บทที่1 เอ๊ะ!?...ที่นี่ที่ไหน?

'หือ?'

ร่างบางสูงโปร่งร่างหนึ่งกะพริบตาด้วยความงุนงงและสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความมึนหัว

'อืม...'

ร่างนั้นนิ่งไปสักพัก คล้ายกำลังคิดสิ่งใดอยู่และมีอาการตกใจเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นไม่นานก็กลับเป็นปกติ

อาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์เขามองสำรวจตัวเองและพบว่าเขานั้นมีแผลถูกแทงที่ท้องด้านขวาสาหัสพอสมควรเลือดยังไม่หยุดไหล และมีบางส่วนที่แห้งกรังติดเสื้อไปแล้ว เขาจึงต้องกดมันไว้เพื่อห้ามเลือดและบรรเทาความเจ็บ ตามแขนขามีรอยถลอก และมีอาการปวดตามเนื้อตัว ตอนนี้ใบหน้าคมซีดเผือก ริมฝีปากบางแห้งผากมีเลือดซิบจากรอยแตก เหงื่อเย็นหลั่งเต็มหน้าผากจนไรผมเปียกชื้น คนพยายามประคองสติแล้วจึงเริ่มมองสำรวจบริเวณที่เขาอยู่และบริเวณรอบๆ

ร่างสูงนั้นนิ่งค้างไปสักพัก ดวงตาฉายแววบางอย่างวาบผ่าน โดยไม่เอ่ยคำพูดใดแม้แต่น้อย

สิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาก็ท่ามกลางท้องนภาที่พร่างพราวด้วยแสงดาว ดวงจันทราที่ทอแสงนวลเต็มใบ เมื่อไล่ระดับสายตาลงมาเรื่อยๆก็พบต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งคาดว่าน่าจะมีขนาด30คนโอบ บนกิ่งก้านสาขาและพุ่มใบนั้นมีแสงนวลเป็นจุดระยิบระยับ ให้รูสึกอุ่นซ่านในใจยามได้มอง แลดูน่าชมพาให้ต้องหยุดมอง ในคราแรกเขาคิดว่าเป็นแสงของแมลงประเภทหนึ่งที่มีแสงในตนเอง แต่เมื่อสังเกตดีๆจึงพบว่าแสงเหล่านั้นไม่ได้ขยับหรือเปลี่ยนตำแหน่งเลยแม้แต่น้อย ตัวคนจึงพยามยามฝืนร่างกายที่บาดเจ็บเดินเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อจะได้มองให้ชัด จึงพบว่าสิ่งที่คิดว่าคือหิ่งห้อยนั้น แท้จริงแล้วเป็นอัญมณีที่เรืองแสงรองๆและต้องกับแสงจันทรา

"อา.."

ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกงุนงง สงสัย และประหลาดใจยิ่งนักที่มีคนนำของมีค่าเช่นนี้มาประดับต้นไม้ แต่เมื่อพิจารณาให้ถี่ถ้วนความจริงยิ่งทำให้คนทึ่งกว่าเดิมเมื่ออัญมณีที่แสนงดงามเหล่านั้นเป็นส่วนนึงของต้นไม้ไม่ใช่สิ่งถูกนำมาวางประดับ

 พอละสายตาจากต้นไม้ใหญ่แล้วมองรอบข้างให้ละเอียดจึงพบว่าต้นไม้ส่วนใหญ่ต้นในป่าแห่งนี้เป็นเช่นเดียวกัน เพราะให้ความสนใจไปที่ต้นไม้ใหญ่มากเกินไปจึงไม่ทันเห็นบริเวณรอบๆ ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามา ด้วยร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิมในตอนนี้ความคิดที่ตีกันภายในหัวไปมาส่งผลให้เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว และหมดสติลงในที่สุดบริเวณหน้าต้นไม้ใหญ่

.

.

.

"ตกใจเล็กน้อยบ้านมันสิ! เป็นปกติมารดามันเหอะ! ฉันช็อคจนไม่รู้จะช็อคยังไงแล้วเว้ย!!..."

ขณะที่บ่นอยู่นั้นตาก็เหลือบมองสำรวจความผิดปกติของตนเองก็พบว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บหนิงเจี้ยนที่อยู่ในอาการตื่นตระหนกอยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งตื่นตระหนกไปกว่าเดิม เพิ่มทั้งความรู้สึกเจ็บที่ท้องด้านขวาและความหวาดกลัวขึ้นมาจึงเริ่มฟูมฟายขึ้นมา 

"ดะ..ด..เดี๋ยวนะ แผล!!! ฉันถูกแทง?! เลือ...ด เลือดไหล โอ้ยยเจ็บ เจ็บๆๆ นี่ฉันจะตายแล้วหรอ!!? ฮรือออ พ่อจ๋า แม่จ๋าาช่วยหนูด้วยหนูเจ็บหนูกลัวเลือดด แงงงง แล้วที่นี่มันที่ไหนวะเนี่ย!?"

ตอนยังไม่เห็นแผลก็ยังพอทำเนา แต่ตอนนี้พอได้รู้แล้วความเจ็บที่แต่เดิมแทบไม่รู้สึกเลย ก็เริ่มที่จะรูสึกขึ้นมาซะแล้วและมีทีท่าที่จะเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่ต้องมาเห็นภาพตนเองโชกไปด้วยเลือดแบบนี้ก็คล้ายร่างสูงโปร่งนี้จะเสียสติ 

พอมองรอบข้างก็พบว่าไม่ใช่สถานที่ที่ตนคุ้นเคยหรือเคยรู้จักมาก่อนด้วยซ้ำ เมื่อหันมองรบข้างก็พบกับสิ่ที่ทำให้คนถึงกับะงักและตะลึงไปชั่วครู่ และหลุดอุทานเสียงเบาออกมาคำหนึ่ง

'อา...!?'

"ฮะ..นะ..นั่นมันอัญมณีไม่ใช่หรอวะ? ใครมันเอามาแปะต้นไม้เล่นกัน หุหุ ลาถลอยละสิ!"

แต่เมื่อความตะลึงหายไป สิ่งที่กำลงเข้ามาแทนที่คือความไม่อยากจะเชื่อ และดวงตาคู่งามนั้นก็ทอประกายตื่นเต้นและดีใจเป็นที่สุดในความมีโชคของตน 

....

....

ความคิดที่ว่าตนโชคดีนั้นอยู่ได้ไม่นาน ก็ต้องพบความจริงที่ว่าเค้านั้นก็มีวาสนาพียงได้มอง เพราะถุงเงินถุงทองที่ตนค้นพบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ใครอยากหยิบไปก้ทำได้ ด้วยอัญมณีเหล่านั้นติดกับตัวต้นไม้ราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของมัน ทำไ้ด้เพียงสบถออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์

"แม่งเอ้ย!! ไม่ได้แปะแต่งอกออกมาเลยหรอวะ..นี่มันเรื่องอะไรวะเนี้ยยย!!.เนี้ย...เนี้ย...เนี่ย"

'เดี๋ยวนะ ศตวรรษที่21มีต้นไม้แบบนี้ด้วยหรอวะ...!? ไม่ ไม่ ไม่ ที่นี่มันมีอยู่บนโลกด้วย? ตะ..ต้นไม้พวกนี้ก็รูปร่างแปลกเกินไปแล้ว...ที่นี่มันที่ไหนเนี่ยย...ระ ร่างกายมัน ทนต่อไม่ไหวแล้ววว.......'

เมื่อรู้ว่าไม่สามารถครอบครองได้ความสนใจก็ลดลง สติที่ล่องลอยไปด้วยความโลภก่อนหน้าก็กลับมาตรรกะความคิดเริ่มทำงานอีกครั้ง เขาตั้งใจมองรอบด้านให้ถี่ถ้วนอีกครั้งโดยอาศัยแสงจันทร์ ความจริงที่เขาไม่ได้ตั้งใจดูก่อนหน้าก็ปรากฎว่าไม่ใช่เฉพาะต้นไม้ตรงน้าเท่านั้นที่มีลักษณะพิเศษและแปลกจากความทรงจำ แต่เป็นเกือบทั้งบริเณที่เขาอยู่นั้น พืชพันธ์มีลักษณะพิเศษทั้งหมดไม่ทางใดทางหนึ่ง เมื่อพบความจริงเช่นนี้ทำให้สมองของเขาก็เริ่มทำงานอย่างหนัก ความรู้สึกที่ถูกกดไว้ก่อนหน้านี้ก็ปลดปล่อยออกมา ร่างกายที่อ่อนแอจากบาดแผลก่อนหน้านี้ก็ฝืนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างโปร่งก็หมดสติฟุ่บลงหน้าต้นไม้นั้น

(ระบบขัดข้อง กำลังจะปิดทำการในทันที)//สมอง

ฟุ่บ!

.

.

.

เช้าวันที่อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ทอสีฟ้าครามอันงดงามดั่งภาพสะท้อนของน้ำทะเล 

ณ บ้านหลังเล็กที่บรรยากาศอบอุ่นที่ตั้งอยู่ตรงเชิงเขาแห่งหนึ่ง มีสองสามีภรรยาชราท่าทางใจดีกำลังสนทนากันเรื่องจะขึ้นเขาเก็บของป่า โดยผู้สามีจะเป็นคนขึ้นเขาเช่นเคย

"ไปดีมาดีนะตาเฒ่า" หญิงชรามาส่งชายชราที่หน้าประตู

ชายชราพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆ พร้อมกระชับสายตะกร้าที่สะพายให้แน่นและริ่มออกเดินทาง โดยที่คู่รักชราไม่มีทางรู้ดได้เลยว่าการขึ้นเขาครั้งนี้จะได้ของชิ้นใหญ่กลับมา

.

.

.

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงรัวทุบประตูพรางเรียกคนในบ้านให้มาเปิดประตูให้ตนด้วยความรีบร้อน

"ยายเฒ่าเอ้ย ข้ากลับมาแล้วรีบมาเปิดประตูเร็ว!!"

"มาแล้วๆ รีบร้อนอะไรนัก ไปเจอของดีอะไรม...ว้าย!! นั่นแกพาใครมาตาเฒ่า มี..มีเลือดออกด้วย!"

ยังไม่ทันได้พูดจบหญิงชราก็มองเห็นสิ่งที่สามีของนางพยุงกลับมาด้วยด้วยความตกใจ ผู้เป็นสามียังไม่ได้ตอบในทันทีแต่พยุงร่างนั้นเข้ามาในบ้านและช่วยกันทำแผลให้คนเจ็บก่อนด้วยความรีบร้อน

หลังทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหญิงชราก็ลากผู้เป็นสามีไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ความว่าขณะที่ขึ้นเขาไปจะเก็บสมุนไพรและของป่าตามปกติ ระหว่างนั้นก็เดินผ่านต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็มองเห็นเหมือนมีอะไรกองอยู่หน้าต้นไม้ พอเข้าไปดูก็เจอคนเข้า เห็นว่าบาดเจ็บด้วยเลยรีบพากลับมารักษา

"พ่อหนุ่มคนนี้แต่งกายประหลาดยิ่งนัก ว่ารึไม่ตาเฒ่า ข้าไม่เคยเห็นใครแต่งกายเยี่ยงนี้มาก่อนเลย"

หญิงชรามองสำรวจเด็กหนุ่มที่สามีตนพากลับมาแล้วเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย และแปลกใจ

"ข้าก็ไม่เช่นกัน หน้าตาก็ไม่คล้ายจะเป็นชนเผ่นที่เรารู้จัก ยังมีบาดแผลที่ท้องนั่นอีก เจ้าเป็นผู้ใด มาจากที่ใดกันแน่..."

ชายชราตอบภรรยาของตนพร้อมทั้งคิดสงสัยถึงที่มาที่ไปของชายคนนี้ที่ตนช่วยกลับมา

ในระหว่างบทสนทนานั้นอีกคนก็ไม่ได้รับรู้เลยว่าตนกำลังเป็นหัวข้อของบทสนทนานี้...

.

.

 .

#ช่วงซุบซิบหลังจบตอน

เฮลโลลลเอฟเวรี่บาเด้!!😘😘 สวัสดีสุผู้สุคนที่เข้ามาอ่านกะดีหรือผ่านมาซื่อๆกะดี 

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายของไร้เต๋อนะคะ ไม่ใช่ละ เป็นเรื่องแรกแบบแรกอ่ะค่ะ เก้ทมุ้ย จริงๆมีความตั้งใจที่จะเขียนนานมากกกกกกกกเพราะอ่านมาก็เยอะพอสมควรจนอยากที่จะแต่งเอง สนองนี้ดตัวเองแหละค่ะ5555555 แต่ว่า.....ขก.แหละค่ะไม่ใช่อะไรเป็นคนที่ไม่สามารถคาดเดาความสนใจในแต่ละวันได้เลย แต่พอช่วงที่อยากทำก็จะชอบมีอะไรมาขัดจังหวะ🥺🥺 เลยไม่ได้แต่งสักที(ข้ออ้าง) แต่ว่าในที่สุดก็คลอดตอนแรกออกมาได้ละค่ะ มาแบบงงๆ คือตอนนี้ก็อึนๆอยู่ด้วยไม่รู้ว่าแต่งรู้เรื่องมั้ย ยังไงก็น้อมรับทุกคำติชมนะคะ ชี้แนะกันได้ค่ะ อืมมมจบแค่นี้ดีกว่าเนอะเดี๋ยวจะยาวกว่านิยายตอนนี้......

บะบุยยย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***