ตอนที่1 มันแย่ตั้งแต่เริ่ม

CHAPTER 1

"พี่คราม พี่อยู่กับผมก่อนได้มั้ย"

พรีม เด็กหนุ่มหน้าหวาน ได้เอ่ยกับคนที่เตรียมตัวจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ด้วยสีหน้าและแววตาที่เว้าวอน หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงร่วมกันจนเสร็จสมไปหมาดๆ

"พี่คงอยู่ไม่ได้ครับพรีม"

"พี่ต้องรีบกลับไปหาเดือน"

คราม หนุ่มหล่อ ล่ำ ร่างกายสมส่วน เอ่ยอย่างรีบร้อน เพราะตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว เขาต้องรีบกลับไปหาแฟนหนุ่มหน้าหวาน ที่ชื่อ "เดือน"

เมื่อพรีมได้ยินอย่างงั้น ก็ได้แต่พยักหน้า มองครามวิ่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว จนเรียบร้อย

"พี่คราม"

"ว่าไง"

"พี่เคยรักพรีมบ้างมั้ย"

"พรีมพี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องนี้"

"นั่นสินะ เขามีคนของใจอยู่แล้ว เขาจะมารักเราได้ยังไงกัน หึ"พรีมได้แต่พูดและแค่นหัวเราะในใจ มันรู้สึกเจ็บหน่วงไปหมด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ครามหันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังเม้มปากแน่นเหมือนกำลังสะกดกลั้นความรู้สึกภายในไม่ให้มันเอ่อล้นออกมาให้คนตรงหน้าเห็น

"พรีมฟังพี่ให้ดีนะ"

"..........."

"พี่เอ็นดูพรีมมากนะ ยิ่งพรีมให้ในสิ่งที่พี่ต้องการมากเท่าไหร่ พี่ก็จะยิ่งเอ็นดูพรีมเท่านั้น"

"พี่ไปก่อนนะ"

ครามก้มลงไปจุ๊บหน้าผากพรีมเบาๆ พรีมได้แต่นิ่งหลับตาพริ้ม รับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ แม้ว่าภายใจจะทุกข์มากก็ตาม 

" Goodbye นะครับพี่คราม"

"ครับ Goodbye "

ครามได้เดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องของพรีมไป

ด้านในห้อง

"ฮึก ทำไมคนนั้นที่ยืนข้างๆพี่ครามตั้งแต่แรกถึงไม่เป็นพรีมล่ะ"

"ทำไมต้องเป็นพี่คนนั้นด้วย"

หลังจากที่ครามได้เดินออกจากห้องไปพรีมก็ได้ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในใจจนมันไม่สามารถกักเก็บไว้ได้

"ไม่ชอบเลย พรีมไม่ได้ชอบการลักกินขโมยกินเลยสักนิด ฮึก ไม่ชอบเลยจริงๆ" พรีมไม่ใช่คนที่ไม่รู้สึกต่อการกระทำของตนเองที่กระทำอยู่ว่ามันผิดหรือมันถูกต้อง แต่"ความต้องการ"ของพรีมมันมีมากกว่าที่จะหักห้ามไม่ให้ตัวเองทำในสิ่งเหล่านั้นทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันผิด

"ทั้งๆที่เราเกลียดสิ่งพวกนี้แท้ๆแต่ทำไมเราถึงทำมันนะ พรีม" พรีมปาดน้ำตาให้ตัวเองแล้วแค่นยิ้มให้กับการกระทำที่มันต่ำช้าของตัวเอง พร้อมกับหัวเราะเย้ยหยันในการกระทำที่ตัวเองเกลียดมากแต่ตัวเองดันทำมันลงไป

ด้านนอกของประตูห้องพรีม

ครามยืนพิงประตูห้องของพรีม แล้วฟังในสิ่งที่พรีมพูดออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ปนสะอื้น ด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ 

"พรีม พี่ขอโทษนะ"

"ที่พี่ต้องทำแบบนี้กับพรีม พี่อยากให้พรีมมีความสุขแต่พี่ปล่อยพรีมไปไม่ได้ พี่ขอโทษ.." ครามพูดเบาๆกับตนเอง

 ครามเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับพรีม ซึ่งครามคิดว่าพรีมไม่ผิดอะไรเลย แต่เป็นเพราะตัวเองไปทำตัวมีใจให้พรีมเอง  โดยทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีเดือนแล้ว แถมยังเป็นคู่หมั้นคู่หมายที่ผู้ใหญ่ต่างตกลงปลงใจให้ดองกัน แล้วตอนนั้นทั้งเขาและเดือนก็กำลังคบหาดูใจกันอยู่เลยไม่คัดค้านอะไร

  แต่วันนี้มันดันไม่เหมือนวันนั้นแล้ว เขาทั้งนอกกายนอกใจเดือน มันพังไปหมดแล้วความมั่นคงที่เขาคิดว่าเขามีให้เดือนได้ พังหมดแล้วจริงๆ

"ใจนึงพี่ก็รักเดือน อีกใจพี่ก็อยากเก็บพรีมเอาไว้"

"ขอโทษที่พี่มันเห็นแก่ตัวนะ พรีม"

"ขอโทษนะเดือน...ที่พี่ไม่มั่นคงพอ"

ตอนนี้ครามได้แต่ถอนหายใจให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง  พร้อมกับรีบตรงไปที่รถเบนซ์คันหรูของตน เพื่อกลับไปหาคนรักของตนก่อนเที่ยงคืน

คอนโดXXX

ก๊อกๆ ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูจากด้านนอก ทำให้เดือนยิ้มกว้างทันทีเพราะเขารู้ว่าคนที่มาคือใคร 

เดือนรีบเดินไปประตู เพื่อที่จะไม่ให้แฟนหนุ่มสุดหล่อ ที่พ่วงตำแหน่งคู่หมั้นด้วย รอนาน

"เป็นไงบ้างคราม วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ย"

เดือนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มละมุนหู ชวนให้น่าฟัง เมื่อครามได้ยินคำถามของเดือน ก็เดินเข้าไปสวมกอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

"ฟอด~ แฟนใครครับน่ารักจัง วันนี้ครามไม่เหนื่อยเลยครับงานสบายมากๆ เดือนสบายใจได้"

"อื้ออ เดือนแค่รู้ว่าครามไม่เหนื่อย เดือนก็พอใจแล้วล่ะ อย่าหักโหมเยอะนะ"

"รับทราบครับผมม" 

เมื่อครามตอบรับเดือนก็ได้แต่ยิ้มกว้าง และคิดว่าตนเองเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดจริงๆ แต่เดือนนั้นไม่รู้ว่าครามไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว อย่างที่ตนคิด...

"ครามไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้านอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย ไปทำงานไม่ตรงเวลานะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับเดือน"

"พรุ่งนี้วันหยุดคราม ครามนอนดึกได้" 

ครามพูดพลางมองไปที่เดือน มองไปทุกสัดส่วนบนเรือนร่างงามนั้น ที่เขาคิดอยากจะล่วงล้ำและสัมผัสมากๆ แต่ก็มักจะโดนปฏิเสธตลอด

"มีอะไรหรอคราม ทำไมถึงจ้องเดือนขนาดนั้น~"

เดือนถามอีกคนด้วยเสียงลากยาวเป็นการหยอกล้าที่ตนเองชอบหยอกล้อเล่นกับครามบ่อยๆ ทั้งๆที่เดือนก็รู้อยู่แล้วว่าการที่ครามมองมาที่ตนอย่างงั้น มันสื่อถึงอะไรซึ่งเดือนก็เข้าใจดี

เดือนรู้ตัวมั้ย ว่าทุกส่วนบนร่างกายของเดือนมันน่าสัมผัสไปหมดทุกส่วนเลย"

ครามไม่พูดเปล่า ครามยังเดินไปหาคนร่างเล็กแล้วใช้มือที่มีเส้นเลือดขึ้นเด่นชัดบีบเฟ้นไปตามช่วงเอว และช่วงสะโพกของเดือน ด้วยแรงที่ไม่เบาเกินไปและไม่แรงเกินไป

พลางก้มลงไปสูดดมกลิ่นน้ำหอมตรงซอกคอ ที่เดือนมักชอบใช้ฉีดน้ำหอมลงไปเล็กน้อยเป็นประจำ แต่มันน่าแปลกใจตรงที่เขา"ไม่เคยติดกลิ่น"ของเดือนเลย แม้แต่นิด

"อื้ออ คราม เดือนยังไม่พร้อม" เดือนค่อยๆแกะมือของครามที่จับสะโพกของตนเองออกช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดว่าตนรังเกียจในสัมผัส แต่ความเป็นจริงเดือนไม่พร้อมในเรื่องอย่างว่า

"อ่า ไม่เป็นไรครับเดือน ครามรอได้"

"ครามไม่โกรธเดือนใช่มั้ย"

"ที่เดือนไม่สามารถเติมเต็มความสุขให้ครามได้อย่างเต็มที่ได้ อย่างที่ครามต้องการ"

เดือนมองครามด้วยสายตาที่รู้สึกผิด เดือนเป็นคนที่ร่างกายไม่แข็งแรง แต่ใจลึกๆก็อยากเติมเต็มให้กับครามที่เป็นคนรักของตน แต่เดือนต้องเลือกสุขภาพของตัวเองไว้ก่อน เขาจึงได้ปฏิเสธครามเสมอมาโดยใช้คำว่า"ยังไม่พร้อม" เพื่อเป็นการปฏิเสธอย่างถนอมความรู้สึกฝ่ายตรงข้าม

"เรามานอนกันดีกว่าครับเดือน"

"อื้อ นอนกันดีกว่า"

เมื่อทั้งสองจัดการตัวเองจนเสร็จสรรพก็ล้มตัวลงนอนทันที ครามเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวเตียงเพื่อไม่ให้แสงจากโคมไฟไปแยงตาของเดือน

"ฝันดีนะเดือน" ครามเลื่อนหน้าไปจุ๊บเปลือกตาของเดือน เพื่อเป็นการส่งเข้านอน

"ฝันดี เช่นกันนะคราม" เดือนส่งยิ้มให้ครามก่อนจะหลับตาลง เพียงไม่กี่นาทีเดือนก็ได้หลับสนิท

ครามเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่อยู่ข้างกาย แล้วกดเข้าไปยังแอปพลิเคชั่นสายฟ้า เพื่อส่งข้อความหาใครบางคน ที่เขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้

                MESSAGE:พรีมธภัทร

 "ฝันดีนะพรีม"

ทางด้านของพรีม มือเรียวได้เอื้อมมือไปหยิบมือถือทันทีที่ได้ยินเสียงข้อความ แล้วรีบกดอ่านเมื่อเห็นเป็นชื่อของคนที่ตนเองรอคอย แล้วได้พิมพ์ข้อความตอบกลับเช่นเดียวกัน

   อ่านแล้ว

                   ​MESSAGE:คราม

"ฝันดีครับพี่คราม"

"😴"

...​​​*************...

...Talk: ...

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่ZEXTA ภูมิใจนำเสนอ ให้แก่รี้ทที่น่ารักทุกคนอ่านกันนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้เซ็กซ์ต้าในการเเต่งนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ เรื่องแรกของเซ็กซ์ต้าอาจจะไม่ได้มีตอนมากมายอะไร แต่ก็จะพยายามสร้างผลงานออกมาเรื่อยๆนะคะไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม

นามปากกา "ZEXTA " zexta แปลว่า ความกดดัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***