ตอนที่ 4

ผ่านไปอีกอาทิตย์ โออิคาวะก็ยังคงมาฝึกซ้อมกับรุ่นน้องเหมือนปกติ แต่ตลอดหลายวันมานี้โออิคาวะนั่งพักผ่อนมากกว่าการซ้อมเสียอีก มีหลายครั้งที่ต้องอดอาหารเพราะไม่สามารถกินได้จนถึงกับอาเจียน  ร่างกายก็เริ่มเหนื่อยล้า ทุกครั้งที่ออกไปวิ่งก็จะหายใจแรงมากกว่าปกติ ไหนจะปวดท้องบ่อยเวลาซ้อมกีฬา อาการแบบนี้ทำอิวาอิสึมิเป็นห่วงจนต้องตามติดโออิคาวะไปทุกๆที่ แล้วเริ่มเข้มงวดเรื่องสุขภาพของอีกฝ่ายมากขึ้นเป็นเท่าตัว

.

.

"คูนิมิจัง!"

โออิคาวะตะโกนเรียกชื่อรุ่นน้องเพื่อส่งลูกวอลเลย์บอลให้  การฝึกซ้อมครั้งนี้ช่างแสนจะยาวนานในความคิดของโออิคาวะ ทั้งที่เวลาปกติกับการซ้อมเวลาแค่นี้ไม่เพียงพอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับอยากเลิกซ้อมไวๆ เพราะร่างกายเหนื่อยล้าเต็มทน

"โย๊ช!!"

เสียงตะโกนดังลั่นของเคียวทานิเป็นการบ่งบอกว่าเจ้าตัวตบลูกชนะในเซ็ตนี้ ทุกคนต่างหอบเหนื่อยแล้วเริ่มเปลี่ยนพื้นที่สนามและเปลี่ยนตัวนักกีฬา

"โออิคาวะซัง"

โออิคาวะยืนอยู่นิ่งๆอย่างผิดปกติ ยาฮาบะที่เห็นก็เดินมาหาและเรียกขานรุ่นพี่ของตน

โออิคาวะสายตาพร่ามัว ทุกอย่างตอนนี้เบลอไปหมด หอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายร้อนผ่าวและเริ่มสั่น

พรึบ!!!

"โออิคาวะซัง!!!"

เสียงตะโกนของยาฮาบะดังลั่น ตกใจเพราะอยู่ดีๆโออิคาวะก็สลบและล้มลงไปกับพื้น

"อิวาอิสึมิซัง!! ฮานามากิซัง! ท..ทุกคน!!"

ยาฮาบะตกใจจนพูดติดๆขัดๆแต่ก็ดึงสติส่งเสียงเรียกทุกคน และแน่นอนว่าอิวาอิสึมิรีบวิ่งมาหาในทันที พยุงร่างกายของโออิคาวะขึ้นมาแล้วสกิดพลางเรียกขานคนตรงหน้า

"โออิคาวะ โออิคาวะ! ได้ยินมั้ย โออิคาวะ!!"

"ใจเย็นๆก่อนอิวาอิสึมิ"

ฮานามากิเดินมาแล้วนั่งดูอาการของโออิคาวะ พลางพูดบอกอิวาอิสึมิที่มีท่าตื่นตระหนกให้ใจเย็นลง  มัตสึคาวะยื่นผ้าเปียกให้ฮานามากิเพื่อเช็ดหน้าให้โออิคาวะ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่างให้ออกห่างจากโออิคาวะให้มากที่สุด

ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะเป็นห่วงมากและให้คำสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่เข้าใกล้โออิคาวะตามคำขอของอิวาอิสึมิ

"คูนิมิ!"

"ผมตามโค้ชแล้วครับ ตอนนี้กำลังเรียกรถพยาบาล"

"ใครจะไปรอได้วะ!!"

"ใจเย็นก่อนอิวาอิสึมิ"

ฮานามากิทุบไหล่อิวาอิสึมิแรงๆเพื่อยับยั้งสติ แต่ก็ไม่แรงมากพอที่จะยับยั้ง จึงส่งสัญญาณให้มัตสึคาวะมาทุบ อก อิวาอิสึมิแรงๆ ทำให้อิวาอิสึมิใจเย็นลงแล้วเริ่มควบคุมอารมณ์ใหม่อีกครั้ง

"อีกนานมั้ยกว่ารถพยาบาลจะมา"

อิวาอิสึมิหันไปถามคูนิมิอย่างใจเย็นพลางมองดูโออิคาวะที่ยังคงสลบไม่ได้สติ ร่างกายก็สั่นแรงจนน่าเป็นห่วง

"ไม่เกิน10นาทีครับ"

"โอเค...ขอบใจ"

"ครับ"

.

.

หลังจากส่งตัวโออิคาวะไปโรงพยาบาลโดยมีโค้ชตามไปด้วย ส่วนอิวาอิสึมิและคนอื่นๆทำได้แค่นั่งรอและรอต่อไปเรื่อยๆ

"นั่งพักก่อนเถอะอิวาอิสึมิ"

มัตสึคาวะพูดบอกเจ้าคนที่เดินไปเดินมาไม่หยุดแถมทำสีหน้าน่ากลัวจนรุ่นน้องไม่กล้าเข้าใกล้

"รู้สึกไม่ดีเลยว่ะ"

"เถอะหน่า โออิคาวะก็หักโหมตัวเองแบบนี้บ่อยๆ ถ้านายมัวแต่กังวล โออิคาวะจะดีขึ้นรึไง ใช่มั้ยอิซเซย์!"

ฮานามากิพูดพลางหันไปถามมัตสึคาวะด้วยใบหน้าออกคำสั่ง แน่นอนว่าคนที่โดนบังคับด้วยสีหน้าก็เออออตามกันไป

"ใช่ นายไม่ต้องคิดมากหรอกอิวาอิสึมิ"

"อืม จะพยายาม"

.

.

.

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***