Chapter 1 『 In the rain. 』

“ แต่หนูเห็นมันเดินกับคนอื่นจริง ๆ นะพี่!” 

“ เคย์!! อย่าพูดอะไรไร้สาระ และห้ามเรียก แฟนพี่ว่ามันนะ!! ”

“ พี่ฟังหน่อยสิ!! มันไร้สาระยังไง!? พี่ไม่เชื่อใจกันบ้างเลยรึไง!!?? ”

“ เคย์!!! พี่รู้นะว่าเราไม่ชอบแฟนพี่ แต่การที่เคย์จะมาใส่ร้ายเขาอย่างงี้ มันไม่ใช่เรื่องที่ถู-- ” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็มีเสียงเล็กแทรกขึ้นว่า

“ ใช่สิ.... ยังไงหนูก็ไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของพี่หนิ พี่เลยไม่เคยเชื่อหนู.... ” เสียงสั่นและน้ำที่เอ่ออยู่ภายในดวงตา ก่อนที่เด็กสาวจะวิ่งเข้าห้องตนเองและล็อคห้องไป

คำพูดนั้นแอบแทงใจของผู้เป็นพี่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อใจเคย์ เพียงแต่ เธอไม่อยากยอมรับความจริงก็เท่านั้น.... หลังผู้เป็นน้องเดินออกไป เธอจึงเช็ดน้ำตา ก่อนที่จะเดินกลับห้องของตน และ คงให้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นหลงเหลือไว้เพียง คราบน้ำตา และ ความหม่นมัว 

ภายในห้องส่วนตัวของทั้งคู่ ทั้งเคย์ ผู้เป็นน้อง และ เลญ์ ผู้เป็นพี่ ทั้งสองยังคงร้องไห้อยู่เรื่อยมา ภายในหัวใจบีบคั้น มันทั้งเจ็บปวด และทรมาน.....

................

ภายใต้ช่วงเวลาพลบค่ำวันเดียวกัน  ใน ขณะที่ตัวเธอกำลังเดินไปเคาะประตูของ เคย์ญ่า น้องสาวของเธอ เพื่อขอโทษ แต่ว่า เธอเคาะและยืนรอมาจะสิบนาทีแล้ว

แต่ทางผู้เป็นน้องกลับไม่มีเสียงใด ๆ ตอบรับกลับมา หญิงสาวจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องของเธอเลย เมื่อเปิดประตูไป สิ่งแรกที่เธอพบคือ ของเหลวสีแดงเข้ม ที่นองอยู่เต็มบริเวณพื้นทั่วห้อง และเมื่อมองบริเวณรอบห้องอีกครั้ง

ก็ได้พบกับร่างของ เคย์ญ่า ที่นอนอยู่ที่พื้นกลางกองของเหลวสีแดงปนน้ำตาล  พร้อมกับมีดหนึ่งเล่มที่ปักอยู่บริเวณอกซ้ายของผู้เป็นน้อง ตัวเธอในตอนนั้น ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอค่อยเดินไปหาร่างไร้วิญญาณของ เคย์ ค่อย ๆ นั่งลงอย่างเบา ๆ 

มองดูหน้าของน้องสาว บนใบหน้าอันแสนสวยนั้น มีคราบน้ำสีใส เปื้อนอยู่ ตัวเธอที่เฝ้ามองน้องสาว พร้อมกับ ไตร่ตรองว่าควรจะทำเช่นไรต่อดี เวลาเลยไปเพียงชั่วครู่ จู่ ๆ ก็มีน้ำสีใสไหลออกมาจากตา โดยที่ตัวของเธอเองนั้นยังไม่ทันได้รู้สึกตัวเองเลยด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นสักพัก เธอจึงตัดสินใจโทรหาแฟนหนุ่มของเธอ หลังจากที่เขารับสาย เสียงอ่อนได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงทันทีว่า “ เคย์ตายแล้ว... ”

“ เกิดอะไรขึ้น เสียได้ยังไง เกิดอุบัติเหตุหรอ....  ” เสียงปลายสายได้พูดขึ้นด้วยความตกใจ

“ เคย์ฆ่าตัวตาย เคย์ใช้มีดแทงที่อกของ ตัวเอง.... ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

“ ..... ” แฟนหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไร

“ ฉัน...ควรทำยังไงต่อดี....? ” เธอได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา และหวาดกลัว

“ โทรเรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน ก่อนดีกว่าไหม...? ” แฟนหนุ่มพูดขึ้น

“ อ่า... นั่นสินะ คงต้องทำอย่างนั้นสินะ.... งั้นเดี๋ยวฉันโทรกลับนะ.... ” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็วางสายจากแฟนหนุ่ม และ รีบโทรเบอร์ 1669 หรือ ก็คือ เบอร์ของรถพยาบาล ถึงแม้มันจะสายไปแล้วก็ตาม....

หลังจากที่เวลาผ่านไปหลายวัน หลังจากที่ตัวเธอเสีย น้องสาวไป หญิงสาวก็ไม่ได้เป็นอันทำสิ่งใดอีกเลย วัน ๆ นึงตัวของหญิงสาวเพ้อถึงแต่ เคย์ญ่า น้องสาวที่ฆ่าตัวตาย ไปเมื่อไม่ถึง สิบวันก่อน ไม่แม้แต่จะกินข้าว อาบน้ำ ขนาดที่ว่าแฟนหนุ่มของเธอต้องมาดูแล แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่ทำสิ่งใดเช่นอย่างเดิม  

จริง ๆ ในใจลึก ๆ ของเธอ ยังคงรู้สึกอ้างว้าง และ โดดเดี่ยว มากเกินกว่าที่ทุกคนเห็น หลังจากที่ เด็กหญิงผู้เป็นน้องสาวที่เธอดูแลมาตั้งแต่ ตอนที่ตัวเธอยัง ไม่บรรลุนิติภาวะ เสียไป เธอไม่เคยที่จะยิ้ม หรือ มีความสุขอีกเลย เธอทั้งโกรธ และ โทษตัวเองอยู่ทุก ๆ วัน

“ ถ้าหากฉันไปขอโทษ เคย์ เร็วกว่านี้ เคย์ อาจจะยังไม่ตาย ก็ได้ หากฉันไม่ไปพูดแรง ๆ ใส่เคย์ ตอนนี้เคย์ อาจจะยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้ ” คำพูดที่หญิงสาวคอยตอกเตือนใจตัวเอง

เธอใช้ชีวิตโดยเอานึกคิดว่า ฉันเองที่ผิด ทำไมต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น?  หากฉันไม่ทำสิ่งนั้น หรือ สิ่งนี้ เคย์อาจจะ ยังคงมีลมหายใจ อยู่ไปเรื่อย ๆ ก็ได้....

ตัวเธอใช้ชีวิต เช่น รูปปั้น ไม่กินข้าวไม่กินน้ำไม่พูดไม่ขยับตัว แต่เธอยังคงรู้สึก และมีความนึกคิด บางคราสมองมันก็แอบคิดไปว่า

“ หากฉันเป็นอย่างรูปปั้นก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่อยากรู้สึกและนึกคิดอะไรอีกแล้ว... ” ฉันใช้ชีวิตเหลวแหลกจน แฟนหนุ่ม ที่ยึดเหนี่ยวใจสิ่งเดียวที่คงเหลืออยู่ของเธอ ก็ได้มาบอกเลิกกับเธอ ด้วยเหตุผลที่ดูงี่เง่าที่สุดที่เธอเคยได้ยินเลย เหตุผลที่ว่านั้นคือ “ เธอทำตัวอ่อนแอมากเกินไป ”

แต่ในขณะนั้นตัวเธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะพูดกับเขาด้วยซ้ำ “ ชีวิตฉันในตอนนี้ช่างดูน่าสมเพชเสียจริง ” เธอพูดขึ้นพร้อมน้ำตา และ ความหงุดหงิด

ตัวเธอใช้ชีวิตเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ๆ จนในตอนนี้ เธอเริ่มทำใจกับเรื่องทุกอย่างได้มากขึ้นจากเดิม แต่แม้ว่าทุกอย่างจะดีขึ้น นิสัยที่เคย เริงร่า ของหญิงสาววัย23ย่าง24คนนี้หายไป....

ในวันนี้เธอตัดสินใจ ไปซื้อ กับข้าว ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ที่ไม่ได้ห่างไกลจากคอนโดของเธอมากนัก เพื่อจะนำมาทำอาหาร เพราะของในตู้เย็นรวมถึงบะหมี่กึงสำเร็จรูป ก็เริ่มที่จะหมดแล้ว 

หญิงสาวขับรถของตนเองไป เธอเกรงนิดหน่อยเพราะ ไม่ได้ขับมันมาเป็นเวลาหลายเดือน “ มาถึงที่หมายได้โดยไม่ตายเสียก่อนล่ะนะ ” มุขหยอกล้อตัวเองที่ฉันคิดขึ้นมาขำ ๆ 

หลังซื้อของทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอได้แวะที่ร้านขายยา ที่อยู่หน้าคอนโดของเธอ เพื่อที่จะซื้อยานอนหลับ 

“ อ้าว เลญ์ ทำไมหนูอยู่สภาพนี้ล่ะ? เกิดอะไรขึ้น เล่าให้เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหม ” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกเมื่อฉันก้าวขาเข้าร้าน

​​​​​​ฉันเลือกที่จะเงียบตอบ คนที่เอ่ยเรียกฉันเมื่อครู่นี้ คือ พี่ฝ้าย รุ่นพี่ที่ โรงเรียนสมัยมัธยมปลาย และ พี่สาวของเพื่อน เคย์ หรือน้องสาวของฉัน...

“ ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ มาคุยกันหน่อยนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พี่คิดถึงเลญ์นะ ”

“ เคย์เสียแล้ว ” พี่ฝ้าย ทำหน้าช็อคนิดหน่อย แต่ตัวเธอนั้นไม่ได้แปลกใจกับ ท่าทางเช่นนี้ เพราะเธอพอที่จะคาดการณ์ได้ตั้งแต่คิดที่จะซื้อยาร้านนี้แล้ว 

“ เคย์เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น พอจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหม เลญ์ ” พี่ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ เคย์ ฆ่าตัวตาย ” เธอตอบหน้านิ่ง 

พี่ฝ้ายไม่พูดอะไรต่อ เพราะคงจะประเมินสถานการณ์ได้แล้ว ว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่ควรจะพูดมากนัก

“ ขอตัวเดิมค่ะ ” เธอพูดขึ้น เพราะเริ่มอยากที่จะกลับไปที่ห้องเต็มที

“ รอสักครู่นะจ๊ะ ”

ไม่ถึงสามนาทีต่อมา พี่ฝ้ายก็หยิบยาซองเล็กเกือบสิบซองมาให้เธอ เธอยิ้มให้ก่อนจะยื่นแบงค์ ห้าร้อยให้พี่ฝ้าย พี่ฝ้ายส่ายหัว ก่อนพูดว่า

“ ถือซะว่าแทนคำขอโทษที่พี่พูดเรื่องนั้นขึ้นมาละกันนะ ”

อย่างน้อย ๆ เขาก็มีจิตสำนึก เธอคิดในใจก่อนจะกล่าวขอบคุณและออกจากร้านไป 

เมื่อถึงห้องเธอรีบวางของทั้งหมดลง เดินเข้าห้องนอนของฉัน เปิดเครื่องปรับอากาศ อุณหภูมิ 20 องศา ก่อนที่จะ โน้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม 

“ วันนี้เหนื่อยจัง ” เธอพูดขึ้นพร้อมเอามือเรียวมาก่ายหน้าผาก เวลาเพียงชั่วครู่เดียว หญิงสาวก็เผลอหลับไปซะแล้ว...

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอลุกไปอาบน้ำ ทำกับข้าว “ อ่าา.... วันนี้ก็ทำเกินมาอีกแล้วสินะ ” ฉันพูดขึ้นด้วยอารมณ์เสียเล็กน้อย

หลังกินข้าวเสร็จ ฉันนำเศษอาหารทั้งหมดในจานไปทิ้ง และใช่ เศษอาหารที่ว่านั่น ก็รวมถึงจานที่ฉันทำมาเกินด้วยเช่นกัน นี่คืออาหารจานที่สี่สิบหก ที่ฉันทำมาเกิน น่าขำ ที่ถึง ‘ แม้ใจจะปรับทุกอย่างได้ แต่การกระทำกลับเหมือนเดิมทุกสิ่ง ’

หลังทำทุกอย่างสิ้น เธอตัดสินใจเปิด โน้ตบุ๊กที่ไม่ได้เปิดใช้มาหลายเดือน เพื่อเช็คความเรียบร้อย ในแอ็คเคาท์ โซเชี่ยลมีเดียต่าง ๆ รวมถึง นิยายของเธอ....

................

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเราเลยค่ะ! หากว่ามีส่วนใดผิดพลาด ต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ (ᗒᗩᗕ) 

สุดท้ายนี้ เราอยากบอกว่า เราจะพยายามปรับปรุงตามทุกฟีดแบ็ก นะคะ! และ เราจะพยายามทำให้เรื่องนี้มีข้อผิดพลาด(รวมถึงคำผิดT^T)น้อยที่สุดค่ะ! ฝากสนับสนุนเราด้วยนะคะ! (｡•̀ᴗ-)✧

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***