2 หาวิธี

ตัดภาพ มาที่ ชิงชิว ณ.เวลานี่ก็ยังหาวิธีที่จะทดแทนความผิดที่ตนไม่ได้ก่อ...คิดไปคิดมาสักระยะ ก็เริ่มคิดออก...

จริงสิ!!! ลั่วปิงเหอจะต้องออกไปตักน้ำและหาฝืนนี่นา เราก็อาศัยเวลานี้ตีสนิท..อาจจะมีวิธีอะไรดีๆก็ได้...ชิงชิวในตอนนี้เป็นก็ไม่มั่นใจเท่่าไรนักเพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตีสนิทยังไงตอนที่อยู่ในโลคความจริงตัวเขาก็ไม่ได้มีเพื่อนมีแต่นิยายที่อ่านเท่านั้นที่เป็นเพื่อนตน ทว่่าตอนนี้ตนเองไม่่่มีทางเลือกเลยต้องจำใจทำแบบนี้

เวลาผ่านไป........

ชิงชิว..ได้ดักรอทางเข้าป่าเพื่อจะช่วยลั่วปิงเหอตัดฝืนและทำการตีสนิท...เวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป.. ลั่วปิงเหอก็เดินมาถึงพร้อมกับมีตระกร้าสะพายหลังมาด้วย..

ลั่วปิงเหอตอนที่เห็นซือจุนของเขาก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อยคิดว่าตนไปทำความผืดอะไรทำไมท่านอาจาร์มาดักรอ... ด้วยความใจกล้าและคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเดินเข้าไปหา ซือจุนของตน  พร้อมกับถามด้วยความสงสัยว่า...

"ท่านอาจารย์มีอะไรหรือป่าวขอรับ🙇‍♂️

ชิงชิวทำหน้านิ่งและพูดออกไปว่า...

ทำไมข้ามาหาเจ้าไม่ได้หรือ?

นาทีที่ลั่วปิงเหอได้ยินคำๆนี้หลุดออกมาจากซือจุนที่รััก ก็เกิดอาการตกใจและหน้าแดงโดยไม่รู้... พอดึกสติกับมาได้ ก็พูดตอบไปว่า...

"มิกล้า ..ว่าแต่มาหาข้า..ข้าทำผิดอะไรหรือป่าวขอรับ"   พร้อมกับก้มหน้า

ชิงชิงได้เห็นอาการของเจ้าลั่วปิงเหอก็เผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว..ยิ้มด้วยความเอ็นดูและขำท่าทางของลั่วปิงเหอ...หลังจากนั้นก็ได้เดินเข้าไปไกล้ลั่วปิงเหอ แล้วเอาตระกร้าจากหลังลั่วปิงเหอมาสะสายไว้หลังตน และพูดไปว่า..

"วันนี้ข้าอยากไปดูเจ้าตัดฝืนจะได้หรือไม่"

ลั่วปิงเหอ..ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า.. เชิญรับ

แล้วทั้งคู่ก็เดินไปหาฟืนด้วยกัน หลังจากเดินไปได้ไม่นาน ชิงชิวก็ได้เอ่ยถามปิงเหอว่า

"ตอนนี้แผลเจ้าเป็นอย่างไร? "

ปิงเหอ"............."

ปิงเหอยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า..ตอนนี้หายดีแล้วขอรับ ต้องขอบคุณท่านอาจารย์ที่มอบยาให้ 

พอชิงชิวได้ยินคำตอบและสังเกตท่าทางของปิงเหอตอนนี้เขาเริ่มจะจับจุดได้แล้วเขาต้องหาอะไรมาคุยกับปิงเหอให้ได้มากที่สุด และชิงชิวก็เอยถาอีกว่า

"เจ้ามีสิ่งของที่อยากได้บ้างหรือไม่?"

​​​​​​ ลั่วปิงเหอเมื่อได้ยินคำถามนั้นก็งงไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตอบไปว่า

"ข้าไม่ได้อยากได้อะไรเลยขอรับ..ข้าขอแค่ฝึกวิทยายุทธให้เก่งเพื่อข้าจะได้ปกป้องตนเองและคนที่ข้ารักได้ "ก็พอแล้ว

ชิวชิว"..........." 

ชิงชิวที่ได้ยินคำตอบนั้นในสมองของเขาก็คิดว่าขึ้นมาว่า โอ้ววพระเจ้าเองชั่งเป็นคนดีจริงๆ คนดีๆอย่างเองไม่น่ามาเจอสภาพอะไรแบบนี้เลยจิตใจของเองในนี้ตอนนั้นมันชั่งบริสุทธิ์ไม่อาคาดแค้นกับใครแถมยังอยากปกป้องคนที่รักอีก เองนี่มันสุดยอดจริงๆ พอคิดในใจจบ

 ชิงชิวก็หันไปมองคนข้างๆเขาแต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

หลังจากที่ปิงเหอพูดจบ... เสิ่นชิงชิวก็พูดต่อไปว่า

*คนที่เจ้ารักคือใครกัน!!! เพราะที่ข้ารู้มาเจ้าเป็นเด็กกำพร้า มิใช่หรือ... แต่แอ๊ะ..หรือว่า...เจ้าไปหลงรักสาวที่ไหนใช้หรือไม่?*

 หลังจากที่ตนพูดจบลั่วปิงเหอนิ่งไปสักครู่..พร้อมกับกำลังคิดอะไรบางอย่างทำไมซือจุนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนเอาแต่ตบตีข้า แต่ทำไมตอนนี้กลับสนใจข้าถามข้าว่าข้าอยากได้อะไร... หลังจากคิดไปไม่นาน.....

ชิงชิวก็เอ่ยถามอีกว่า....

"เจ้าชอบสาวที่ไหนหรือ?"... หลังจากถามคำถามเสร็จชิงชิวก็หยุดเดินพร้อมกับยืนรอฟังอย่างตั้งใจและในสมองตอนนั้นก็คิดแผนได้อีก1แผน...(กูรอดแล้ววถ้าปิงเหอชอบสาวที่ไหนข้าจะทำทุกวิถีทางให้เจ้าสมหวังและจะได้เปลี่ยนเนื้อเรื่องได้สักที)ความคิดในใจของชิงชิว

 ตัดภาพมาที่ปิงเหอก็ได้แต่ก้มหน้าแดงอยู่นั้น... พอผ่านไปสักพัก(ไม่นาน) ปิงเหอก็พูดขึ้นมาว่า..

*เขาคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากตัวข้าเท่าไหร่ขอรับเค้าเป็นที่เก่งไปสะทุกอย่างและที่สำคัญเค้าเป็นคนที่ทำไห้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปขอรับ..แต่ถึงอย่างไรข้าก็คงรักเค้ามากไปกว่านี้ไม่ได้หรอกขอรับเพราะเค้าอยู่สูงเกินไป สูงเกินกว่าที่ข้าจะเอื้อมถึง🥺!!!!!!*

ในตอนนั้นเองชิงชิวก็ได้สังเกตสีหน้าของปิงเหอเห็นได้ชัดว่ากำลังเศร้า...

ชิงชิวในตอนนั้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีที่จะทำให้ปิงเหอรู้สึกดีที่สุดคิดอยู่นานเขาก็คืดออกและก็ได้เอ่ยมาประโยคหนึ่งว่า...

"ความรกไม่มีถูกผิด​​​​ความรักไม่มีสูงต่ำ!!!!ความรักไม่มีหน้าตาเป็นส่วนใหญ่" ไม่ว่ามันจะต่างกันแค่ไหน ถ้าใจของคนทั้ง2ตรงกัน ต่อให้เค้าเป็นเทพธิดาแต่เจ้าเป็นเพียงคนธรรมดาก็รักกันได้ไม่ยาก สำหรับข้าแล้วถ้าข้าได้รักใครสักคนต่อไห้เค้าจะดูแย่หรือเลวร้ายในสายตาคนอื่นแต่สำหรับข้า ข้าจะมองว่าเค้าดีที่สุด

ปิงเหอ"............."

หลังจากพูดจบชิงชิวก็ได้ปรบมือให้ตัวในใจและพูดขึ้นมาในใจว่า..

*โอ้แฮะ!!!ฉันก็พูดอะไรดีๆแบบนี้ได้เหมือนกันนะเนี้ยพูดได้ดีสะด้วยอิอิพอคิดจบ....ก็ได้หันไปมองคนตรงหน้า...ที่จ้องหน้าตนอยู่แบบไม่ละสายตา...

ชิงชิง.ได้เรียกลั่วปิงเหออยู่นาน2นานเนื่องจากนางมองหน้าชิงชิวจนเหม่อลอย... ชิงชิวได้เอามือไปเเตะที่หน้าปิงเหอแตะไปไม่กี่ครั้ง จนปิงเหอตอบรับ...

"ขะขะขอรับ...ท่านอาจารย์พูดจบแล้วหรือ"       ชิงชิวหัวเรอะอย่างเอ็นดู..แล้วก็พูดออกไปว่า..

"ใช้เจ้าไม่ได้ฟังข้าหรือ??".. ปิงเหอก็พูดตอบว่า.."มิใช้ขอรับข้าฟังทุกคำที่ท่านพูดมา

หลังจากที่คุยเรื่องนี้กันจบ..ก็ถึงที่ตัดฟืนพอดีปิงเหอก็ได้ตัดฟืนไปพลางคุยกับชิงชิวไปพลางพูดคุยกันเรื่องทั่วไป จนเวลาผ่านไปไม่นานนักฟืนก็เต็มตะกร้าพอเห็นว่าฟืนเต็มแล้วทั้ง2ก็เดินทางกลับเพื่อที่จะเอาฟืนไปเกิบที่โรงครัว  ทั้ง2เดินมาจนถึงกลางป่า..ชิงชิวก็ได้พูดออกไปว่า

"หลังจากที่เจ้าเอาฟืนไปเกิบแล้ว" เจ้ามาหาข้าที่ห้องด้วยนะ...หลังพูดจบก็ได้เดินนำลั่วปิงเหอไป

ตัดภาพมาที่ปิงเหอในความรู้สึกตอนนั้น มันรู้สึกตกใจและประหม่าไม่น้อยตอนนั้นเขาสับสนไม่รู้ว่าซือจุนจะทำอะไรตนเพราะตั้งแต่ที่ตกมาเป็นศิษย์ที่นี่ซือจุนไม่เคยทำแบบนี้กับตนเลย ได้แต่เกิบความรู้สึกนี้ไว้และรีบไปเกิบฟืนในห้องครัวอย่างเรียบร้อย และได้รีบไปหาซือจูน ของตน

หลังจากนั้นไม่นาน..ชิงชิวได้เห็นว่าปิงเหอมาแล้ว ก็ได้เอ่ยถามไปว่า

"เจ้ามานานหรือยัง??"ปิงเหอตอบกลับไปว่า..ไม่นานขอรับ...🙇‍♂️ หลังจากปิงเหอพูดจบ..ชิงชิวก็ได้บอกไห้ปิงเหอเข้ามาไกล้ๆตนและพูดว่า

"วันนี้..เจ้าแต่งตัวไห้ดูดีหน่อยนะ ข้าจะไห้เจ้าไปตลาดเป็นเพื่อนข้าหน่อย"

หลังจากที่ปิงเหอได้ยิน ก็ทำไห้งงเป็นไก่ตาแตก (เพราะปกตินิซือจุนไม่เคยชวนตนไปเลยสักครั้งมีแต่หมิงฟางและหนิงอิงอิงที่ได้ไป)แต่ทำไมครั้งนี้ตนถึงได้ไปตลาดกับซือจุนได้!!!ปิงเหอคิดในใจแล้วก็ตอบไปว่า

"ขอรับงั้นข้าขอตัวลาไปเปลี่ยนชุด"... ชิงชิวก็พูดขึ้นมาว่า...ดี!!!อีก1ก้านธูปมาเจอกันที่หน้าสำนัก

ตัดภาพมาที่หน้าสำนัก.....

.จบ.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***