ตอนที่ 0 หมาตัวสีน้ำตาล

การที่เราจะได้รักใครสักคน มันยากนะที่จะเจอคนที่เขารักเรา เท่าที่เรารักเขา แต่เมื่อเราให้เขาไปเต็มร้อย แต่เขาให้เรากลับมาแค่ครึ่งนึง นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวคือการไปคาดหวัง สุดท้ายก็ผิดหวัง แบบลมๆแล้งๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ไม่ว่าฉันจะเจอสักกี่ร้อยคน ฉันก็ไม่สน คนหรือมนุษย์นั้น บนโลกนี้มีเป็นล้านๆ คน โอกาสที่จะไปเจอกับคนใหม่ๆ ก็ยังมี สักวันนึงคงจะมีคนที่เข้ามาหาฉันจริงๆ

พรึ่บ ฉันปิดหนังสือ

ตัวฉันชื่อว่า ลามิน อายุ 20 เรียนจบแค่ม.6 ไม่เรียนต่อเพราะว่าบ้านฉัน ทำธุรกิจใหญ่ พ่อฉันที่ไม่คาดหวังว่าจะให้ฉันเรียนจนจบปริญญาตรี ท่านให้เหตุผลว่าไม่ว่าจะวุฒิไหนมันก็เหมือนๆกันหมด สิ่งที่แตกต่างคือ ความสามารถ 

ก๊อกๆ เสียงคนเคาะประตู

"ลามิน นี่พ่อนะ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย ตามพ่อมาที่ห้องนั่งเล่น"

"ค่ะ พ่อ" ฉันพูดจบก็เปิดประตูมา เดินตามพ่อไปห้องนั่งเล่น

"ช่วงนี้ลูกคงเบื่อๆ หาอะไรทำบ้างไหม"

"ส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือ ดูทีวี นอน แค่นั้นแหละ"

"พ่ออยากเลี้ยงหมา"

"อารมณ์ไหนมาอยากเลี้ยงหมา"

"พ่ออยากมีสัตว์มาเยียวยาใจ ที่พ่อเรียกมาคุยจะให้ลูก ไปดูหมาให้พ่อที"

"แล้วทำไมพ่อไม่ไปดูเองล่ะ" 

"พรุ่งนี้พ่อมีงานต้องไปตั้งบูธที่ต่างจังหวัด เพราะงั้นฝากด้วยล่ะ แล้วก็ถ้าถูกใจลูกก็ซื้อมาก่อน แล้วฝากดูแลมันด้วยล่ะ"

"ก็ได้ ตามใจลูกแล้วกัน ซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ" ฉันพูดจบก็ขึ้นห้องของฉันมานั่งอ่านหนังสือต่อ 

จะว่าไปสัตว์เลี้ยงก็สามารถเยียวยาใจได้จริงๆ สินะ เคยดูคลิปหมากับเด็กทารก เล่นกันน่ารักน่าฟัดสุดๆ แต่ก็แค่มุมนั้นน่ะนะ จะว่าไป ออกไปดูวันนี้เลยแล้วกันไหนๆ พ่อก็สั่งมาแล้ว 

ลามินไม่รอช้าก็รีบออกไปข้างนอกแบบไม่ลังเล

ณ ป่าไม้ดิบ

เห้อ บ้านฉันดีแค่ไหน แต่ก็ติดป่าเนี้ยนะ โอ้ย ทำไมนะทำไม รีบๆ เดินออกจากป่านี้ดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นป่านี้ถ้ามาเดินตอนกลางคืนมันจะน่ากลัวไหมนะ เกิดมา 20 ปี ก็ไม่เคยเดินป่าแห่งนี้เลย เวลาฉันออกจากบ้านไม่เคยเดินมาที่แห่งนี้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้ลองสัมผัส พอฉันเดินไปได้สักพัก แต่จู่ๆ ก็มีร่างหนุ่มเดินมาหาฉัน แล้วทำท่าตื่นตะหนก

"เธอเห็นหมาไหม ตัวสีน้ำตาล  ตาสีเขียว ไหม" 

"ไม่เห็นค่ะ พอดีฉันพึ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้เอง" ฉันพูดจบก็ทำหน้างงๆ 

"ถ้าเห็นก็บอกผมด้วยน่ะ หมาของผมเอง ผมไปละ" หนุ่มพูดจบก็รีบเดินจากไป แต่ทำไมเขาต้องทำท่ารีบขนาดนั้นด้วยล่ะ แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องของฉันรีบๆ ออกไปจากที่นี้ดีกว่า

แซ่ก แซ่ก เสียงพุ่มไม้มาจากด้านข้าง

"ใครน่ะ!!" ฉันอุทานด้วยความตกใจ

แล้วสิ่งก็ปรากฎ หมาตัวสีน้ำตาล ตาสีเขียว อย่างที่เขาคนนั้นบอก แต่เอ๊ะ ทำไมเลือดไหลเต็มตัวขนาดนี้ แย่ละ ต้องรีบพาไปหาหมอ 

"เจอแล้วนั้นไง กูบอกแล้วว่ามันต้องซ่อนอยู่แถวๆ นี้" เสียงหนุ่มคนนั้นดังมาจากข้างหลังฉัน มันต้องมีเรื่องมิดีมิร้ายแน่ๆ ฉันต้องรีบพาหมาไปซ่อนตัว ฉันรีบอุ้มหมาแล้วหลบหนี จนพ้น 

"เห้อ เหนื่อยจริงวิ่งแค่นี้ เฮ้ เจ้าหนู" ฉันนั่งลงแล้วมองเจ้าหมา เจ้าหมาก็มองหน้าฉัน ทั้งที่น้ำตาคลอ คงทรมานมากเลยสินะ ก็ไม่รู้นะว่าเรื่องมันเป็นยังไง

"นี่เจ้าหนู มาหลบที่บ้านฉันก่อนนะ มาอยู่ที่ๆ ปลอดภัยจากเจ้าคนๆ นั้นก่อนก็แล้วกัน" ฉันพูดจบก็ลุกขึ้นละอุ้มเจ้าหมา ในใจเจ้าหมาคงกำลังเศร้าอยู่สินะ ฉันมองตาเจ้าหมานี่ก็สัมผัสได้ว่าต้องใช่ 

ถึงบ้านสักที 

เอาล่ะไปเอาชุดปฐมพยาบาลมาก่อน แล้วฉันก็นั่งทำแผลให้เจ้าหมา แผลตามตัวมีแต่รอยฟัน รอยใหญ่มาก ดีนะที่ฉันมาเห็นทัน ไม่งั้นเจ้าหมาคงได้เข้าโรงพยาบาล 

"เสร็จแล้ว ดีขึ้นมั้ยเจ้าหนู ที่นี่คือห้องของฉัน นอนพักไปก่อนนะ อาการดีขึ้นเมื่อไรค่อยว่ากันอีกที" ฉันพูดจบก็ลูบหัวเจ้าหมา เจ้าหมาก็ดมๆ ที่มือฉัน แล้วก็เลีย หืมนี่กำลังจะขอบคุณฉันสินะ น่ารักจัง ฮ่าๆ 

"ฉันไปล้างมือก่อนนะเจ้าหนู" ฉันพูดจบก็ไปห้องน้ำล้างมือ แล้วสะดุ้ง ไปเจอพ่อ

"ไปไหนมา"

"ไปเดินเล่นแถวๆ นี้น่ะ แฮะๆ "

"หรอ เอ่อ พ่อมีธุระด่วน ฝากเฝ้าบ้านด้วย"

"ค่าา สู้ๆ นะคะ" ให้ตายเถอะตกใจหมด 

ฉันรีบขึ้นห้องเพื่อมาดูเจ้าหมา ต้องเห็นความน่ารักของมัน มันกำลังนอนซุกใต้เก้าอี้ น่ารักอ่าาาา งื้ออออ จะว่าไปฉันก็เพลียๆ แฮะที่วิ่งมาเมื่อกี้ ขอนอนสักงีบดีกว่า ตอนนี้กี่โมงแล้ว ห้าโมงเย็น โอเค ฝันดีนะเจ้าหมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***