ตอนที่ 2

Aoba Johsai Academy

อิวาอิสึมิยังคงเหลือบสายตามองเพื่อนสนิทในระหว่างการเดินทางมาถึงโรงเรียน โออิคาวะยังคงเงียบแทบไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทางตั้งแต่ที่บ้านจนถึงทางเข้าโรงเรียน

"โออิคาวะ"

อิวาอิสิมิขานเรียกเพื่อนสนิทก่อนอีกฝ่ายจะส่งเสียงในลำคอเป็นการขานรับ

"ป่วยเหรอ?"

"เอ๋~ อิวะจังเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ ดีใจจัง"

"มะเหงกสิ"

"ฮ่าๆ"

อิวาอิสึมิรู้สึกสบายใจหน่อยๆที่เพื่อนอย่างโออิคาวะยังคงกวนประสาทตนได้ ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจทำ เพราะอารมณ์ของโออิคาวะตอนนี้ทำให้อิวาอิสึมิอึดอัดสุดๆ

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกเป็นอะไร แต่ถ้ามีอะไรที่ไม่สบายใจก็ปรึกษากันได้ แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว จำใส่หัวไว้"

อิวาอิสึมิพูดพลางตบไหล่ของโออิคาวะก่อนจะเดินนำไปก่อน โออิคาวะเผยยิ้มเล็กๆก่อนจะรีบเดินตามอีกคนไป

.

.

.

"มัคกี้!!! มัคกี้ๆๆๆ!"

โออิคาวะส่งเสียงตะโกนลั่นตรงทางเดินเข้าห้องเรียน ฮานามากิหันมามองที่ต้นเสียงก็พบกับโออิคาวะกำลังวิ่งหนีอิวาอิสึมิิที่กำลังง้างหมัดเต็มที่ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

"ไอหอกคาวะ!!!!"

"มัคกี้! ช่วยด้วยยยยย!"

"ดะ..เดี๋ยว!"

ฮานามากิก็วิ่งหนีไปอีกคน ในตอนนี้อิวาอิสึมิวิ่งไล่โออิคาวะ ส่วนโออิคาวะก็วิ่งหนีไปหาฮานามากิ และฮานามากิก็วิ่งหนีทั้งคู่ด้วยสีหน้าตื่นๆ

ปักกก!!

มัตสึคาวะเดินออกมาจากห้องเรียนก็โดนฮานามากิวิ่งชนใส่ แต่มัตสึคาวะรับตัวไว้ทัน ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่ต้นเหตุ โออิคาวะก็ยิ้มร่าวิ่งหนีอิวาอิสึมิมาทางตนก็ถึงกับถอนหายใจ

"เลิกเล่นได้แล้วโออิคาวะ อิวาอิสึมิ"

"มัตซึน!!!"

โออิคาวะกำลังจะวิ่งไปกระโดดกอดคอมัตสึคาวะที่กำลังยืนกอดฮานามากิไว้อยู่ เห็นอย่างนั้นอิวาอิสึมิจึงเร่งฝีเท้าวิ่งมาดึงตัวโออิคาวะไว้

"ห้ามกระโดดไปหามัตสึคาวะ"

อิวาอิสึมิพูดดุใส่โออิคาวะด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนโออิคาวะก็ยืนกอด อก ยู่ปากอย่างไม่เข้าใจ

เนื่องจากมัตสึคาวะเป็นอัลฟ่า ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่อิวาอิสึมิก็เข้มงวดที่จะห้ามปรามไม่ให้อัลฟ่าเข้าใกล้โออิคาวะ และคอยดุพูดบอกโออิคาวะเรื่องนี้จนปากเปียกปากแฉะ แต่คนอย่างโออิคาวะคงยากหน่อยที่จะตักเตือน

"อิวะจังใจร้าย"

"ก็เป็นห่วงมั้ยล่ะ"

"เช๊อะ!"

โออิคาวะเชิ๊ดหน้าเดินหนีเข้าห้องเรียนไปอย่างไม่สบอารมณ์ อิวาอิสึมิก็ถอนหายใจอย่างเบื่อๆ มัตสึคาวะทำหน้ามึนงงหน่อยๆก่อนฮานามากิจะตีไหล่แล้วอธิบายว่าทำไมถึงได้วิ่งไล่กัน ก่อนพวกเขาทั้งหมดจะพากันเดินเข้าไปในห้องเรียน

.

.

.

"เย็นนี้พวกนายจะไปดูรุ่นน้องในชมรมซ้อมกันมั้ย"

ภายในห้องเรียนเวลาเที่ยงครึ่งกว่าๆที่แสนจะวุ่นวาย ฮานามากิเอ่ยถามออกมากลางวงเพื่อนหลังจากที่หาอะไรกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ก็คิดว่าจะแวะไปดูสักหน่อย"

อิวาอิสึมิพูดบอก มัตสึคาวะก็พยักหน้ารับทันทีที่ฮานามากิหันไปสบตา ส่วนโออิคาวะก็นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน ใบหน้าเรียบนิ่ง แก้มนิ่มทาบไปกับโต๊ะ สายตาจ้องมองท้องฟ้าผ่านกระจกหน้าต่าง

"เฮ่ โออิคาวะ" ฮานามากิขานเรียก

"ฉันอยากเซ็ตลูกวอลเลย์บอลให้พวกนายอีก"

คำพูดที่แสนจะนุ่มนิ่มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริง สะกดไว้ให้ทุกอย่างหยุดเงียบลงไปชั่วขณะ  ทุกคนนั่งอยู่นิ่งๆ แปลกใจกันนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากคนหัวรั้นอย่างโออิคาวะ

"อยากจะทำอะไรก็ทำเลยสิ เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าพวกเราจะเรียนจบ"

อิวาอิสึมิพูดออกมาในท่ามกลางที่เงียบ ฮานามากิและมัตสึคาวะก็พูดเสริมด้วย สร้างความเฮฮาภายในกลุ่ม ทำเอาโออิคาวะยกยิ้มแล้วหันมาหัวเราะใส่

"งั้นอยู่ซ้อมด้วยกันทุกเย็นดีมั้ย"

"......"

ทำสีหน้าตกใจคูณสอง เมื่อพบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของโออิคาวะ  เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นรอยยิ้มจริงใจแบบนี้ ทำเอาคนที่มองดูถึงกับใจสั่น

รวมถึงอิวาอิสึมิด้วย...

เป็นไปตามคำพูด โออิคาวะมาช่วยฝึกซ้อมให้รุ่นน้องในชมรมรวมถึงอยู่เล่นวอลเลย์บอลกับเหล่าเพื่อนๆจนมืดค่ำทุกวัน

บางวันก็ไปฝึกซ้อมกับเหล่าผู้ใหญ่เพื่อเตรียมที่จะไปแข่งในลีควอลเลย์บอลต่างประเทศตามความฝัน

.

.

.

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***