ตอนที่ 1 หรือว่า

'ลามิน.. ลามิน ฉันคิดถึงเธอนะ ตั้งแต่เลิกกับเธอไปฉันก็เอาแต่คิดถึงหน้าเธอ ในที่สุดก็ได้เจอกัน'

หนุ่มปริศนาดึงตัวฉันไปกอด แล้วจูบที่หน้าผากของฉัน ฉันที่ไม่พูดอะไรก็ได้กอดตอบเขา เขาคือใครกันนะ แต่อ้อมกอดนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

'พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ห้ามทอดทิ้งกันเด็ดขาดนะ ลามิน' หนุ่มปริศนาพูดจบ ก็กดหน้าฉัน แล้วจูบปากของฉันอย่างนุ่มนวล

ฟึ่บ ~

ฉันที่ตื่นมาอย่าง งัวเงีย

"อืม.. ทำไมรู้สึกหนักๆ ที่ตัวกันนะ" ฉันมองมาที่ร่างกายฉัน เห็นชายร่างใหญ่ กำลังนอนทับบนตัวฉัน

"กะ..กรี๊ดดดดด" จู่ๆ เขาเอามือมาปิดปากฉัน

"หนวกหู" คำพูดที่เย็น ยะเยือกแบบนั้นทำเอาฉัน อึ้งไปพักใหญ่

"อี่อุกออกไอเอี๋ยวอี้อะไอ!!" (นี่ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะไป)

"ผมจะเอามือออกจากปากเธอ เพราะงั้นอย่าส่งเสียงล่ะ" เขาพูดจบก็เอามือออก แล้วจ้องหน้าฉัน

"เอ่อ คุณเป็นใครคะ?" ฉันทั้งอึ้ง ทั้งงง ไปพร้อมๆ กัน ชายที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีเขียว ผมสีน้ำตาลอ่อน คิ้วดก จมูกโด่ง

"เรื่องนั้น ผมคิดว่าถ้าบอกเธอไปคงได้ตกใจแน่ๆ" พอเขาพูดจบก็ลุกขึ้นนั่ง ข้างๆ ฉัน

"เจ้าหมา! ใช่ เจ้าหมาล่ะ ไปไหนแล้ว" ฉันลุกขึ้นมองที่ภายในห้องของฉัน ก็ไม่เจอเจ้าหมา เอ๊ะ หรือว่า..ฉันหันไปมองที่.. ชายร่างใหญ่

"ใช่แล้ว เจ้าหมาตัวนั่นอ่ะ คือผมเอง" เขาพูดจบก็เกาหัว หันหน้าหนี

"กรี๊ดดดดดด" นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม!?

"เธอเนี้ยนะ ผมเข้าใจว่าเธอตกใจ แต่ช่วยหยุดกรี๊ดได้ไหม มันน่ารำคาญ" จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้น มายืนข้างหน้าฉัน ถ้าเทียบๆ แล้วเขา น่าจะสูง 180 สูงมากก แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ที่หน้าอกมีผ้าพันแผล กล้ามหน้าท้องเขาหื้ออ ยั่วมากกก ทำเอาฉันใจสั่นทำไรไม่ถูกแล้ว

"ออกไปเลยนะนี่ห้องของฉัน" ฉันชี้ไปที่หน้าเขา

"นี่ยัยบ้า ถ้าผมออกไปตอนนี้คนแถวบ้านเธอเขาจะไม่เอาไปบอกพ่อของเธอหรอ สภาพแบบนี้นะ" ฉันที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ใส่แต่กางเกงในบ็อกเซอร์ตัวเดียว โอ้ยย บ้าจริง

"รอฉันอยู่ในห้องนี้แหละ อย่าไปไหนล่ะ" ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตู ไปห้องพ่อ พ่อน่าจะมีเสื้อผ้าที่ไม่ใส่บ้างแล้วแหละน่ะ ลามินเอาเสื้อผ้าเสร็จกลับมาที่ห้อง

แอ๊ด~ เสียงเปิดประตู

"ฉันมาแล้ว เสื้อพ่อตัวก็ไม่ได้ใหญ่มาก ฉันว่านายน่าจะใส่ได้ พะ.." ฉันที่ยังพูดไม่จบ ชายร่างใหญ่ก็พุ่งมากอดที่ข้างหลังของฉัน

ฟุดฟิด

"กลิ่นตัวเธอมันยั่วมากนะรู้ไหม" ชายร่างใหญ่พูดจบ ก็ไซร้คอลามิน อย่างเมามัน แต่ลามินรู้ตัวอีกทีก็ผลักเขาออก

"ไอ่บ้า ออกไปห่างๆ จากตัวฉันเลยนะย่ะ"

แต่แล้วบรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป ชายร่างใหญ่ก็ไม่สนใจ กระโจนเข้าหาลามิน จับลามินกดลงที่เตียง แล้วก้มลงดม มาที่คอของลามิน แล้วก็เริ่ม หอม จูบที่คอ อย่างเบาๆ

"นายจะทำอะไรน่ะ ถ้าฉันท้องขึ้นมา พ่อฉันฆ่าตายแน่ อย่านะ~" ลามินพยายามดิ้น แต่ชายร่างใหญ่ก็ไม่สน เขารวบมือทั้งสองของลามิน ไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ลามินขัดขืนไม่ได้

"ก็บอกว่าอย่า.. อึก..." ลามินพูดยังไม่จบ ชายร่างใหญ่ได้กัดเขาที่คอของเธอ

"อึก.. อ๊าา ฉะ..ฉันเจ็บนะ" ชายร่างใหญ่ ที่กำลังดูดดื่มที่คอลามินอย่างหิวกระหาย มือข้างขวาก็ค่อย ๆ ลูบจากคอลงมาที่หน้าอก ลามินที่ขัดขืนอะไรไม่ได้ เธอจึงหลั่งน้ำตาออกมา ชายร่างใหญ่ที่รู้ตัวอีกที ก็มองหน้าลามิน

"เห้ย เธอร้องไห้ หรอ ขอโทษ"

"ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะท้อง ชีวิตฉันจะจบลงกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก ฮือ ฮือ ฮึกๆ" ลามินพูดจบชายร่างใหญ่ก็ปล่อยมือเธอแล้วดึงตัวลามินไปกอด แล้วลูบหัว

"อย่าร้องนะ ผมขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตเธอก่อน เธอจะทำโทษผมก็ได้นะ" ลามินที่กำลังตัวแข็ง ทำไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้มันออกมา บรรยากาศในห้องก็ได้เปลี่ยน

"ว่าแต่นายมีชื่อไหม"

"ชื่อหรอ ไม่มี ผมสูญเสียความทรงจำไปแล้ว"

"ทำเป็นสูญเสียความทรงจำ ไม่อยากบอกชื่อเองหรือเปล่าเถอะ เชอะ"

"แล้วแต่เธออ่ะ ยัยเพี้ยน ไม่เชื่อก็ตามใจ"

"หลุยส์ ฉันจะเรียกนายว่าหลุยส์ โอเคไหม"

"โอเค ละเธอล่ะ ชื่ออะไร"

"ลามิน"

"ลามิน ชื่อเหมือนสาวรับใช้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"บูลลี่ฉันขอให้ชาติหน้า ไม่ได้เกิดเถอะย่ะ ชิ" ฉันตีไหล่หลุยส์ ด้วยความหมั่นไส้