บทที่ 3 ปะป๊า

"ม๊าน้องหิวหนมแย้ว" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยบนหลังพูดขึ้นอย่างร่าเริง พลางส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาโชว์ความน่ารักน่าชังของตัวเอง

ตัดภาพมาที่เสลี่ยง?จำเป็น หัวปูดบวมจากเหตุการเมื่อวานที่เจออัลฟ่าเปิดประตูกระแทกเข้ามา แถมตอนนี้ใต้ตากลมโตสดใสก็ดำคล้ำจนหมดราศี ใบหน้าเนียนใสที่ชอบประดับด้วยรอยยิ้มก็ทรุดโทรมเล็กน้อย เมื่อไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ส่วนเหตุผลของการไม่ได้นอนก็เพราะเจ้าก้อนกลมตัวแสบดันตื่นมาตอนกลางดึกดื่นซะได้ แถมวิ่งเล่นรอบอพาร์ทเม้นท์ผมจนต้องลุกออกจากเตียงนอนตัวเอง วิ่งไปจับเจ้าก้อนเพราะกลัวข้างห้องจะมาเคาะประตูด่าเอา

แถมอีกนิดเพราะยังไม่จบนะ ผมต้องนั่งกล่อมเจ้าอ้วนด้วยนิทานเรื่องโปรดให้หลับก่อนผมถึงจะได้นอนดีๆแบบปกติ แต่คำว่าดีๆของไอ้คณิตก็ปาไปนู้นตีห้ากว่า ได้นอนพักสายตาแค่ชั่วโมงก็ต้องตื่นมาทำอาหารของตัวเองกิน ต่อด้วยการวิ่งลงตึกเพื่อไปหาซื้อนมแพะที่ร้านค้าให้เจ้าก้อนกินตอนเช้า

ดูวุ่นวายฉิบหายเลยครับแต่ถามว่าอยากบ่นไหม...ก็ไม่ถึงจะเหนื่อยบ้างแต่มันก็ทำให้ชีวิตที่เคยเงียบเหงากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ของเจ้าอ้วงงงงบนหลัง

แม้แอบกังวลไปบ้างว่าเจ้าอ้วนจะกินนมแพะยังไง ผมต้องจุดธูปเหมือนพิธีกรรมของคนรุ่นเก่าๆหรือเปล่า ทว่าไม่เลย

เจ้าอ้วนที่โชว์อิทธิฤทธิ์ฉีกทุกกฎของเรื่องผีที่เคยได้ยินมา ด้วยการใช้นิ้วป้อมสั้นของตัวเองหยิบกล่องนมขึ้นมาดูดหน้าตาเฉย ดวงตาใสจ้องมองผมตาแป๋ว มีบ้างที่กระโดดเกาะพลางปีนเข้ามาในเสื้อผมแบบพุ่งเป้าเลย เนินอกที่เริ่มบวมเป่ง

เจ้าโจรปล้นน้ำนม!!!

ผมก็ปล่อยไปแม้จะเอ่ยบอกไปแล้วว่าผมไม่มีน้ำนมไหลออกมาหรอกนะ แต่เจ้าก้อนกลมก็ไม่สนใจ เม้มอย่างงั้นแหละจนอกผมแดงไปหมด

ซู้ดดดดด

ผมหลับตาพริ้มพลางสูดอากาศยามเช้ากับบรรยากาศต้นไม้ข้างทางเข้าเต็มสองปอดก่อนจะพ่นมันออกมา

สู้สิวะ!! ถ้าแค่เลี้ยงเจ้าก้อนคนเดียวไม่ได้จะไปเป็นเมียคนอื่นได้ยังไง ถือว่าซ้อมก่อนลงสนามจริง

หลังจากทำใจได้ตัวเองก็หยิบหูฟังมาสวมไว้เพื่อกันไม่ให้คนอื่นคิดว่าตัวเองบ้าคุยคนเดียว

ผมบอกไปแล้วว่าไม่มีใครเห็นเจ้าอ้วนเลย นอกจากผม โคตรสิทธิพิเศษของไอ้คณิตเลยเถอะ

"มาอ้วนอยากกินไรบอกม๊าสิ" ผมพูดกับเจ้าก้อนกลมที่ขี่หลังผมอยู่

"เบลี่ ๆ" เจ้าอ้วนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงหนักกว่าเก่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตามใจ

"ห๊ะ" ขออีกครั้งสิคณิตคนนี้ฟังไม่ถนัด

"นั้น ๆ เบลี่ "

อ้วนมันพูดพร้อมกับชี้นิ้วเล็กๆ ไปที่ร้านเบเกอร์รี่เจ้าดังที่ตั้งห่างจากบริษัทผมเล็กน้อย

ฉิบหาย.... เล่นของแพงซะด้วย

"อ้วนร้านอื่นดีไหมม๊าไม่มีเงิน" ผมพูดพลางหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดดูแทบน้ำตาตกถึงตีน มีแบงค์เทาใบเดียว แต่ทว่ายังไม่ทันไร ผมก็รู้สึกถึงแรงสะอื้นของเจ้าอ้วน

"อึก ป่ะป๊า น้อง น้อง ฮืออ"

เจ้าหมาน้อยที่เคยร่าเริงก่อนหน้านี้หายวับเปลี่ยนโหมดสับสวิทซ์ร้องไห้ออกมาแทน

จนใจผมเริ่มเจ็บไปตามๆกัน ไม่ใช่ว่าเคยมากินกับพ่อตัวเองบ่อยๆ หรอกใช่ไหม

"โอเคๆ อ้วนหยุดร้องนะเดี๋ยวม๊าไปซื้อให้โอเคไหมครับ " ผมพูดออกมาอย่างใจเย็นอยากจะปลอบเจ้าอ้วนที่น้ำตาไหลจนเริ่มรู้สึกเปียกชุ่มที่ผมตัวเองแล้ว

"จิมๆ นะม๊า"

"อืม เดี๋ยวม๊าพาไปเลิกร้องนะคนเก่ง ฮึบๆ"

"อึบๆ" เจ้าอ้วนตอบรับ ทำให้ผมโล่งใจ ขึ้นมาบ้าง เอาวะไอ้คณิตพรุ่งนี้เงินก็ออกแล้ว เสียไม่กี่บาทเอง

"น้องรักม๊าที่ฉุดเย้ยฮับ"

อ้วนเอ่ยก่อนจะเอาหัวน้อยๆของตัวเองถูไปมากับกลุ่มผมนุ่ม "อืม ม๊าก็เหมือนกัน" ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมก็รู้สึกผูกพันกับเจ้าแสบนี้ซะแล้วสิ

"ขอบคุณที่มาใช้บริการร้านเบเกอร์รี่ของร้านเรานะคะ"

พนักงานสาวโค้งตัวขอบคุณพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจพร้อมกับรอยยิ้มหวานให้ลูกค้าตัวน้อย

ผมก็ยิ้มตอบบางๆ คืนแบบฉบับตัวเองพลางเดินต๊อกแต๊กถือถาดขนมไปยังที่นั่งโต๊ะของร้าน