ตอนที่2

ปตก:เหมือนมีคนทำให้เจ้าชายคุณเคืองด้วยหรอเนี่ยถือว่ากล้ามาก

เหม่ยชา:ถึงแม้ยัยนั่นไม่ใช่แบบที่ฉันชอบแต่ในเมื่อเสียวพี่เสนอมาขนาดนั้นแล้วสงสัยต้องไปเล่นด้วยซะหน่อย

นี่คือรูปที่แวมไพร์และมนุษย์ต้องอยู่รวมกันอย่างไรก็ตามมนุษย์ได้ถูกกำหนดให้เป็นของเล่นที่ถูกเหยียบย่ำตั้งแต่วันที่พวกเขาพ่ายแพ้

ลั่วอี้:เพราะพวกนั้นโลภและก็อ่อนแอและทำได้แค่นี้ความจริงและยังไว้ใจไม่ได้

ย้อนไปตอนเด็ก

นึกย้อนกลับไป

เฟรย์

เธออยู่ที่ไหนนะ

ลั่วเต๋อพี่ลั่วอี้:นายกำลังตามหาคนรับใช้ที่ดูแลนายอยู่งั้นหรอ

พี่

ลั่วอี้:พี่รู้หรือเปล่าครับว่าเฟรย์ไปไหน?

ลั่วเต๋อพี่ลั่วอี้:เธอคนนั้นจากไปแล้วล่ะเห็นบอกว่าการดูแลนายมันลำบากเกินไปเธอร้องไห้ให้พ่อหางานให้เธอใหม่

ลั่วอี้:เอ๋...คนโกหก

ลั่วอี้:ไหนเธอบอกว่าเธอจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตไง

เฟรย์:เสียงฉันจะเคียงข้างคอยอยู่ข้างๆคุณหนูไปตลอดชีวิตเลยนะคะ

ลั่งเต๋อพี่ของลั่วอี้:เด็กน้อยผู้น่าสงสารนายถูกหลอกเข้าให้แล้วแหละมนุษย์กับเผ่าโลหิตมันไม่สามารถอยู่ด้วยกันไปตลอดได้อยู่แล้วไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องจากนายไปแบบวันนี้อยู่ดี

ปตก:แม่งเอ้ยยัยนี่มันทนสุดๆเลยว่ะ

อย่าคิดว่าแค่ไม่ร้องและพวกเราจะปล่อยแกไปนะยัยคนนั้นไม่อายไหนฉันขอดูหน่อยสิหน้าที่แกไปอ่อยเจ้าชายยังไง

เสี่ยวเซิน:หยุดนะ

ปตก:เริ่มต่อต้านแล้วหรอแบบนี้สิถึงจะสนุก

เสี่ยวเซิน:ทำไมทำไมพวกเธอถึงเชื่อฟังแวมไพร์กันละหรือว่าพวกเธอไม่มีศักดิ์ศรีในฐานะความเป็นมนุษย์อยู่แล้วหรอ

ปตก:ได้ยินหรือยังหล่อนกำลังพูดถึงศักดิ์ศรีล่ะ งั้นเธอบอกมาสิเซ็กซี่บนโลกนี้มันกินได้หรือเปล่า?

โอ๊ยคิดจะหนีหรอมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก

เสี่ยวเซิน:อย่านะ!!

ปตก:เดี๋ยวฉันจะตัดผมให้?

เสี่ยวเซิน:ไม่ไม่

ลั่วอี้:ดูซิว่าเมื่อไหร่เธอจะร้องไห้มาขอร้องฉัน

ปตก:คุณชายลั่วอี้ประธานให้มาเรียกไปพบที่ห้องประชุมนะครับ?