สุขนี้จริงหรือ แก่งแย่งสายเลือด

CHAPTER 3

ด้านของครามกับพรีม

"พี่ครามครับ วันนี้พี่จะอยู่กินข้าวกลางวันกับพรีมมั้ยครับ" พรีมว่าพลางออดอ้อนครามไปด้วยเพราะอยากให้ครามอยู่กินข้าวกลางวันกับตนบ้าง ถึงมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวที่โครตๆเห็นแก่ตัวก็ตาม

"ทำหน้าตาอ้อนแบบนี้ถ้าพี่ไม่อยู่กินข้าวด้วยพี่ก็คงเป็นคนใจร้ายเต็มแก่แล้วน่ะสิ"ครามพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆให้กับพรีม ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มบางๆแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้านั้นใจสั่นไปไม่น้อยเพราะไม่บ่อยนักที่เขาจะยิ้มให้กับพรีม

และมันก็จริงอย่างที่ครามคิดไว้ ตอนนี้พรีมกำลังเขิน พรีมก้มหน้าลงไปพร้อมกับเม้มริมฝีปากเพื่อระงับอากรเขินของตัวเองถึงแม้ว่ามันจะไม่สำเร็จอย่างที่คิดก็ตาม เวลาพรีมเขินทั้งหน้าทั้งหูก็จะแดงร้อนผ่าวไปหมด

"พรีมเป็นอะไรหรอครับ หน้าแดงจนถึงหูแล้วนั่น" ครามแกล้งหย่พรีมเล่นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าพรีมกำลังเขินรอยยิ้มของตน

"'พรีมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับพี่คราม พรีมแค่ร้อนเฉยๆ" พรีมแก้ตัวทันที  เมื่อครามเห็นดังนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็ก แล้วเอ่ยว่า

"แน่ใจหรอครับหนูพรีม ไม่ใช่ว่าพรีมเขินรอยยิ้มของพี่หรอครับ จะรับสารภาพดีๆมั้ยคะ หื้ม'' ครามเอื้อมมือไปตบแก้มก้นของพรีมเบาๆ

"'พี่ครามแกล้งพรีมอ่าา ทั้งๆที่พี่ครามก็รู้อยู่แล้ว พี่ครามยังจะมาถามพรีมอีก''

พรีมแกล้งเส ตา  มองไปทางอื่น ครามเมื่อเค้นความจริงออกจากปากคนตัวเล็กที่ปากแข็งนั้นออกมาได้ก็ ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อปานเทพสร้างของตัวเองออกมา แต่ก่อนที่ครามจะเลื่อนใบหน้าออกมา ครามก็ทำในสิ่งทีพรีมไม่คาดคิดว่าครามจะกล้าทำกับตน

''ฟอด!~''

ครามหอมแก้มพรีมไปฟอดมใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นอากัปกิริยาของพรีมธภัทรหรือพรีม

ตอนนี้พรีมได้แต่ตาโตและนิ่งอึ้งกับการกระทำของที่ชื่อว่าครามเพราะที่ผ่านมาครามไม่เคยทำแบบนี้กับพรีมมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

''พะ...พี่คราม พี่ครามหอมแก้มพรีมหรอครับ ฮือออออ พี่ครามแกล้งพรีม พรีมไม่คุยกับพี่ครามแล้ว''พรีมเอามือทั้งสองปิดใบหน้าของตัวเองที่แดงก่ำ พลางคิดในใจว่าจะเอาคืนคนขี้แกล้งยังไง 

"พรีมรอพี่ด้วยสิครับ''

ครามบอกแก่คนตัวเล็กที่ตอนนี้เดินลิ่วไปยังรถของตน โดยไม่หันกลับมามองเจ้าของเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากที่ครามคิดเงินเสร็จ ก็ถือถุงหูใบใหญ่หลายใบแล้วตรงมาที่รถ ครามนำถุงหูหิ้วมาไว้ด้านท้ายรถ อย่างเรียบร้อย ก็เปิดประตูรถฝั่งคนขับมานั่งประจำตำแหน่งสารถี ครามหันไปมองพรีม ซึ่งตอนนี้พรีมก็ได้หลับไปแล้ว กลายเป็นว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ครามพินิจมองดูใบหน้าเรียว สวยที่หลับตาพริ้มเพราะแอร์ที่เย็นฉ่ำบนรถ ปากเรียวอวบอิ่มได้รูปรับกับใบหน้า  ในเวลาที่หลับก็ได้เผยออ้าริมฝีปากออกมาเล็กน้อยจนเห็นฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบ ทั้งสวยและสะอาดจมูกโด่งคมอย่างเห็นได้ชัด ขนตาที่ยาวและงอนเรียงกันเป็นแพ เข้ากับดวงตาเรียวสวยคู่นั้น แม้ แต่ในยามหลับก็ดูสวยดูดีไปซะหมด

''ฮ่าา ทำไมถึงได้น่ารักน่ามองขนาดนี้นะพรีมธภัทร''

ครามจ้องมองใบหน้าของพรีมอยู่นานก่อนที่จะก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ตัวของอีกคนด้วยสีหน้าที่หลงใหลเป็นอย่างมาก

ครามได้ขับรถอยู่เงียบๆคนเดียว เพราะคนที่คนที่นั่งมาด้วยข้างๆในทีแรกพลังงานหมดแล้ว ซึ่งครามไม่อยากรบกวนเวลานอนของลูกแมวตัวน้อยๆของเขาเลย ครามไม่เคยเห็นพรีมในอาการตื่นนอน เพราะหลังจากที่ทำเรื่องอย่างว่าเสร็จครามก็ขอตัวกลับทันที เนื่องจากเขายังมีอีกคนที่รอเขากลับไปอยู่ เหตุนี้เขาจึงไม่เคยค้างกับพรีมเลยสักคืนเดียว 

ครามขับรถจนมาถึงน้าพรีม แล้วจึงหยุดรถเพื่อปลุกคนตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่ให้ตื่น

''พรีมตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วครับ'' 

ครามปลุกพรีมให้ตื่นขึ้น ซึ่งคนตัวเล็กไม่ยอมตื่ขึ้นมาง่ายๆ ใช้มือลูบแก้มก็แล้ว เอามือจิ้มลงไปที่แก้มหลายๆทีก็ไม่มีท่าทีว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นเลย  แต่กลับกลายเป็นว่าพรีมส่งเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอ พร้อมกับปัดมือไล่สิ่งที่ก่อกวนออกไปอย่างรำคาญ

"อื้ออ อย่ากวนจะนอน''

''อ่าา ขี้เซาไม่เบาเลยนะครับหนูพรีม'' ครามพูดแล้วอมยิ้มไป ก่อนที่ครามจะนึกวิธีอะไรบางอย่างได้ที่จะสามารถปลุกให้พรีมตื่น

''ถ้าพรีมไม่ยอมตื่น พรีมจะมาว่าพี่ทีหลังไม่ได้นะครับ ดื้อไม่ยอมตื่นเอง ถือว่าเป็นค่าเวลาที่พี่ใช้ปลุกพรีมแล้วกันนะ''  กล่าวเสร็จครามก็ล้วงมือเข้าไปในเสื้อผ้าอีกคน  ก่อนที่จะใช้นิ้วหัวแม่โป้งมือสะกิดไปที่ยอดอกสีชมพูของคนร่างบาง ไล่จากระดับเบาๆ แล้วก็เพิ่มแรงขึ้นอีก

''อื้ออ''

ตอนนี้พรีมเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่โดนก่อกวนมานาน พรีมค่อยๆลืมตาขึ้น ความรู้สึกแรกที่ตื่นมาคือความเจ็บปวดที่ตุ่มไตบนยอดอกทั้ง2ข้าง ของตนเอง พรีมเริ่มตื่นอย่างเต็มตา 

''พี่คราม!''

พรีมเรียกชื่อครามอย่างตกใจกับภาพที่ลืมตามาก็คือ ครามได้ถกเสื้อของพรีมขึ้นแล้วใช้ปากดูดดึงที่ยอดอกของพรีมอย่างมัวเมาในรสชาติความหอมหวานของร่างกายอีกคน

'' อึก อ๊ะ...พี่ครามพอได้แล้ว''เสียงครางหวานปนท้วงดังขึ้น พรีมบอกแล้วก็ค่อยๆดันตัวอีกคนออก แต่ไม่มีท่าทีว่าครามจะปล่อยให้ยอดอกของงพรีมเป็นอิสระในทันที ครามออกแรงดูดเพิ่มขึ้นจนเริ่มเกิดเสียงหยาบโลนที่น่าอาย

''จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ แผล่บ'' ในขณะที่ปากของครามกำลังทำหน้าที่หยอกล้อกับยอดอกของพรีมอยู่นั้น ครามก็เลื่อนมือไปขยำเอวบางของพรีมอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว พลางเหลือบตามองพรีมที่เม้มปากแน่น 

"ตอนหลับกับตอนตื่นนี่แทบไม่แตกต่างกันเลย''เมื่อครามเห็นพรีมพยายามกลั้นเสียง ครามก็ได้ใช้ฟันขบกัดลงไปที่ยอดอกอีกคน แล้วเม้มแรงๆ

่'อ๊ะ ซี๊ดด! พี่ครามครับพรีมเจ็บ อึก พรีมเจ็บ พอแล้วครับ อ้ะ''

พรีมมีน้ำตาคลอที่หน่วยตาเพราะความเจ็บจากการที่โดนครามกระทำที่ยอดอกข้างขวาด้วยการขบกัด  ครามเห็นดังนั้นจึงดูดและเลียที่ยอดอกของพรีมเบาๆเพื่อเป็นการปลอบประโลมแล้วค่อยๆเอาปากที่ครอบครองยอดอกออกมาอย่างนึกเสียดายก่อนที่จะแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่มีเลือดติดเล็กน้อย 

''กว่าจะตื่นนะครับ น้องพรีม ไหนน้องพรีมบอกว่าจะทำข้าวเที่ยงให้พี่ทานไม่ใช่หรอครับแล้วทำไมถึงได้ขี้เซาไม่ยอมตื่น'' ครามพูดกับพรีม แต่ทว่าสายตากลับมองไปที่ยอดอกที่มีเลือดซิบออกมา

"พรีมเจ็บ  ฮึก..ฮืออ.. ''

พรีมเริ่มงอแง เพราะเจ็บที่ยอดอก

''แค่เขย่าแรงๆก็ตื่นแล้วแต่ทำไมต้องปลุกแบบนี้ด้วย''พรีมบ่นคนตัวโตในใจ

''โอ๋ๆนะครับน้องพรีม เป่าๆหายนะครับ เพี้ยงงง''

''คิกๆ พี่ครามตลกจัง''พรีมหลุดขำใส่ครามทันทีที่เห็นท่าทางแบบนั้นของครามที่ทำกับตนเหมือนว่าตัวเองเป็นเด็กยังไงยังงั้น

''อ่า หัวเราะได้แบบนี้สดงว่าไม่เจ้บแล้วสินะ งั้นลงไปทำอาหารให้พี่กินได้แแล้ว พี่หิวแล้วเนี่ย''

ครามรีบตัดบททันทีเพราะอะไรน่ะหรอ ก็ไอ้ลูกแมวดันหัวเราะซะน่ารักเลย น่ารักจนน่าขย้ำ แต่ขย้ำในรถตอนกลางวันมันก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไป

หลังจากที่ครามและพรีมขนของ ลงจากรถลงไปเพื่อ ทำอาหารนั้น พรีมได้ใช้เวลาทำอาหารในห้องครอบเกือบชั่วโ ซึ่งตอนนี้ใกล้จะเที่ยงครึ่งแล้วเปป็นเวลาที่คนตัวเล็ก จัดวางพริกชี้ฟ้าหั่นเฉียงกับใบมะกรูดซอยตกแต่งอาหารจานสุดท้ายพอดีนั่นก็คือ''ซี่โครงหมูผัดพริกแกง ''เมนูโปรดของคราม

''วันนี้ทำแกงอะไรให้พี่กินครับ''ครามเดินเข้ามาสวมกอดพรีมจากด้านหลัง แล้วมองไปยังอาหารที่พรีมทำ

''พรีมรู้ได้ไงหรอว่าพี่ชอบกิน เมนูนี้''

''คือ พรีม'' พรีมอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปว่า

'' พรีมเคยเห็น พี่เดือนเอาลงสตอรี่น่ะครับ แล้วบอกว่าเมนูโปรด แล้วก็แท็กพี่คราม..." 

"พี่ครามปล่อยพรีมก่อนครับ พรีมจะเอากับข้าวไปวางที่โต๊ะอาหาร "ครามคลายอ้อมแขนของตนเองออกตามคำสั่งของพรีม พรีมค่อยๆยกจานกับข้าวไปวางที่โต๊ะอาหาร

"งั้นพี่ช่วยยกนะ'' พอพุดจบครามก็ยกกับข้าวที่พรีมทำำไปวางไว้บนโต๊ะอาหหารทันที

พรีมจัดแจงตักข้าวให้ครามด้วยความปรีดีที่วันนี้ครามมาทานข้าวเที่ยง

''พรีมไม่รู้ว่าพี่เดือนทำรสชาติแบบไหนให้พี่กิน ถ้าพรีมทำไม่ปากเหมือนที่พี่เดือนทำ พรีมก็ขอโทษพี่ครามด้วยนะครับ''

พรีมรินน้ำใส่แก้วให้คราม พร้อมกับมองไปยังของโปรดที่ครามตักขึ้นมาคำโตใส่เข้าในปาก

''เป็นยังไงบ้างครับพี่คราม อร่อยรึเปล่า ถ้าไม่อร่อยเดียวพรีมเอาไปทิ้งให้นะ" พรีมไม่พูดเปล่า แล้วยังเอื้อมมือไปหยิบจานที่อยู่ตรงหน้าของคราม แต่โดนร่างสูงคว้ามือไว้

"อร่อย อร่อยมากครับพรีม" ครามทำสีหน้ามีความสุข ที่ได้ทานอาหารฝีมือของพรีม ซึ่งเขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้

"จริงๆนะครับ ไม่ใช่ปลอบใจพรีมนะ" พรีมทำท่าหรี่ตามองอีกคน

"อร่อยจริงๆ ถ้าพรีมไม่เชื่อพรีมลองมาชิมดูสิครับ"ครามคะยั้นคะยอให้อีกคนชิมฝีมือของ พรีมอยากจะบอกตอนที่เขาทำนั้นเขาไม่ได้ชิมเลยใช้เพียงแค่สายตากะเอา พรีมหยิบช้อนแล้วตกตรงส่วนพริกแกงมาชิมเล็กน้อย

"อื้อหื้ออ อร่อยจริงๆด้วย ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆเลยนะยัยพรีม" ร่างบางเอ่ยชมตัวเอง จนทำให้คนตรงหน้าอดขำไม่ได้

"น้องพรีมค้าบบ ป้อนพี่หน่อยได้มั้ย ถ้าหากน้องพรีมป้อนพี่อะมันจะอร่อยขึ้นเป็นกองเลยนะรู้เปล่า"

ครามส่งเสียงอ้อนคนตรงหน้าให้ป้อนข้าวตน ส่วนพรีมนั้นเสียอาการอย่างหนักเพราะไม่เคยเจอครามในโหมดนี้  พรีมบรรจงตักอาหารให้พอดีคำก่อนจะป้อนเข้าไปในปากของครามที่ตอนนี้อ้ารอรับอาหารที่พรีมจะป้อน

"อ้ามมมม ทานเยอะๆนะครับพี่คราม''

พรีมป้อนอาหารให้รามด้วยรอยยิ้มที่แสนน่าารัก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้มัดใจครามได้

หลังจากที่พรีมและครามทานอากหารกันเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ก็ได้ใช้เวลาร่วมกันทำกิจกกรรมต่างๆ ทั้งวาดรูปร้องเพลง ดีดกีต้าร์ จนเวลาล่วงเลยมาจนเกือบห้าโมงเย็น

16:45น.

'พรีมครับ พี่ต้องกลับแล้วนะ''ครามบอกพรีมที่ตอนนี้กำลังยิ้มแป้น

'' ขอบคุณพี่ครามมากนะครับ ที่วันนี้มาอยู่กับพรีมทั้งวันเลย ขับรถดีๆนะครับพี่ครามอย่าขับเร็วนะครับ'' พรีมบอกครามด้วยความเป็นห่วงเพราะครามชอบขับรถเร็ว

''โอเคครับ'' ครามรับคำร่างบาง ก่อนจะจากกันครามได้หันกลับไปหอมแก้มของพรีมอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินไปยังรถของตนก่อนที่จะขับออกไป

''เวลาของความสุขผ่านไปไว้จัง อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ที่สุดเลย'' ร่างบางเอ่ยออกมาพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

พรีมยืนมองรถของครามที่ขับออกจากบ้านไปจนสุดสายตา แล้วจึงเดินขึ้นห้องนอนของตนไปเพื่อพักผ่อน

ทางด้านของเดือนกับคิส

''เดือนขอบคุณพี่คิสมากนะครับ ที่วันนี้มาอยู่เป็นเพื่อนเดือนทั้งวันเลย''เดือนเอ่ยขอบคุณคิส แล้วยิ้มให้อย่างมีมารยาท

เมื่อคิสลงมาด้านล่างของคอนโด ก็ได้เจอกับคราม ซึ่งครามได้เเห็นหน้าคิสแล้วจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

''ไง น้องชายเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยโผล่หัวไปบ้านใหญ่เลยนะ''

คิสเป็นฝ่ายเอ่ยทักครามก่อน เพราะเขามั่นใจว่ายังไงครามจะไม่มีวันทักเขาก่อนเด็ดขาดแน่ๆ

''ถ้าจะมาทักทายแบบนี้ก็อยุ่เงียบๆไปดีกว่านะ ''

ครามว่าพลางมองไปที่อีกคนก่อนที่จะเดินเลยผ่านไป แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีด้วยคำพูดของคิส

'' อะไรที่มึงรักและหวงมันมากๆ กูจะแย่งมันทุกอย่างให้มาเป็นของกู'' คิสพูดพลางแสยะยิ้มใส่ครามที่หันหน้ากลับมามอง

ครามเดินเข้าไปใกล้ๆคิส แล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าอีกคนอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะพูดถ้อยคำที่โครตจะยั่วโมโหคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

''  ถ้ามึงแน่จริงมึงก็ลองดูสิคิส อะไรที่มันควรเป็นของกู แต่กลับมีคนอื่นเข้ามาแย่งกูยังแย่งมันกลับมาได้เลย มึงมันกระจอกว่ะไอ้คริส''

เมื่อครามพูดจบก็เดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังที่พักของตน แล้วปล่อยให้คิสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างงั้นอยู่คนเดียว เขารู้อยู่แล้วว่าที่คิสมาที่นี่ทำไม 

"คิสมาเพื่อมาหาเดือน อดีตคนรัก ที่ไม่มั่นใจว่าจะพูดคำว่าอดีตได้เต็มปากรึเปล่า"

####################

Talk 

สวัสดีรี้ทที่รักของเซ็กซ์ต้าทุกคนนะคะ เซ็กซ์ต้าว่าตอนนี้เป็นที่ยาวที่สุดสำหรับเซ็กซ์ต้าเลยค่ะ เนื้อหาอาจจะยืดเยื้อไปบ้างแต่สำหรับเซ็กส์ต้าคิดว่าเนื้อหาที่มีรายละเอียดค่อนข้างน่าสนใจเพราะมันทำให้เราลุ้นไปกับทุกเหตุการณ์นั้น

- ZEXTA-



​​​​​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***