหารดีๆแบบนี้"(สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะว่าปิงเหอมักจะไปกินข้าวไม่ทันคนอื่นเนื่องจากต้องฝึกวิทยายุทธช้ากว่าคนอื่นพอไปถึงก็ไม่มีกับข้าวเหลือแล้วเต็มที่อย่างดีก็มีแต่ข้าวเปล่ากับน้ำแกงเหลือๆ)

ชิงชิวได้ยินแบบนี้ยิ่งรู้สึกผิดและสงสารเป็นอย่างมากจึงตักอาหารไห้ปิงเหอแบบเยอะจนกินแทบไม่ทัน พอทั้งคู่กินข้าวไปสักพักสายตาของชิงชิวก็ได้มองไปเห็นร้านของหยกอยู่ร้านหนึ่งสวยสะดุดตามากเป็นร้านที่ปิงเหอบ่นว่าแพงนั้นแหละ ชิงชิวเลยบอกกับปิงเหอว้า...

"เดี่ยวข้ามานะ พอดีเจอสหายเก่าเจ้ากินไปก่อนละกัน"

 ปิงเหอก็เชื่อฟังเป็นอย่างดีและก้มหน้าก้มตากินอากหารอย่างมีความสุข

 ตัดภาพมาที่ชิงชิวก็ได้ถามแม่ค้าไปว่า...

หยกชิ้นนี้ขายยังไง?? พอแม่ค้าบอกราคาก็ได้จ่ายเงินไป หยกชิ้นนี้สีสวยมากและคิดว่า..ปิงเหอต้องชอบ





พอได้หยกมาแล้วก็ได้เกิบไว้ในเสื้อของตนเองแล้วเดินไปหาปิงเหอที่กำลังกินข้าวอยู่.. พอเดินไปถึงก็เห็นว่าปิงเหอกินเสร็จแล้วและนั่งรออยู่ พอปิงเหอเห็นคนรักของตนก็เอ่ยถามไปด้วยความคิดถึง(แหม่ๆๆๆห่างกันแปปเดียวคิดถึงสะแล้ว) ได้เอ่ยถามไปว่า...

"ท่านไปไหนมานานจัง?ท่านจะกินอีกหรือไม่"???

ชิงชิว ".................."

ชิงชิวก็ตอบกลับไปว่า..

"ไม่แล้วละ..ตอนนี้ก็ไกล้ค่ำแล้วเรากลับกันเถอะ"

หลังจากที่ทั้งคู่เดินกลับมาถึงหน้าสำนัก ชิงชิวก็ได้พูดออกไปว่า

"เจ้าไปที่ห้องข้าก่อนนะข้ามีอะไรจะให้เจ้า"

คำพูดนั่นทำเอาปิงเหอใจเต้นตุบๆๆ เพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะได้อะไรแบบนี้ด้วย!!! แล้วได้ตอบกลับไปว่า

ขอรับ....

หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว... ชิงชิวได้นำหยกที่ตนแอบไปซื้อมาไห้ปิงเหอดู

​



เป็นอย่างไรเจ้าชอบหรือไม่?อะ!!นี่ข้าให้เจ้านะ!!!!!!

หลังจากที่ปิงเหอได้เห็นหยกในมือของชิงชิวนั้น....น้ำตาก็ไหลแอบ2แก้มโดยไม่รู้ตัว(เพราะในชีวิตนี้..หยกนี้ถือเป็นของขวัญชิ้นแรกในชีวิตของปิงเหอเลย)

ชิงชิวได้เห็นก็เอ่ยถามไป "ทำไมเจ้าไม่ชอบหรือ???งั้นข้าไปซื้อไห้ใหม่ได้นะ"

"มิใช่ขอรับ"

หลังจากชิงชิวพูดจบ ปิงเหอได้รีบเข้าไปกอดชิงชิวแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วได้พูดออกมาว่า

ชอบมากขอรับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตข้า ..

ด้วยความตกใจ+กับเอ็นดูปิงเหอก็เลยได้กอดปิงเหอตอบและตบหลังเบาๆแล้วพูดว่า

"ไม่ต้องร้องแล้วเจ้าเด็กขี้แย"

...แล้วก็เอามือของตนไปเช็คน้ำตาไห้ปิงเหอด้วยความสงสารและเอ็นดู...

หลังจากปิงเหอได้รับหยกไป...ชิงชิวก็สั่งไห้ปิงเหออกไปเนื่องจากตอนนี้ดึกแล้วเลยอยากไห้ปิงเหอไปพักผ่อน...ปิงเหอกำลังจะเดินออกไป ชิงชิวได้พูดขึ้นมาว่า

"ตอนนี้เจ้านอนที่ไหน?"

 "นอนที่ห้องเกิบฟืนขอรับ"

... หลังจากที่ชิงชิวได้ยินก็นึกแผนดีๆออก เลยสั่งไห้ปิงเหอมานอนในห้องของตนนับตั้งแต่พรุ่งนี้(แต่เป็นคนละส่วนกันน้าาไม่ได้นอนเตียงเดียวกันพอดีห้องของชิงชิวจะมีห้องว่างอยู่พอไห้คนนอนได้) หลังจากพูดจบปิงเหอก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะจะได้อยู่ไกล้คนที่ตนรักและได้แอบมองคนที่ตนรักตอนนอน..มันชั่งฟินจรืงๆ555 (เหตุผลที่ชิงชิวทำแบบนี้เพราะว่าถ้าเราเอาน้องมาอยู่ไกล้แล้วเราจะได้ดูแลน้องเค้าได้และจะได้คอยห้ามไม่ไห้น้องเข้าร่วมวิชามารแล้วจะได้ไม่มาฆ่าตน)เป็นไง...แผนนี่ดีใช้ไหมล้าา...(คิดในใจ) หลังจากนั้นปิงเหอก็ขอตัวลาไปพร้อมกับความดีใจที่เต็มจนล้น...

จบบบบ(ยาวหน่อยนาาาพอดีกินมาม่าไปสมองโล่งมาก)❤️❤️❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***