ตอนที่ 1/2

สิ่งที่ทำให้โออิคาวะหงุดหงิดและหงุดหงิด คืออุชิจิมะที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ถึงเขาจะฝึกอย่างหนักมากแค่ไหนก็ตาม ไหนจะเด็กใหม่อย่าง คาเงยามะ โทบิโอะ เด็กอัจฉริยะที่เกาะติดโออิคาวะไปทุกที่ เหล่าโค้ชก็ต่างชื่นชมในฝีมือ แบบนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปใหญ่

บัลลังก์ของโออิคาวะกำลังสั่นคลอน...

"โออิคาวะซัง"

เด็กน้อยคาเงยามะยังคงเรียกชื่อและเดินตามหลังโออิคาวะต้อยๆ พร้อมกับถือลูกวอลเลย์บอลในมือไว้หนึ่งลูก เพื่อจะขอให้รุ่นพี่คนเก่งที่ตนนับถือช่วยสอนเกี่ยวกับกีฬาให้เก่งมากขึ้น

"ฉันไม่สอนนายหรอกนะ โทบิโอะจัง!"

โออิคาวะหันมาพูดแล้วแลบลิ้นใส่ แต่พอโออิคาวะหันมา คาเงยามะก็ถึงกับยกยิ้มดวงตาเป็นประกายจ้องมองโออิคาวะไม่หยุด อิวาอิสึมิที่มองอยู่ห่างๆก็ถอนหายใจอย่างเบื่อๆ

"อย่าแกล้งเด็กสิ ไอบ้าโออิคาวะ"

"อิวะจังหยาบคาย! อ้าก!"

ไม่นานโออิคาวะก็ถูกปาบอลใส่โดนหน้าไปเต็มๆ

"ทำไมนายไม่สอนคาเงยามะล่ะ เด็กนั่นชื่นชอบนายจะตายไป ควรจะดีใจที่มีลูกศิษย์สิ"

อิวาอิสึมิและโออิคาวะมานั่งพักจากการซ้อมอยู่หน้ายิมฝึกตรงขั้นบันได

"โทบิโอะเป็นอัจฉริยะ เพียงแค่ดูฉันเล่น โทบิโอะก็เก็บทุกอย่างไว้ในสมอง แล้วทำออกมาได้เองอยู่แล้ว"

โออิคาวะเผยยิ้มอ่อนๆ ถึงจะไม่ชอบขี้หน้ารุ่นน้องที่เก่งกว่าตน แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะใจร้ายอะไรขนาดนั้น เขาเป็นคนขี้อิจฉาและโหยหาชัยชนะมากกว่าสิ่งใด แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกสบายใจถ้าได้ปล่อยวางความคิดออกไปซะบ้าง

"งั้นวันนี้ที่นายดุตอนฉันกระโดดเสริฟต่อหน้าคาเงยามะ เพราะจะบอกเคล็ดลับเหรอ"

อิวาอิสึมิถามพร้อมชำเลืองสายตามองเพื่อนสนิท

"ไม่ใช่ซะหน่อย ใครจะไปบอกเคล็ดลับกับเจ้าเด็กนั่นกันล่ะ ไม่มีทางหรอก บ้าๆๆ ไม่มีทาง"

"แกนี่มันกวนตีนชะมัด ไอหอกคาว่า"

"หยาบคาย!!!"

"อิวะจัง!!!! ฉันบอกแล้วไงถ้าจะกระโดดเสริฟให้ถอยหลังออกมาหน่อยอะ!!! แล้วก็เหวี่ยงแขนหน่อยเซ่!!!"

เสียงตะโกนดังไปทั่วทั้งยิม อิวาอิสึมิทำสีหน้ามึนงง สงสัยว่าตัวเขาทำผิดตรงไหน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้วปาลูกบอลพุ่งโจมตีไปที่กัปตันตัวแสบทันที

"เจ็บนะอิวะจัง! อ้าก!!"

ไม่นานก็โดนปาไปเป็นลูกที่สองที่สาม  คาเงยามะที่ยืนถือลูกบอลมองตามโออิคาวะและตั้งใจฟังคำพูดเมื่อครู่ก็นำมาคิดแล้วเริ่มทำตามอย่างที่โออิคาวะพูดไว้  โออิคาวะชำเลืองมองรุ่นน้องที่เริ่มตั้งท่าเสริฟก็ยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะโดนลูกบอลอัดไปที่หน้าเต็มๆ และแน่นอนว่าคนที่ปามาไม่ใช่ใครที่ไหน ก็อิวาอิสึมินี่แหละ

โออิคาวะ โทรุ มัธยมศึกษาตอนปลาย

หลังจากที่อาโอบะโจวไซแพ้การแข่งขันวอลเลย์บอลอย่างทีมคาราสึโนะ ถึงจะทำเข้มต่อหน้าลูกทีมก็ตามแต่คนอย่างโออิคาวะเนี่ยนะจะทนกับความเสียใจครั้งนี้ได้ หลังจากกลับมาถึงบ้านโดยมีอิวาอิสึมิเดินกลับมาด้วยกันเหมือนปกติ

ภายในห้องนอนมีเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ ภายใต้ผ้านวมนั้นคือโออิคาวะที่กำลังร้องไห้ สุดท้ายแล้วก่อนตัวเขาจะจบมอปลาย เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะและไปแข่งขันระดับประเทศได้

โออิคาวะคิดไว้ว่าจะฝึกฝนมากกว่าเดิมเพิ่มอีกหลายเท่า

โออิคาวะประสบกับอาการฮีทอย่างหนัก ซึ่งหนักกว่าทุกๆครั้ง ความต้องการก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ทำไมครั้งนี้มันมีอะไรแปลกๆ

สายตาพร่ามัวมองไปยังอีกคนที่เดินเข้ามาในห้อง โออิคาวะค่อยๆมองว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่ภาพมันเลือนลางเห็นไม่ชัด ยิ่งในเวลาแบบนี้โออิคาวะอยู่บ้านคนเดียวด้วยอีก

อาการฮีทรุนแรงความต้องการมากขึ้นจนทนไม่ไหว ก่อนโออิคาวะจะเสียสูญ เขามองอีกคนที่เข้ามาใกล้ๆ พบกับเขี้ยวที่คมกริบบวกกับความอยากของคนตรงหน้า ก่อนทุกอย่างจะดับไป

แต่ว่า....

โออิคาวะไม่ได้กลิ่น'ฟีโรโมน'ของอีกฝ่าย

'ไม่รู้สึกถึงกลิ่นเลยด้วยซ้ำ'

" อ๊ะ! ฮ๊า~ อะ"

เสียงครวญครางดังกระเส่าไปทั่วห้อง บวกกับเสียงกระทบของเนื้อหนัง โออิคาวะกอดคอคนตรงหน้าอย่างไร้สติ

ใคร

คนตรงหน้านี้คือใคร

"อ๊าห์!"

โออิคาวะตัวสั่นเกร็งเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆซึมเข้ามาในท้อง มดลูกดูดซับน้ำเข้ามาข้างในจนล้น แต่ใครจะสน ในตอนนี้โออิคาวะพูดครวญครางข้างๆหูอีกคนอย่างยั่วยวนด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มแสนละมุน หลายครั้งที่เผลอพูดให้คนตรงหน้ากัดที่หลังคอเพื่อเป็นคู่เมท แต่มันก็แค่ความอยากใคร่ที่ไร้สติของโอเมก้าในช่วงฮีทก็เท่านั้น

เพราะถ้าเป็นช่วงเวลาปกติมีเหรอคนอย่างโออิคาวะจะยอมให้ใครแตะตัวได้ง่ายๆ ยิ่งอัลฟ่าแล้วยิ่งไม่มีทางเลยที่จะเข้าถึงคนอย่างโออิคาวะได้

แล้วตอนนี้ล่ะ?

ตอนนี้ใครกำลังครอบงำร่างกายของเขาอยู่

ในช่วงเช้าโออิคาวะตื่นมาพร้อมกับอาการฮีทที่จางลง ไม่สิ อาการฮีทนั้นหายไปแล้ว  ร่างกายปวดแสบไปทุกๆส่วน โออิคาวะค่อยๆคิดอย่างใช้สติ 

"........"

ใบหน้าที่กำลังงัวเงียถึงกับซี้ดลงมากกว่าเก่า เจ้าตัวรีบสำรวจร่างกายของตนเองอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นว่ามีร่องรอยบนตัว โออิคาวะกัดฟันแน่น มือกำหมัดอย่างรู้สึกโกรธ  เจ้าตัววิ่งเข้าห้องน้ำมาดูกระจกแล้วดูที่หลังคอ ก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่มีตราประทับทิ้งไว้ แต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาก็ไม่สบอารมณ์อยู่ดี

"........."

เขารู้สึกไม่สบอารมณ์เพราะไม่รู้ว่าคนที่ทำกับเขาเมื่อคืนนั้นคือใคร มันแย่ที่ตัวเขาควบคุมตัวเองไม่ได้แถมไม่มีสติอะไรเลย ไหนจะกังวลเรื่อง....

ตั้งครรภ์...

โออิคาวะส่ายหน้าแล้วนั่งคิดแล้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์ แต่ก็นึกไม่ออก เขาจะไม่ท้อง

ใช่

เขาไม่ท้องแน่ๆ

โออิคาวะพึ่งจะอายุสิบแปดปีได้ไม่นาน แล้วเมื่อจบมอปลายเขาก็จะไปแข่งขันและเข้าร่วมในลีคของนักกีฬาวอลเลย์บอลต่างประเทศ แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่สามารถทำลายความฝันของเขาได้

คิดซะว่าเมื่อคืนนี้เป็นแค่ฝัน

มันเป็นแค่ 'ความฝัน'

TBC.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***