ตอนที่ 3

ผ่านไปเกือบ2สัปดาห์

"โออิคาวะ อิวาอิสึมิ ไปโรงอาหารกันมั้ย"

ฮานามากิส่งเสียงเรียกอยู่หน้าห้องโดยมีมัตสึคาวะยืนอยู่ข้างๆ ส่วนอีกสองคนก็ยืนเก็บของอยู่บนโต๊ะก่อนจะรีบเดินตามไปหาทั้งคู่เพื่อเป็นคำตอบ

โออิคาวะยืนมองของกินเกินกว่าสิบนาทีแล้ว เดินไปเดินมาด้วยสีหน้าครุ่นคิดแปลกๆ ส่วนทั้งสามคนก็ไปนั่งที่โต๊ะเป็นที่เรียบร้อย เหลือแต่รอเจ้าคนมีปัญหาอยู่คนเดียว

"โออิคาวะ"

ฮานามากิเดินมาดูโออิคาวะและสกิดเพื่อเรียก  สายตาจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ดูวิตกไม่น้อย

"เป็นอะไร"

"มัคกี้ ฉันรู้สึกแปลกๆอะ"

"หือ?"

"พอมองที่ของกินแล้วมันรู้สึกพะอืดพะอมแปลกๆ มีกลิ่นที่ฉันไม่ชอบด้วยอะ"

โออิคาวะพูดบอกตามความรู้สึก สายตาจ้องมองของกินที่ชอบแต่ก็ต้องเบือนหน้าหนี แถมจับที่คอเสื้อมาปิดจมูกตนเอาไว้อีก ฮานามากิได้ยินและเห็นแบบนั้นก็พาโออิคาวะไปซื้อน้ำกับขนมมาแทน ก่อนจะพาไปนั่งกับคนที่รออยู่

"ไปไหนมาไอบ้าโออิคาวะ"

"อย่าทำหน้าดุใส่ฉันนะอิวะจัง!"

"แก!!!!"

"หยุดก่อนทั้งคู่ ใจเย็นๆ"

เป็นมัตสึคาวะที่พูดห้าม ดักไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เกิดสงครามความวุ่นวายในโรงอาหาร ฮานามากิลากโออิคาวะให้มานั่งฝั่งตรงข้ามเพื่อเว้นระยะอันตรายจากอิวาอิสึมิ

"ไปไหนมา"

"ก็เลือกของกินอยู่อะ"

"แล้วได้ของกินมาสักอย่างมั้ย นอกจากขนมพวกนี้"

"ก็มันแปลกๆอะ! อยากกินขนม!"

"ห๊าา!!!!?"

เป็นอีกครั้งที่มัตสึคาวะและฮานามากิจับตัวทั้งคู่แยกห่างจากกันพูดบอกไว้ให้ใจเย็นๆ ถ้าเป็นเวลาปกติก็ไม่ห้ามหรอก แต่ติดที่ว่าตอนนี้อยู่โรงอาหาร

คนมองเยอะ

"ค่อยไปทะเลาะกันที่อื่น ตอนนี้นั่งกินเงียบๆเถอะ"

สิ้นสุดเสียงพูดของมัตสึคาวะ ทั้งคู่ก็สงบลงแต่ก็ยังทำหน้าตึงใส่กัน แต่ไม่นานก็คงหายโกรธกันไปเอง แบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ

.

.

.

"โออิคาวะซังดูแปลกไปนะครับ"

คินดะอิจิเดินมาหาอิวาอิสึมิแล้วชี้บอกไปทางโออิคาวะที่นั่งหอบเหนื่อยอยู่กับพื้นกลางสนามวอลเลย์บอลหลายสิบนาทีแล้ว อิวาอิสึมิก็หันไปมองก่อนจะขมวดคิ้วสงสัย แต่เจ้าตัวไม่ได้เดินไปถามหรือเข้าไปรบกวน

"แปลกยังไง"

"ก็...เห็นหลายวันมานี้ โออิคาวะซังเหนื่อยง่ายน่ะครับ นั่งพักมากกว่าปกติด้วย แบบนี้เรียกว่าแปลกรึเปล่าครับ"

คินดะอิจิพูดออกมาตามที่เห็น อิวาอิสึมิก็ไม่ได้พูดตอบอะไร เพียงแค่ไล่ให้รุ่นน้องกลับไปฝึกตามเดิม

"โออิคาวะ"

อิวาอิสึมิเดินมาหาเจ้าคนที่นั่งหอบเหนื่อยอยู่กับพื้นสนาม ก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วยื่นผ้าไปเช็ดเหงื่อให้อีกฝ่าย

"เหนื่อยเหรอ"

"อือ รู้สึกไม่สบายตัวเลย"

"งั้นก็นั่งพักไปก่อน เดี๋ยวฉันดูรุ่นน้องให้"

"ปกติอิวะจังก็ดูแลเด็กๆพวกนี้แทนฉันอยู่แล้วนี่"

"ก็จริง แต่แกเป็นกัปตันที่พวกนั้นเชื่อใจมากกว่าฉัน"

"มันเป็นอดีตไปแล้ว"

สิ้นสุดคำพูดของโออิคาวะ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากสนามเพื่อไปนั่งพัก อิวาอิสึมิลุกขึ้นตามแล้วเอื้อมมือดึงตัวอีกฝ่ายไว้ แต่ดันออกแรงมากเกินไปจนฝ่ามือไปสัมผัสกับหน้าอก ทำเอาโออิคาวะตกใจถึงกับผลักอิวาอิสึมิจนกระเด็น

"โทษที"

"อืม"

โออิคาวะเอามือทั้งปิดบังและป้องกันส่วนหน้าอก ใบหน้าก็แสดงออกได้ชัดว่าวิตกกังวล แบบนี้ยิ่งทำคนตรงหน้าขมวดคิ้วสงสัย

"ทำอะไร?"

"เปล่า"

"เจ็บเหรอ ขอดูหน่อย"

"อิวะจัง!!!"

โออิคาวะตะโกนห้ามอิวาอิสึมิที่ดึงข้อมือทั้งสองข้างของเขาออกแล้วออกแรงบีบเพื่อไม่ให้โออิคาวะขัดขืน

ดวงตาจ้องมองสิ่งที่ผิดปกติบนตัวของโออิคาวะอย่างสงสัย ก่อนอิวาอิสึมิจะใช้ฝ่ามือบีบคลึงหน้าอกของโออิคาวะเบาๆ

"อ๊ะ..."

เสียงเล็กหลุดร้องออกมาเบาๆ ก่อนใบหน้าจะขึ้นสีแดงจางๆ

"ปวดมั้ย?"

"อือ อิวะจังเลิกบีบได้มั้ย มันเจ็บ"

"มันใหญ่ขึ้นใช่มั้ย คงใช่แหละ"

"ก็รู้หนิ จะถามทำไมเนี่ย"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"มันเริ่มปวดเมื่อ3วันก่อน ฉันก็พึ่งสังเกตว่าหน้าอกมันใหญ่ขึ้น แถมยัง...ไวต่อสัมผัสอีก...."

พูดจาติดขัดบวกกับใบหน้าแดงๆกับหูแดงๆ อิวาอิสึมิเอียงคอสงสัยแต่ก็ตัดสินใจหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมายืนจ้องหน้าเพื่อนสนิท

"ฮีทครั้งล่าสุดเมื่อไหร่"

"3สัปดาห์ก่อน"

"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

"ไม่มี.... อิวะจังจะถามทำไมเนี่ย พอเลย ฉันจะไปพัก"

"โออิคาวะ"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันปกติดี อิวะจังไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"ห๊ะ? ใครเป็นห่วงแก?"

"ใจร้าย!"

.

.

.

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***