ตอนที่ 2 คืนนี้พวกเรา?

ปกติเวลาที่พ่อไม่อยู่บ้าน ฉันมักจะหาไรทำเสมอ การทำอาหารก็เป็นอีกอย่างที่ฉันชอบทำมาก ๆ ยิ่งถ้าเป็นการทำขนมของหวานคือ งานอดิเรกเลย แต่ก็แค่ช่วงแรกแหละนะ พักหลังมานี่ก็ไม่ได้ทำเลย เพราะความขี้เกียจล้วนๆ 

สับ สับ~ เสียงสับหมู

"หาวว~ ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะคุณหญิง เมื่อไหร่จะเสร็จ กินวันนี้นะไม่ได้กินพรุ่งนี้" หลุยส์พูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ

"บ่นมากก็ไม่ต้องกินเจ้าค่ะ มีหน้าที่แค่กินก็เงียบๆ ไปย่ะ" ทำอย่างกะเป็นบ้านตัวเอง ให้ตายเถอะ ยังมีหน้ามาบ่นใส่ฉัน เชอะ

หลังจากลามินทำอาหารเสร็จ

"ในที่สุดก็เสร็จแล้ว~~"

"จะกินแล้วนะ" หลุยที่กำลังกินอย่างอร่อย

"หลุยส์ ฉันมีอะไรจะถาม"

"ว่าไง"

"สรุปแล้วคนพวกนั่นเขาตามล่านายทำไมล่ะ?"

"ไอ่เวร พวกนั้นจะจับพวกผมไปขาย มีแต่ผมที่หนีรอดออกมาได้" 

"งั้นแผลที่อกล่ะ ไปโดนอะไร"

"จังหวะตอนนั้นที่ผมกำลังวิ่งหนี ไอ่เวรพวกนั้นมันวางกับดักไว้ แล้วผมพลาดไปติดกับมัน ซึ่งเป็นตาข่ายแบบเชือก 'อยู่นิ่งๆ นะเด็กดี เชื่อฟังที่ฉันพูดนะ' แง๊บ!

'โอ๊ย กูเจ็บนะเว้ย!!' 

เชือด!

'ลูกพี่เจ็บไหม' 

'ก่อนที่จะสนใจกู นู้น หมามันหนีไปแล้ว ตามไปดิวะ!!' เหล่าลูกน้องวิ่งตามหาหมา

"พอผมหนีออกมาได้ ก็หลบๆ ซ่อนๆ จากพวกมัน จนมา เจอป่านี้แหละ แต่ที่มันตามมาได้ก็คงน่าจะเพราะรอยเลือดที่มันหยด ตามทาง" หลุยส์เล่าให้ฟัง ก็กัดฟัน

"ถ้าแผลผมหายดีเมื่อไร ผมจะไปช่วยเพื่อนๆ "

"นี่นายน่ะ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม สภาพจะเอาอะไรไปสู้เขา อีกอย่างพวกมันก็ไม่ได้มีคนเดียว ฉันคิดว่านะเพื่อน ของนายตอนนี้ฉันว่าคงปลอดภัยแหละ ไม่แน่พวกเขาอาจจะหนีรอดมาได้เหมือนนายนะ" ฉันพูดเสร็จก็ลูบหัวหลุยส์ อย่างทะนุถนอม สายตาของเขาดูเศร้ามากๆ เลย คงทรมานสินะ

"ฉันจะให้นายพักอยู่ที่บ้านของฉันก่อน อาการนายดีขึ้นเมื่อไหร่ ฉันจะช่วยนายหาเพื่อนนะหลุยส์"

"เธอน่ะอยู่เฉยๆ ไป เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก จะเอาอะไรไปสู้ ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเถอะ ผมเป็นห่วงเธอลามิน" หลุยส์มองหน้าลามินแล้วดึงตัวลามินไปกอดอย่างแนบเนื้อ 

"ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กสามขวบเนอะ เจ้าบ้า ฉันก็โตแล้วย่ะ หึ้ม!" หลุยส์หัวเราะ ลามินเองก็ทำหน้าบึ้ง 

"ผมขออยู่แบบนี้ต่ออีกสักพักได้ไหมลามิน" หลุยส์พูดจบก็กอดลามินอย่างแน่นสะจนร่างจะสิงกัน

"อือ ตามใจนายอ่ะ" 

(21:00)

"นี่ลามิน ผมใช้ห้องน้ำอาบได้ไหม" 

"เชิญเจ้าค่ะ ใช้ได้ " หลุยส์ไม่รอช้าก็เดินเข้าห้องน้ำไป 

ตึกตัก~ เสียงหัวใจฉันเต้น

ไม่เอาหน่าใจเย็นไว้ อยู่กับผู้ชายสองต่อสองเรื่องแบบนั้นคงไม่เกิดหรอก ชั่งมัน ฉันไปหาอะไรทำดีกว่า ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันยังไม่รู้จักหลุยส์ จริงๆ แล้วเขาคือใครกันแน่นะ ไว้หาโอกาสค่อยถามแล้วกัน พ่อที่บอกติดธุระ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะหลับตอนไหน สงสัยคงกลับพรุ่งนี้เช้า 

จากกันไป...สุดแสนนาน เธอไม่อาจกลับมา

พบเจอกันอีก....โอ้ชีวิตนี้ฉันโหยหาเธอ คิดถึงเธอ

ที่รักได้โปรดกลับมา...

ฉันที่กำลังนั่งฟังเพลง สมมุติว่าถ้าฉันเลิกกับแฟนฉันจะโหยหาแบบนี้ไหมนะ

"ลามิน เธอพอจะมีเสื้อผ้าของพ่อเธออีกไหม" หลุยส์ตะโกนถามลามิน

​​ลามินพอได้ยินก็ปิดเพลง

​"รอแปปนะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้" บางทีฉันก็คิดนะถ้าวันนึงฉันพาแฟนมาเจอพ่อ พ่อจะมีปฏิกิริยายังไงอยากรู้เหมือนกัน

​​​ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู

"หลุยส์ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว" ลามินพูดจบก็เปิดประตูมา เห็นหลุยส์อยู่ในสภาพเปลือย 

"กะ..ก" ฉันยังไม่ทันกรี๊ด หลุยส์พุ่งเข้ามาที่ฉันแล้วเอามือปิดปากฉัน 

"ยัยบ้า ใครเขาบอกให้เปิดประตูห๊ะ " หลุยส์พูดเสร็จก็จ้องตาลามิน ทำเอาลามินหน้าแดง จนเก็บอาการไม่อยู่ หลุยส์เอามือลงอย่างอัตโนมัติ

"ขอโทษ ฉันมันไม่มีมารยาทเอง" ฉันพูดจบกำลังจะหันหน้าหนี 

ฟึ่บ หลุยส์คว้ามือลามินไว้

"เธอมาก็ดีเลยผมมีอะไรจะให้ช่วย" หลุยส์พูดจบก็ประกบปากลามินอย่างเมามัน 

"อือ.." พวกเราจูบกัน พร้อมสบตากันไปด้วย บรรยากาศนี้ทำให้ฉันสับสน ในหัวฉันก็ขาวโพลนคิดอะไรไม่ได้

หลุยส์ถอนจูบแล้วมองหน้าลามิน

"อ้าปากได้ไหมลามิน" หลุยส์มองหน้าลามินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มหวานใส่ ทำเอาลามินเขินหน้าแดง

"ได้สิ" หลุยส์ไม่รอช้าก็จับลามินมาประกบปากอีกครั้ง หลุยส์ได้ดันลิ้นเข้ามาสัมผัสที่ลิ้นของฉัน แล้วเราก็แลกลิ้นกันนี่เป็นจูบแรกของฉันเลย เป็นจูบที่ทำให้ฉันประทับใจสุดๆ มันรู้สึกดีมาก 

จ๊วบๆ ~

"อื้ออ.. อืมม~~~" 

อย่าบอกนะว่าคืนนี้พวกเราจะมีอะไรกัน ฉันไม่คิดอะไรแล้วในเมื่อมันจะเกิดก็ต้องเกิด 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***