1 แนะนำตัวละคร & เดินเรื่อง

ก่อนอื่นก็สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะงับ อาจจะมีการพิมพ์ผิดบ้าง อย่าโกรธกันน้าาา นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากๆ และอยากลองเอามาเขียนและเเต่งเติมอะไรเข้าไปนิดหน่อย ย้ำ จากนิยาย30%แต่งเอง70%นะงับ เรื่องนี้จะเป็นแนวน่ารักจะไม่มีฉาก18+มากนัก ถ้าผิดพลาดตรงไหนคอมเม้นบอกกันได้เลยน้าาา🙏

มาแนะนำตัวละคร(ขอแจ้งก่อนว่าอาจจะไม่มีตัวละครครบเหมือนตามในซีรีย์หรือนิยายนะงับ)

คนที่1.. มีนามว่าลั่วปิงเหอ(เป็นพระเอง)และมีอีกชื่อคือ..ลิ่วปิงเกอ(ชื่อตอนที่พระเอกเป็นมาร)

คนที่2..มีนามมาเสิ่งชิวชิว(เป็นนายเอง)

คนที่3..มีนามว่าหลิ่วชิงเกอ(พระรอง)และมีฐานะเป็นศิษย์พี่ของนายเอก

คนที่4..มีนามว่าเยวี่ชิงหยวน(เป็นศิษย์พี่ของนายเอก)และแอบชอบนายเอกเช่นกัน

คนที่5..มีนามว่าหมิงฟาน(เป็นลูกศิษย์ของนายเอกและเกลียดพระเอก)

คนที่6..มีนามว่าหนิงอิงอิง(เป็นเพื่อนของพระเอกและแอบหลงรักพระเอก)

คนที่7..มีนามว่าซาหัวหลิน(เป็น1ในสาวฮาเร็มของปิงเหอ)

ตัวหลักจะมีประมาณนี้ส่วนอื่นๆ จะไม่ขอเอ่ยชื่อนะงับ พอดีจำได้ไม่หมด55555 

อ๊ะ!!!!ลืมบอกพอดีเรื่องนี้ลงไปรอบนึงแล้วนะแต่แอดขอรับออกเนื่องจากแอดได้ไปเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องให้อ่านง่ายขึ้น♥️♥️♥️

เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า !!!!?

(นิยาย)มีมารร้าย ได้ทำการฆ่าคนและทำลายเมืองจนหมดสิน..พอไปฆ่าเมืองไหนเจอสาวถูกใจก็จะเอากลับฮาเร็มของตน และได้ออกตามล่าคนที่ทำไห้เค้าแค้นมากที่สุด..พอหาพบก็ได้ทำการตัดแขนและขอคนๆนั้น แล้วยัดใส่ในโหลผักดองใช้ชีวิตอย่างแสนทรมาน จะตายก็ตายไม่ได้....

มารร้าย:ซือจุนเจ้าได้สยบอยู่แทบเท้าข้า..ข้าสะใจยิ่งนัก (พร้อมกับยิ้มอย่างสะใจและมองคนตรงหน้า)

มารร้ายได้ทรมารคนที่เค้าแค้นอย่างมีความสุขให้จนคนๆนั้นได้ตายจากไป.. นิยายก็จบแต่เพียงเท่านี้... 

ตัดภาพมานี่นักอ่านนิยายที่เขียนไปสักครู่นี้..คนๆนี้มีนามว่าเสิ่นหยวน(บุคคลที่อยู่ในโลคความจริง) เป็นนักอ่านที่ชอบอ่านนิยายและหาตังเติมอยู่บ่อยๆ พอนิยายได้จบลงฝั่งทาง เสิ่นหยวนก็ได้ คอมเม้นด้วยความไม่พอใจที่นิยายจบแบบไร้สาระแบบนี้...

ทางระบบที่ได้เห็นคอมเม้นของเสิ่นหยวนก็ได้เกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ....

ในขณะนั้นเอง..เสิ่นหยวนได้หยิบซาลาเปาเข้าปากแต่ดันติดคอ..สุดท้ายเสียชีวิตและระบบก็ได้ดึงวิญญาณของเสิ่นหยวนไปเพื่อไห้ไปแก้ใขตัวเรื่องและตัวละคร...

ตัดมาที่...เสิ่นหยวนได้ตื่นจากการหลับไหลและได้มาอยู่ในร่างของ "เสิ่นชิงชิวนายเอกของเรานั้นเอง" แต่ในตัวละครนี้ก่อนที่เสิ่นหยวนจะมาเข้าร่างเสิ่นชิงขิวเป็นตัวร้ายนะงับ ที่ชอบแกล้งปิงเหอพระเอกองเรา

เสิ่นหยวนในร่างของเสิ่นชิงชิว

..โอ้ย!!..ปวดหัวจังตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหนเนี้ย พร้อมกับลืมตาและมองคนที่อยู่ตรงหน้า..

เยวี่ยชิงหยวนกล่าวอย่างเป็นห่วงว่า..

"เจ้าเป็นอย่างไปบ้างหลับไปเสียนานเชียว อยู่ดีๆก็เป็นลมหมดสติไป "

นาทีนั้นชิงชิวมึนงงอยู่ครู่หนึ่งพอได้สติมาบ้างก็เอ่ยถามแบบไม่ลืมตา

"ท่านเป็นใคร?" พอพูดจบชิงชิวก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ สิ่่งที่เห็นตรงหน้าคือผู้ชายคนนึงรูปร่างกำยำหน้าตาหล่อเอาการใส่ชุดแต่งตัวเหมือนคนสมัยก่อนการแต่งตัวแบบนี้มันคุ้นตามากๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออกว่าที่เคยเห็นที่ไหนผ่านไปไม่นานก็เริ่มมีสติมากขึ้น และได้พูดขึ้นมาว่า

"แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"  นี่มันอะไรกัน!!!

พร้อมกับมองรอบๆห้องและมองตนเอง

ห้ะ!!!พระเจ้านี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!!!!(ตกใจและคิดอยู่ในใจ) 

ผ่าน2นาทีก็มีระบบขึ้นมา(เสิ่นชิงชิวมองเห็นคนเดียว)

"สวัสดีค่ะฉันคือระบบ..ของนิยายที่คุณได้อ่านไปและคอมเม้นอย่างไม่พอใจทางเราได้ดึงคุณมาเพื่อให้คุณมาเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องและตัวละครแบบตามใจคุณ...แต่อย่าพึ่งดีใจไปคุณจะต้องทำยังไงก็ได้ไห้เนื้อเรื่องเปลี่ยนถ้าคุณทำไม่ได้คุณก็จะตายอย่างน่าอนาถตามนิยายของเรา..และมีอีก1อย่างทางเราจะขอเกิบค่าระดับความฟินของตัวละครเพื่อเป็นคะแนนให้คุณถ้าคุณทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนแปลงไปได้โดยที่ไม่กระทบในเรื่องหลักของเราคนก็จะได้คะแนนความฟินของตัวละครไปเพื่อเอาไปใช้ในเวลาต่างๆที่สำคัญ"   และก็หายไป

ในตอนนั้นเสิ่นชิงหยวนที่อยู่ในร่างของตัวร้ายนี้ก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูกตัวสั่นและกลัวหนักมาก จนเยวี่ยหยวนต้องเรียก

"เจ้าเป็นอะไรหน้าซืดปากสั่นเชียว"...

ตอนนี้รับรู้ชะตากรรมของตนเองแล้ว พร้อมกับคิดในใจอีกว่า "คงเป็นเวรกรรมสินะ!!" พอได้สติครบในตอนนี้หัวสมองชิงชิวว่างเปล่าไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน เลยถามคนตรงหน้าไปแบบโง่ๆว่า

"ศิษย์พี่ เจ้าลั่วปิงเหอยู่ไหนหรือ?"

"...…......." เยวี่ยชิงหยวน เขาได้แต่มองหน้าชิงชิวที่อยู่ตรงหน้าทว่าปกติชิงชิวจะไม่พูดชื่อเต็มของเด็กคนนี้ เดิมทีจะชอบพูดว่า เจ้าหมาปิงเหอมันไปไหน?แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากน่าจะเป็็นที่สลบไปนาน ด้วยความสงสารเด็็กคนเยวี่ยชิิงหยวนเลยพููดออกไปว่า

"เจ้า..อย่าอะไรกับเด็กมันนักเลยเด็กคนนั้นมันพยามเต็มที่แล้ว" 🥺

ชิงชิวพอได้ยินคำนั่นใจก็วูบลงไปที่ตาตุ่มทันทีแต่ก็ยังคงตัวเองไว้และถามย้ำไปอีกครั้งว่า

"นั่นแหละ...ขอรับมันอยู่ที่ไหน?"

เยวี่ยชิงหยวนทำหน้าเศร้าเพราะตนพูดไปเหมือนคนตรงหน้ากับไม่สนใจแถมยังยืนยันจะถามหาเด็กคนนั้นให้ได้ตนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปจึงตอบกลับไปว่า

เจ้าโบยมันไป40ทีและไห้ไปนอนที่ห้องเก็บฝืน...เจ้าจำไม่ได้หรืออย่างไร?

ชิงชิว*...........*

วินาทีที่ได้ยินคำๆนั้น ในใจก็สั่นเเละกลัวสุดๆ พอนึกถึงภาพที่เกิดขึ้นในนิยายแล้วตัวเขาแทบอยากจะกอดขาปิงเหอเอาไว้และกราบขอโทษเป็น1000ๆครั้ง

เวลาผ่านไปสัก..เยวี่ยชิงหยวนขอตัวไปข้างนอกก่อนเพราะไม่อยากรบกวน 

ตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่เรียกคนที่อยู่ข้างนอกไห้มาหาตน..

และคนที่เข้ามาหานั้นก็คือ...หมิงฟางคนที่เกลียดปิงเหอเข้าใส้และได้วางแผนกับเสิ่นชิงชิวคนเก่าทำร้ายปิงเหอบ่อยครั้ง.. หมิงฟางพอได้เห็นซือจุนเรียกตนก็รีบตอบรับทันทีพร้อมกับวิ่งเข้ามาหา

"มาแล้วขอรับ...มีอะไรไห้ศิษย์รับใช้"

นาทีที่ชิงชิวเห็นหมิงฟางนั้นก็คิดขึ้นมาในใจว่า"เด็กคนนี้มันก็ตายอย่างน่าสงสารเหมือนกันนะเห้อออน่าสงสาร แต่ทว่าคิดไปคิดมาจะไปสงสารทำไมในเมื่อเราตายอนาถที่สุดนี่หว่า!!!" แต่ก็เอาเถอะถึงอย่างไรก็ตามก็ต้องเปลี่ยนแปลงนิยายเรื่องให้ได้ พอคิดจบ ก็พูดขึ้นมาว่า

"ไปตามลั่วปิงเหอมาหาข้า"

พอหมิงฟางได้ยินคำนั้นก็งงอยู่เล็กน้อยเพราะปกติซือจุนของตนจะเรียกปิงเหอว่า เจ้าหมาไร้ค่าบ้าง หมาโง่บ้าง และก็ไม่ได้้้้เอะใจอะไรและรีบตอบกลับซือจุนอย่างว่าง่าย

"ขอรับ" แต่ทว่าความชั่วของหมิงฟางก็พลันพุดขึ้นพร้อมยิ้มอย่างสะใจเพราะคิดว่าอาจารย์จะเรียกเจ้าปิงเหอมาตีเหมือนทุกครั้ง

5นาทีผ่านไป

หมิงฟางได้นำตัวของลั่วปิงเหอมาพบ..แต่กับต้องตกใจเพราะสภาพขอลั่วปิงเหอเต็มไปด้วยเลือด แต่ปิงเหอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมีแต่จะทำท่าคุกเข่า.. 

ตอนที่ชิงชิวได้เห็นสภาพของลั่วปิงเหอนั้น..ใจของเขาวูบลงไปที่ตาตุ่ม ก็ได้เอ่อขึ้นมาว่า

"เจ้าไปต้องคุกเข่าหรอก" แผลของเจ้าเป็นอย่างไรบาง ถามด้วยความรู้สึกผิดและกลัว ..แต่กลับไม่คิดเลยว่าคำถามนั้นจะทำไห้ลั่วปิงเหอรู้สึกดีและดีใจเป็นอย่างมาก..

(ที่ดีใจเพราะน้องได้แอบหลงรักอาจารย์ตนเองตั้งแต่ที่มาฝากตัวเป็นศิษย์แล้วนะค่ะทุกอย่างที่อาจารย์คนก่อนทำน้องไม่เคยโกรธเลยแต่จะมาโกรธเเบบสุดๆคือตอนที่น้องโดนอาจารย์ผลักตกหน้าผานะค่ะ)

ลั่วปิงเหอก็ได้ตอบกลับไปว่า.  "ไม่เท่าไรขอรับแต่..ท่านอาจารย์ขอรับข้าผิดไปแล้วข้าไม่ควรเถียงอาจารย์ไปอย่างนั้นขอให้ท่านอาจารย์โปรดอย่าถือสา" พร้อมกับคุกเข่าขอโทษ

ชิวชิวที่ได้เห็นภาพแบบนั้นก็พลันทำตาถลึงใหญ่ในความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าการที่ปิงเหอคุกเข่าให้ตนแบบนี้ขาของตนนี้นับว่าถูดตัดแล้ว

แต่ทว่าชิงชิวนิได้แสดงอาการอะไรออกมาได้แต่ทำหน้านิ่งและยืนยาทาไห้ลั่วปิงเหอ นาทีที่เห็นชิงชิวยืนยาให้ปิงเหอหนิงฟางตกใจทำหน้างงกันไปเลยทีเดียว😂

ลั่วปิงเหอได้เอามือไปรับยามาและจะกล่าวลา  แต่กับโดนคนข้างหน้าตนขัดสะก่อน..

เชิงชิวได้เอยถามไปว่าปีนี้เจ้าอายุเท่าไร ลั่วปิงเหอก็ตอบกลับมาว่า14ปีขอรับ และเดินออกไป... 

พอปิงเหอเดินออกไป ชิงชิงก็ไล่หมิงฟางออกไปเช่นกันเพราะตอนนี้ตนเริ่มจะหาวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงนิยายเรื่องนี้.... ผ่าน2-3ชั่วยามก็คิดไม่ออกไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน?ชิงชิว..ได้แต่นอนคิด นั่งคิดว่าจะทำอย่างไรดีและเริ่มจากตรงไหน..เพื่อจะได้เปลี่ยนแปลงตัวละคร คิดไปคิดมาใช้เวลาอยู่นาน2นานก็คิดไม่ออก.. พอเวลาผ่านไปเค้าก็เบื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดีคิดก็คิดไม่ออกเลยเดินออกมาข้างนอกเผื่อจะคิดแผนออกบ้าง...

ในเวลานั้นเอง ..ลั่วปิงเหอได้มาฝึกวิทยายุทธของเค้าในทุกๆวัน ลั่วปิงเหอจะเรียนช้ากว่าคนอื่นเนื่องจากโดนศิษย์พี่คนอื่นๆแกล้งและใช้งานอย่างหนักจนแทบไม่มีเวลาฝึกวิทยายุทธเหมือนคนอื่นๆ พอชิงชิวได้เห็น..ก็นึกอะไรดีๆออก.. จึงรีบไปที่ห้องคัมภีร์เพื่อไปหาตำราวิทยายุทธที่ดีที่สุดในสำนักเพื่อเอาไปให้ลั่วปิงเหอฝึกจะได้ทันคนอื่น..

จังหวะนั้นเองตอนที่ชิงชิวเดินไปหา ด้วยความที่ลั่วปิงเหอกำลังฝึกวิทยายุทธอยู่นั้นเค้าก็ได้หันไปเห็น ชิงชิวเดินเข้ามาหาตนด้วยความตกใจเผลอทำกระบี่หลุดมือ.. ชิงชิวก็เก็บกระบี่และยื่นให้ลั่วปิงเหอ พร้อมกับนำเอาตำราฝึกวิทยายุทธยื่นให้และได้กล่าวว่า

"ให้เจ้าฝึกตนให้ดีแล้วจะไม่มีคนอื่นมารังแกเจ้าได้"

หลังจากกล่าวจบ ชิงชิวได้เดินออกไป...ทำเอาลั่วปิงเหอ..งงและเขินอายแถมยังกอดสมุดตำราไว้ที่อกอย่างแน่น และเอยมาว่า

"ขอบคุณขอรับท่านอาจารย์ข้าจะทำให้ดีที่สุด"

ตัดภาพว่าที่ชิงชิว.ก็ได้แต่คิดในใจพร้อมกับส่ายหัวไปพลางๆและพูดเบาๆว่า

"วันนี้เอาแค่นี้ไปก่อนละกันพรุ่งนี้ฟ้าใหม่คงจะมีเรื่องดีๆเข้ามาสินะ" 

ผ่านไปไม่นานระบบก็เด้งขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า

ยินดีด้วยค่ะคุณได้เริ่มเรื่องการเปลี่นนแปลงตัวละครและทำให้ตัวละครหลักมีความสุขคุณจะได้ค่าความฟินจากตัวละคร100แต้มพยามต่อไป

 พูููููดจบระบบก็หายไป

ชิงชิวได้ยินแบบนั้นเขาก็ดีใจเล็กน้อย..และเริ่มจะชอบเกมนี้มาแล้วสิ5555.และเดินออกไป

เดี๋ยวมาต่อน้าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***